Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marcin Wojciechowski

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa W. T.

przeciwko Syndyk Masy Upadłości (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w R.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę wyrównawczą

1.  zasądza od pozwanego Syndyka Masy Upadłości (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w R. na rzecz powoda W. T.:

a)  kwotę 70.000 (siedemdziesiąt tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia;

b)  kwotę 35.000(trzydzieści pięć tysięcy) złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lipca 2010 roku do dnia zapłaty;

c)  rentę wyrównawczą w wysokości 800 (osiemset) złotych miesięcznie płatną do 10 dnia każdego miesiąca poczynając od lipca 2010 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego Syndyka Masy Upadłości (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w R. na rzecz powoda W. T. kwotę 11.230,39 (jedenaście tysięcy dwieście trzydzieści 39/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego Syndyka Masy Upadłości (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w R. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 4.301,65 (cztery tysiące trzysta jeden 65/100) złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych tymczasowo w toku procesu przez Skarb Państwa.

Sygn. akt V P 15/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 lipca 2010 roku powód W. T. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka z o.o. w R.:

- zadośćuczynienia w kwocie 70.000,00 PLN;

- odszkodowania w kwocie 35.00,00 PLN;

- renty wyrównawczej w wysokości 800,00 PLN miesięcznie jako rekompensaty za utratę zdolności powoda do pracy i zmniejszenie się jego widoków na przyszłość.

Jako podstawę faktyczną dochodzonych roszczeń powód wskazał, iż 21 sierpnia 2007 roku doznał wypadku przy pracy w wyniku którego zaistniały u niego ciężkie obrażenia prawej ręki – dłoni i grzbietu z amputacją palców II-V.

W odpowiedzi na pozew z dnia 25 listopada 2010 roku pozwana Spółka nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości. Podniosła, iż kompensacja szkody wnioskodawcy winna nastąpić z ubezpieczenia społecznego, a nawet w przypadku przyjęcia odmiennego poglądu należy wskazać, iż przyczyną wypadku było wyłącznie zawinione zachowanie powoda.

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 203 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie V GU 16/12 ogłosił upadłość pozwanej Spółki obejmującą likwidację majątku upadłego.

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2013 roku Sąd zawiesił postępowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c.

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2015 roku Sąd podjął zawieszone postępowanie z udziałem syndyka masy upadłości pozwanej Spółki

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W. T. został zatrudniony od dnia 7 lipca 2007 roku przez pozwanego (...) Spółka z o.o. w R. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku monter izolacji antykorozyjnej.

Stosunek pracy powoda został rozwiązany za wypowiedzeniem przez pracodawcę z dniem 14 marca 2009 roku.

- okoliczność bezsporna –

Powód po zatrudnieniu go przez pozwanego został oddelegowany do pracy w B. w Niemczech.

W trakcie oddelegowania powód świadczył pracę w miejscowości N. w zakładzie zajmującym się produkcją elementów gumowych, przy obsłudze maszyny typu (...).

- okoliczność bezsporna -

Powód przed wyjazdem do Niemiec przeszedł u pozwanego w Polsce ogólne szkolenie BHP. Powód nie przeszedł szkolenia stanowiskowego zarówno w Polsce jak i w Niemczech zarówno w zakresie stanowiska monter instalacji antykorozyjnej jak i osoba obsługująca maszyny typu (...)..

Powód został oddelegowany do pracy w Niemczech do pracy w zakładzie zajmującym się produkcją gumy. Obsługiwał tam maszynę typu (...), służącą do przemielenia gumy. Wkładało się zasobnika maszyny wąskie paski gumy i jeżeli nie były one posklejane to maszyna sama je wciągała, gdy były posklejane to trzeba było je popychać ręką.

