Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

K. K. obwiniony został o to, że w dniu 26 lutego 2015 r. w siedzibie (...) w W. przy ul. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał osobiście bądź na piśmie na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 2014-08-10 o godzinie 21:14:18, tj. o czyn z art. 96 § 3 kw.

Wyrokiem z dnia 19 października 2015 r. w sprawie o sygn. akt IV Ka 698 / 15 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. :

1.  obwinionego K. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 96 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 100 złotych;

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów procesu.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obwiniony. Z treści wywiedzionej przez niego apelacji zdaje się wynikać zarzut, iż orzeczenie zostało wydane z mającą wpływ na jego treść obrazą art. 5 § 2 kpk ( odpowiednio stosowanego w postępowaniach w sprawach o wykroczenia z racji art. 8 kpw ), nakazującego rozstrzygać pojawiające się wątpliwości na korzyść obwinionego. Skarżący w ramach tego zarzutu podnosił: „ Pomiar prędkości wykonany przez fotoradar ustawiony niezgodnie z Instrukcją obsługi może wskazywać nieprawdziwą prędkość pojazdu, więc nie mógł on być podstawą wystawionego przez (...) (...)w W. wezwania do wskazania kierującego. Jeżeli więc (...) nie mogła udokumentować popełnienia wykroczenia w sposób nie budzący wątpliwości, nie miała również podstawy prawnej żądać ode mnie, jako właściciela pojazdu uwidocznionego na przedmiotowym zdjęciu wskazania, komu powierzyłem pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie, zgodnie z art. 96 § 3 kw, gdyż nie była organem uprawnionym do takiego żądania. Żądanie to wystawione zostało na podstawie fałszywego dowodu ”. Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W stanie prawnym obowiązującym w dacie popełnienia przypisanego obwinionemu czynu, w art. 129b ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustawodawca zakładał, że kontrola ruchu drogowego w gminach lub miastach, które utworzyły straż gminną ( miejską ) może być wykonywana także przez strażników gminnych ( miejskich ). W ust. 2 tego przepisu ujęty został podmiotowy i przedmiotowy zakres sprawowanej przez straże gminne ( miejskie ) kontroli ruchu drogowego poprzez wskazanie, kogo straż gminna ( miejska ) ma prawo kontrolować oraz pod kątem przestrzegania jakich przepisów ruchu drogowego. Min. przepis ten stanowił, że strażnicy gminni ( miejscy ) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu drogowego wobec kierującego pojazdem naruszającego przepisy ruchu drogowego w przypadku ujawnienia i zarejestrowania czynu przy użyciu urządzenia rejestrującego. Z kolei w ust. 3 art. 129b ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wyliczono uprawnienia straży służące wykonywaniu kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym mowa w ust. 2, a wśród tych uprawnień wskazane zostało prawo żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Ani z przywoływanych wyżej przepisów, ani też z jakiejkolwiek innej normy prawnej nie da się skutecznie wyprowadzić wniosku, że właściciel lub posiadacz pojazdu, do którego straż wystosowała żądanie, może uchylić się od obowiązku udzielenia odpowiedzi z tego tylko powodu, że kwestionuje poprawność wykonanych przez strażników czynności kontrolnych. Także w takim przypadku – o ile czynności kontrolne, w związku z którymi żądanie wystosowano, mieściły się w zakresie uprawnień przypisanych strażom gminnych ( miejskim ) – brak reakcji na to żądanie będzie zaniechaniem bezprawnym. Dopiero wskazana przez właściciela osoba ( kierujący pojazdem w czasie i miejscu oznaczonym w żądaniu ) może podnosić wszelkie zarzuty zmierzające do wykazania braku podstaw o naruszeniu przez nią tych przepisów prawa o ruchu drogowym, w związku z którymi żądanie wystosowano. Dla poparcia tej argumentacji przywołać należy przepis art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, że właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. W świetle przywoływanych wyżej uregulowań art. 129b ustawy Prawo o ruchu drogowym w omawianym stanie faktycznym (...) w W. była organem uprawnionym do wystosowania opisanego wyżej żądania w odniesieniu do obwinionogo.

Sąd Okręgowy skorygował opis czynu w zakresie dotyczącym czasu, w którym wykroczenie miało zostać popełnione. Żądanie wskazania, komu obwiniony powierzył pojazd, doręczone zostało K. K. w dniu 18 sierpnia 2014 r. W wystosowanym do niego piśmie, w którym żądanie to ujęto, (...) w W. wskazała, że z obowiązku tego obwiniony winien wywiązać się w terminie 7 dni liczonym od daty doręczenia pisma. Termin realizacji żądania upływał zatem z dniem 25 sierpnia 2014 r. Stosownie do treści art. 4 § 1 kw, wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany. Skoro więc zaniechanie powinnego działania po stronie obwinionego miało miejsce w okresie czasu od 19 do 25 sierpnia 2014 r., to ten właśnie okres winien być wskazywany jako czas popełnionego wykroczenia. Kolejne pismo, jakie do obwinionego wystosowano ( k. 5 ), mając na uwadze jego treść, nie było ponowieniem żądania, lecz poinformowaniem K. K. o jego sytuacji prawnej i możliwych konsekwencjach w związku z tym, iż zignorował żądanie doręczone mu w dniu 18 sierpnia 2015 r. Mając to na uwadze, a także, iż przyjęty przez sąd I instancji czas popełnienia wykroczenia o niemal 6 miesięcy przesuwałby okres przedawnienia karalności wykroczenia, należało dokonać w powyższym zakresie stosownej korekty.

W sytuacji, gdy apelacja obwinionego nie została uwzględniona, obciążono go kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.