Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Inga Kukla

Protokolant: stażysta Renata Schurgacz

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. na rozprawie sprawy

z powództwa E. W., S. W.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki S. W. kwotę 6.000,00 zł (sześć tysięcy złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 24 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.517,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki E. W. kwotę 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 24 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.526,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu tytułem niezapłaconych kosztów sądowych od pozwanego (...) S.A. w S. kwotę 804,00 zł, a od pozwanej E. W. kwotę 396,00 zł;

5.  ustala na przyszłość odpowiedzialność pozwanej (...) S.A. w S. wobec powódki E. W. za skutki wypadku, któremu uległa w dniu 31 marca 2013 r.

Sygn. akt I C 700/13

UZASADNIENIE

Powódka: E. W. i S. W. wystąpiły przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. w S. z żądaniem zapłaty przez stronę pozwaną na rzecz powódki ad. 1 E. W. kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 31.03.2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24.05.2013 r. do dnia zapłaty, zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powódki ad. 2 S. W. kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 31.03.2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24.05.2013 r. do dnia zapłaty. Powódka E. W. nadto domagała się ustalenia odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku w związku z doznanymi urazami zdrowotnymi. Każda z powódek wystąpiła także z żądaniem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania podniosły iż w dniu 31.03.2013r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego ww. zostały poszkodowane. Na skutek zdarzenia powódka ad. l E. W. doznała poważnych obrażeń ciała w postaci: złamania kości łonowej i kulszowej po stronie prawej, złamania dwukostkowego goleni prawej, rany szarpanej uda prawego. Powódka bezpośrednio po wypadku została przewieziona do (...) Publicznego Zespołu (...) w K. na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie udzielono jej pierwszej pomocy. Powódkę wypisano z zaleceniami prowadzenia oszczędzającego trybu życia oraz podjęcia dalszego leczenia i rehabilitacji w poradniach specjalistycznych. Do dnia dzisiejszego powódka E. W. odczuwa silne dolegliwości bólowe uda prawego. Ze względu na charakter obrażeń powódka nie jest w stanie w dalszym ciągu swobodnie się poruszać. Powódka zmuszona jest do zażywania silnych leków przeciwbólowych, które negatywnie wpływaj ą na jej ogólny stan zdrowia. Okoliczność ta stanowi dla powódki uciążliwość i utrudnia w prowadzeniu normalnego trybu życia. Zły stan zdrowia negatywnie wpłynął na stan emocjonalny powódki. Od dnia wypadku powódka stała się osobą nerwową i niespokojną. W związku z koniecznością sprawowania opieki nad powódką przez osoby bliskie, powódka czuje się bezsilna i bezradna. Ubezpieczyciel przyznał powódce ad. 1 zadośćuczynienie w kwocie 7.000 zł, co jej zdaniem nie stanowi pełnej rekompensaty za doznane cierpienia .

W wyniku wypadku z dnia 31.03.2013r. poszkodowana została również powódka ad. 2 S. W. doznając ona poważnych obrażeń ciała w postaci: stłuczenia kręgu szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia barku lewego. Powódka bezpośrednio po wypadku została przewieziona do Szpitala (...) w S. na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie udzielono jej pierwszej pomocy. Powódkę ad. 2 wypisano z zaleceniami utrzymywania kołnierza ortopedycznego miękkiego, zażywania leków przeciwbólowych oraz podjęcie dalszego leczenia w Poradni Chirurgicznej, a także intensywną rehabilitację w poradni specjalistycznej. Powódka ad. 2 nie jest w stanie normalnie funkcjonować, albowiem utrzymujące się bóle głowy, karku i kręgosłupa uniemożliwiają jej swobodny ruch głową. Stanowi to istotny dyskomfort i znacznie utrudnia wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego. Powódka ponadto zmuszona jest do zażywania silnych leków przeciwbólowych, które osłabiają jej ogólną kondycję psychofizyczną. Od dnia wypadku powódka stała się osobą nerwową, zmęczoną i osłabioną. Odczuwa lęk przed poruszaniem się pojazdami mechanicznymi. Strona pozwana odmówiła przyznania powódce ad. 2 zadośćuczynienia za doznane cierpienia fizyczne i psychiczne w związku z obrażeniami odniesionymi w wypadku.

