Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokólant Anna Urbańska

w obecności oskarżyciela publicznego----------------------------

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2016 roku w Warszawie

sprawy przeciwko C. S. (1)

synowi M. i H.

urodzonemu dnia (...) w W.

obwinionego o to, że

w dniu 10 stycznia 2015 roku około godziny 20:00 w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał kradzieży mienia o wartości 239,90 zł na szkodę w/w sklepu

tj. o czyn z art. 119§1 kw

orzeka

I obwinionego C. S. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 119§1 kw z tym ustalaniem, że obwiniony ukradł grę (...) i za to na podstawie art. 119§1 kw w zw. z art. 19 kw wymierza obwinionemu karę 10 (dziesięć) dni aresztu;

II na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinionego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt XI W 9216/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2015 roku około godziny 20:00 w W. przy
ul. (...) w sklepie (...), ubrany w ciemną kurtkę, niebieskie jeansy oraz średniej budowie ciała i o krótkich włosach mężczyzna, zabrał ze stoiska grę na konsolę PS4 (...) o wartości 239,90 złotych. Przeszedł potem na znajdujący się obok dział,
gdzie schował grę pod kurtkę. Następnie udał się do schodów ruchomych i po zjechaniu w dół skierował się do wyjścia. Wychodząc ze sklepu z ukrytą pod kurtkę grą nie uaktywnił bramek antykradzieżowych. Opisane zdarzenie w dniu 10 stycznia 2015 roku ujawnił podczas inwentaryzacji pracownik ochrony M. D. w wyniku przejrzenia monitoringu kamer mieszczących się w w/w sklepie.

W toku czynności wyjaśniających ustalono, iż sprawcą powyższej kradzieży jest C. S. (1), zam. przy ul. (...) w W..

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania M. D. (k. 4v od słów „Jestem pracownikiem” do słów „monitoringu ze zdarzenia”), protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczenia (k. 2), kserokopię notatnika służbowego (k. 11), telefonogram (k. 15), notatkę urzędową (k. 17), dokumentację fotograficzną (k. 18-19) oraz nagranie z monitoringu sklepu znajdującego się na płycie CD-R (k. 7, odtworzone na rozprawie k. 40).

Obwiniony w toku czynności wyjaśniających przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Obwiniony był uprzednio trzykrotnie karany, w tym raz za przestępstwo przeciwko mieniu, tj. rozbój kwalifikowany (k. 25-26).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, przyznanie się obwinionego do zarzucanego mu czynu w świetle całokształtu materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, w szczególności nagrania
z monitoringu (k. 7) i zeznań M. D.. Sąd uznał za wiarygodny dowód z zeznań M. U. zeznania są spójne, logiczne, obiektywne i bezstronne. Świadek ujawnił kradzież przy okazji wykonywania swoich pracowniczych obowiązków. Ponadto jako osoba zupełnie obca dla obwinionego nie miał w związku z tym powodów do bezpodstawnego obciążania obwinionego niekorzystnymi dla niego zeznaniami.

Za wiarygodny uznano dowód w postaci nagrania z monitoringu sklepu zamieszczonego na płycie CD (k. 7, odtworzone na rozprawie k. 40). Dowód ten nie był
w toku postępowania sądowego kwestionowany i w pełni korespondował z uznanymi za wiarygodne dowodami.

Sąd dał również wiarę dokumentom ujawnionym na rozprawie bez ich odczytywania w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczenia (k. 2), kserokopii notatnika służbowego (k. 11), telefonogramu (k. 15), notatki urzędowej
(k. 17) oraz dokumentacji fotograficznej (k. 18-19). Wskazane dokumenty nie zostały zakwestionowane w toku postępowania dowodowego, zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, a ich treść nie budzi wątpliwości, co do ich autentyczności i prawdziwości.
Z tych względów, Sąd uznał je za wiarygodne.

Karalność obwinionego ustalono w oparciu o dane z Krajowego Rejestru Karnego
(k. 25-26) – ten dokument również jest wiarygodny, gdyż został wydany przez powołany do tego ustawowo organ państwowy.

