Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 10 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Kazimierz Firlej

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Sikora

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 roku w Suchej Beskidzkiej na rozprawie

sprawy z wniosku M. P. (1)

z udziałem B. P., A. P., J. J., B. J. (1)

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić wniosek;

2.  zasądzić od wnioskodawczyni M. P. (1) na rzecz uczestników B. J. (1) i J. J., solidarnie, kwotę 617 zł. (sześćset siedemnaście złotych), z tytułu kosztów zastępstwa prawnego;

3.  nakazać pobrać od wnioskodawczyni M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej kwotę 1.015,06 zł. (jeden tysiąc piętnaście złotych 6/100), z tytułu wydatków wyłożonych ze Skarbu Państwa;

4.  stwierdzić, że każdy uczestnik ponosi pozostałe koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 93/15

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 10 lutego 2016 r., sygn. akt I Ns 93/15

Wnioskiem z dnia 10 października 2013 r. (k. 3), sprecyzowanym ostatecznie na rozprawie w dniu 17 września 2015 r. (k. 147), wnioskodawczyni M. P. (1) wniosła o stwierdzenie, iż nabyła wraz z mężem M. P. (2) na prawach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1985 r. własność działki, oznaczonej w opinii biegłego Z. N. z dnia 14 września 2015 r. (k. 145) wraz z mapą projektu podziału numerem ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,0072 ha, położonej w B., oraz o zasądzenie od uczestników J. J. i B. J. (1) na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepianych.

W uzasadnieniu powyższego wniosku (k. 4) wnioskodawczyni podała, iż działka o numerze (...), położona w B., stanowiła jej własność oraz jej męża- M. P. (2), który zmarł, a spadek po nim nabyli wnioskodawczyni oraz uczestnicy B. P. i A. P.. Wskazana działka graniczy z przedmiotem postępowania od strony północnej. Od niepamiętnych czasów, pomiędzy działką oznaczoną w opinii biegłego Z. N. z dnia 8 września 2015 r. (k. 145) numerem (...) (wcześniej: (...)) a działką (...), stanowiącą własność wnioskodawczyni i jej zmarłego męża, stoi płot drewniany z betonowymi słupkami, bez podmurówki, który nigdy nie zmieniał położenia. Wnioskodawczyni wskazała również, iż przedmiot postępowania od zawsze był wykorzystywany rolniczo przez nią i jej męża, gdzie siano zboże, koszono trawę, wypasano krowy. Nikt nie rościł sobie pretensji do stanu i zakresu posiadania gruntu.

W odpowiedzi na wniosek z dnia 14 marca 2014 r. (k. 49), uczestnicy J. J. i B. J. (1) wnieśli o oddalenie wniosku w całości oraz zasądzenie od wnioskodawcy na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska (k. 49- 50), wskazani uczestnicy podali, iż działkę o nr. (...), położoną w B. nabyli od E. B., który był synem również poprzedniego jej właściciela. Na wskazanej działce w latach 1976- 1977 zostało wybudowane ogrodzenie, które posadowiono w odległości ok. 1,5 m. od granicy, aby właściciele mieli możliwość swobodnego dostępu do ogrodzenia podczas jego konserwacji. Pas gruntu za płotem był na bieżąco koszony przez B. O. i E. S., którzy wykonywali te czynności na zlecenie rodziny B.. Do ok. 2006 r. na spornym pasie gruntu rosły kilkudziesięcioletnie drzewa iglaste, które zostały posadzone, a następnie wycięte przez poprzednich właścicieli gruntu, tj. rodzinę B.. Ponadto, uczestnicy ci podnieśli, iż na spornym pasie gruntu wzdłuż ogrodzenia znajdują się fragmenty korzeni oraz pokruszonych dachówek, co przeczy twierdzeniu wnioskodawczyni o uprawianiu przez nią spornego pasa gruntu. Nadto, wskazani uczestnicy podali, iż wnioskodawczyni nabyła działkę o nr. (...) dopiero w 2006 r., co przeczy jej twierdzeniu, że użytkowała wskazany grunt oraz przedmiot sporu od 50 lat. Zarówno obecni właściciele, jak i ich poprzednicy, opłacali przez cały czas podatki za całą działkę o numerze (...) oraz dbali o sporny pas gruntu. Do czasu wystąpienia przez wnioskodawczynię z wnioskiem w niniejszym postępowaniu, zdaniem wskazanych uczestników, zachowanie wnioskodawczyni nie odpowiadało definicji posiadania samoistnego.