Na rozprawie w dniu 14.04.2015r. powódka E. W. rozszerzyła powództwo w zakresie dotyczącym ww. do kwoty 25.000 zł. W piśmie procesowym z dnia 9.04.2015r. E. W. ostatecznie rozszerzyła żądanie pozwu, domagając się zasądzenia od ubezpieczyciela na swoją rzecz kwoty 24.000zł, ponad kwotę określoną w pozwie na 6.000zł w sumie żądając zapłaty kwoty 30.000 zł. ponad kwotę już wypłaconą.

W odpowiedzi na pozew, (...) S.A. w S. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztówprocesu. W uzasadnieniu, strona pozwana za bezsporną uznała swoją odpowiedzialność za szkodę spowodowaną zdarzeniem komunikacyjnym, które miało miejsce w dniu 31.03.2013r. Po zgłoszeniu przez powódki szkody, pozwany wszczął postępowanie likwidacyjne i przyznał E. W. zadośćuczynienie w wysokości 7.000,00 zł, odmawiając natomiast wypłaty rekompensaty z tytułu zadośćuczynienia powódce S. W.. Oceniając wielkość należnego powódce E. W. zadośćuczynienia na kwotę 7.000 zł, pozwany kierował się wskazaniami wynikającymi z doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego albowiem, jak wskazał ubezpieczyciel, żadne przepisy nie przewidują, jaka kwota jest „odpowiednią" tytułem zadośćuczynienia. W tym kontekście, ubezpieczyciel uznał, iż kwota zadośćuczynienia winna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych, a to, zdaniem strony pozwanej znaczy, iż wysokość zasądzonych kwot powinna być umiarkowana. Strona pozwana podniosła, iż powódka nie przedstawiła żadnej dodatkowej dokumentacji medycznej z leczenia powypadkowego, tj. dokumentów z leczenia ambulatoryjnego, poradni ortopedycznej czy też rehabilitacji. Z kolei otrzymana przez pozwanego dokumentacja medyczna z udzielenia pierwszej pomocy powódce S. W. wskazuje jedynie na powierzchowne urazy szyi i powierzchowny uraz klatki piersiowej. Brak kontynuacji leczenia i udokumentowanych, utrzymujących się następstw nie dały podstaw do stwierdzenia, że w wyniku wypadku doszło do powstania trwałych następstw pourazowych u powódki. Sam fakt zaś uczestnictwa w wypadku, negatywne przeżycia związane z tym zdarzeniem, przemijający stres nie stanowią podstawy do przyznania świadczenia tytułem zadośćuczynienia jeśli urazy doznane w wypadku nie spowodują trwałych następstw w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

W dalszej kolejności ozwany zakwestionował roszczenie pozwu w przedmiocie zasądzenia odsetek od dnia 24.05.2013r. W ocenie pozwanego bowiem zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę staje się wymagalne dopiero z dniem wyrokowania.

Zdaniem (...) S.A. w S., nieuzasadnione jest roszczenie strony powodowej o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za skutki przedmiotowego zdarzenia w przyszłości, albowiem interes ten w pełni zabezpieczają obowiązujące przepisy prawa.

Niezależnie od wyżej przedstawionego stanowiska procesowego, pozwany, w odpowiedzi na pozew, zaproponował ugodowe zakończenie sporu poprzez zapłatę powódce E. W. kwoty 4.000 zł, zaś powódce S. W. kwoty 3.500 zł tytułem zadośćuczynienia, zwrot połowy opłaty od pozwu oraz kwoty 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31.03.2013r., około godziny 12:10, na drodze powiatowej pomiędzy miejscowościami L. – Z. doszło do wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) M. W., który po zjechaniu na przeciwny pas ruchu zderzył się czołowo z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), prowadzonym przez P. Z.. W wyniku zdarzenia poszkodowane zostały pasażerki pojazdu marki H. (...), tj. 47-letnia E. W. i 23 – letnia S. W.. Sprawca wypadku miał aktualne ubezpieczenie OC w (...) S.A. w S..

