Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 września 2015 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzje w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. K. prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2015 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy A. K. kwotę 180 zł (słownie sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 1139/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. K. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganego okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 2 sierpnia 1971 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Sp. z o.o. ponieważ przedłożone przez wnioskodawcę zaświadczenie o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych nie zawiera kompletu informacji wskazanych w przepisach i nie stanowi podstawy do potwierdzenia okresu pracy uzasadniającego prawo do emerytury.

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 13 października 2015 roku R. K. wniósł o jej zmianę i ustalenie, że wnioskodawcy przysługuje prawo do emerytury w wieku obniżonym 60 lat, poprzez zaliczenie wnioskodawcy pracy w (...) w okresie od 2 sierpnia 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowiskach obejmujących prace przy montażu konstrukcji metalowych oraz izolacji termicznej na wysokości jako pracy w warunkach szczególnych oraz zasądzenie kosztów procesu.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 20 lipca 2015 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w wymiarze 27 lat, 2 miesiące i 2 dni.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w tym nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych od dnia 2 sierpnia 1971 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) .

(dowód: decyzja- k. 15 akt emerytalnych; odpowiedź na odwołanie k. 7-8).

A. K. w okresie od dnia 2 sierpnia 1971 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisko układacz izolacji termicznej.

Od dnia 1 grudnia 1971 roku wnioskodawca pracował jako blacharz budowlany .

Od dnia 1 maja 1973 roku wnioskodawca został zatrudniony jako monter izolacji termicznej. W angażach wskazywano również stanowisko monter –blacharz, monter – blacharz izolacji termicznej.

Od dnia 1 sierpnia 1980 roku wnioskodawca został skierowany na stanowisko murarza kotłów przemysłowych, na którym pracował do dnia 11 września 1981 roku.

Od dnia 12 września 1981 do dnia 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku blacharz - monter izolacji termicznej.

Wnioskodawca przebywał na kontraktach zagranicznych w RFN na stanowisku blacharz w okresie:

- od dnia 14 września 1981 roku do dnia 28 lutego 1982 roku,

- od dnia 26 marca 1987 roku do dnia 31 grudnia 1987 roku,

- od dnia 3 stycznia 1991 roku do dnia 31 marca 1991 roku,

- od dnia 2 lipca 1994 roku do dnia 31 października 1994 roku.

(dowód: skierowanie do pracy k. A-1 akt osobowych; angaże k. A-2, k. A-3 – A-5b, akt osobowych; angaże w aktach osobowych z lat 1973-1979, z dnia 1.08.1980 roku; z lat 1983-1998; umowy o pracę na kontrakcie zagranicznym w aktach osobowych)

Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. prowadziło roboty budowlane i izolacyjne - antykorozyjne (remontowe), na rzecz kontrahentów - elektrowni, w tym prace na rzecz (...), w K., (...). Pracownicy Spółki byli podzieleni na specjalistyczne brygady. Pracownicy w brygadach zajmowali się wyłącznie przydzielonymi im zadaniami na danym odcinku. W ramach prowadzonej działalności pracownicy zatrudnieni firmie wykonywali prace malarskie, blacharskie, izolacyjne (owijanie rur azbestem).

Wnioskodawca pracował w brygadzie izolatorów, blacharzy. Zajmował się wykonywaniem prac termoizolacyjnych. Wnioskodawca nie montował konstrukcji metalowych. Montażem zajmowała się inna firma.

Brygada wnioskodawcy zajmowała się montowaniem do konstrukcji metalowej na danej ścianie bloku blachy – ściany osłonowej. Wnioskodawca wykonywał pracę na rusztowaniach wiszących. Wciągał blachę na górę i przytwierdzał ją wkrętami - kołkami za pomocą pistoletów – narządzi udarowych do konstrukcji metalowej. Po oblachowaniu wnioskodawca izolował ścianę poprzez nałożenie waty izolacyjnej, a następnie ponownie blachował przytwierdzając kolejną blachę do konstrukcji. W latach 80 tych wykorzystywał również wiertarki elektryczne i nitownice. W razie potrzeby na wysokości przycinał blachę za pomocą szlifierki elektrycznej.