Uczestnicy B. P. i A. P. przychylili się do wniosku wnioskodawczyni (k. 147).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem niniejszego postępowania jest działka ewidencyjna oznaczona w opinii biegłego geodety Z. N. z dnia 14 września 2015 r. wraz z mapą projektu podziału (k. 145) numerem (...), o pow. 0,0072 ha, położona w B., która w terenie stanowi pas gruntu, który od strony północnej w całości przylega do drewnianego płotu na betonowych słupkach bez podmurówki, a jego południową granicę stanowi granica ewidencyjna z działką o numerze: (...). Teren ten na południe od wskazanego płotu położony jest mniej więcej na tym samym poziomie, co teren działki nr (...). Od strony północnej przedmiotowa sporna działka graniczy z działką oznaczoną w opinii biegłego geodety Z. N. z dnia 14 września 2015 r. wraz z mapą projektu podziału (k. 145) numerem (...). Wskazana działka, stanowiąca przedmiot sporu w niniejszej sprawie oraz działka o numerze (...), powstały z podziału działki o numerze (...), która z kolei wraz z działką o numerze (...) powstały w wyniku podziału działki o numerze: (...), dokonanego w 2012 r.

Dowód: mapa z projektem podziału nieruchomości z 23.03.2012 r. mgr inż. B. J. (2) (k. 7), fotografie (k. 101), opinia biegłego geodety Z. N. z dnia 19.03.2015 r. (k. 112) i z dnia 14.09.2015 r. z projektem (k. 145), oględziny przedmiotu zasiedzenia (k. 91).

Jako właściciele działki o numerze (...), z której następnie zostały wydzielone działki o numerach: (...) i (...)- a z której z kolei w wyniku podziału powstały działki o numerach (...)- stanowiąca przedmiot niniejszego postępowania, figurują uczestnicy J. J. i B. J. (1) na zasadzie małżeńskiej wspólności majątkowej. Wskazaną działkę uczestnicy nabyli od jej poprzedniego właściciela- E. B.. Podział działki nr (...) na działki: (...) i (...) został dokonany w 2012 r. Wcześniej właścicielami działki nr (...) byli rodzice E. (...) A. B. (1) i J. B., którzy zamieszkiwali zabudowania posadowione na obecnej działce nr (...) (wcześniej: (...)) aż do swojej śmierci. Do 1973 r. zamieszkiwał tam również E. B.. We wskazanych zabudowaniach niegdyś mieściły się szkoła i zakład szewski. W skład działki nr (...), stanowiącej przedmiot postępowania, wchodzą grunty rolne zabudowane (B/ŁIV), grunty orne (RIVa) i grunty pod wodami płynącymi (Wp).

Dowód: odpis KW nr (...) (k. 7), wypis z rej. gruntów nr jedn. rej. G. (...) obręb (...) B. (k. 7), mapa z projektem podziału nieruchomości z 23.03.2012 r. mgr inż. B. J. (2) (k. 7), opinia biegłego geodety Z. N. z dnia 19.03.2015 r. (k. 112) i z dnia 14.09.2015 r. z projektem (k. 145), zeznania świadka E. B. (k. 147/2), zeznania uczestników: J. J. (k. 167), B. J. (1) k. 168) .

