Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 r. w Krakowie

na rozprawie

z powództwa (...)Teatru im. (...)w K.

przeciwko B. W.

o odszkodowanie z art. 61 ¹ k.p.

oraz z powództwa B. W.

przeciwko (...) Teatrowi im. (...) w K.

o odszkodowanie z tytułu mobbingu z art. 94 ³ § 4 k.p.

I.  oddala powództwo (...)Teatru im. (...) w K.;

II.  zasądza od strony powodowej (...)Teatru im. (...) w K. na rzecz pozwanej B. W. kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zasądza od strony pozwanej (...)Teatru im. (...) w K. na rzecz powódki B. W. kwotę 6 459,00 zł (sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt dziewięć złotych 00/100) tytułem odszkodowania z tytułu mobbingu;

IV.  zasądza od strony pozwanej (...)Teatru im. (...) w K. na rzecz powódki B. W. kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

V.  nakazuje pobrać od strony powodowej (...)Teatru im. (...) w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie kwotę 73,00 zł (siedemdziesiąt trzy złote 00/100) tytułem nieuiszczonej pełnej opłaty od pozwu;

VI.  nakazuje pobrać od strony pozwanej (...) Teatru im. (...) w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie kwotę 323,00 zł (trzysta dwadzieścia trzy złote 00/100) tytułem opłaty od pozwu, od ponoszenia której powódka była ustawowo zwolniona;

VII.  wyrokowi w punkcie III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2 153,00 zł (dwa tysiące sto pięćdziesiąt trzy złote 00/100).

Sygn. akt IV P 459/14/N

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie

z dnia 11 marca 2016 r.

Pozwem z dnia 7 kwietnia 2014 r. powód (...) Teatr im. (...) w K. domagał się od pozwanej B. W. zapłaty kwoty 6 459,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz uznania za nieuzasadnione rozwiązania przez pozwaną bez wypowiedzenia umowy o pracę. Pełnomocnik strony powodowej zażądał również zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że pozwana B. W. zatrudniona była u strony powodowej od 2010 r. W dniu 31 marca 2014 r. do pracodawcy wpłynęło pismo wypowiadające umowę o pracę ze skutkiem natychmiastowym z powodu mobbingu. W uzasadnieniu wypowiedzenia pozwana powołała się m. in. na rzekomy mobbing stosowany wobec niej przez poprzedniego dyrektora Teatru M. G. (2). Sprawa ta toczy się w tut. Sądem pod sygn. akt IV P 1691/12/N, a mobbing jest kontynuowany przez obecnego dyrektora J. K.. Pełnomocnik strony powodowej podniósł, że nie jest przejawem mobbingu poproszenie pracownika na rozmowę z pracodawcą z dnia na dzień, której temat nie odpowiada oczekiwaniom pracownika; okoliczności dotyczące tej rozmowy przedstawione przez pozwaną są nieprawdziwe i wyolbrzymione; poważny rozstrój zdrowia pozwanej wywołany tą rozmową nie został wykazany ani nawet uprawdopodobniony; brak propozycji obsadowych dla pozwanej w najbliższych planowanych spektaklach nie ma żadnego związku z tą rozmową; udzielenie pracownikowi urlopu bezpłatnego nie jest obowiązkiem pracodawcy i nie musi on uzasadniać swojego stanowiska, a pracownikowi nie przysługuje roszczenie z tego tytułu. Powód przytoczył również definicję mobbingu.

