Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2015r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. Wydział II Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR del. Sławomir Łabuz

Protokolant: Agnieszka Jaskulska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2015r. w R.

sprawy z powództwa E. R.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę i ustalenie

1. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej
w W. na rzecz powoda E. R.:

a) kwotę 80.000 zł (osiemdziesiąt tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lutego 2012 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia;

b) kwotę 352 zł (trzysta pięćdziesiąt dwa złote) tytułem odszkodowania,

c) kwotę 926,92 zł (dziewięćset dwadzieścia sześć złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem odszkodowania za utracone zarobki wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lutego 2012 r. do dnia zapłaty;

2. ustala, że pozwana Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna
w W. ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego, któremu uległ powód E. R. w dniu 14 czerwca 2011 r., a które mogą się ujawnić w przyszłości;

3. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4. nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. kwotę 5.436,75 zł (pięć tysięcy czterysta trzydzieści sześć złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) złotych tytułem częściowego uiszczenia opłaty od pozwu oraz wydatków.

Sygn. akt: II C 233/12

UZASADNIENIE

Powód pozwem z dnia 9 sierpnia 2012 r. dochodził zapłaty kwoty 156.000 zł wraz z odsetkami tytułem zadośćuczynienia, kwoty 6.975,53 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki wraz z odsetkami, kwotę 440 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Podniósł, iż w dniu 14 czerwca 2011 r. doszło do wypadku wskutek czego doznał obrażeń. Ich charakter spowodował, iż powód został narażony na silne cierpienia fizyczne i psychiczne. W toku postępowania likwidacyjnego otrzymał kwotę 24.000zł tytułem zadośćuczynienia którą to kwotę ubezpieczyciel obniżył o stopień przyczynienia się powoda albowiem ten nie posiadał uprawnień do kierowania motocyklem w dniu zdarzenia. Roszczenie o wyrównanie utraconych zarobków uzasadnił przebywaniem na zasiłku chorobowym natomiast kwota 440 zł wynika z kosztów leczenia polegających na zakupie sprzętu rehabilitacyjnego.

Pozwany Towarzystwo (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Pozwany uznał zasadę odpowiedzialności zarzucił jednak, iż kierowca samochodu M. nie odpowiada w całości za wyrządzoną powodowi szkodę albowiem ten poruszał się po drodze publicznej motocyklem nie mając do tego uprawnień oraz ze znaczna prędkością niedostosowaną do warunków drogowych. W tej sytuacji zrzuca, iż zasadnie zmniejszył świadczenie wypłacone powodowi w 40%. Pozwany przyznał, iż wypłacił powodowi kwotę 24.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy. Kwestionował pozostałe roszczenia wskazując, iż powód mógł korzystać z publicznych placówek służby zdrowia. Nadto zarzucił, iż powód nie wykazał by utracił zarobki w dochodzonej przez siebie wysokości.

Sąd zważył

Dnia 14.06.2011 r. w R. około godziny 17, na skrzyżowaniu dróg równorzędnych tj. ul. (...) z ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, iż kierując samochodem osobowym marki M. jadąc ulicą (...) niewłaściwie obserwował jezdnię i nie zachował szczególnej ostrożności zbliżając się do skrzyżowania z drogą równorzędną w wyniku czego nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu z jego prawej strony E. R. kierującemu motocyklem marki S. w wyniku czego doszło do zderzenia obu pojazdów a powód doznał ciężkich obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego ze złamaniem podstawy czaszki, dołu środkowego po stronie prawej, złamaniem obojczyka prawego, złamaniem łopatki prawej, złamaniem żeber po stronie lewej, odmy opłucnej oraz pęknięcia śledziony, które spowodowały u pokrzywdzonego chorobę realnie zagrażającą życiu (akta II K 1047/11 a z nich wyrok z dnia 25.11.2011 r., k. 10).