Czyn opisany w art. 119 § 1 kw popełnia ten, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Ustawodawca wobec sprawcy tego wykroczenia przewidział możliwość wymierzenia kary aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Kodeks wykroczeń nie wyjaśnia pojęcia kradzieży, posługuje się tylko określeniem „kradnie” . Oznacza to, że do rozumienia tego przepisu należy odwołać się do treści art. 278
§ 1 kk. Kradzież, zgodnie z rozumieniem przepisu art. 278 § 1 kk, jest zaborem rzeczy w celu jej przywłaszczenia. Zachowaniem polegającym na zaborze będzie przejęcie władztwa nad rzeczą, czyli w powszechnym rozumieniu objęcie rzeczy w posiadanie z jednoczesnym wyjęciem jej spod władztwa właściciela, objawiające się w przypadku przedmiotów materialnych jako wzięcie rzeczy do ręki, czy włożenie jej na przykład do kieszeni odzieży, torby czy plecaka. Niekiedy do umieszczenia rzeczy w miejscu znajdującym się poza władztwem jej właściciela potrzebne jest przemieszczenie jej na pewną odległość. Znamieniem czynu polegającego na kradzieży jest także działanie w celu przywłaszczenia, czyli podjęcie przez sprawcę już po zaborze zachowania ukierunkowanego na postąpieniu z rzeczą jak z własną, poprzez wyrażenie w jakikolwiek sposób chęci na przykład posiadania jej, używania, podarowania komuś lub zbycia.

Rzecz opisana w art. 119 § 1 kw ma być cudza – sprawca nie może zatem mieć wyłącznego tytułu do jej pełnej własności. Przedmiotem czynności wykonawczej ma być rzecz ruchoma, zgodnie z terminologią prawa cywilnego, a więc przedmiot materialny nie będący nieruchomością (a więc również pieniądze). Wreszcie w przypadku kradzieży opisanej w kodeksie wykroczeń wartość skradzionej rzeczy nie może przekraczać czwartej części minimalnego wynagrodzenia w czasie czynu i orzekania. Minimalne wynagrodzenie zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 roku wynosiło 1750 zł, wobec czego wartość przedmiotu kradzieży penalizowanej w art. 119 § 1 kw nie mogła przekroczyć kwoty 437,50 (czterysta trzydzieści siedem, 50/100) złotych. Z kolei w związku z czasem orzekania
w niniejszej sprawie, tj. 5 stycznia 2016 roku, minimalne wynagrodzenie za pracę w 2016 roku zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2015 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1385) wynosi 1850 zł, a zatem wartość przedmiotu kradzieży nie może przekroczyć kwoty 462,50 (czterysta sześćdziesiąt dwa, 50/100) złotych.

W świetle przeprowadzonych na rozprawie dowodów, Sąd ustalił iż obwiniony, wychodząc ze sklepu (...), znajdującego się w przy ul. (...)
w W., z włożoną pod kurtkę grą (...) o wartości 239,90 zł, za którą nie zapłacił uprzednio przy kasie, dopuścił się zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie
z art. 119 § 1 kw.

Obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania mu popełnienia wykroczenia. Zachodzi przesłanka pozytywna w postaci osiągnięcia przez sprawcę określonego przez ustawę wieku, poniżej którego osoba która dokonała czynu zabronionego nie ponosi winy w zakresie tego czynu. Jednocześnie brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość przypisania obwinionemu winy, takich jak na przykład niemożliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko,
kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Nie ulega wątpliwości, iż czyn, którego dopuścił sięC. S. (1) był społecznie szkodliwy. Kradzież godzi w dobro jakim jest mienie: spenalizowanie czynu ma na celu ochronę własności. Brak jest jakiegokolwiek usprawiedliwienia dla motywacji obwinionego. Skradziona gra nie była bowiem artykułem zarówno niezbędnym, jak i najpotrzebniejszym. Obwiniony od początku do końca swojego zachowania działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim, chcąc zatrzymać dla siebie ukradziony w sklepie towar.

Sąd wymierzając karę obwinionemu kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw, którymi są: stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego oraz rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody, stopień winy, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. Stopień społecznej szkodliwości oraz stopień winy były
w przypadku powyżej opisanego wykroczenia znaczne. Wobec powyższych tylko kara aresztu w wymiarze 10 (dziesięciu) dni jest adekwatna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak również do stopnia winy obwinionego. W ocenie Sądu jedynie kara
o charakterze izolacyjnym może spełnić swoje cele, szczególnie w zakresie prewencji indywidualnej. Na orzeczoną karę wpływ miała również uprzednia karalność za zbrodnię z art. 280 § 2 kk.

Wskazana uprzednia karalność obwinionego za zbrodnię przeciwko mieniu, wskazująca na brak pozytywnej prognozy, co do przyszłego zachowania się obwinionego uzasadnia także niemożność zastosowania wobec obwinionego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary aresztu, o czym mowa w art. 42 § 1 kw.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw z uwagi na niepewną sytuację materialną obwinionego, Sąd zwolnił obwinionego w całości od poniesienia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.