W odpowiedzi na pozew B. W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że bezsporne jest, iż pozwana wypowiedziała umowę o pracę w trybie art. 94 ^{( 3)} k.p. z powodu mobbingu. Wskazała, że okoliczności podane w treści wypowiedzenia umowy o pracę są zgodne z prawdą. Odnosząc się do treści pozwu, pozwana podała, że nie została poproszona na rozmowę w styczniu 2013 roku, ale została wezwana z dnia na dzień, co było bezprawne ze względu na przedmiot rozmowy, który nie dotyczył pracy powódki w (...) Teatrze, ale nacisków na pozwaną, mających na celu doprowadzenie do cofnięcia powództwa wytoczonego przeciwko Teatrowi pod sygn. IV P 1691/12/P. Pozwana, jeszcze przed rozmową, miała zapytać dyrektora, czy rozmowa ma dotyczyć sprawy sądowej, na co otrzymała odpowiedź negatywną. W związku z tym pozwana stawiła się na rozmowę bez pełnomocnika. W trakcie około półtoragodzinnej rozmowy dyrektor miał w sposób zastraszający i obraźliwy, krzycząc i poniżając pozwaną żądać wycofania pozwu wniesionego przeciwko (...) Teatrowi, grożąc że w razie odmowy pozwana poniesie poważne konsekwencje, strasząc odsunięciem od pracy oraz żądając odejścia powódki z Teatru po zakończeniu postępowania. Pozwana wskazała, że rozstrój zdrowia wywołany rozmową oraz dalszym postępowaniem dyrektora teatru był traumatyczny dla pozwanej, co wywołało u niej uczucie poniżenia, upokorzenie, obniżenie wartości, wprowadzenie zastraszającej i wrogiej atmosfery wobec niej. Dodała, że brak pozwanej w obsadzie spektakli stanowi próbę ukarania jej przez dyrektora teatru i rażący przejaw nierównego traktowania i mobbingu wobec pozwanej. Podniosła, że brak udzielenia pracownikowi urlopu bezpłatnego w sytuacji, gdy urlop ten nie koliduje z żadnymi obowiązkami pracowniczymi, a jednocześnie ma umożliwić udział pracownika w wartościowych projektach artystycznych i otrzymania dodatkowego wynagrodzenia stanowi przejaw mobbingu polegającego na władczym traktowaniu pracownika, upokorzeniu go, pozbawieniu go możliwości rozwoju i zniweczeniu ewentualnego sukcesu pracownika. Dodała też, że powód nie powód żadnej szkody na skutek wypowiedzenia umowy przez pozwaną, a wręcz odniósł korzyść, gdyż nie zapłacił pozwanej wynagrodzenia i to przez co najmniej trzymiesięczny okres wypowiedzenia umowy.

Pismem z dnia 28 maja 2014 r. B. W. rozszerzyła powództwo złożone w sprawie do sygn. akt IV P 1691/12/N, w ten sposób, że zażądała zasądzenia od pozwanego (...) Teatru im. (...) w K. na rzecz powódki kwoty 6 459,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia przedmiotowego pisma procesowego do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania na podstawie art. 94 ^{( 3)} § 4 k.p. oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W uzasadnieniu B. W. wskazała, że rozszerzenie powództwa wiąże się z faktem rozwiązania przez powódkę umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu mobbingu. Powtórzyła też argumentację podniesioną w odpowiedzi na pozew. Dodatkowo wskazała, że zachowanie dyrektora Teatru stanowi również naruszenie układu zbiorowego, który nakłada na dyrektora obowiązek dbania o rozwój zawodowy pracownika, zapewnienia mu pracy oraz wykorzystania możliwości zarobkowych pracownika. Dodała, że po odmowie przez Dyrektora udzielenia powódce urlopu bezpłatnego, wezwał on ją na rozmowę w dniu wolnym od pracy bez podania przedmiotu tej rozmowy, w związku z czym powódka poprosiła o inny termin, który dyrektor odwołał. Powódka będąc w zagrożonej ciąży, o czym nie chciała wcześniej powiadomić pozwanego podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę. Ponadto wskazała, że również związek zawodowy pracowników (...) Teatru powoływał się na podobne zarzuty wobec dyrektora J. K.. Powódka domagała się trzymiesięcznego wynagrodzenia, jakie otrzymałaby, gdyby wypowiedziała umowę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Dodatkowo podniosła, że wypowiedzenie umowy o pracę z powodu mobbingu pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, jaką powódka poniosła w postaci utraty trzymiesięcznego wynagrodzenia. Wskazała również, iż pismo zawierające zmianę powództwa należy traktować jako pozew.