W dniu 20 sierpnia 2007 roku w fabryce w Niemczech miał miejsce wypadek przy pracy na stanowisku obsługi extrudera co skutkowało przestojem. W skutek przestoju i wysokiej temperatury ( sierpień ) doszło do częściowej wulkanizacji gumy i sklejenia jej pasków. Dlatego też w dniu 21 sierpnia 2007 roku pracownicy byli pośpieszani by szybciej pracowali. Powodowi przydzielono do mielenia gumę posklejaną i musiał ją popychać ręką.

Maszyna obsługiwana przez powoda nie była wyposażona w ręczny lub mechaniczny popychacz.

- dowód: zeznania powoda – k. 63 – 64

opinia biegłego z zakresu BHP W. Z. (1) – k. 198- 225.

W trakcie pracy w dniu 21 sierpnia 2007 roku około godziny 12.00 powód doznał wypadku przy pracy. Obsługiwana maszyna wciągnęła jego prawą dłoń do środka miażdżąc i wyrywając 4 palce powoda.

- okoliczność bezsporna -

Maszyna typu (...), którą obsługiwał powód, nie zabezpieczała pracowników przed powstaniem urazu przez to że nie została wyposażona w ręczny popychacz do sklejonych ze sobą kawałków gumy – naruszenie art. 215 § 1 k.p. w zw. Z art. 216 § 1 k.p.

Powód nie przeszedł szkolenia stanowiskowego w zakresie obsługi maszyny typu (...), przez co nie posiadał on wystarczającej znajomości zasad obsługi maszyny, zasad bhp przy jej obsłudze, w tym zakazu popychania dłonią kawałków sklejonej gumy wewnątrz zasobnika - naruszenie art. 237 ³ § 1 i § 2 k.p.

Nie została sporządzona, a przez to przedstawiona do zapoznania powodowi szczegółowa instrukcja bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowisku obsługi maszyny typu (...) – naruszenie art. 237 ⁴ § 1 k.p.

- dowód: opinia biegłego z zakresu BHP W. Z. (1) – k. 198- 225.

Po wypadku powód został przewieziony do Klinik (...) (...) U., - (...) w M. gdzie stwierdzono u powoda amputację (...) i (...) oraz ciężkie obrażenia prawej ręki – dłoni i grzbietu – wskutek wyrwania oraz rozpoczęto leczenie urazu. Powód przebywał w klinice 32 dni.

- okoliczność bezsporna -

Leczenie powoda było kontynuowane w klinice w M.. Powód raz na miesiąc raz na dwa tygodnie jeździł do kliniki na konsultacje. Małżonka powoda dowoziła go do S., skąd do M. jechał autobusem. Pobyty w klinice trwały do tygodnia. Powód do kliniki wyjeżdżał kilkanaście razy.

- okoliczność bezsporna -

Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił u wnioskodawcy 47% uszczerbek na zdrowiu i z tego tytułu wypłacił jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 27.683,00 PLN. W marcu 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał powodowi rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w wysokości 966,11 PLN za okres do dnia 31 marca 2011 roku.

- okoliczności bezsporne –

W wyniku wypadku przy pracy powód doznał amputacji II, III, IV i V palca ręki prawej i złamania otwartego śródręcza ręki prawej oraz dysfunkcji ręki prawej na pograniczy z bezużytecznością.

Wnioskodawca jest częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanym kwalifikacjami. W zawodzie monter instalacji lub innych zawodach wymagających dobrej sprawności ręki prawej wnioskodawca pozostaje nieodwracalnie niezdolny do pracy zarobkowej. Ręka prawa jest właściwie bezużyteczna.

W skutek wypadku wnioskodawca doznał 47 % uszczerbku na zdrowiu.

Po operacjach plastyczno – rekonstrukcyjnych ramienia, przedramienia i kikuta ręki prawej powstały blizny skóry także wpływające na wydolność tej ręki.

Widoki na przyszłość na okoliczność wykonywania dotychczasowej pracy zawodowej nie są pomyślne, nie ma dobrych widoków na przyszłość w tym zakresie.

- dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii E. R. - k. 381.

Pismem z dnia 14 lipca 2009 roku powód wystąpił do pozwanego o wypłatę renty wyrównawczej wraz z wyrównaniem od marca 2009 roku.