Wnioskodawczyni M. P. (1) wyszła za mąż za M. P. (2) w 1969 r. i od tego czasu wspólnie z mężem byli w samoistnym posiadaniu działki nr (...), którą wnioskodawczyni otrzymała w drodze nieformalnej darowizny od swojej ciotki- H. L. po śmierci jej męża- J. S. (1)- w 1965 r. Własność działki nr (...), graniczącej od północy z przedmiotem postępowania, wnioskodawczyni M. P. (1) wraz z mężem- M. P. (2) nabyli w drodze uwłaszczenia. Wcześniej wskazaną działkę posiadali J. S. (1), H. S. (później: L.) i A. S., która sprawowała opiekę nad wnioskodawczynią po śmierci jej matki. W postępowaniu uwłaszczeniowym, które toczyło się w 2006 r. pod sygn. akt I Ns 244/06, wnioskodawczyni nie kwestionowała granicy pomiędzy działką (...), a obecną działką o numerze (...) (wcześniej: (...)). Mąż wnioskodawczyni zmarł w dniu 12 maja 2006 r., a spadek po nim nabyli na podstawie ustawy: wnioskodawczyni M. P. (1) oraz synowie- uczestnicy A. P. i B. P..

Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 19.10.2006 r., sygn. akt I Ns 244/06 (k. 7), postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 10.01.0208 r., sygn. akt I Ns 572/07 (k. 7), odpis skrócony aktu małżeństwa wnioskodawczyni nr (...) (k. 146), fotografia z systemu Geoportal (k. 53), dokumenty dołączone do akt sprawy o sygn. I Ns 244/06 (akta związkowe o sygn. I Ns 244/06).

Drewniane ogrodzenie, biegnące wzdłuż północnej granicy przedmiotu zasiedzenia, zostało wzniesione w latach 1976- 1977 przez ówczesnych właścicieli działki o numerze (...), tj. J. B. i A. B.. Ogrodzenie to zostało cofnięte w głąb działki, która wcześniej oznaczona była numerem (...) o około 1,5 metra względem południowej granicy tej działki, a obecnie względem południowej granicy działki oznaczonej na mapie projektu podziału biegłego Z. N. z dnia 14 września 2015 r. numerem (...). Umiejscowienie przedmiotowego ogrodzenia nie zmieniało się do chwili obecnej. Teren, obejmujący obecną działkę oznaczoną numerem (...), stanowiącą przedmiot sporu, był terenem podmokłym, bagnistym, porośniętym sitowiem, częściowo wysechł po dokonaniu melioracji w latach 80-tych ubiegłego wieku, ale nie nadawał się pod uprawę. Na działce, stanowiącej przedmiot postępowania, wykaszana była trawa przez E. B. oraz od 1998 r.- przez E. S., któremu wskazaną pracę zlecała A. B. (1). E. S. kosił trawę na spornym terenie oraz na pozostałej działce należącej do A. B. (2) aż do czasu jej śmierci ok. 2008 r. Nikt wskazanym czynnościom koszenia trawy się nie sprzeciwiał. Zdarzało się również, iż trawę na południe od wskazanego drewnianego ogrodzenia kosiła wnioskodawczyni, ale za wiedzą ówczesnych właścicieli spornego gruntu. Tuż za wskazanym drewnianym ogrodzeniem, od jego południowej strony, rosły drzewa- wierzby, które ok. 20 lat temu – na zlecenie A. B. (2) – wyciął Z. O. i A. B. (3). A. B. (1) i J. B., gdy prowadzili jeszcze gospodarstwo rolne, na gruncie położonym na południe od wskazanego ogrodzenia- w tym również na działce nr (...), wypasali krowy i barany. Z kolei, wnioskodawczyni wraz z mężem wypasali swoje zwierzęta gospodarskie na działkach o numerach (...).

Dowód: zeznania świadków: E. B. (k. 147/2), B. O. (k. 148/2), E. S. (k. 149/2), D. L. (k. 149/2), A. M. (k. 150), zeznania uczestników: J. J. (k. 167), B. J. (1) (k. 168), częściowo zeznania wnioskodawczyni M. P. (1) (k. 168) ) i uczestników: A. P. (k. 169), B. P. (k. 169).