Pismo B. W. z dnia 28 maja 2014 r. zarządzeniem z dnia 10 września 2014 r. zostało wyłączone ze sprawy IV P 1691/12/N i zarejestrowane pod sygn. IV 1549/14/N jako roszczenie z powództwa B. W. przeciwko (...) Teatrowi im. (...) w K. o zapłatę odszkodowania. Następnie zarządzeniem z dnia 17 listopada 2014 r. sprawę połączono ze sprawą IV P 459/14/N do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i rozpoznano z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Pismem z dnia 10 października 2014 r. (...) Teatr im. (...) w K. wniósł o oddalenie powództwa i obciążenie kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego B. W..

Pomiędzy stronami bezsporne było:

Pismem z dnia 26 marca 2014 r. B. W. złożyła oświadczenie na podstawie art. 94 ³ § 2 k.p. w zw. z art. 94 ³ § 4 i 5 k.p. o rozwiązaniu umowy o pracę bez terminu wypowiedzenia z powodu mobbingu pracodawcy stosowanego wobec niej jako pracownika przez poprzedniego dyrektora teatru oraz za jego aprobatą przez pracownice (...) Teatru.

J. K. został dyrektorem (...) Teatru w 2012 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. W. była zatrudniona w (...)Teatrze im. (...) w K. od dnia 1 września 2008 r. do 31 marca 2014 r. na stanowisku aktor. Jej średnie wynagrodzenie miesięczne brutto wynosiło 2 153,00 zł miesięcznie.

Dowód: świadectwo pracy (akta IV P 1549/14/N, k. 14-16), zaświadczenie (k. 10)

W 2012 r. B. W. zagrała: w listopadzie - w 4 spektaklach teatralnych, w grudniu – w żadnym. W 2013 r. zagrała: w styczniu– w 3, w lutym – w żadnym, w marcu – w 6, w kwietniu – w 6, w maju – w 1, w czerwcu – w żadnym, od lipca do października – w żadnym, w listopadzie – w 4, w okresie od grudnia 2013 do kwietnia 2014 – w żadnym. Łącznie w okresie listopad 2012 – kwiecień 2014 B. W. zagrała w 24 spektaklach. W tym samym czasie pozostałe aktorki w wieku zbliżonym do B. W. zagrały w odpowiednio 131, 107, 143, 67, 124, 139 przedstawieniach. W okresie październik 2010 – kwiecień 2014 r. B. W. nie została obsadzona w żadnej nowej roli. W tym okresie inne aktorki z pokolenia B. W. otrzymały odpowiednio 6, 4, 9, 6, 6, 5 nowych obsad.

Dowód: wyliczenie ilości spektakli za okres XI 2012 – IV 2014 (k.27-28), ilość nowych obsad (k. 29)

W 2012 r. B. W. wykorzystała urlop bezpłatny w dniach 17-21, 24-29 kwietnia 2012 r.; 4-6 maja 2012 r.; 11-16, 18-23, 25-30 września 2012 r.; 6-7 października 2012 r.; 7, 9-10 grudnia 2012 r.; 3 luty 2013 r.; 5-6, 8-10, 23 marca 2013 r.; 27-28 kwietnia 2013 r.; 22-23, 25, 28 maja 2013 r.; 8, 13, 24 czerwca 2013 r.; 7-9, 27-29 lipca 2014 r. Pismem z dnia 10 lutego 2014 r. B. W. zwróciła się do J. K. o udzielenie jej urlopu bezpłatnego w dniach 3,4, 6, 9, 10, 11, 12, 13 kwietnia oraz 6,7,8 maja 2014 r. Dyrektor nie wyraził zgody na udzielenie urlopu pismem z dnia 27 lutego 2014 r.

Dowód: świadectwo pracy (akta IV P 1549/14/N, k. 14-16), pismo z 10.02.2014 r. (akta IV P 1549/14/N, k. 21); pismo z 27.02.2014 r. (akta IV P 1549/14/N, k. 22), pismo z 15.02.2014 r. (akta IV P 1549/14/N, k. 23), pismo z 27.02.2014 r. (k. 24); zeznania św. M. Z. (k. 97v-100); zeznania powódki (k. 100v-102)

W styczniu 2013 r. J. K. wezwał B. W. na rozmowę, nie podając jej wcześniej tematu rozmowy.

