Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach w sprawie z powództwa D. S. przeciwko G. D. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powoda w pkt 1 – kwotę 1845 euro z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz w pkt 2 – kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (wyrok k. 37).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, w szczególności nieoparcie wyroku na wszystkich istniejących w sprawie okolicznościach i dowodach wynikających z twierdzeń powoda oraz z unormowań prawnych dotyczących zasad świadczenia usług transportowych. Ponadto skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że powód zachował wszystkie wymogi wiążącej go z pozwanym umowy na wykonanie usług transportowych.

Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje (apelacja k. 47-48).

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego (odpowiedź na apelację k. 61-62).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w ramach postępowania uproszczonego (art. 505 ¹ – art. 505 ¹⁴ k.p.c.). W związku z tym, zgodnie z art. 505 ⁹ k.p.c. apelację można oprzeć na zarzutach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Z kolei w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji, jeżeli nie przeprowadził postępowania dowodowego, zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Przechodząc do oceny apelacji stwierdzić należy, że jest ona niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługiwał na uwzględnienie żaden z zarzutów podniesionych w apelacji, które sprowadzały się do kwestionowania prawidłowości przeprowadzonego przez Sąd Rejonowy postępowania dowodowego. Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i jako trafnie i prawidłowo ocenione oraz logicznie wywiedzione ze zgromadzonego materiału dowodowego, przyjął za własne.

Skarżący w ramach zarzutów apelacji przede wszystkim kwestionował okoliczność, że powód wykonał należycie zobowiązanie z łączącej strony umowy stwierdzonej zleceniem transportowym z dnia 10 grudnia 2014 roku, a tym samym, że przysługuje mu wynagrodzenie w pełnej umówionej wysokości. Przy czym skarżący nie kwestionował samej okoliczności wykonania zleconego przewozu towaru, natomiast podniósł, że wbrew obowiązkom wynikającym z umowy, powód nie zawiadamiał go telefonicznie o kolejnych etapach realizacji zlecenia przewozu, a także nawiązał kontakt z klientem zleceniodawcy, co zgodnie z umową stanowić miało podstawę do obciążenia powoda karą umowną.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i słusznie stwierdził brak podstaw do uznania, że umowa łącząca strony nie została przez powoda wykonana należycie. W ocenie dowodów Sądu I instancji nie sposób dopatrzeć się niespójności czy niejasności, które by ją podważały czy dyskredytowały.

Zważyć trzeba, że zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów określoną w art. 233 §1 k.p.c. Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów nie będzie zachowana, jeżeli wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok SN z dnia 9 grudnia 2009r. IV CSK 290/09, LEX nr 560607). Skarżący nie wskazał, jakie kryteria logicznego rozumowania, jego zdaniem, zostały naruszone przy ocenie dowodów dokonanej przez Sąd I instancji.

W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji dokonał ustaleń stanu faktycznego głównie w oparciu o dowody z dokumentów. Strona powodowa przedstawiła dowody w szczególności w postaci zlecenia transportowego z dnia 10 grudnia 2014 roku, fakturę z dnia 31.12.2014 roku obejmującą należności dochodzone w pozwie i odpowiadające umówionemu w zleceniu transportowemu wynagrodzeniu za wykonanie przewozu oraz listu CMR potwierdzającego wykonanie dostarczenie towaru klientowi zleceniodawcy. Tym samym należało uznać, iż powód wykazał istnienie oraz wysokość roszczenia.

Nie można zgodzić się za zarzutami pozwanego, iż Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w sposób nieprawidłowy pominął okoliczności podnoszone przez pozwanego dotyczące niewykonania obowiązków wynikających z umowy. Pozwany pomimo zgłoszonych twierdzeń, nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej, która zmierzałaby do wykazania, że powód nienależycie wykonał ciążące na nim zobowiązanie. W szczególności brak było jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że pozwany zgłaszał zastrzeżenia co do sposobu realizacji zlecenia czy też kwestionował zasadność lub wysokość naliczonego wynagrodzenia za wykonanie przewozu, które znajdowało potwierdzenie w treści zawartej umowy oraz listu CMR dokumentującego dokonanie przewozu. Twierdzenia pozwanego uznać zatem należało za gołosłowne.

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. m.in. wyrok SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99, LEX nr 83805; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99, Prok. i Pr.-wkł. 2000, nr 2, poz. 27; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

W tej sytuacji uznać należy, że zarzuty pozwanego nie odnosiły się do żadnych konkretnych naruszeń natury procesowej, a stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym. Jednocześnie skarżący nie sformułował żadnych zarzutów dotyczących naruszeń prawa materialnego, a Sąd Okręgowy nie miał podstaw do podważenia, iż Sąd I instancji zastosował je w sposób prawidłowy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.