Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

K. S. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 01 grudnia 2014 roku około godziny 10:25 w ruchu lądowym, na drodze (...) w rejonie miejscowości D., kierując samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego poziomego P-3 „linia jednostronnie przekraczalna” oraz przekroczył dozwoloną prędkość jazdy w obszarze zabudowany o 54 km/h jadąc z prędkością 104 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw i art. 92 § 1 kw;

II.  w dniu 01 grudnia 2014 roku około godziny 10:25 w ruchu drogowym, na drodze (...) w rejonie miejscowości D., województwo (...), kierując samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku poziomego B- 33 ograniczającego prędkość do 40 km/h i przekroczył dozwolona prędkość na tym odcinku drogi o 35 km/h ,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem zaocznym z dnia 07 stycznia 2016 roku w sprawie II W 41/15:

1.  uznał obwinionego K. S. za winnego tego, że :

a)  w dniu 01 grudnia 2014 roku około godziny 10:25, na drodze (...) w miejscowości K. D. (województwo (...)), prowadząc samochód osobowy marki A. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą w ten sposób, że wbrew treści art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 roku poz. 1137 z późn. zm. ), na obszarze zabudowanym poruszał się z prędkością 96 km/h, przekraczając dopuszczalną prędkość pojazdu na wymienionym obszarze ( w godzinach 5:00 – 23:00) o 46 km/h, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a kw;

b)  w dniu 01 grudnia 2014 roku około godziny 10:25, na drodze (...) w miejscowości K. D. (województwo (...)), prowadząc samochód osobowy marki A. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym w ten sposób, że wbrew znakowi B-33 ograniczającemu prędkość do 40 km/h, poruszał się z szybkością 75 km/h, przekraczając dopuszczalną prędkość pojazdu na odcinku obowiązywania wymienionego znaku o 35 km/h,tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a kw

i na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył obwinionemu grzywnę w wysokości 1000 złotych;

2.  zasądził od obwinionego 100 złotych tytułem opłaty oraz 1.045,50 złotych tytułem zwrotu części wydatków;

3.  wydatkami w pozostałym zakresie obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten został zaskarżony przez obrońcę obwinionego K. S..

Apelacja wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi obrazę prawa materialnego – art. 9 § 2 kw w zw. z art. 92a kw – poprzez bezpodstawne uznanie, że zachowanie obwinionego stanowiło dwa czyny, w sytuacji gdy ze względu na bliskość czasowo – przestrzenną, jeden przedmiot zamachu oraz jeden zamiar winno być uznane za jeden czyn.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu poprzez uznanie, ze zachowanie obwinionego stanowiło jeden czyn oraz o orzeczenie na tej podstawie kary w łagodniejszym wymiarze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroki i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Racje ma skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie dopuścił się obrazy prawa materialnego przy dokonywaniu oceny prawnej zarzucanych obwinionemu czynów.

Analiza zachowań K. S., które stały się przedmiotem stawianych mu w sprawie zarzutów, wskazuje na brak podstaw do uczynienia pomiędzy nimi granicy.

Jak wynika z nagrania videorejestratora, obwiniony zarzuconych mu działań dopuścił się w czasie 1 minuty i 24 sekund. Fakt ten bezsprzecznie pozwala na stwierdzenie, iż podjęte były one w krótkiej przestrzeni czasowej i na krótkim odcinku drogi. W dodatku działania te miały jednorodzajowy charakter, polegały na przekroczeniu prędkości.

W tych okolicznościach właściwa kwalifikacja prawna zachowań obwinionego z dnia 01 grudnia 2014 roku powinna uwzględniać jedność czynu z art. 92a kw. Stąd też Sąd Okręgowy dokonał modyfikacji w tym zakresie.

Konsekwencją powyższej korekty była zmiana dolegliwości karnej. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że karą współmierną dla obwinionego za wystąpienie przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji będzie kara w wysokości 800 zł grzywny. Taka kara wywoła również odpowiednie skutki w zakresie prewencji szczególnej i generalnej.

Kształtując orzeczenie o kosztach, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 kpk związku z art. 119 kpw, kierując się względami słuszności, zwolnił obwinionego z obowiązku zapłaty zryczałtowanych wydatków za postepowanie odwoławcze, bowiem konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w postępowaniu odwoławczym była wynikiem błędu popełnionego przez Sąd Rejonowy.