Dowód: rozwiązanie umowy o pracę (k. 8-9); zeznania św. M. Z. (k. 97v-100); zeznania powódki (k. 100v-102)

B. W. dwukrotnie poroniła: w styczniu 2013 r. oraz w maju 2013 roku. W okresie 2-22 stycznia 2014 r., 18-26 marca 2014 r., 30-31 marca 2014 roku pobierała wynagrodzenie za czas choroby.

Dowody: dokumentacja lekarska (akta IV P 1549/14/N, k. 62-68); zeznania św. M. Z. (k. 97v-100); zeznania powódki (k. 100v-102)

B. W. wniosła o udzielenie jej urlopu bezpłatnego w dniach 15 - 16 kwietnia 2014 r. celem udziału w koncercie podczas festiwalu Misteria P., na co J. K. nie wyraził zgody. Wobec powyższego pismem z dnia 26 marca 2014 roku B. W. rozwiązała umowę o pracę na podstawie art. 94 ^{( 3)} § 2 k.p. w zw. z art. 94 ^{( 3)} § 4 i 5 k.p. W uzasadnieniu wskazała, że wypowiedzenie ma związek z mobbingiem stosowanym wobec niej przez byłego dyrektora jak również kontynuowanym przez dyrektora obecnego. B. W. wskazała, że dyrektor J. K. wyraża zachowania mobbingowe poprzez wezwanie jej w styczniu 2013 r. na rozmowę, nie dotyczącą jej aktywności zawodowej Teatrze (...), w czasie której w sposób zastraszający i obraźliwy, krzycząc, żądał wycofania pozwu, grożąc wyciągnięciem konsekwencji oraz zastraszać zwolnieniem z pracy. Skutkiem rozmowy był poważny rozstrój zdrowia, którego efekty istnieją do dnia wypowiedzenia umowy o pracę. W wypowiedzeniu B. W. poniosła także, iż od 2013 r. została faktycznie wyeliminowana z pracy w (...) Teatrze, wykluczona z obsady w spektaklach premierowych, zachowania te doprowadziły do poczucia braku jakiegokolwiek znaczenia zawodowego. B. W. wskazała też na odmowę udzielenia urlopu bezpłatnego w kwietniu i maju 2014 r., co uniemożliwiło jej wzięcia udziału w projekcie artystycznym, a tym samym w rozwoju zawodowym, a także pozbawiło możliwości dodatkowego zarobku. Podniosła także brak zgody na udział w festiwalu Misteria P., mającym światowy poziom artystyczny.

Dowód: wypowiedzenie umowy (k. 8-9); zeznania św. M. Z. (k. 97v-100); zeznania powódki (k. 100v-102)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd uznał za wiarygodne i autentyczne wszelkie dokumenty prywatne zgromadzone w toku postępowania, ich autentyczność nie była bowiem kwestionowana przez strony, zaś Sąd nie miał podstaw do jej kwestionowania z urzędu.

Sąd pominął dowody z artykułów prasowych, albowiem stanowią one wyraz poglądów ich autorów. Pominięto także dowód z wydruków wiadomości SMS, albowiem nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd oparł się na zeznaniach świadka M. Z. oraz zeznaniach powódki. Przesłuchanie w charakterze strony dyrektora Teatru (...) J. K. pominięto z uwagi na jego nieusprawiedliwioną nieobecność.

Zeznania świadka oraz zeznania B. W. słuchanej w charakterze strony zasługują na uwzględnienie w całości. Są one spójne, logiczne, zgodne wzajemnie ze sobą oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Odnośnie zeznań dotyczących faktów, udziału powódki w spektaklach, udziału w przedsięwzięciach nie związanych z zatrudnieniem w Teatrze (...), odnośnie poronień powódki i okresów ciąży, wskazać należy, że zeznania te w pełni zasługują na uwzględnienie są bowiem zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo (...) Teatru im. (...) w K. o zasądzenie od pozwanej B. W. kwoty 6 459,00 zł tytułem odszkodowania za niezasadne rozwiązanie umowy o pracę przez B. W. nie zasługuje na uwzględnienie.