Obecnie sporny teren jest utwardzony, w części stanowi pas zieleni. Wzdłuż tego terenu po jego południowej stronie przebiega droga utwardzona żwirem, stanowiąca dojazd do realizowanej przez uczestnika A. P. budowy domu na działce o numerze (...). Droga ta powstała w latach 2009- 2010 r. Po zakupie działki przez uczestników J. J. i B. J. (1), ojciec wskazanej uczestniczki na terenie po południowej stronie przedmiotowego drewnianego ogrodzenia- a więc na przedmiocie sporu, wykosił pokrzywy. Po zakupie działki przez wskazanych uczestników, uczestnik A. P. skontaktował się telefonicznie z uczestnikiem J. J. i zapytał, czy może poukładać materiały budowlane tuż pod wskazanym ogrodzeniem, po jego południowej stronie, na co uczestnik J. J. wyraził zgodę. Obecnie na przedmiocie postępowania, pod wskazanym ogrodzeniem od jego południowej strony, znajdują się pnie drzew, elementy dachówek, stos desek oraz skład pustaków, które należą do uczestnika A. P..

Dowód: fotografie wykonanego przez biegłego (k. 101), szkic sytuacyjny biegłego Z. N. (k. 108), oględziny (k. 91), zeznania uczestników: J. J. (k. 167), B. J. (1) (k. 168), częściowo zeznania wnioskodawczyni M. P. (1) (k. 168) i uczestników: A. P. (k. 169), B. P. (k. 169).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przywołanych dokumentów. Ich autentyczności żadna ze stron postępowania nie kwestionowała. Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również na zeznaniach świadków: E. B. (k. 147/2), E. S. (k. 149/2), D. L. (k. 149/2) , A. M. (k. 150) i B. O. (k. 149). Sąd miał na względzie, iż spośród wskazanych świadków najpełniejszą wiedzę w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a więc stanu posiadania i jego rozmiarów na spornym gruncie, posiadają świadkowie: E. B. oraz E. S.. Wniosek taki wynika z okoliczności, iż świadek E. B. był poprzednim właścicielem nieruchomości, w skład której wchodziła sporna część gruntu, a także synem wcześniejszych właścicieli. Z kolei, świadkowi E. S. poprzedni właściciele spornego gruntu zlecali wykaszanie trawy bezpośrednio na gruncie, stanowiącym przedmiot postępowania, stąd posiadał on niewątpliwą wiedzę w przedmiocie wykonywanych na tym gruncie aktów posiadania. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, iż wskazani świadkowie są osobami postronnymi, obcymi wobec stron postępowania. Z zeznaniami wskazanych świadków spójne są również zeznania świadków: D. L., A. M. oraz B. O., wobec czego Sąd oparł ustalenia faktyczne również o depozycje wskazanych świadków. Zeznania te w zasadniczej mierze były bowiem spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondowały, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne, rzeczowe i korespondujące z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Jednocześnie Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadków: K. P. (k. 148) i S. S. (k. 148/2), bowiem zeznania te odbiegały od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznanego przez Sąd za niewątpliwy. Wskazani świadkowie utrzymywali bowiem, iż akty posiadania na spornym gruncie wykonywali wyłącznie poprzednicy prawni wnioskodawczyni, a następnie wnioskodawczyni wraz z mężem: kosili tam trawę, wypasali krowy i byki, a poprzednicy prawni uczestników J. J. i B. J. (1)- z terenu na południe od ogrodzenia w ogóle nie korzystali. Poza wskazanymi ogólnymi okolicznościami, świadkowie ci nie podali innych informacji odnośnie przedmiotu postępowania. Wskazane zeznania pozostają więc w sprzeczności z zeznaniami świadków, uznanymi przez Sąd za wiarygodne. W ocenie Sądu brak jest zatem podstaw, aby w oparciu o tak ogólną wiedzę wskazanych świadków kwestionować spójne, logiczne i zbieżne w zasadniczych punktach zeznania pozostałych świadków oraz uczestników J. J. i B. J. (1).