- dowód: kopia pisma – k. 17.

Pismem z dnia 9 października 2009 roku powód wystąpił do pozwanego zwrot kosztów badania kontrolnego.

- dowód: kopia pisma – k. 18..

Pozwana Spółka pismem z dnia 30 października 2009 roku wskazała, iż zwróci koszt badań po otrzymaniu faktury. Odnosząc się do renty wyrównawczej wskazała, iż w jej ocenie nie przysługuje powodowi.

- dowód: kopia pisma – k. 19.

Powód w trakcie leczenia oprócz kosztów wyjazdów do kliniki w M. ponosił koszty środków opatrunkowych.

- okoliczność bezsporna –

Pozwana Spółka nie zgłosiła wypadku przy pracy z udziałem powoda do Państwowej Inspekcji Pracy.

- okoliczność bezsporna -

W związku z wypadkiem przy pracy powód otrzymywał od ZUS rentę w wysokości: 1192,34 PLN w roku 2010, 1229,30 PLN w roku 2011 i 1307,60 PLN w 2012 r.

- dowód: zestawienie ZUS - k. 378.

W okresie od 21 sierpnia do 30 kwietnia 2013 roku powód poniósł uszczerbek w dochodach w kwocie 70.700,35 PLN przy założeniu, że powód nie mógł wykonywać pracy zarobkowej i 18.885,03 PLN przy założeniu, że powód wykorzystując częściową zdolność do pracy mógł uzyskać wynagrodzenie minimalne.

- dowód: opinia biegłego z zakresu rachunkowości i finansów (...). C. – k. 416 -420.

Powód jako osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy zarejestrowany jest w (...) w S.. Powód nie otrzymał propozycji zatrudnienia.

Powód został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym.

- okoliczności bezsporne –

Wierzytelności powoda z tytułu wypadku przy pracy zostały zgłoszone w toku postępowania upadłościowego. Syndyk ujawnił je na liście wierzytelności z odmową ich uznania w całości. Sprzeciw powoda od listy wierzytelności nie został uwzględniony.

- okoliczności bezsporne –

Powód w celu podjęcia pracy zarobkowej wymaga przekwalifikowania. W (...) Centrum Pomocy (...) w S. uczestniczy w projekcie Integracja społeczna w powiecie (...). W ramach projektu przewidziano udział powoda w szkoleniach: prawo jazdy kat. B, kierowca wózków jezdniowych z napędem silnikowym, operator koparko – ładowarki.

- dowód: kopia pisma – k. 496.

Proces leczenia powoda nie uległ zakończeniu. Ujawniają się powikłania. W październiku 2014 roku powód przebył zabieg operacyjny w związku z powstałą przetoką kikuta palca II prawej ręki.

Ujawniono wówczas w ranie zakażenie bakteriami staphylcoccus ureus - gronkowiec.

- dowód: kopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego – k. 503,

Powód bardzo ciężko przeżył psychicznie wypadek przy pracy. Wstydził się swojego inwalidztwa, nie wychodził do ludzi.

Początkowo po wypadku był myty, karmiony przez członków rodziny.

Do tej pory odczuwał bóle ręki. Zażywa leki przeciwbólowe.

Powód ma dzieci w wieku 4 lat i w wieku 8 miesięcy. Nie może zająć się dziećmi, pomóc żonie w opiece w takim stopniu jak by chciał. Nie może wykąpać dziecka, ubrać go. Z uwagi na osłabienie chwytu w prawej ręce nie bierze dzieci na ręce z obawy, że je upuści.

- dowód: zeznania powoda – rozprawa w dniu 16.12.2015 – 00.01 – 00.15.

Dokonując ustaleń w niniejszej sprawie Sąd uznał za bezsporne dowody w postaci dokumentów zebranych w aktach sprawy.