Powództwo B. W. przeciwko (...) Teatrowi im. (...) w K. o odszkodowanie w kwocie 6 459,00 zł tytułem rozwiązania umowy o pracę podstawie art. 94 ^{( 3)} § 4 k.p. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Dla rozstrzygnięcia obu powództw konieczne było stwierdzenie, czy w niniejszej sprawie strona powodowa – Teatr (...) stosowała wobec pozwanej B. W. mobbing. Ustalenia te pozwolą na rozstrzygniecie zasadności powództwa Teatru (...) a zarazem zasadności powództwa B. W.. Zgodnie z art. 94 ^{( 3)} § 2 k.p. mobbing oznacza (1) działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, (2) polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, (3) wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, (4) powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników. Jak przyjmuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, przesłanki mobbingu muszą zostać spełnione kumulatywnie, zarówno co do okresu trwania mobbingu, kierunkowego i celowego działania sprawcy oraz wystąpienia zawartych w przepisie art. 94 ^{( 3)} k.p. jego skutków. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że ustawowe przesłanki mobbingu muszą być spełnione łącznie, a powyższe okoliczności - według ogólnych reguł dowodowych (art. 6 k.c.) - winny być wykazane przez pracownika, który z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na pracowniku też spoczywa ciężar udowodnienia, że wynikiem nękania (mobbingu) był rozstrój zdrowia.

Powódka B. W. wywodziła swoje roszczenie z art. 94 ³ § 4 k.p., zgodnie z którym pracownik, który wskutek mobbingu rozwiązał umowę o pracę, ma prawo dochodzić od pracodawcy odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi (art. 6 k.c.) ciężar udowodnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej - a zatem winy i bezprawności działań pozwanego pracodawcy, wyrządzenia tymi działaniami szkody (samego faktu jej powstania, a także wysokości), a przede wszystkim normalnego (adekwatnego) związku przyczynowego pomiędzy bezprawnymi i zawinionymi działaniami pracodawcy a powstaniem szkody; a także ustalenie wysokości odszkodowania - spoczywa na tym, kto wywodzi skutki prawne ze sformułowanego żądania (czyli na pracowniku).

Sąd ma świadomość, że Teatr jako Świątynia S. gromadzi osoby wrażliwe, artystycznie uzdolnione, i że zatrudnienie w takiej instytucji powinno mieć odmienne cechy niż zatrudnienie w przeciętnym, zwykłym, zakładzie pracy. Jednakże dzisiejsze zdobycze cywilizacji, w tym i praw pracowniczych dotyczących zatrudniania aktorów skutkują stosowaniem wobec nich takich samych uregulowań kodeksu pracy jak wobec nauczycieli, pracowników produkcyjnych czy budowlanych.