(dowody:

akta szkody – k48,

przesłuchanie powódki E. W. – k98-99,

przesłuchanie powódki S. W. – k98-99 )

Na skutek zdarzenia powódka ad. l doznała wielomiejscowych obrażeń ciała w postaci: złamania kości łonowej i kulszowej po stronie prawej, złamania dwukostkowego goleni prawej, rozległej rany szarpanej uda prawego. E. W.bezpośrednio po wypadku została przewieziona do (...) Publicznego Zespołu (...)w K.na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie udzielono jej pierwszej pomocy. Powódkę poddano leczeniu operacyjnemu w trybie ostrodyżurnym w znieczuleniu ogólnym, chirurgicznie zaopatrzono ranę uda oraz zespolono złamanie dwukostkowe w drodze otwartej repozycji. Po ośmiu dniach E. W.została wypisana do domu z zaleceniami prowadzenia oszczędzającego trybu życia oraz podjęcia dalszego leczenia i rehabilitacji w poradniach specjalistycznych. Przez okres 2 miesięcy powódka ad. 1 nosiła unieruchomienie w postaci opatrunku gipsowego. Przez okres pierwszych 6 tygodni ww. pozostawała w łóżku ortopedycznym z zakazem wstawania i chodzenia z uwagi na uszkodzenie miednicy. Co trzy dni do powódki ad. 1 przychodziła pielęgniarka z Przychodni Rejonowej celem zmiany opatrunków. W tym czasie ww. zażywała leki przeciwbólowe i przeciw zakrzepowe. Powódka miała problemy ze spaniem, co spowodowało konieczność zażywania przez nią środków nasennych. Po zdjęciu opatrunku gipsowego powódka ad. 1 rozpoczęła ok. 2-tygodniowy okres procesu usprawniania urażonej kończyny w drodze zabiegów rehabilitacyjnych (masaże, pole magnetyczne). W tym czasie, przez okres 3 miesięcy, ww. poruszała się o kulach. Przez okres 6 miesięcy po wypadku E. W.była niezdolna do pracy. Po przebytych obrażeniach, ww. wymagała opieki osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności życiowych przez okres 8 tygodni, do 8 godzin dziennie, przez okres od 8 tygodnia do 12 tygodnia, przez 4 godziny dziennie, zaś przez okres od 12 do 16 tygodnia, przez 2 godziny dziennie. Na dzień 19.05.2015r. u powódki ad. 1 planowany jest zabieg usunięcia z kostek metalu zespalającego.

(dowody:

karta informacyjna leczenia szpitalnego – k13-15,

opinia biegłego lek. med. J. B. – k70-73,

przesłuchanie powódki E. W. – k98-99)

Odniesione obrażenia spowodowały u powódki ad. 1 trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 17% (5% - wynikiem złamania kości miednicy z jednostronnym przerwaniem obręczy biodrowej, 10% - wynikiem złamania dwukostkowego podudzia prawego i leczenia operacyjnego, 2% - wynikiem rany tłuczonej uda prawego). Rokowania, co do stanu zdrowia E. W. w zakresie złamania kości podudzia prawego są niepewne. Po złamaniu dwukostkowym, może dojść do szybszych zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego i pogorszenia sprawności prawej kończyny dolnej. W kolejnych latach nie powinno dojść do istotnego pogorszenia stanu miejscowego po złamaniu kości miednicy. W zw. z wypadkiem powódka ad. 1 nie doznała długotrwałego lub stałego uszczerbku na zdrowiu w wymiarze neurologicznym.

(dowody:

opinia biegłego lek. med. J. B. – k70-73,

opinia biegłej lek. med. K. H. – k86-87)

Do chwili obecnej u powódki ad. 1 występują dolegliwości bólowe stawu skokowego prawego oraz obrzęki kończyny dolnej po dłuższym chodzeniu lub przebywaniu w pozycji siedzącej. Bóle w okolicy uda prawego nasilają się przy zmianie pogody lub po dłuższych spacerach, zaś bóle w miednicy – podczas chodzenia po schodach i nierównościach terenu. E. W. odczuwa dyskomfort z powodu szpecących blizn uda prawego i podudzia. Doraźnie zażywa leki przeciwbólowe. Raz w roku odbywa kontrolne wizyty u ortopedy.