Po wypadku powód został przewieziony karetką pogotowia do Szpitala w R. gdzie został przyjęty na Oddział Urazowo – Ortopedyczny. Tam był leczony w dniach od 14.06. do 15.06.2011r. Z powodu pęknięcia śledziony został przeniesiony na Oddział Chirurgiczny gdzie był leczony w dniach 15.06. do 23.06.2011 r. W dniu 15.06. przeszedł zabieg operacyjny w trakcie którego usunięto pękniętą śledzionę i założono drenaż jamy otrzewnej. Przebieg pooperacyjny był bez powikłań. Ponownie był leczony w dniach 24.06. - 12.07 na oddziale Urazowo – Ortopedycznym Szpitala w R. gdzie dnia 4.07.2011 przeszedł kolejny zabieg operacyjny – otwarte nastawienie zwichnięcia lewego stawu obojczykowego – barkowego i przezskórną stabilizację zwichnięcia 2 drutami K.. Lewą kończynę unieruchomiono w opatrunku gipsowym typu D. a prawą w ortezie z powodu złamania obojczyka prawego i łopatki prawej. Przebieg pooperacyjny był bez powikłań. Następnie był leczony w poradni urazowo ortopedycznej przyszpitalnej w R.. Opatrunek gipsowy D. nosił przez około 1 miesiąc a ortezę na prawej kończynie górnej przez kila miesięcy. W poradni chirurgi urazowo – ortopedycznej leczony był od 21.07.2011 r. do 3.10.2013 r. Przed zdarzeniem powód był osobą zdrową, ratownikiem medycznym, przez 20 lat nie chorował. Powód leżąc przez 2 miesiące w szpitalu, potrzebował pomoc osób trzecich we wszystkich czynnościach w tym fizjologicznych. Dolegliwości bólowe łagodził tabletkami. Po zdjęciu gipsu na plecach znaleziono zgrubienie które z czasem zaczęło rosnąć. Dnia 1.12.2014 r. powód został przyjęty na oddział chirurgii ogólnej Szpitala (...) w R. z rozpoznaniem guza tkanek miękkich grzbietu. Wysunięto przypuszczenie choroby rozrostowej tkanek miękkich. Pobrano w biopsji materiał do badania histopatologicznego. (k. 342-347, k. 331, k. 350).

Cierpienia fizyczne związane z wypadkiem były typowe dla doznanych obrażeń. Leczenie doznanych obrażeń przebiegało prawidłowo, bez istotnych powikłań. Rehabilitacja po doznanych obrażeniach także przebiegała prawidło czego efektem był między innymi szybki powrót do pracy powoda i brak zgłaszanych obecnie istotnych dolegliwości ze strony narządu ruchu. Niewielkim niepowiedzeniem leczenia jest tylko utrzymujące się zwichnięcie lewego stawu obojczykowo – brakowego które jednak nie upośledza funkcje lewej kończyny górnej. W przyszłości nie powinny wystąpić jakiekolwiek powikłania związane z doznanymi urazami. Procentowy trwały uszczerbek na zdrowiu związany z doznanymi urazami wynosi łącznie 40%. Trudno jest natomiast jednoznacznie stwierdzić, czy istniej związek pomiędzy wystąpienie włókniaka a obrażeniami łopatki. W wyniku urazu łopatki mógł wystąpić krwiak i jest to jego pozostałość lub tez mógł wystąpić włókniak pourazowy (opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej k. 207-209, 223).

W wyniku wypadku komunikacyjnego powód doznał obrażeń także układu oddechowego. Obecnie układ oddechowy jest w normie, brak jest stwierdzonych trwałych zniekształceń żeber po ich złamaniu, szmery nad polami płucnymi są jednakowo słyszalne, spirometria nie wykazała zaburzeń wentylacyjnych. Układ oddechowy jest w pełni wydolny. Złamania żeber miało prawo dać dolegliwości bólowe z równoczesnym ograniczeniem ruchomości klatki piersiowej przez okres co najmniej 3 miesięcy, każdy oddech miał prawo powodować ból w miejscu złamań. Szczytowa odma lewej jamy opłucnej była nieznaczna i całkowicie ustąpiła. Układ oddechowy w przyszłości nie powinien dawać jakichkolwiek dolegliwości chyba, że będą występować bóle w miejscu złamań przy zmianie warunków atmosferycznych. Procentowy uszczerbek na zdrowi wynosi 10% (k. 231-234 biegły sądowy pulmonolog).