W ocenie Sądu za wiarygodne należało uznać zeznania powoda. Twierdzenia powoda znajdują potwierdzenie w pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Nadto należy podnieść, iż twierdzenia powoda nie zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną co zgodnie z art. 230 k.p.c. pozwala uznać je za przyznane.

Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań świadka D. J. (1) z uwagi na utrudnienia w przeprowadzeniu dowodu. Świadek nie stawiał się na wezwanie Sądu, posiadając obywatelstwo niemieckie przebywa na terytorium Niemiec.

Pozwany pracodawca w odpowiedzi na pozew podniósł, iż wyłączną przyczyną zaistnienia wypadku było zawinione zachowanie powoda. Twierdzenie takie zgodnie z wynikającą z art. 6 k.c. zasadą ciężaru dowodu winno być wykazane przez pozwanego.

Zdaniem Sądu pozwany nie podołał temu obowiązkowi, a nawet uprawnione jest stwierdzenie, iż nie próbował wykazać prawdziwości tegoż twierdzenia.

Należy także zauważyć, iż pozwana Spółka nie realizowała zobowiązań nałożonych przez Sąd w zakresie złożenia dokumentacji z postępowania powypadkowego przeprowadzonego w Niemczech.

Istotnymi dla ustaleń w sprawie dowodami były dowody z opinii biegłych z zakresu BHP W. Z. (1), z zakresu ortopedii R. E. i z zakresu księgowości J. C..

Powód ustosunkowując się do ustaleń i wniosków biegłego z zakresu BHP W. Z. (1) zgodził się z nimi.

Pełnomocnik pozwanego nie zajął stanowiska merytorycznego odnośnie opinii, podnosząc, iż przy sporządzaniu opinii biegły nie dysponował niemiecką dokumentacją powypadkową oraz zeznaniami świadka D. J. (1) zamieszkałego na terenie Niemiec.

Odnosząc się do powyższych argumentów, należy wskazać, iż to pozwany mimo ponawianych zobowiązań Sądu nie złożył powyższej dokumentacji, a świadek D. J. nie stawiał się na wielokrotne wezwania Sądu, a jego zachowanie uprawdopodobnia tezę powoda, iż celowo unika złożenia zeznań.

Należy także wskazać, iż pozwany nie zgłosił wypadku w Państwowej Inspekcji Pracy, chociaż taki obowiązek na nim spoczywał.

Odnosząc się do opinii biegłych R. E. i J. C. powód zgodził się z wnioskami biegłych, pozwany zaś wezwany do ustosunkowania się nie zajął stanowiska.

W ocenie Sądu opinie biegłych w sposób jasny, zupełny i logiczny odpowiadają na zadane biegłym pytania. Wnioski biegłych są kompletne, szczegółowo uzasadnione. Dlatego też Sąd uznał, iż przedmiotowe opinie mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenia powoda są zasadne.

W niniejszej sprawie powód W. T. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka z o.o. w R.:

- zadośćuczynienia w kwocie 70.000,00 PLN;

- odszkodowania w kwocie 35.00,00 PLN;

- renty wyrównawczej w wysokości 800,00 PLN miesięcznie jako rekompensaty za utratę zdolności powoda do pracy i zmniejszenie się jego widoków na przyszłość.

Z uwagi na fakt, iż kodeks pracy nie reguluje kwestii zadośćuczynienia, zgodnie z art. 300 k.p. należało sięgnąć do regulacji zawartej w kodeksie cywilnym.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. osoba, która doznała uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia może żądać odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne ( ból i inne dolegliwości ), cierpienie psychiczne ( ujemne uczucia związane z cierpieniami fizycznymi lub następstwami rozstroju zdrowia lub uszkodzenia ciała np.: zeszpecenia ).

Konstrukcja zadośćuczynienia w prawie polskim opiera się na trzech zasadach. Pierwsza sprowadza się do stwierdzenia, że zadośćuczynienie pieniężne sąd może przyznać poszkodowanemu jedynie w wypadkach wyraźnie w ustawie przewidzianych. Oznacza to - inaczej rzecz ujmując - że możliwe jest przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego wyjątkowo; regułą bowiem jest, że naprawieniu podlega tylko szkoda majątkowa. Te wyjątki przewiduje m.in. art. 445 k.c.