Po wykonaniu danej ściany takie same czynności izolerskie i blacharskie na wysokości wnioskodawca wykonywał na kolejnej ścianie bloku, a następnie na kolejnym bloku. W (...) było (...), w (...), w (...) 5. Miały one wysokość do 120 metrów. Do 54 metrów była wykonywana podwójna izolacja, powyżej pojedyncza. Prace na jednym bloku trwały około 1 roku. Izolacja razem z konstrukcją stalową tworzyły całość. Izolacja służyła do wygłuszenia budynku.

Jako izolarz wnioskodawca montował również izolacje termiczne na rurociągach ciepłowych i na kominach. Była to również praca na wysokości, w przypadku rurociągów do wysokości 12 metrów. Rurociągi miały długość do 15 km. Izolowanie jednego trwało około 1,5 roku. Wnioskodawca owijał rurociągi wełną izolacyjną i przytwierdzał ją do ścian. Następnie na wełnę kładł blachę, która była przytwierdzana za pomocą pistoletu. Chodziło o zabezpieczenie rurociągów przed utratą ciepła i wysoką temperaturą.

Jako murarz kotłów przemysłowych wnioskodawca pracował przy wykładaniu kotłów przemysłowych w B. cegłą szamotową. Kotły służyły do wytwarzania energii elektrycznej. W celu wykonania izolacji należało w kotłach dokonać wyłożenia wnętrza kotłów cegłą szamotową, która jest ogniotrwała. Nie można było izolować tych kotłów wełną. Prace były wykonywane na wysokości, tj. od wysokości 12 metrów do poziomu 35-40 metrów.

Wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace były to prace na wysokości. Prace te wykonywał wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie był kierowany do innych prac.

Również na budowach eksportowych wnioskodawca wykonywał prace blacharza – izolatora izolacji termicznych.

(dowody: zeznania świadka P. M. protokół z rozprawy z dnia 4 marca 2016 roku k.13v-14 nagranie od minuty 00.02.26 do minuty 00.17.37 płyta k. 15; zeznania świadka E. W. protokół z rozprawy z dnia 4 marca 2016 roku k. 14 nagranie od minuty 00.17.37 do minuty 00.30.50 płyta k. 15; zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 4 marca 2016 roku k.14v nagranie od minuty 00.30.50 do minuty 00.38.57 płyta k. 15)

Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w R. następca prawny wystawiło wnioskodawcy zaświadczenie, w którym stwierdzono, iż wnioskodawca jest zatrudniony od dnia 2 sierpnia 1971 roku

- w okresie od dnia 2 sierpnia 1971 roku do dnia 30 listopada 1971 roku - układacz izolacji termicznej;

- w okresie od dnia 1 grudnia 1971 roku do dnia 30 kwietnia 1973 roku - blacharz budowlany;

- w okresie od dnia 1 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1980 roku – blacharz - monter izolacji termicznej;

- w okresie od dnia 1 sierpnia 1980 roku do dnia 11 września 1981 roku. - murarz kotłów przemysłowych;

- w okresie od dnia 12 września 1981 do dnia 31 grudnia 1998 roku blacharz - monter izolacji termicznej;

W ww. okresie prace były wykonywane na wysokości w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: zaświadczenie k. 5)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w trakcie toczącego się postępowania tj. w dniu (...) 2014 roku ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego prawidłowym świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od dnia 2 sierpnia 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) w B. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych.

Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Stało się tak dlatego, że z dokumentów osobowych skarżącego z przedsiębiorstwa (...) w B. w postaci przede wszystkim świadectwa pracy oraz zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, angaży w spornym okresie wynika, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku montera izolacji termicznej, montera ścian osłonowych, blacharza – montera izolacji termicznej, blacharza budowlanego. Okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach polegającego na nie wskazaniu jakie dokładnie czynności w ramach zatrudnienia wykonywał wnioskodawca, w szczególności iż była to praca na wysokości, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w firmie (...) w B., Sąd oparł się na dokumentach oraz na korespondujących z nimi zeznaniach wnioskodawcy oraz świadków: P. M. i E. W. pracujących z wnioskodawcą w spornym okresie na tych samych budowach w tych samych lub sąsiednich brygadach jako blacharze, izolerzy, a także pracujących z wnioskodawcą na budowach eksportowych. Świadkowie zatem dysponują bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat charakteru wykonywanej przez niego pracy. Świadkowie potwierdzili, że w całym spornym okresie wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w brygadzie izolatorów, blacharzy. Zajmował się wykonywaniem prac termoizolacyjnych. Wnioskodawca nie montował konstrukcji metalowych. Montażem zajmowała się inna firma. Brygada wnioskodawcy zajmowała się montowaniem do konstrukcji metalowej na danej ścianie bloku blachy – ściany osłonowej. Wnioskodawca wykonywał pracę na rusztowaniach wiszących. Wciągał blachę na górę i przytwierdzał ją wkrętami - kołkami za pomocą pistoletów – narządzi udarowych do konstrukcji metalowej. Po oblachowaniu wnioskodawca izolował ścianę poprzez nałożenie waty izolacyjnej, a następnie ponownie blachował przytwierdzając kolejną blachę do konstrukcji. W latach 80 tych wykorzystywał również wiertarki elektryczne i nitownice. W razie potrzeby na wysokości przycinał blachę za pomocą szlifierki elektrycznej.