W odniesieniu do zeznań świadków M. G. (k. 150/2) i J. S. (2) (k. 150/2) należy uznać, iż nie wniosły wiele do sprawy, bowiem świadkowie ci nie posiadali wiedzy na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, w związku z czym Sąd nie poczynił wskazanych zeznań podstawą swoich ustaleń faktycznych.

Sąd uznał zeznania uczestników J. J. (k. 167) i B. J. (1) (k. 168) w całości za wiarygodne. Wprawdzie uczestnik J. J. nie posiadał własnych spostrzeżeń odnośnie okoliczności zaistniałych na spornym gruncie w okresie przed zakupem działki przez wskazanych uczestników, ale w związku z tym nie snuł domysłów w tym zakresie, co pozwala na ocenę, iż zeznania te są szczere. Nadto, uczestnik przekazał własne spostrzeżenia na okoliczności, które wystąpiły już po zakupie działki przez uczestników, a więc choćby to, że uczestnik A. P. pytał go o zgodę na ułożenie materiałów budowlanych pod ogrodzeniem na spornym gruncie. Zeznania te korespondowały także z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Z kolei, Sąd jedynie częściowo uwzględnił zeznania wnioskodawczyni M. P. (1) i uczestników: A. P. (k. 169) oraz B. P. (k. 169), a to jedynie w zakresie, w jakim znajdowały potwierdzenie w wiarygodnym materiale dowodowym, a więc co do okoliczności, iż teren na południe od przedmiotowego ogrodzenia był podmokły, została wykonana jego melioracja, a w zabudowaniach na działce o obecnym numerze (...), znajdowały się szkoła i zakład szewski (uczestnicy ci potwierdzili zeznania wnioskodawczyni). W pozostałym zakresie wnioskodawczyni i uczestnicy ci utrzymywali, iż zarówno wnioskodawczyni, jak i jej poprzednicy prawni wykonywali na spornym gruncie akty posiadania z wyłączeniem innych osób, zmierzające do stwierdzenia zasiedzenia. Sąd zatem w tym zakresie nie podzielił zeznań wskazanych zainteresowanych.

Na gruncie niniejszej sprawy, należało ponadto zasięgnąć opinii biegłego z zakresu geodezji, który ustalił zakres przedmiotu zasiedzenia poprzez wydzielenie tego gruntu, jako odrębnej działki o numerze (...). Szkic sytuacyjny, jak i opinia z dnia 28.03.2015 r. z mapą wstępnego podziału oraz opinia z dnia 14.09.2015 r. wraz z mapą podziału, zostały sporządzone przez biegłego geodetę Z. N. (2). Biegły geodeta w swojej opinii dokonał wydzielenia z działki numer (...), działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...), o powierzchni 0,0072 ha, położonej w B., która jest przedmiotem niniejszego postępowania (opinia biegłego k. 145). Przedłożone do sprawy przez biegłego geodetę opinie z dnia 28.03.2015 r. oraz 14.09.2015 r. zostały wykonane w sposób prawidłowy, brak w nich oznak stronniczości lub nierzetelności. Opinie te zostały sporządzone przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę i kwalifikacje zawodowe. Wartość dowodowa opinii biegłego nie została przez strony w toku postępowania podważona. Z uwagi na powyższe, Sąd w pełni podziela ustalenia i wnioski zawarte we wskazanych opiniach biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek okazał się niezasadny.

Stosownie do treści art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba, że uzyskał posiadanie w złej wierze. Wówczas to, stosownie do § 2 cytowanego przepisu, nabycie następuje po upływie lat trzydziestu. W okresie od dnia wejścia w życie Kodeksu cywilnego (01.01.1965) do dnia 01.10.1990 r. okresy te wynosiły odpowiednio dziesięć i dwadzieścia lat, przy czym w sytuacji gdy do dnia 01.10.1990 r. termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął należało zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) mieć na względzie obecnie obowiązujące brzmienie art. 172 k.c.