Trzecia zasada sprowadza się do fakultatywności zadośćuczynienia pieniężnego, co oznacza, że jego przyznanie nie jest - nawet w razie istnienia krzywdy - obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy (tak SN w wyroku z dnia 27 sierpnia 1969 r., I PR 224/60, OSNCP 1970, nr 6, poz. 111). Fakultatywność nie oznacza dowolności. Odmowa przyznania zadośćuczynienia musi być obiektywnie uzasadniona.

Odnosząc się do pierwszej z powyższych zasad roszczenie powoda oparte jest na art. 445 czyli ustawowej podstawie roszczenia o zadośćuczynienie.

Oparcie roszczenia o zadośćuczynienie na zasadach odpowiedzialności deliktowej prowadzi do konieczności odpowiedniego zaistnienia przesłanek zawartych w art. 415 k.c i następnych kodeksu cywilnego. Biorąc pod uwagę okoliczności powstania krzywdy zastosowanie będzie miał art. 435 k.c.

Zgodnie z ustalonym w orzecznictwie i zaakceptowanym przez skład orzekający w niniejszej sprawie, dochodzenie przez pracownika roszczeń uzupełniających, opartych na przepisach prawa cywilnego, wymaga wykazania odpowiedzialności pracodawcy z tytułu czynu niedozwolonego, udowodnienia wysokości szkody i związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem cywilnoprawnym, a powstaniem szkody (tak też SN w wyroku z 20 stycznia 1998 r. w sprawie II UKN 450/97, opubl. w OSNP z 1998 r., nr 24, poz. 720). W tym względzie podnieść wypada, co następuje.

Powód miał za zadanie wykazać, że doznana przezeń szkoda na osobie w postaci urazu prawej ręki oraz wskazane w pozwie krzywdy psychiczne pozostaje w związku z ruchem przedsiębiorstwa (definiowanym jako funkcjonowanie wszystkich agend przedsiębiorstwa bez względu na to, w jakim stosunku pozostaje ich funkcjonowanie do stosowanych sił przyrody, jak również funkcjonowanie wszystkich urządzeń należących do tak szeroko ujmowanego przedsiębiorstwa, wreszcie każdy przejaw działalności takiego przedsiębiorstwa wynikający z określonej struktury organizacyjnej i funkcji usługowo-produkcyjnej – analogicznie SN w wyrokach z 09 lutego 1976 r. w sprawie IV CR 2/76, opubl. LEX nr 7799 oraz z 13 grudnia 2001 r. w sprawie IV CKN 1563/00, opubl. LEX nr 52720) i temu zadaniu w ocenie Sądu powód podołał.

Wyrządzenie szkody przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu ma bowiem miejsce zarówno wtedy, gdy szkoda jest bezpośrednim skutkiem użycia sił przyrody, jak i wtedy, gdy pozostaje w związku z samym tylko ruchem przedsiębiorstwa lub zakładu jako całości (por. SN w wyroku z 05 stycznia 2001 r. w sprawie V CKN 190/00, opubl. LEX nr 52421) – tak też było w przedmiotowym przypadku. Nadto, bezzasadne są argumenty pozwanego, iż powód powinien wykazać jego winę bądź bezprawność jego działania lub zaniechania, gdyż odpowiedzialność z art. 435 kc jest oparta na założeniu, że samo codzienne funkcjonowanie zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od jakiegokolwiek działania lub zaniechania prowadzącego taki zakład, w szczególności od zawinionego lub bezprawnego zaniedbania w zakresie obowiązków dotyczących stworzenia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (co potwierdził SN w wyroku z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie II UKN 424/00, opubl. w OSNP z 2003 r., nr 6, poz. 155 oraz w wyroku z dnia 14 lutego 2002 r. w sprawie I PKN 853/00, opubl. w OSNC z 2002 r., nr 18, poz. 4). Sąd Pracy orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela i popiera ustaloną linię poglądów Sądu Najwyższego wyrażoną w w/w orzeczeniach.