Na wstępie wskazać należy, że w momencie objęcia stanowiska przez dyrektora J. K. B. W. była już w sporze sądowym (w tut. Sądzie pod sygn. akt IV P 1691/12/N) ze swoim pracodawcą (...) Teatrem im. (...) w K. i spór ten także związany był z zarzutem stosowania mobbingu wobec powódki. J. K. swoją postawą wszedł w ten spór wzywając B. W. na rozmowę w styczniu 2013 r. Rozmowa, a w zasadzie półtoragodzinny monolog J. K., dotyczyła żądania wycofania powództwa. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd nie podziela stanowiska B. W. odnośnie możności, bądź nie, wzywania pracownika przez pracodawcę na rozmowę. Nie stanowi mobbingu wezwanie pracownika na rozmowę z pracodawcą nawet „z dnia na dzień”. Twierdzenia, iż wezwanie takie było bezprawne, nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa. W wyroku z dnia 11 lutego 1999 r. (II UKN 472/98), Sąd Najwyższy zauważył, że czynienie użytku z dyrektywnych kompetencji pracodawcy musi następować w sposób szanujący pracowniczą godność (art. 11 ^{( 1)} k.p.) i respektujący ukształtowane w zakładzie pracy zasady współżycia społecznego (art. 94 pkt 10 k.p.). Zgodnie zaś z § 8 ust. 1 pkt 7 Statutu (...) Teatru im. (...) w K. do zakresu działań dyrektora należy w szczególności wykonywanie czynności z zakresu prawa pracy wobec pracowników (...) Teatru. Zgodnie zaś z art. 100 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Pracodawca miał więc zatem pełne prawo wezwać pracownika na rozmowę. Jednakże w tym przypadku forma i treść rozmowy mogła wywołać u B. W. przekonanie wywierania na nią presji oraz pokazywania konsekwencji niezastosowania się do sugestii dyrektora. Dalsza postawa pracodawcy, skutkująca brakiem angażowania B. W. do nowych przedstawień, mimo zapowiedzi nowego dyrektora proponowania ról każdemu z zatrudnionych aktorów, potwierdza, że wobec niewycofania pozwu, B. W. nie dostanie możliwości grania w Teatrze (...). W okresie od listopada 2012 r. do kwietnia 2014 r. zagrała tylko w 24 przedstawieniach, i to tylko tych pozostających na afiszu od wielu sezonów. Kontradyktoryjny charakter procesu cywilnego nakłada na strony obowiązek przedstawienia dowodów (art. 3 k.p.c.) a więc faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zasady zawarte w przytoczonych przepisach rozumiane muszą być w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na rozstrzygnięcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał. Nie jest bowiem rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie twierdzeń, co wyraźnie zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96). Zasadnicza rola Sądu sprowadza się do prawnej i faktycznej oceny materiału dowodowego przedstawionego przez stronę. Zdaniem Sądu B. W. wykazała, że w trakcie rozmowy J. K. miał ją zastraszać i grozić „poniesieniem poważnych konsekwencji” w razie odmowy cofnięcia pozwu w sprawie IV P 1691/12/N. Strona pozwana nie przedłożyła w tej kwestii żadnych przekonywających dowodów, że było inaczej.

Co do kwestii odmowy udzielenia powódce wzajemnej urlopu bezpłatnego w kwietniu i maju 2014 r. należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 174 § 1 k.p. na pisemny wniosek pracownika pracodawca może udzielić mu urlopu bezpłatnego. Pracodawca w żadnym razie nie ma takiego obowiązku (jak to jest przykładowo określone w art. 205 § 4 k.p.), zatem pracownikowi nie przysługuje z tego tytułu roszczenie, z ograniczeniami wynikającymi z art. 8 k.p. i art. 11 ^{( 1)} -11 ^{( 3 )} k.p., gdyby odmowa taka była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, naruszała godność i inne dobra osobiste pracownika, zasadę równości lub zakaz dyskryminacji. W niniejszej sprawie, odmowy udzielenia urlopów nie posiadały uzasadnienia, prawo nie obliguje jednak pracodawcy do jego sporządzenia. Faktem jednak jest, że we wcześniejszych okresach (również po styczniu 2013 r.), dyrektor Teatru, J. K., udzielał B. W. urlopów bezpłatnych. Nie ma zatem logicznego wytłumaczenia dlaczego akurat w tym okresie pracodawca nie zezwolił B. W. na skorzystanie z urlopu bezpłatnego, skoro nie kolidowało to z jej obowiązkami zawodowymi w Teatrze (...). W okresie 15-16 kwietnia 2014 r. miały miejsce w K. wydarzenia związane z uznanym na świecie festiwalem muzyki dawnej Misteria P.. Udział w tym wydarzeniu jest niezwykle pożądany przez publiczność, nawet nie związaną blisko ze środowiskiem melomanów. Jest to wydarzenie artystyczne ale także i społeczne. Nazwisko występującego na festiwalu w 2014 roku J. S. jest dla muzyki dawnej tym, czym nazwisko J. L.dla miłośników muzyki popularnej. O ile udział publiczności w koncercie J. S. jest przeżyciem, o tyle udział artysty, jako uczestnika festiwalu, jest nobilitacją. Sąd a priori przyjmuje, że nazwisko to nie jest nazwiskiem nic nie mówiącym dyrektorowi J. K., zatem odmowa udzielenia urlopu bezpłatnego B. W. celem wzięcia udziału w festiwalu może być spowodowana jedynie dwiema przyczynami – zazdrością zawodową albo mobbingiem. Pierwsze zasługuje na przyganę, drugie na odszkodowanie.