Wynika z powyższego, że do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia konieczne jest zrealizowanie przez powołującego się na ten fakt dwóch przesłanek: a) samoistnego i nieprzerwanego posiadania oraz b) upływu czasu, zależnie od dobrej lub złej wiary posiadacza. Zgodnie z brzmieniem art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel – wówczas jest to przypadek posiadania samoistnego, jak i ten, kto nią włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą – wtedy jest to postać posiadania zależnego. Do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie konieczne jest, aby władający nieruchomością był jej posiadaczem samoistnym oraz aby posiadanie to trwało przez czas określony w ustawie (wskazane wyżej przepisy). Podzielając stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w postanowieniu z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt III CSK 354/13, opubl. w LEX nr 1640250, należy wskazać, iż dla wypełnienia przesłanki samoistnego posiadania konieczne jest wykonywanie takich czynności faktycznych, które wskazują na samodzielny niezależny od woli innej osoby stan władztwa, a posiadanie prowadzące do zasiedzenia było jawne, widoczne dla otoczenia. Samo więc władanie rzeczą nie wystarcza do zasiedzenia. Dla ustalenia czasu, jaki jest potrzebny do zasiedzenia nieruchomości istotne znaczenie ma dobra wiara posiadacza, która skraca okres posiadania. Przy czym, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, wyrażoną m.in. w uchwale z dnia 6 grudnia 1991 r. o sygn. III CZP 108/91, opubl. w OSNC 1992/4/48, osobę, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie można uznać za samoistnego posiadacza w dobrej wierze. Również posiadacza, który samowolnie zawładnął cudzą nieruchomością, należy co do zasady uznać za posiadacza w złej wierze.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, uznać należało, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie spełnienia przesłanek, uzasadniających stwierdzenie zasiedzenia na rzecz wnioskodawczyni i jej męża.

W zasadzie bezsporną okolicznością na gruncie niniejszej sprawy było to, iż drewniany płot na betonowych słupkach bez podmurówki nie został usytuowany w południowej granicy wcześniejszej działki o numerze (...), ale został cofnięty w głąb tej działki o ok. 1,5 metra względem wskazanej granicy ewidencyjnej. Przyczyną takiego umiejscowienia ogrodzenia była najprawdopodobniej okoliczność, iż wówczas zarówno grunt, stanowiący przedmiot niniejszego postępowania, jak i działka z nim sąsiadująca- nr (...), były terenami podmokłymi, bagiennymi, nienadającymi się do uprawy. Powyższą okoliczność potwierdzają zeznania świadka E. B., który zeznał, iż część dachówek z rozbiórki dachu budynku na działce o obecnym numerze: (...) (wcześniej: (...)) została ułożona pod ogrodzeniem od jego wewnętrznej strony po to, aby woda z działki wnioskodawczyni nie przedostawała się również na wskazaną działkę. Dopiero prace melioracyjne, przeprowadzone w latach 80-tych ubiegłego wieku, częściowo osuszyły wskazane grunty.

