Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. P. został obwiniony o to, że w dniu 13 grudnia 2014 roku, około godziny 12:10, na parkingu samochodowym przed sklepem (...) w P., przy ul. (...), kierując samochodem ciężarowym marki M. (...), o nr rej. (...), nie zachowując szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania, doprowadził do kolizji z zaparkowanym pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czyn naraził właścicielkę ww. samochodu I. P. na szkodę, tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 04 listopada 2015 roku uznał obwinionego S. P. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 13 grudnia 2014 roku, około godziny 12:10, na terenie parkingu samochodowego, znajdującym się przy supermarkecie (...) przy ul. (...) w P., powiat (...), województwo (...), kierując samochodem ciężarowym marki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas manewru cofania, wskutek czego uderzył w zaparkowany pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), powodując tym samym uszkodzenie tego pojazdu i zagrożenie bezpieczeństwa, czym wyczerpał dyspozycję art. 98 kw i za to wymierzył karę grzywny w kwocie 300 złotych;

- zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 1238,52 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu pierwszo-instancyjnym.

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony przez obrońcę obwinionego S. P..

Apelacja wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw.

W konkluzji skarżący, w sposób zmodyfikowany na rozprawie apelacyjnej, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia doprowadziła do stwierdzenia, że Sąd pierwszej instancji dokonał właściwej oceny całokształtu zebranego materiału dowodowego, trafnie odtworzył na jego podstawie stan faktyczny, po czym przeprowadził prawidłową subsumcję ustalonych faktów pod przepisy prawa wykroczeń uznając, że S. P. dopuścił się popełnienia czynu ujętego w ramy kwalifikacji prawnej z art. 98 § 1 kw.

Swoje stanowisko i podjęte rozstrzygnięcia Sąd meriti dokładnie przedstawił oraz przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku.

Wprawdzie w sprawie nie ma bezpośredniego dowodu wskazującego na to, że obwiniony uszkodził pojazd pokrzywdzonej, jednakże dowody pośrednie przeprowadzone w sprawie są na tyle przekonujące, że nie sposób po ich rozsądnej analizie mieć wątpliwości, że obwiniony faktycznie tego dokonał. Uwzględnić tu należy zeznania świadka P. M. - ochroniarza pełniącego dyżur w inkryminowanym czasie na parkingu przed supermarketem (...). Świadek zeznał, iż widział zamieszanie związane ze sposobem zaparkowania pojazdu marki M. (...) - należącego do obwinionego - i z trudnościami przy zmianie ustawienia tego samochodu względem pojazdu marki F., któremu obwiniony uniemożliwił wyjazd z parkingu. Manewry jakie wykonywał ww. polegały na kilkukrotnym cofaniu i podjeżdżaniu do przodu. Z relacji świadka wynikało także, że z prawej strony pojazdu obwinionego zaparkowany był F. (...) należący do pokrzywdzonej. P. M. co prawda nie widział aby obwiniony podczas nieudolnie wykonywanych manewrów uderzył w samochód pokrzywdzonej, niemniej jednak logika nakazuje powiązać ze sobą ten tok sytuacji w kompletną całość.

Wniosek, że do zaistniałych na samochodzie pokrzywdzonej uszkodzeń doszło podczas podejmowanych przez obwinionego manewrów jest tym bardziej uzasadniony, jeśli zważy się na treść opinii biegłego z dziedziny mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego. Biegły pomimo tego, że nie był w stanie precyzyjnie ustalić - ze względu na brak dowodów materialnych - jakie było wzajemne usytuowanie samochodów marki M. (...) i F. (...) w chwili kiedy miało dojść do ich kontaktu, bazując na wynikach eksperymentu procesowego doszedł do wniosku, że usytuowanie uszkodzeń na tylnych prawych drzwiach samochodu pokrzywdzonej (F. (...)) w odniesieniu do śladów zlokalizowanych w obszarze tylnego prawego narożnika pojazdu obwinionego (M. (...)) wskazuje na wysokie prawdopodobieństwo – graniczące z pewnością – że do ich powstania doszło podczas inkryminowanego zdarzenia.

Brak jest podstaw do podważenia wniosków płynących z opinii biegłego. Opinia pisemna jak i ustna opinia uzupełniająca złożona na rozprawie w dniu 28 października 2015 roku są pełne i jasne oraz udzielają odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania. Zważywszy na powyższe za uzasadnione należało uznać stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii oddalenia na podstawie art. 42 § 1 kpw w zw. z art. 201 kpk wniosku dowodowego złożonego do protokołu rozprawy przez obrońcę obwinionego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

W ocenie Sądu Odwoławczego wnioski płynące z opinii biegłego jak i zeznania świadka P. M. zasadnie doprowadziły Sąd Rejonowy do konkluzji, że za powstałe na samochodzie pokrzywdzonej uszkodzenia odpowiadał obwiniony.