Po wykonaniu danej ściany takie same czynności izolerskie i blacharskie na wysokości wnioskodawca wykonywał na kolejnej ścianie bloku, a następnie na kolejnym bloku. W (...) było (...), w (...), w (...) 5. Miały one wysokość do 120 metrów. Do 54 metrów była wykonywana podwójna izolacja, powyżej pojedyncza. Prace na jednym bloku trwały około 1 roku. Izolacja razem z konstrukcją stalową tworzyły całość. Izolacja służyła do wygłuszenia budynku.

Jako izolarz wnioskodawca montował również izolacje termiczne na rurociągach ciepłowych i na kominach. Była to również praca na wysokości, w przypadku rurociągów do wysokości 12 metrów. Rurociągi miały długość do 15 km. Izolowanie jednego trwało około 1,5 roku. Wnioskodawca owijał rurociągi wełną izolacyjną i przytwierdzał ją do ścian. Następnie na wełnę kładł blachę, która była przytwierdzana za pomocą pistoletu. Chodziło o zabezpieczenie rurociągów przed utratą ciepła i wysoką temperaturą.

Jako murarz kotłów przemysłowych wnioskodawca pracował przy wykładaniu kotłów przemysłowych w B. cegłą szamotową. Kotły służyły do wytwarzania energii elektrycznej. W celu wykonania izolacji należało w kotłach dokonać wyłożenia wnętrza kotłów cegłą szamotową, która jest ogniotrwała. Nie można było izolować tych kotłów wełną. Prace były wykonywane na wysokości, tj. od wysokości 12 metrów do poziomu 35-40 metrów.

Wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace były to prace na wysokości. Prace te wykonywał wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie był kierowany do innych prac.

Również na budowach eksportowych wnioskodawca wykonywał prace blacharza – izolatora izolacji termicznych.

W ocenie Sądu ww. materiał dowodowy był wiarygodny, albowiem nie zawierał żadnych wewnętrznych sprzeczności, był logiczne, skorelowany ze sobą. Zeznania wnioskodawcy i świadków znalazły przy tym potwierdzenie w dokumentach wystawionych przez pracodawcę w toku zatrudnienia wnioskodawcy. W szczególności zaś okoliczność pracy wnioskodawcy na wysokości znalazł potwierdzenie w zaświadczenia pracodawcy z dnia 9 lipca 2015 roku.

Prace polegające na montażu blachy do konstrukcji metalowych na wysokości za pomocą pistoletów należało uznać za prace, które są opisane w wykazie A dział XIV poz. 18 obsługa narzędzi udarowych oraz w wykazie A dział V poz. 5 prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości ( uszczegółowione w ww. zarządzeniu resortowym w wykazie A, dział V poz.5 pkt 1 – prace montera wykonującego na wysokości montaż urządzeń i konstrukcji metalowych). Należy w tym miejscu podkreślić, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego prace polegające na montażu izolacji termicznych były wykonywane przez wnioskodawcę na wysokości. Również sposób wykonywania tego montażu oraz używanie narzędzi udarowych do przytwierdzenia blach do konstrukcji metalowych przemawia za zaliczeniem prac do prac w warunkach szczególnych wskazanych ww. wykazie. Należy również podnieść, iż zawarte w pkt 5, działu V wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. określenie „prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości” zamiast terminu „monter” pozwala objąć nim także prace wykonywane w przebiegu procesu montowania takich konstrukcji przez pracowników nie będących monterami. Nie budzi zaś wątpliwości, iż wnioskodawca pracując przy budowie dużych obiektów, przede wszystkim budynków elektrowni, wykonywał czynności nierozerwalnie związane z montażem konstrukcji metalowych, o których mowa w treści wykazu. Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika bowiem, że dopiero wykonane przez wnioskodawcę, a przytwierdzane do konstrukcji metalowych dalsze ich elementy w postaci oblachowania konstrukcji, montaż izolacji i ponowne oblachowanie pozwalały uznać wykonanie tej konstrukcji jako pełnego dzieła. Prace wnioskodawcy w tym zakresie należało zatem uznać nie za pracę polegające na montażu konstrukcji, ale za pracę „przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”, a więc zgodną z brzmieniem opisu stanowiska wskazanego ww. wykazie oraz jednocześnie jako prace przy obsłudze narzędzi udarowych.