Związek przyczynowy pomiędzy pracą u pozwanego, wypadkiem z dnia 21 sierpnia 2007 roku a wystąpieniem urazu prawej ręki jest bezsporny i nie budzi wątpliwości zarówno Sądu jak i stron.

Oczywistym jest, iż powód doznał uszczerbku na zdrowiu zarówno fizycznym jak i psychicznym, zaś z powyższych rozważań wynika odpowiedzialność pozwanego oparta na art. 435 k.c.

Także w przypadku przyjęcia, iż art. 435 k.p.c. nie będzie miał zastosowania w sprawie, spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności pozwanego na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia, czyli roszczenie o naprawienie szkody – odszkodowanie – przysługuje osobie, która w wyniku bezprawnego, zawinionego zachowania drugiej osoby poniosła stratę majątkową lub nie osiągnęła korzyści, którą mogła by osiągnąć gdyby nie wyrządzono jej szkody ( art. 361 § 2 k.c.).

Odnosząc powyższe przesłanki do roszczenia o zadośćuczynienie należy stwierdzić, iż dla ustalenia, iż powodowi przysługuje zadośćuczynienie trzeba stwierdzić, że pozwany zachował się w sposób bezprawny, zawiniony, że powstała krzywda, i że krzywda ta pozostaje w związku przyczynowym z zachowaniem pozwanego.

Bezprawność w rozumieniu prawa cywilnego, a biorąc po uwagę realia niniejszej sprawy i prawa pracy jest traktowana szeroko jako niezgodność z obowiązującymi normami, mogą to być także normy dotyczące zasad BHP. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu BHP W. Z. pozwany pracodawca nie dopełnił ciążących na nim obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Maszyna typu (...), którą obsługiwał powód, nie zabezpieczała pracowników przed powstaniem urazu przez to że nie została wyposażona w ręczny popychacz do sklejonych ze sobą kawałków gumy – naruszenie art. 215 § 1 k.p. w zw. Z art. 216 § 1 k.p.

Powód nie przeszedł szkolenia stanowiskowego w zakresie obsługi maszyny typu (...), przez co nie posiadał on wystarczającej znajomości zasad obsługi maszyny, zasad bhp przy jej obsłudze, w tym zakazu popychania dłonią kawałków sklejonej gumy wewnątrz zasobnika - naruszenie art. 237 ³ § 1 i § 2 k.p.

Nie została sporządzona, a przez to przedstawiona do zapoznania powodowi szczegółowa instrukcja bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowisku obsługi maszyny typu (...) – naruszenie art. 237 ⁴ § 1 k.p.

Powyższe świadczy, iż zachowanie pracodawcy powoda było bezprawne. Kwestia związku przyczynowego i zaistnienia krzywdy została już wyżej wykazana.

Dlatego też należy stwierdzić, iż zaistniały ustawowe przesłanki nabycia przez powoda prawa do zadośćuczynienia.

Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, ponieważ wypracowała je judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego.

Zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra (tak SN w wyroku z dnia 16 lipca 1997 r., II CKN 273/97, nie publ.). Zadośćuczynienie z art. 445 ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 469).

W niniejszej sprawie wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia winna więc stanowić odczuwalną przez powoda kwotę, mającą zrekompensować mu choćby materialnie doznane cierpienia, jednakże wysokość jej ograniczona jest z jednej strony rozmiarem cierpień powoda, a drugiej aktualnymi stosunkami majątkowymi społeczeństwa. Ograniczeniem dla Sądu jest także wartość żądania wskazana przez powoda w pozwie.