Powód w następstwie wypadku komunikacyjnego doznał pęknięcia śledziony co doprowadziło do krwotoku wewnętrznego. Stan taki stanowił bezpośrednie zagrożenie życia i wymagał natychmiastowego leczenia. Pęknięcie śledziony najczęściej nie powoduje dolegliwości bólowych a jego skutkiem może być krwotok wewnętrzny. Cierpienia fizyczne były typowe dla tępego urazu jamy brzusznej który spowodował pęknięcie śledziony. Powód był leczony operacyjnie w trybie pilnym 15 czerwca 2011 r. Wykonano laparotomię i usunięto śledzionę. Rana pooperacyjna zagoiła się prawidłowo. Uszczerbek wynosi 15%. Z uwagi na możliwość wystąpienia powikłań odległych - zrosty pooperacyjne, powikłania zakrzepowo – zatorowe, obniżenie odporności organizmu – rokowania na przyszłość jest niepewne (opinia biegłego chirurgi ogólnej, naczyniowej i angiologii k. 250-252).

Powód doznał urazu głowy ze złamaniem kości podstawy czaszki piramidy kości skroniowej prawej bez przemieszczeń. Nie doznał uszkodzenia ośrodkowego ani obwodowego układu nerwowego. W przyszłości nie należy się spodziewać żadnych powikłań neurologicznych z powodu doznanych przez powoda obrażeń. Po urazie głowy powód odczuwał silny ból głowy, doznał 5% uszczerbku na zdrowiu (k. 281-284 biegła neurolog).

Wypadek komunikacyjny oraz dalszy proces leczenia jego skutków z przyczyn psychiatrycznych nie spowodował u powoda urazu psychicznego ani zmian w zakresie jego osobowości i nie wpłynął na jego życie po zdarzeniu jak również nie doprowadził do powstania stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (k. 298-301 opinia biegłego psychiatry).

Powód kierując motocyklem S. zachował się na jezdni nieprawidłowo. Prowadził pojazd z prędkością większą od bezpiecznej w zaistniałej sytuacji drogowej, nie zachował szczególnej ostrożności, nie obserwował należycie przedpola jazdy co skutkowało niepodjęciem manewrów obronnych w stanie zagrożenia. Ponadto, prowadził motocykl nie posiadając wymaganych uprawnień. Brak podjęcia reakcji obronnych i przekroczenia prędkości bezpiecznej przez powoda pozostawały w związku przyczynowo – skutkowym z zaistnieniem zdarzenia. Gdyby powód prowadził motocykl z prędkością bezpieczną wynoszącą około 30 km/h i zareagował na stan zagrożenia w chwili w której miał już możliwość dostrzeżenia samochodu sprawcy to do wypadku by nie doszło gdyż samochód zjechałby z toru jego ruchu. To nieprawidłowe zachowanie powoda przyczyniło się do zaistnienia wypadku (opinia biegłego ds rekonstrukcji wypadków k. 138-182, k. 199-200).

Powód jest zatrudniony w (...) C. Polska w R. na czas nieokreślony na stanowisku aparatowy procesów technologicznych w pełnym rozmiarze czasu pracy (k. 50). W okresie od 15.06.2011 do 30.06.2011 r. powód uzyskał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy z powodu choroby finansowane ze środków pracodawcy w kwocie 1.954,72 zł (k. 102). W okresie od 1.07.2011 r. do 17.07.2011 r. powód uzyskał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy z powodu choroby finansowane ze środków pracodawcy w kwocie 2.076,89 zł. W okresie od 18.07.2011 r. do 31.07.2011 r. powód uzyskał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego w wysokości 1.368,22 zł (k. 103). W okresie od 1.08.2011 r. do 31.08.2011 r. powód uzyskał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego w wysokości 3.029,63 zł (k. 106). W okresie od 1.09.2011 r. do 29.09.2011 r. powód uzyskał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego w wysokości 2.834,17 zł (k. 104). W okresie od 1.11.2011 r. do 30.11.2011 r. powód uzyskał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego w wysokości 2.931,90 zł (k. 105). Gdyby powód pracował i nie przebywał na zwolnieniu lekarskim w 2011 roku, powód otrzymywałby wynagrodzenie w wartościach netto: za czerwiec 3.505,87 zł, za lipiec 2.698,64 zł, za sierpień 2.698,64 zł, za wrzesień 2.698,64 zł, za październik 2.698,64 zł za listopad 4.090,54 zł i za grudzień 2.770,60 zł (informacja (...) C. k. 324).

W toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyjęła 40% przyczynienie się powoda w powstaniu szkody komunikacyjnej albowiem nie posiadał on prawa jazdy kategorii A uprawniającego do kierowania motocyklem marki S. czym naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym (akta szkodowe w załączeniu).

Dnia 11 sierpnia 2011 powód zakupił za kwotę 290 zł ortezę barkowo – łokciową (k. 52). Dnia 20.09.2011 r. powód zakupił usługę medyczno – rehabilitacyjną za kwotę 150 zł (k. 53).

Sąd dał wiarę opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych ruchu drogowego i techniki motoryzacyjnej. Biegły wyjaśnił, iż bezpośrednią przyczyną wypadku było nieprawidłowe zachowanie się kierującego samochodem M.. Biegły dokonał symulacji prędkości obu pojazdów na podstawie uszkodzeń i ustalił, iż wynosiła ona po 50 km/h dla każdego z nich. Biegły ustalił jaką widoczność miał powód i określił długość drogi hamowania i reakcji jego na zauważony pojazd. Biegły ustalił (będąc na miejscu zdarzenia i wykonują dokumentację fotograficzną) iż powód miał ograniczoną możliwość obserwacji nadjeżdżającego z prostopadłej ulicy, dopiero mógł go dostrzeż z odległości kilkunastu metrów prze skrzyżowaniem. Ustalił iż gdyby powód jechał z prędkością bezpieczną która wg. biegłego wyniosła 30 km/h i zareagował na stan zagrożenia to do wypadku by nie doszło gdyż samochód zjechałby z toru jazdy.

Sąd zważył

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ustawodawca wskazał, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być odpowiednia, nie sprecyzował zasad ustalania jej wysokości. Nie powinno jednak budzić wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje rozmiar doznanej krzywdy. Zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, co sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu. Ocena ta powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy, a przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić bowiem przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego.

W wyniku zdarzenia powód doznał ciężkich obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego ze złamaniem podstawy czaszki, dołu środkowego po stronie prawej, złamaniem obojczyka prawego, złamaniem łopatki prawej, złamaniem żeber po stronie lewej, odmy opłucnej oraz pęknięcia śledziony, przeszedł 2 operacje. Charakter złamań powodował całkowite jego unieruchomienie na 2 miesiące i konieczności korzystania z pomocy osób trzecich. Liczne obrażenia spowodowały dolegliwości bólowe. Rozmiar cierpień fizycznych był duży. Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia należało mieć na uwadze: rodzaj wskazanych wyżej, poważnych urazów, wiek powoda, który w momencie zdarzenia był osobą młodą i sprawną a także dotychczasowy sposób jego życia. Sąd wziął pod uwagę, iż powód faktycznie wrócił do pracy po pół roku – 2.12.2011 r. Mając na uwadze wymienione ustalenia Sąd uznał, że odpowiednim zadośćuczynieniem dla powoda z tytułu doznanej w wypadku krzywdy jest kwota 130.000 zł.