(dowody:

opinia biegłego lek. med. J. B. – k70-73,

przesłuchanie powódki E. W. – k98-99)

Pismem z dnia 18.04.2013r. E. W. reprezentowana przez pełnomocnika wystąpiła do (...) S.A. w S. z żądaniem przyznania na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 60.000 zł. Pismem z dnia 23.05.2013r. ubezpieczyciel przyznał powódce ad. 1 zadośćuczynienie w kwocie 7.000zł. Pismem z dnia 28.06.2013r. powódka ad. 1 wezwała stronę pozwaną do zapłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 53.000zł, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowody:

zgłoszenie szkody – k17-19,

pismo strony pozwanej z dnia 30.04.2013r. – k20,

pismo strony pozwanej z dnia 23.05.2013r. – k21,

wezwanie do zapłaty – k23-24)

W wyniku wypadku z dnia 31.03.2013r. powódka S. W.. doznała wielomiejscowych obrażeń ciała w postaci: stłuczenia głowy, stłuczenia kręgu szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia barku lewego. Powódka bezpośrednio po wypadku została przewieziona do Szpitala (...) w S. na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie udzielono jej pierwszej pomocy w postaci: udzielenia porady lekarskiej, przeprowadzenia badania fizykalnego, przedmiotowego, wykonania zdjęcia RTG kręgosłupa szyjnego oraz zdjęcia RTG klatki piersiowej. Powódkę ad. 2 wypisano z zaleceniami utrzymywania kołnierza ortopedycznego miękkiego przez okres ok. 2-3 tygodni oraz temblaka na prawej kończynie dolnej, zażywania leków przeciwbólowych oraz podjęcie dalszego leczenia w Poradni Chirurgicznej, a także rehabilitację w poradni specjalistycznej. S. W. nie wymagała pomocy osób trzecich przy podstawowych czynnościach życiowych po wypadku. W tym czasie ww. odczuwała nasilone dolegliwości bólowe ze strony szyjnego odcinka kręgosłupa. Pozwana ad. 2 była kontrolowana ortopedycznie w warunkach ambulatoryjnych oraz rehabilitowana.

(dowody:

karta informacyjna leczenia szpitalnego – k25,

wywiad lekarski – k26-27,

opinia biegłego lek. med. J. B. – k76-7,

przesłuchanie powódki S. W. – k98-99)

Wynikiem wypadku pozwana ad. 2 doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3%. Rokowania, co do stanu zdrowia ww. w przyszłości są pomyślne tzn. nie powinno dojść do istotnego pogorszenia stanu miejscowego. Brak trwałych następstw urazu klatki piersiowej i barku lewego.

(dowody:

opinia biegłego lek. med. J. B. – k76-77)

W chwili obecnej powódka ad. 2 odczuwa dolegliwości bólowe głowy oraz odcinka kręgosłupa szyjnego przy ruchach górnej części ciała, nagłych zmianach pozycji ciała i przyjmowaniu wymuszonej pozycji ciała (zwłaszcza przy wykonywaniu obowiązków służbowych w pracy zawodowej, gdzie powódka spędza ok. 10 godzin dziennie przed komputerem w pozycji siedzącej) oraz podczas pracy fizycznej. U ww. występuje ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego. U ww. nie występują żadne dysfunkcje o charakterze neurologicznym.

(dowody:

opinia biegłego lek. med. J. B. – k76-77,

opinia biegłej lek. med. K. H. – k79-81,

przesłuchanie powódki S. W. – k98-99)

Pismem z dnia 18.04.2013r. S. W. reprezentowana przez pełnomocnika wystąpiła do (...) S.A. w S. z żądaniem przyznania na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł. W piśmie z dnia 22.05.2013r. ubezpieczyciel odmówił przyznania powódce ad. 2 zadośćuczynienia. Pismem z dnia 28.06.2013r. powódka ad. 2 wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowody:

zgłoszenie szkody – k29-31,

pismo strony pozwanej z dnia 30.04.2013r. – k32,

pismo strony pozwanej z dnia 22.05.2013r. – k33,

wezwanie do zapłaty – k34-35)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić: co do powódki E. W. w części tj. w zakresie kwoty 20.000 zł, zaś co do powódki S. W. – w całości.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga okoliczność, iż poza sporem leży fakt zaistnienia zdarzenia drogowego z dnia 31.03.2013r., jak również będące jego konsekwencją postępowanie likwidacyjne przeprowadzone przez ubezpieczyciela sprawcy szkody - (...) S.A. w S. w wyniku którego pozwany zaspokoił częściowo żądanie powódki E. W. w zakresie kwoty 6.000 zł i odmówił pozwanej S. W. prawa do zadośćuczynienia.