Równie trafne są wskazania Sądu dotyczące kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionemu czynu.

Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że poza przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego pozostawała okoliczność nowelizacji Ustawy prawo o ruchu drogowym z lipca 2010 roku, wedle której parkingi przed marketami mogą być uznawane za strefę ruchu, o ile taka będzie wola zarządcy parkingu, a mianowicie jeśli ustawi on na wjazdach i wyjazdach z parkingów znaki drogowe informujące o strefie ruchu.

Akta sprawy nie dostarczyły informacji czy parking przed supermarketem (...) był uznawany za strefę ruchu a kwestia ta ma istotne znaczenie, ponieważ jeśli okazałoby się, że ww. parking był w dacie inkryminowanego czynu strefą ruchu, oceny zachowania obwinionego należałoby dokonać przez pryzmat art. 86 § 1 kw. Ma on wszak zastosowanie kiedy do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskutek niezachowania należytej ostrożności dochodzi właśnie w strefie ruchu. Z uwagi na tę kwalifikację koniecznym było pozyskanie w toku postępowania odwoławczego stosownych informacji w tym zakresie. Sąd Okręgowy zwrócił się więc do Komendy Miejskiej Policji w P. o dokonanie ustalenia jaka była organizacja ruchu na terenie parkingu przed supermarketem (...). Nadesłana przez wymieniony organ odpowiedź, wskazywała, iż zarządca ww. parkingu uważał to miejsce w dacie zaistnienia osądzanego czynu za strefę ruchu niemniej jednak nie było należytego oznakowania wskazującego na początek i koniec strefy ruchu.

W rezultacie prawidłowo więc zachowanie obwinionego nie zostało zakwalifikowane jako czyn z 86 § 1 kw. Pozostaje więc pytanie czy zachowanie obwinionego z dnia 13 grudnia 2014 roku stanowiło naruszenie art. 98 kw bo z pewnością nie art. 97 kw jak zarzucił policyjny wniosek o ukaranie. Należy zauważyć, iż art. 97 kw ma charakter blankietowy co oznacza, że wypełnienie jego treści dokonuje się przez przepisy zawarte w ustawie Prawo o ruchu drogowym lub przepisy wydane na jej podstawie. W świetle powyższego zatem to opis czynu powinien wskazywać na czym polegało zarzucone obwinionemu, czy już przypisane, naruszenie (nakazu, czy zakazu). Tymczasem z opisu przypisanego obwinionemu czynu nie wynika aby zachowanie jego stanowiło jakiekolwiek naruszenie nakazu czy zakazu ze wskazanej powyżej ustawy co też wykluczało przypisanie mu odpowiedzialności za wykroczenie z art. 97 k.

Dla przypisania sprawcy wykroczenia z art. 98 kw niezbędne jest ustalenie, iż kierujący poprzez nie zachowanie należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa „ innej osoby”. W przedmiotowej sprawie zachowanie obwinionego wywołało konieczny dla bytu ww. wykroczenia skutek w postaci zagrożenia bezpieczeństwa innej osoby. Już z relacji świadka P. M. wynikało, iż obwiniony zmieniając ustawienie swojego samochodu względem samochodu marki F., czynił to w sposób nierozważny, czego przykładem było podjechanie pod nogi przechodzącym obok jego samochodu klientom supermarketu (k. 31 verte). Wreszcie nie należy tracić z pola widzenia faktu, iż obwiniony sam w swoich wyjaśnieniach wskazywał, że na parkingu w dniu kiedy z jego udziałem miało dojść do uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonej znajdowało się dużo ludzi, co potwierdza fakt, iż był to okres przedświąteczny, a zatem ruch na parkingach przed supermarketami miał wzmożony charakter. Zważywszy na tę okoliczność oraz uwzględniając przedstawiony powyżej sposób podejmowania manewrów cofania trzeba zgodzić się z Sądem Rejonowym, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności, czym zagroził bezpieczeństwu innych osób. Powyższe więc – wbrew zarzutowi skarżącego – dawało pełną podstawę do przypisania S. P. czynu z art. 98 kw.

Mając powyższe na uwadze, zaskarżony wyrok, jako słuszny, utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o przepisy wskazane w części dyspozytywnej wyroku.