Podniesione przez B. W. okoliczności, które wskazała ona jako przejaw mobbingu, stanowią w istocie jej subiektywne odczucia, ale w pełni znajdujące potwierdzenie w rzeczywistości. Z wyroku SN z dnia 14 listopada 2008 r. (II PK 88/08) wynika, że choć każdy przypadek należy badać indywidualnie, to konsekwencje działań mobbingujących powinny mieć charakter obiektywny, to znaczy taki, że biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, mogły one faktycznie prowadzić do opisanych w artykule 94 ³ k.p. następstw. Poronienia są faktem obiektywnym i nie wymagają uzasadnienia.

Co do powództwa (...) Teatru, w świetle powyższych rozważań, uznać należy, że było bezpodstawne. Zgodnie z art. 61 ^{( 1 )}k.p. w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ^{( 1)} , pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 61 ^{( 1)} , przysługuje w wysokości wynagrodzenia pracownika za okres wypowiedzenia, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy - w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni. W niniejszej sprawie, jako że powódka była zatrudniona na czas nieokreślony przez okres dłuższy niż trzy lata, okres wypowiedzenia wynosiłby 3 miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 k.p.), zaś jej miesięczne wynagrodzenie w okresie poprzedzającym rozwiązanie umowy o pracę wynosiło 2 153,00 zł, zatem Teatr (...) mógł domagać się kwoty 6 459,00 zł.

Materialnoprawną przesłanką odszkodowania z art. 61 ¹ k.p. jest nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p. W niniejszej sprawie natomiast rozwiązanie umowy o pracę przez pozwaną główną nastąpiło na podstawie art. 94 ³ § 4 i 5 k.p. Jak wyżej wskazano, w niniejszej sprawie zaistniał mobbing, B. W. rozwiązała umowę o pracę bez naruszania przepisów prawa. Nadto należy zwrócić uwagę, że ustanowione w art. 61 ¹ k.p. odszkodowanie ma o tyle specyficzny charakter, że nie jest uwarunkowane zaistnieniem szkody, ale realizuje więc w stosunkach pracy przede wszystkim funkcję prewencyjno-represyjną, zaś kompensacyjną tylko wówczas, gdy pracodawca wskutek natychmiastowego zerwania umowy o pracę przez pracownika poniósł uszczerbek majątkowy. Pracodawca zatem nie jest zobowiązany do udowodnienia przed sądem, iż w następstwie nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia poniósł jakąkolwiek szkodę. W niniejszej sprawie powód nie wykazał, by wskutek rozwiązania przez pozwaną umowy o pracę poniósł jakąkolwiek szkodę, zatem odszkodowanie, którego się domagał miało charakter wyłącznie represyjny.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd w punkcie I oddalił powództwo (...) Teatru im. (...) w K. a w punkcie III wyroku zasądził na rzecz powódki B. W. kwotę 6 459,00 zł na podstawie cyt. przepisów.

O kosztach w punktach II i IV orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. przy zastosowaniu o przepisu § 12 ust.1 pkt. 2 w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przy zastosowaniu § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

O opłacie stosunkowej orzeczono na podstawie art. 13.1 i art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r., o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. W punkcie V nakazano ściągnąć od strony powodowej (...) Teatru im. (...) w K. kwotę 73,00 zł stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą 250,00 zł uiszczoną do pozwu w postępowaniu uproszczonym, bowiem z uwagi na połączenie ze sprawą IV P 1549/14/N sprawę rozpoznano z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Rygor natychmiastowej wykonalności nadano w oparciu o art. 477 ² § 1 k.p.c.