Istota niniejszego sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia zaistniałego pomiędzy stronami sporu, co do stanowiska ubezpieczyciela w materii należnego E. W. i S. W. zadośćuczynienia, jak również zasadności domagania się przez: powódkę E. W. rekompensaty pieniężnej ostatecznie w wysokości 30.000 zł (ponad przyznaną przez ubezpieczyciela kwotę 7.000 zł) tytułem cierpień natury psychicznej i fizycznej (zadośćuczynienia), zaś przez powódkę S. W. zadośćuczynienia w kwocie 6.000 zł.

Skonstruowane przez E. W. i S. W. roszczenie swoją podstawę znajduje w treści art. 445 §1 k.p.c. w zw. z art. 444 §1 k.p.c.

Istota zadośćuczynienia uregulowana jest w art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia poszkodowanemu należy się odpowiednia suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Celem zadośćuczynienia jest więc zrekompensowanie pod względem ekonomicznym doznanych cierpień fizycznych i psychicznych związanych z odniesionymi obrażeniami. Ponadto stanowi ono często swoistą rekompensatę także za ponoszone uciążliwości w życiu codziennym spowodowane złym stanem zdrowia, długotrwałym procesem leczenia , bolesną rehabilitacją , nagłą rezygnacją z dotychczasowego ustabilizowanego pod tym względem trybu życia , za utratę radości z życia.

W przedmiotowej sprawie niepodważalnym jest, iż w wyniku zdarzenia z dnia 31.03.2013r. powódka E. W. odniosła obrażenia takie, jak złamanie kości łonowej i kulszowej po stronie prawej, złamanie dwukostkowego goleni prawej, rozległa rana szarpana uda prawego. W konsekwencji powyższego, powódka ad. 1 zmuszona była stosować usztywnienie urażonego odcinka szkieletowego opatrunkiem gipsowym. Odniesione urazy wywołały u inicjującej postępowanie ad. 1 dolegliwości bólowe stawu skokowego prawego oraz obrzęki kończyny dolnej, co implikowało konieczność stosowania leczenia zachowawczego – przeciwbólowego i przeciwzapalnego. Sąd nie ma wątpliwości, iż powyższe spowodowało u powódki ad. 1 cierpienia fizyczne oraz dyskomfort natury psychicznej spowodowany koniecznością pobytu w szpitalu, celem przeprowadzenia operatywy, odbywania regularnych wizyt u specjalisty-ortopedy oraz prowadzenia leczenia rehabilitacyjnego (nierzadko bolesnego) i farmakologicznego.

Jednocześnie postępowanie dowodowe wykazało, iż uczestniczka wypadku drogowego z dnia 31.03.2013r. S. W. odniosła wielomiejscowe obrażenia ciała w postaci: stłuczenia głowy, stłuczenia kręgu szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia barku lewego. Powódka ad. 2 była hospitalizowana w celach diagnostycznych, a także rehabilitowana w poradni specjalistycznej. Cierpienie ww. potęgowały nasilone dolegliwości bólowe szyjnego odcinka kręgosłupa, co implikowało wdrożenia przez ww. leczenia zachowawczego (utrzymywanie kołnierza ortopedycznego miękkiego oraz temblaka na prawej kończynie górnej) oraz przeciwbólowego.