W toku postępowania pozwany podniósł zarzut przyczynienia się powoda do powstałej szkody. Zgodnie z art. 362 kc, jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Przepis ten stanowi ograniczenie dla kodeksowej zasady pełnego odszkodowania, zawiera normę adresowaną do sądu, nakazującą zmniejszenie odszkodowania ustalonego zgodnie z art. 361 k.c., gdy poszkodowany przyczynił się do powstania (lub zwiększenia) szkody. Decyzja o obniżeniu odszkodowania jest uprawnieniem sądu, który powinien rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, w wyniku oceny konkretnej i zindywidualizowanej. Należy zauważyć, iż do zderzania doszło na wąskiej, osiedlowej drodze, w terenie gęsto i stosunkowo ciasno zabudowanym budynkami jednorodzinnymi. Jak wskazał biegły, widoczność z powodu takiej zabudowy jest znacząco ograniczona. Zgodnie z art. 19 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Zdaniem Sądu, miejsce gdzie doszło do zdarzenia wymagało dostosowania prędkości do takich warunków nie tylko z uwagi na ograniczoną widoczność ale przede wszystkim z uwagi na charter gęstej zabudowy jednorodzinnej. Jak wynika materiału dowodowego każdy z uczestników zdarzenia jechał 50 km/h i z taką prędkością wjechał na mało widoczne skrzyżowanie z tym, iż sprawca nie ustąpił pierwszeństwa powodowi. Powód nie wykonał żadnych manewrów obronnych – jak wskazał nie widział sprawcy. Ustalając wartość prędkości bezpiecznej w takim terenie należy mieć na względzie potencjalną możliwość nagłego wybiegnięcia dziecka z jednego z domów - co na osiedlu domków jednorodzinnych zapewne nie należy do rzadkości. Wówczas brak czasu na odpowiednią reakcję mógłby się zakończyć innym scenariuszem. Nie bez znaczenia jest również fakt braku uprawnień powoda do kierowania pojazdem albowiem w toku uzyskiwania uprawnień zostałby uczulony na kwestię prędkości bezpiecznej która nie zawsze pokrywa się z prędkością dozwoloną. W takiej sytuacji Sąd rozpoznający sprawę ocenił, iż powód przyczynił się w 20% do powstania szkody co uzasadnia zmniejszenie należnego mu zadośćuczynienia i odszkodowania o 20%. Skoro odpowiednim zadośćuczynieniem byłaby kwota 130.000 zł to zmniejszona o 20% daje kwotę 104.000 zł. Wobec częściowego zaspokojenia żądania w toku postępowania likwidacyjnego (26.000 zł), na podstawie art. 445 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dalszą kwotę 80.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lutego 2012 r. do dnia zapłaty (art. 455 i art. 481 k.c. oraz art.14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia jest bowiem zobowiązaniem bezterminowym w związku z czym przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje stosownie do treści art. 455 k.c., w wyniku wezwania do spełnienia świadczenia. Zatem odsetki ustawowe należne są co do zasady od daty wymagalności roszczenia, czyli od upływu terminu wskazanego w art. 14 u.u.ob. Ciążący na zakładzie ubezpieczeń obowiązek terminowego świadczenia zależy od spełnienia dodatkowych przesłanek dotyczących współdziałania poszkodowanego, w tym zwłaszcza zgłoszenia roszczenia, oraz obiektywnych możliwości ustalenia okoliczności koniecznych do ustalenia odszkodowania. W wypadku, gdy ustalenie wysokości szkody nie wymaga zasięgnięcia przez sąd wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.), termin wymagalności świadczenia może być określony zgodnie z wymienionym wyżej przepisem art. 14 u.u.ob. Dokonane w toku postępowania ustalenia wskazują na to, że wyjaśnienie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, nie wymagało przeprowadzenia szczegółowych ustaleń i przeprowadzenia koniecznych dowodów, gdyż w dniu zgłoszenia roszczenia o zapłatę dalszego zadośćuczynienia okoliczności wypadku i rozstrój zdrowia powoda będący wynikiem doznanych w wypadku komunikacyjnym urazów był utrwalony.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Powód wykazał, iż poniósł dodatkowo kwotę 440 zł tytułem zakupu ortezy oraz zabiegu rehabilitacyjnego – co przy stwierdzonych obrażeniach jet w pełni uzasadnione. Kwotę tę jednak Sąd obniżył o ustalony stopień przyczynienia się tj. 20% w związku z czym Sąd zasądził w pkt 2 kwotę 352 zł z odsetkami od dnia 10 lutego 2012 r. do dnia zapłaty (art. 455 i art. 481 k.c. oraz art.14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Powód dochodził również odszkodowania za utracone dochody. W tym zakresie pozwany nie kwestionował co do zasady tego roszczenia wskazując jednak, iż powód go nie wykazał. Powód na tą okoliczność przedstawił jedynie zaświadczenia o wysokości wypłacanego wynagrodzenia za czas choroby oraz zasiłku chorobowego od czerwca do listopada 2011 za wyjątkiem października. Z informacji udzielonej przez (...) C. wynikała wysokość wynagrodzenia jaką osiągnąłby gdyby pracował. Porównując wysokość uzyskanego dochodu z hipotetycznym wynagrodzeniem jedynie w listopadzie powód utracił wynagrodzenie w wysokości 1.158,64 zł. W pozostałym zakresie powód nie wykazał by utracił wynagrodzenie w przekraczającym tą kwotę zakresie (art. 6 k.c.). Zresztą powód dochodząc tej kwoty nie uzasadnił jej wysokości, nie wiadomo więc jak ją wyliczył. Zaświadczenia z których wynikał realny przychód powoda w tym okresie zostały przedstawione nie w pozwie a na wezwanie Sądu (zaświadczenia za październik powód nie przedstawił). Ustaloną wysokość utraconych dochodów Sąd obniżył o stopień przyczynienia się tj. o 20% co dało kwotę 926,92 zł (1.158,64 * 20%) i zasądził w pkt 1 lit c) orzeczenia z odsetkami od dnia 10 lutego 2012 r. do dnia zapłaty (art. 455 i art. 481 k.c. oraz art.14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). W zakresie przekraczającym dochodzone zadośćuczynienie oraz odszkodowania Sąd oddalił powództwo o czym orzekł w pkt 3 wyroku.