Przechodząc do oceny przesłanek istotnych z punktu widzenia możliwości stwierdzenia zasiedzenia nieruchomości, należy wskazać, iż z materiału dowodowego w niniejszej sprawie, uznanego przez Sąd za wiarygodny, nie wynika, aby wnioskodawczyni wraz z mężem władali przedmiotem postępowania- a więc działką o obecnym numerze (...), jako posiadacze samoistni. W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że stan posiadania współtworzą fizyczny element ( corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru ( animus) władania rzeczą dla siebie ( animus rem sibi habendi). Jak już zostało zasygnalizowane, dla instytucji zasiedzenia relewantny jest jedynie charakter samoistny takiego posiadania, a więc okoliczność, iż posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel". Praktycznie zaś wypada kierować się - przy ustalaniu charakteru posiadania - manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza ( vide E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze 2001, źródło: Lex). W orzecznictwie sądowym (np. w wyroku SN z 18.09.2003 r., sygn. akt I CK 74/02, LEX nr 141416) wskazuje się, że samoistne posiadanie polega na wykonywaniu przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Do przyjęcia zatem takiego charakteru posiadania konieczne jest ustalenie, że wnioskodawczyni wraz z mężem korzystali z działki (...) z wyłączeniem innych osób, a więc przede wszystkim z wyłączeniem jej wykazanych właścicieli oraz uważali się za uprawnionych do rozporządzania nią i manifestowali tę okoliczność wobec otoczenia w taki sposób, aby osoby trzecie traktowały ich jak właścicieli przedmiotu postępowania. Tymczasem, ze zgromadzonego materiału dowodowego uznanego przez Sąd za wiarygodny wynika, iż poprzednicy prawni uczestników J. J. i B. J. (1)- a więc właściciele działki (...) (przed podziałami) korzystali ze wskazanego spornego gruntu poprzez koszenie trawy, wycinkę drzew oraz zlecanie tych prac osobom trzecim- m.in. świadkowi E. S.. Powyższa okoliczność prowadzi do wniosku, że nawet jeśli wnioskodawczyni wraz z mężem w pewnym zakresie korzystali ze spornego gruntu, np. również kosili tam trawę, to robili to za wiedzą i zgodą poprzednich właścicieli, natomiast nie korzystali z przedmiotu postępowania w sposób samodzielny i z wyłączeniem innych osób, co należy uznać za okoliczności przemawiające przeciwko przyjęciu istnienia po stronie wnioskodawczyni i jej męża posiadania samoistnego tego gruntu. Na uznanie nie zasługiwało również twierdzenie wnioskodawczyni, iż wraz z mężem od zawsze wykorzystywali przedmiot postępowania rolniczo, gdzie siali zboże, a to z uwagi na ustaloną przez Sąd okoliczność, iż teren ten jeszcze w latach 70-tych ubiegłego wieku był terenem bagiennym, nienadającym się pod uprawę. Nadto, z przedłożonego wydruku ze strony Geoportal (k. 53) nie wynika również, aby wnioskodawczyni uprawiała swoją działkę nr (...) aż do granicy widocznego ogrodzenia. Jedynie na marginesie godzi się również zauważyć, że gdyby wnioskodawczyni czuła się właścicielką spornego gruntu, wówczas jej syn nie pytałby uczestnika J. J. o zgodę na ułożenie pod ogrodzeniem na tym gruncie materiałów budowalnych. W związku z powyższym, w ocenie Sądu, po stronie wnioskodawczyni i jej męża nigdy nie występowało posiadanie samoistne przedmiotu postępowania, zmierzające do nabycia jego własności w drodze zasiedzenia.

Z uwagi na ocenę braku samoistności posiadania działki będącej przedmiotem wniosku, bez znaczenia pozostaje ocena pozostawania przez wnioskodawczynię i jej męża w złej lub dobrej wierze oraz upływu wymaganego terminu zasiedzenia.

Mając na uwadze powyższe, z uwagi na brak po stronie małżonków M. P. (1) i M. P. (2) przymiotu samoistności posiadania nieruchomości oznaczonej przez biegłego Z. N. w opinii z dnia 14.09.2015 r. numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0072 ha położonej w B., Sąd w oparciu o art. 172 k.c. i art. 336 k.c. orzekł jak w pkt. 1 sentencji postanowienia.

W pkt. 2 sentencji postanowienia Sąd, na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. w zw. z § 8 pkt 1 i § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.- w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002, poz. 163, nr 1348 z późn. zm.), orzekł o kosztach zastępstwa procesowego poniesionego przez uczestników J. J. i B. J. (1).

Z uwagi na okoliczność, iż łączna suma wydatków, poniesionych na wynagrodzenie biegłego w niniejszym postępowaniu, wyniosła 3.015,06 zł, a wnioskodawczyni wniosła zaliczkę na poczet tych wydatków jedynie w wysokości 2.000,00 zł, Sąd w pkt. 3 sentencji postanowienia nakazał pobrać od wnioskodawczyni na rzecz Skarbu Państwa wskazaną różnicę- tj. 1.015,06 zł, o czym orzekł na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.- o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.).

W pozostałym zakresie o kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt. 4 sentencji postanowienia, na zasadzie art. 520 § 1 k.p.c.