Sprzeciwiając się roszczeniu powódki, strona pozwana konsekwentnie stała na stanowisku, iż wypłacona na rzecz E. W. kwota zadośćuczynienia w wysokości 6.000zł w pełni rekompensuje poniesioną przez ww. szkodę niemajątkową (krzywdę). Jednocześnie ubezpieczyciel starał się dowieść, iż S. W. nie dowiodła zasadności swojego roszczenia, co do zasady, albowiem wynikiem wypadku nie doznała ona tak trwałego, jak i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 kc. sprawca ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek zdarzenia (działania bądź zaniechania), przy czym dla przyjęcia jego odpowiedzialności musi zaistnieć adekwatny tj. normalny związek przyczynowy pomiędzy bezprawnością czynu a spowodowaną przezeń szkodą

Celem ustalenia konsekwencji wypadku z dnia 31.03.2013r. na stan zdrowia E. W. i S. W., na wniosek powódek, sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy, specjalisty rehabilitacji medycznej J. B..

Ww., opierając się na bezpośrednim badaniu powódki E. W., wywiadzie lekarskim oraz dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach, w treści opinii z dnia 07.01.2015r. stwierdził, iż odniesione obrażenia spowodowały u powódki ad. 1 trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 17%, z czego: 5% jest wynikiem złamania kości miednicy z jednostronnym przerwaniem obręczy biodrowej, 10% - wynikiem złamania dwukostkowego podudzia prawego i leczenia operacyjnego, zaś 2% - wynikiem rany tłuczonej uda prawego. Rokowania, co do stanu zdrowia E. W. w zakresie złamania kości podudzia prawego są, wedle treści opinii, niepewne - tj. po złamaniu dwukostkowym, może dojść do szybszych zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego i pogorszenia sprawności prawej kończyny dolnej. W tym miejscu nie może ujść uwadze, iż bezpośrednio po wypadku, powódkę poddano leczeniu operacyjnemu w trybie ostrodyżurnym, chirurgicznie zaopatrując ranę uda oraz zespalając złamanie dwukostkowe w drodze otwartej repozycji. Przez okres 2 miesięcy powódka ad. 1 nosiła unieruchomienie w postaci opatrunku gipsowego, a przez okres pierwszych 6 tygodni ww. pozostawała w łóżku ortopedycznym z zakazem wstawania i chodzenia z uwagi na uszkodzenie miednicy. Stan powódki po wypadku wiązał się więc nie tylko ze znacznie odczuwalnym stopniem bolesności urażonych części ciała, ale także, a nawet przede wszystkim (w okresie następującym bezpośrednio po wypadku) z ogromnym dyskomfortem psychicznym spowodowanym koniecznością pozostawania przez okres 1,5 miesiąca w pozycji leżącej, bez możliwości samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życiowych (w tym fizjologicznych). Załamanie kondycji zdrowotnej E. W. potęgowały problemy ze snem, wymagające wdrożenia leczenia farmakologicznego.

Z kolei w opinii biegłego lekarza ortopedy J. B. odnoszącej się do powódki S. W. czytamy, iż wynikiem wypadku i odniesionych obrażeń szyjnego odcinka kręgosłupa, pozwana ad. 2 doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3%. Na podstawie przeprowadzonego badania palpacyjnego, biegły stwierdził u ww. ograniczenie ruchomości kręgosłupa oraz bolesność okolicy kręgów szyjnych.

W ocenie sądu, opinia biegłego sądowego lek. med. J. B. w sposób spójny i wyczerpujący odpowiada na wątpliwości organu orzekającego. Żadna ze stron nie podniosła zastrzeżeń co do jej zasadniczej treści. W ocenie sądu opinia został sporządzona rzetelnie , poprzedzona analizą dokumentacji lekarskiej, badaniami powódek.

Na wniosek powódek sąd przeprowadził również dowód z opinii lek. med. specjalisty neurologa K. H.. W opinii z dnia 20.11.2014r. odnoszącej się do powódki S. W., biegła wskazała, iż w aspekcie neurologicznym, ww. nie doznała długotrwałego lub stałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 31.03.2013r. tzn. badaniem neurologicznym ekspert nie stwierdziła dysfunkcji korzeniowych lub uszkodzeń motorycznych kończyny górnej lewej, jak i brak jest ubytków czuciowych. Na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy, w tym wyników badania rtg kręgosłupa szyjnego z dnia 12.11.2014r. biegła rozpoznała u ww. powódki zmianę pod postacią początkowej dyskopatii, stwierdzając jednocześnie, iż proces zwyrodnieniowy istniał przed wypadkiem (w tym miejscu wskazać należy, iż strona pozwana nie podniosła zarzutu stopnia przyczynienia się powódki S. W. do powstałej szkody). Jednakowoż w opinii z dnia 20.11.2014r. sporządzonej na podstawie badania powódki E. W., biegła K. H. podniosła, iż ww. nie doznała długotrwałego lub stałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 31.03.2013r. Brak jest też podstaw do sugestii pogorszenia się stanu zdrowia powódki E. W. w przyszłości wskutek doznanych obrażeń w wypadku komunikacyjnym.