Należy wskazać na rozmiar cierpień psychicznych zaistniałych u powoda. Poza bólem fizycznym odczuwanym po zaistnieniu wypadku, w trakcie leczenia, po każdej operacji i obecnie w wyniku dalszych powikłań, powód doznał także cierpień psychicznych związanych z samym procesem leczenia, utratą funkcjonalności ręki prawej i wynikającymi z tego tytułu upośledzeniami w życiu rodzinnym i osobistym. Powód nie mógł uczestniczyć w procesie wychowywania i opieki nad swoimi dziećmi przez co ograniczony był w realizacji swojego ojcostwa.

Przy ustaleniu należnej powodowi kwoty jako kryteria czysto pomocnicze należy wziąć pod uwagę z jednej strony wysokość stwierdzonego uszczerbku na zdrowiu – 47 % oraz dotychczasową praktykę orzecznictwie, iż 1 % uszczerbku na zdrowiu winien odpowiadać kwocie między 2.000 a 3.000 PLN. Nie można także nie zauważyć, iż obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych dominuje pogląd, że wysokość zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu w obecnych realiach społeczno – gospodarczych nie może być ograniczony do symbolicznych kwot.

Powoduje to, iż należne powodowi zadośćuczynienie winno oscylować między 97.000, a 141.000 PLN. Charakter uszczerbku i rodzaj cierpień powoda wskazuje, iż raczej winna to być druga z kwot. Kwota ta winna ulec zmniejszeniu z uwagi na otrzymane od ZUS jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w kwocie - 27.683,00 PLN. Należna powodowi kwota przekracza nadal wysokość dochodzonego roszczenia.

Sąd jednakże związany jest treścią żądań powoda, który swoje roszczenie ograniczył do 70.000 PLN i taka też kwota zadośćuczynienia została zasądzona na rzecz W. T..

Powyższe wywody dotyczące odpowiedzialności pozwanego pracodawcy opartej o normy art. 435 w zw. z art. 300 k.p. jak i art. 415 k.c. w art. 300 k.p. mają także zastosowanie do ustalenia zasadności roszczenia o odszkodowanie pozostawiając powodowi fakt zaistnienia szkody majątkowej.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p. odszkodowanie obejmuje powstałą stratę (czyli wartość, która była w mieniu poszkodowanego i z niego wyszła) i utracone korzyści (czyli wartość, która mogłaby wejść do mienia poszkodowanego). Szkoda pracownika z reguły polega na utracie korzyści.

Powód zgłosił żądanie odszkodowania w wysokości 35.000 PLN. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie roszczenia za zasadne.

Powód poniósł koszty związane z leczeniem. Leczenie powoda odbywało się w specjalistycznej klinice w M. w Niemczech. Sam proces leczenia był finansowany z środków Narodowego Fundusz Zdrowia jednakże powód poniósł koszty dojazdów do kliniki. Jak wynika z załączonych kopiach biletów – k. 268 – 271 tych wyjazdów było kilkanaście i koszt biletu wynosił od 209 PLN do 335 PLN, najczęściej oscylując około 280 PLN. Powód poniósł także koszty środków opatrunkowych, leków przeciwbólowych. Do uzasadnionych kosztów zalicza się także koszty opieki sprawowanej przez osoby najbliższe. Powód takiej opieki wymagał zarówno po wyjściu ze szpitala bezpośrednio po wypadku jak i po kolejnych operacjach rekonstrukcyjnych jak i po operacjach leczących powikłania jak ostatnie zakażenie gronkowcem.

Kwot powyższych nie da się ustalić w sposób precyzyjny dlatego też uprawnionym jest zastosowanie rozwiązania przyjętego w art. 322 k.p.c., które pozwala na rozstrzygniecie spraw, w których ścisłe udowodnienie żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, a ze względu na charakter wiążących strony stosunków prawnych i występujące w nich okoliczności bardzo istotne jest ich szybkie rozstrzyganie.

Zgodnie z powyższą normą Sąd może ograniczyć się do zasądzenia w wyroku odpowiedniej sumy według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, jeżeli - na podstawie wyników postępowania dowodowego - sąd ten uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione.

