Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

4 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu 4.03.2016 r.

sprawy P. D. (1) i K. D.

oskarżonych o przestępstwa z art. 158§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 7.12.2015 r. sygn. akt II K 914/14

1. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2. Zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze wydatki w kwotach po 40 zł i opłaty w kwotach 180 zł od oskarżonego K. D. i 230 zł od oskarżonego P. D. (1).

Waldemar Cytrowski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z 7 grudnia 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 914/14 uznał oskarżonego P. D. (1) za winnego tego, że w dniu 28 maja 2014 r w K. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. dokonał pobicia S. P. w ten sposób, że po zadaniu uderzenia pokrzywdzonemu pięścią w szczękę oraz po podcięciu mu nóg kopnięciem przez K. D. i doprowadzenia do upadku pokrzywdzonego na ziemię, kopał go nogami po całym ciele i głowie powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci krwiaka małżowiny usznej prawej, krwiaka prawego oczodołu, bolesność nosa z obrzękiem śluzówki, krwiaka wargi, nadmierną ruchliwość zębów, liczne otarcia naskórka twarzy z bolesnością, krwiak ramienia prawego, grzbietu ręki prawej i okolicy obojczykowej lewej, bolesność palpacyjną uda prawego i kolana prawego narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k., tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. 4§1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał oskarżonego K. D. za winnego tego, że w dniu 28 maja 2014 r w K. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. (1) dokonał pobicia S. P. w ten sposób, że po zadaniu uderzenia pokrzywdzonemu pięścią w szczękę przez P. D. (1) dokonał kopnięcia w nogi pokrzywdzonego podcinając go, doprowadzając do upadku pokrzywdzonego na ziemię, a następnie kopał go nogami po całym ciele i głowie powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci krwiaka małżowiny usznej prawej, krwiaka prawego oczodołu, bolesność nosa z obrzękiem śluzówki, krwiaka wargi, nadmierna ruchliwość zębów, liczne otarcia naskórka twarzy z bolesnością, krwiak ramienia prawego, grzbietu ręki prawej i okolicy obojczykowej lewej, bolesność palpacyjną uda prawego i kolana prawego narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk , tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. 4§1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art.69§1 i 2 kk w zw. z art.70§1 pkt. 1 kk i art. 70 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił obu oskarżonym wykonanie orzeczonych kar na okres próby 3 lat.

Na podstawie art. 73 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk oddał oskarżonego K. D. w okresie próby pod dozór kuratora.

Na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał oskarżonego P. D. (1) na karę grzywny w liczbie 50 stawek dziennych po 10 złotych.

Na podstawie art. 46 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego S. P. nawiązki w kwotach po 300 złotych .

Apelację wniósł obrońca, który zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych i nierozstrzygnięcie wątpliwości na korzyść oskarżonych.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych.

Apelacja nie jest zasadna.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 k.p.k. kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł prawidłowy wniosek co do sprawstwa oskarżonych. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Zarzuty apelacyjne stanowią natomiast dowolną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu.

Na sprawstwo oskarżonych P. D. (1) i K. D. wskazują przede wszystkim konsekwentne, spójne i logiczne zeznania pokrzywdzonego S. P.. To przecież leżącego przed sklepem i z krwawiącą twarzą pokrzywdzonego widzieli A. Ć., A. T., E. P. i J. I.. To pokrzywdzony został odwieziony przez karetkę pogotowia do szpitala. Pokrzywdzony zresztą od razu o sprawcach pobicia opowiedział policjantom, natomiast obaj oskarżeni pospiesznie oddalili się z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzony nie miał też żadnego powodu aby skonfrontować się z dwoma oskarżonymi i to w pobliżu miejsca pracy, natomiast powód taki mieli oskarżeni, zwłaszcza P. D. (2), który wcześniej często prowokował pokrzywdzonego. Wersja zdarzenia przedstawiona przez pokrzywdzonego znalazła potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej i w opinii biegłego z dziedziny medycyny sądowej. Ze względu natomiast na liczbę i umiejscowienie obrażeń wersja przedstawiona przez oskarżonych nie jest wiarygodna. Gdyby bowiem pokrzywdzony zaatakował oskarżonych, którzy tylko bronili się w sposób przez nich opisany, to pokrzywdzony nie odniósłby aż tylu obrażeń. Z wyjaśnień oskarżonego P. D. (1) wprost wynika że gdy pokrzywdzony leżał to kopnął go jeden raz. Dlatego odwoływanie się w apelacji do „sfery motywacyjnej zachowania pokrzywdzonego” i „wiedzy co do istnienia tzw. martwego punktu, tj. miejsca z którego nie sposób utrwalić zdarzeń na dysku kamery” jest całkowicie dowolne. Wbrew zawartemu w apelacji stwierdzeniu pokrzywdzony zeznał, iż nie trenował żadnych sztuk walki.

Wobec natomiast prawidłowych ustaleń Sądu nie pozostały żadne niemożliwe do usunięcia wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonych, co czyni zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. całkowicie bezzasadnym.

Orzeczenia o karach i środkach karnych w pełni odpowiada wskazanym w art. 53 k.k. i art. 54 k.k. dyrektywom ich wymiaru. Sąd nadto rozważył wpływające na wymiar kar okoliczności obciążające jak i łagodzące.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

SSO Waldemar Cytrowski