Opinie biegłej K. H. nie zostały zakwestionowane przez żadną za stron postępowania. Sąd również nie powziął żadnych wątpliwości także i co do tych opinii pod względem dokonania rzetelnej oceny stanu zdrowia powódek przy wykorzystaniu i analizie dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonych badań lekarskich.

Ponieważ przepisy Kodeksu cywilnego nie definiują ani nie precyzują wprost jednolitej metody ustalania wartości zadośćuczynienia za ból i cierpienia, przy ustalaniu przez sąd brane są pod uwagę przede wszystkim indywidualne cechy osoby ,która doznała urazów powypadkowych oraz okoliczności towarzyszące danemu zdarzeniu przy uwzględnieniu czynników wynikających z utrwalonej linii orzecznictwa a mające wpływ na wysokość świadczenia tj. nasilenie i długość cierpień, trwałość następstw zdarzenia, długotrwałość choroby oraz czas leczenia i liczba przebytych operacji, rozmiar oraz uciążliwość kalectwa, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i zawodowym, doznane cierpienia fizyczne oraz psychiczne, utrata możliwości wykonywania pracy zawodowej, korzystania z rozrywek, sytuacja życiowa ofiary wypadku przed jego zaistnieniem oraz po jego zaistnieniu, wiek poszkodowanego, wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia (np. trudności w samodzielnym poruszaniu się lub opuszczaniu mieszkania).

Rozpatrując realia przedmiotowej sprawy, zważyć należy, iż w chwili wypadku E. W. miała 47 lat, zaś S. W. 23. Żadna z powódek nie leczyła się na choroby przewlekle a przed wypadkiem samodzielnie egzystowały i wykonywały wszystkie czynności życia codziennego. E. W. była aktywna zawodowo, bez przeciwwskazań do wykonywania określonego charakteru pracy, zaś S. W. studiowała.

Na podstawie całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sąd nie ma wątpliwości, iż po stronie powódek wystąpiła szkoda niemajątkowa w czasie bezpośrednio następującym po wypadku, ale i w okresie dalszym, z uwagi na utrzymujące się i nawracające dolegliwości bólowe będące pochodną odniesionych obrażeń powypadkowych oraz związane z nimi ograniczenia w życiu prywatnym i zawodowym (niemożność wykonywania pracy siedzącej w dłuższym okresie czasu u S. W., utrudnienia związane z poruszaniem się po schodach i nierównościach terenu u E. W.).

Po starannym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów z przesłuchania poszkodowanych, dokumentacji medycznej i opinii sądowo-lekarskich lek. med. J. B. i lek. med. K. H. (ta pierwsza – jako kluczowy dowód w sprawie), sąd uznał, iż adekwatną i odpowiadająca stosunkom majątkowym w społeczeństwie, rekompensatą pieniężną dla E. W. tytułem doznanej krzywdy, ponad już wypłaconą przez ubezpieczyciela bezsporną kwotę zadośćuczynienia (tj. 6.000zł), będzie kwota 20.000 zł. W tym miejscu wskazać należy, iż biegła lekarz neurolog K. H. w treści opinii z dnia 20.11.2014r. podniosła, iż w zakresie neurologicznych skutków wypadku z dnia 31.03.2013r. E. W. nie doznała długotrwałego lub stałego uszczerbku na zdrowiu. Uznać zatem należało, iż powódka E. W. nie wykazała zasadności wysokości swojego żądania w pełnej wysokości (stąd oddalenie powództwa w pozostałym zakresie).

Wraz z kwota główną, sąd, na podstawie art. 481 §1 i §2, k.c. w zw. z art. 817 k.c. i art. 14 § 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003r., Nr 124, poz. 1152), przyznał ww. ustawowe odsetki za zwłokę, od dnia 24.05.2013r. tj. dnia następującego po upływie 30-dniowego terminu do realizacji odszkodowawczego roszczenia powódki.