Jednocześnie, Sąd w pkt 2 wyroku ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego któremu uległ powód E. R. w dniu 14 czerwca 2011 r. a które mogą się ujawnić w przyszłości. Należy wskazać, iż wprawdzie po wprowadzeniu w życie art. 442 ¹k.c. powód nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, ze względu na regulację zawartą w art. 442 ¹ § 3 k.c., która eliminuje niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła. Wyeliminowanie niebezpieczeństwa upływu terminu przedawnienia roszczenia samo przez się nie oznacza jednak, że powód nigdy nie będzie miał interesu prawnego, w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, gdyż interes ten może być uzasadniony złagodzeniem trudności dowodowych w ewentualnym przyszłym procesie, powodowanych upływem czasu między wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę a dochodzeniem jej naprawienia. W tym zakresie Sąd podziela zapatrywanie wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009 r. (III CZP 2/09), iż pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. W rozpoznawanej sprawie przeprowadzono dowód z opinii biegłych w tym biegłego z zakresu chirurgii ogólnej i naczyniowej. W związku z operacyjnym usunięciem pękniętej śledziony, istnieje możliwość wystąpienia powikłań odległych tj. zrostów pooperacyjnych, powikłań zakrzepowo – zatorowych czy też obniżenia odporności organizmu. W związku z tym, rokowania na przyszłość są niepewne. Należy również zwrócić uwagę, iż dnia 1.12.2014 r. powód został przyjęty na oddział chirurgii ogólnej Szpitala (...) w R. z rozpoznaniem guza tkanek miękkich grzbietu. Biegli badający w niniejszej sprawie powoda stwierdzili powiększający się guz w okolicach łopatki. Biorąc to wszystko pod uwagę należy wskazać, iż proces leczenia w takiej sytuacji nie jest jeszcze zakończony. Powód posiada więc interes prawny (art. 189 kpc) w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Powód utrzymał się w 50% ze swymi roszczeniami (wps 163.416, utrzymał się 80.000+352+926,92) w takim też zakresie rozliczono koszty procesu na które złożyły się opłata od pozwu 8.171 zł, biegły ds rekonstrukcji 1.636,50 zł, biegły K. 419 zł, biegły B. 424 zł, biegły K. 520 zł, biegła P. – N. 433 zł i biegły P. 270 zł co łącznie daje kwotę 11.873,50 zł. Nadto do kosztów procesu należy zaliczyć wynagrodzenie każdego z adwokatów (2* 3.600 zł) oraz opłatę od pełnomocnictwa (2*17 zł) – co dodatkowo daje 7.234 zł. Zatem stosownie do wyników postępowania strona pozwana winna ponieść połowę kosztów pomniejszonych o uiszczoną zaliczkę 500 zł oraz poniesione koszty pełnomocnika i pełnomocnictwa co daje 5.436,75 zł którą to kwotę Sąd w pkt 4 wyroku nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R..