Przy ustalaniu naleznego powodowi odszkodowania należy wziąć także pod uwagę wnioski biegłej J. C., która wskazała, iż powód poniósł uszczerbek w dochodach w kwocie 70.700,35 PLN przy założeniu, że powód nie mógł wykonywać pracy zarobkowej i 18.885,03 PLN przy założeniu, że powód wykorzystując częściową zdolność do pracy mógł uzyskać wynagrodzenie minimalne.

Biorąc pod uwagę, iż powód pomimo stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy do chwili obecnej kontynuuje leczenie urazu oraz charakter urazu skutkujący praktyczną bezużytecznością ręki prawej należy wskazać, iż możliwość podjęcia pracy była iluzoryczna. Także uzyskane przez powoda uprawnienia operatora koparko – ładowarki nie pozwalają na podjęcie pracy, bowiem charakter urazu pozwala powodowi jedynie na obsługę maszyn sterowanych wyłącznie przy pomocy drążków – czyli maszyn starego typu, a obecnie używane maszyny z regału sterowane są joystikami wymagającymi pełnej sprawności manualnej obu rąk.

Dlatego też należało uznać roszczenie o odszkodowanie w wysokości zgłoszonej przez powoda tj. 35.000,00 PLN za uzasadnione.

Stwierdziwszy zgodnie z powyższym rozumowaniem odpowiedzialność pozwanego przedsiębiorstwa za szkodę majątkową, Sąd Pracy rozważył zasadność roszczenia pieniężnego powoda o rentę wyrównawczą. W. T. słusznie wywodzi, że pozwany odpowiadać będzie za spowodowanie u niego rozstroju zdrowia w rozumieniu art. 444 § 1 kc. Odpowiedzialność taka skonkretyzuje się w postaci renty wyrównawczej.

Zasądzona na podstawie art. 444 § 2 kc w zw. z art. 435 kc w zw. z art. 300 kp renta wyrównawcza jest adekwatna i odpowiada kwocie stanowiącej różnicę pomiędzy utraconymi potencjalnymi zarobkami powoda (w szczególności możliwością podjęcia dodatkowego intratnego zatrudnienia), które mógłby osiągnąć powód, gdyby wskutek wypadku przy pracy nie utracił częściowo zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a otrzymywaną rentą z tytułu niezdolności do pracy. Należy wskazać, iż otrzymywana renta początkowo zbliżona była wysokością do obowiązującej płacy minimalnej to z biegiem czasu dysproporcja między rentą a płacą minimalną wzrasta. Nadto brak jest podstaw do przyjęcia, by powód przy posiadanych kwalifikacjach otrzymywał jedynie płacę minimalną, obecnie osoby zatrudnione na stanowisku montera izolacji antykoryzjnej osiągają zarobki w granicach od 2200 PLN do 5800 PLN, a mediana dla tego stanowiska wynosi 3.000,00 PLN (http://www.moja-pensja.pl/zarobki/121,ile-zarabia-Monter-izolacji-przemys%C5%82owych ). Należy także podnieść, iż w związku z wypadkiem przy pracy zwiększyły się potrzeby powoda. Oprócz poniesionych już kosztów leczenia, będzie ponosił on dalsze koszty, w tym ewentualnej protezy.

Dlatego należało stwierdzić, iż żądana renta wyrównawcza nie jest wygórowana i odpowiada rzeczywistej różnicy między otrzymywaną rentą a potencjalnym wynagrodzeniem.

Sąd przyznał prawo do renty wyrównawczej do dnia złożenia pozwu uznając, iż roszczenie za okres poprzedzający 29 lipca 2010 roku jest niezasadne.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z wynikającą z art. 98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyznając wnioskodawcy i jego pełnomocnikowi zwrot kosztów postępowania w kwocie 11.230,39 PLN na którą to kwotę złożyły się koszt opłaty od pozwu oraz koszty dojazdów do Sądu.

Biorąc pod uwagę wynik postępowania Sąd nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania.

.