Opierając się na ustaleniach opinii biegłego lek. med. J. B., sąd zasądził na rzecz powódki S. W. kwotę 6.000zł zadośćuczynienia.

Wraz z kwota główną, sąd, na podstawie art. 481 §1 i §2, k.c. w zw. z art. 817 k.c. i art. 14 § 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003r., Nr 124, poz. 1152), przyznał ww. ustawowe odsetki za zwłokę, od dnia 24.05.2013r. tj. dnia następującego po upływie 30-dniowego terminu do realizacji odszkodowawczego roszczenia powódki.

Orzeczenie o kosztach (pkt 1 wyroku) uzasadnia art. 98 k.p.c. w zw. z: art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 Nr 90, poz. 594) – połowa opłaty sądowej od pozwu 300zł, §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002, Nr 163, poz. 1349) – 1.200zł i art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006r. Nr 225, poz. 1635) – 17zł, co daje łącznie kwotę 1.517 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Orzeczenie o kosztach (pkt 2 wyroku) opiera się na uznaniu, iż powódka dowiodła wysokości swojego roszczenia w zakresie 67%, stąd należny jej zwrot kosztów postępowania (w tym koszty zastępstwa procesowego) został wyliczony w relacji do ww. wskaźnika procentowego. W przedmiotowym postępowania powódka poniosła następujące koszty: 300 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 751,76 zł tytułem kwoty potrąconej z zaliczki na wynagrodzenia dla biegłych sądowych. Strona pozwana winna zatem zwrócić powódce E. W. 67% poniesionych przez nią kosztów tj. kwotę (w zaokrągleniu do pełnego złotego) 2.324 zł. Z kolei strona pozwana poniosła następujące wydatki: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Ponieważ powódka E. W. ustąpiła stronie pozwanej w zakresie 33% wartości powództwa, winna zwrócić ubezpieczycielowi 33% poniesionych przez niego kosztów tj. kwotę (w zaokrągleniu do pełnego złotego) 798 zł. Po potrąceniu wzajemnych należności stron (2.324 zł – 797,61 zł = 1.526 zł), sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

Orzeczenie o kosztach w pkt 4 wyroku swoją podstawę znajduje w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 Nr 90, poz. 594). Zasądzona z tego tytułu od strony pozwanej kwota stanowi 67% nieuiszczonej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa E. W. (24.000 zł x 5 % = 1.200 zł; 1.200 zł x 67% = 804 zł), zaś kwota zasądzona od powódki E. W. równa jest wartości liczonej jako 33% z nieuiszczonej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa (1.200 zł x 33% = 396 zł).

W pkt 5 wyroku sąd ustalił odpowiedzialność strony pozwanej wobec powódki E. W. za skutki wypadku z dnia 31.03.2015r. mogące wystąpić w przyszłości, a to w oparciu o art. 189 k.p.c. Roszczenie powódki, co do zasady oraz częściowo - co do wysokości, okazało się mieć uzasadnienie tak w stanie faktycznym (w tej kwestii w sposób niebudzący wątpliwości wypowiedział się biegły z zakresu ortopedii J. B. w treści opinii z dnia 7.01.2015r., wskazując, iż skutkiem urazu w postaci złamania dwukostkowego, u powódki może dojść do szybszych zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego i pogorszenia sprawności prawej kończyny dolnej), jak i obowiązujących przepisach prawa. Nadto, w ocenie sądu, po stronie inicjującej postępowanie ad. 1 istnieje interes prawny w dokonaniu ww. ustalenia, które z jednej strony zapobieże niekorzystnym dla poszkodowanej skutkom związanym z upływem terminu przedawnienia oraz przeciwdziałać będzie pogorszeniu się sytuacji poszkodowanej, która w ewentualnym kolejnym procesie, w związku z upływem czasu, mogłaby napotkać trudności przy wykazywaniu przesłanek odpowiedzialności (por. uchwała SN z dnia 24.3.2009 r., sygn. III CZP 2/09, opubl. OSNC 2009/12/168, Biul.SN 2009/2/10, M.Prawn. 2009/17/951-952).