Prace izotera rurociągów, bloków, kominów, kotłów przemysłowych również w świetle zgromadzonego materiały dowodowego należało uznać za prace w warunkach szczególnych. Prace polegające na obłożeniu wełną mineralną rurociągów ciepłowniczych, kominów i przytwierdzenie następnie blach w celu ochrony rurociągu przed utratą ciepła oraz wykonanie obmurzy z cegieł szamotowych w kotłach przemysłowych wytwarzających energię elektryczną w celu izolacji należy bowiem zakwalifikować do prac w warunkach szczególnych wymienionych w wykazie A dziale IV pkt 38 – prace antykorozyjne i termoizolacyjne urządzeń i instalacji technologicznych. O prawidłowości takiej kwalifikacji pracy wnioskodawcy w spornym okresie świadczy to, że ww. zarządzenie resortowe nr 9 w dziale IV pod poz. 38 dotyczącą prac antykorozyjnych i termoizolacyjnych urządzeń i instalacji technologicznych w pkt 15 wymieniono stanowisko montera izolacji ciepłochronnych. Prace odwołującego można też jednocześnie zakwalifikować do prac w warunkach szczególnych w tym zakresie według wykazu A dział II zatytułowanego w energetyce „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”. Wnioskodawca bowiem izolował rurociągi, a zatem można uznać że były to prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń cieplnych, elektroenergetycznych. Dokonując takiej kwalifikacji należy mieć na uwadze, iż ww zarządzenie nr 9 w dziale II „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych” wśród prac przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń cieplnych pod poz. 31 wskazano monter izolacji (izoler).

Sąd miał oczywiście na uwadze, iż zarządzenia resortowe – jak podkreśla Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie – mają jedynie charakter informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający i nie stanowią obecnie obowiązującego prawa ( np. wyrok SN z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 218/2009 i z dnia 22 kwietnia 2011 roku, I UK 3351/2010, LEX), to jednak w sprawie o prawo do tzw. wcześniejszej emerytury mają to znaczenie, że ułatwiają identyfikację określonego stanowiska pracy jako stanowiska pracy w warunkach szczególnych, w szczególności, jeżeli w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia nie wymienia się konkretnych stanowisk, tylko operuje się pojęciem ogólnym.

Skoro zatem w okresie zatrudnienia wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych należało uznać, iż organ rentowy niezasadnie nie zaliczył okresu zatrudniania wnioskodawcy w (...) w okresie od 2 sierpnia 1971 roku do 31 grudnia 1998 roku do prac w warunkach szczególnych. Łącznie jest to cały okres zatrudnienia wnioskodawcy wymiarze 27 lat, 2 miesiące i 2 dni, a zatem okres znacznie przekraczający 15 lat. W sprawie bowiem wnioskodawca wykazał, iż w ww. okresie pracował w warunkach szczególnych.

Na marginesie tylko należało podnieść, iż takie samo stanowisko co do oceny charakteru pracy w (...) na stanowisku izolarza, montera izolacji termicznej, blacharza zajął tutejszy Sąd w sprawie VU 116/15.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury, albowiem ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z dniem, w którym zostały spełnione warunki do przyznania prawa do emerytury, tj. z dniem 1 lipca 2015 roku (tj. z dniem w którym wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę).

Dlatego też Sąd Okręgowy uznając wniesione odwołanie za zasadne, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 11 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U. z 2013 roku Nr .490) według stawek obowiązujących w dacie wszczęcia postępowania w danej instancji tj. w okresie od 1 sierpnia do 31 grudnia 2015 roku.