Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Beata Lechowicz

Przy udziale oskarżyciela publicznego S. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 grudnia 2015 r. i 17 lutego 2016 r.

sprawy M. B. (1) c. F. i M. z domu P. ur. (...) w G.

obwinionej o to, że:

W dniu 25 lutego 2015r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 9 października 2014r. ok. godz. 12.10.

tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinioną M. B. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu

II.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VW 2271/15

UZASADNIENIE

M. B. (1) obwiniona została o to, że

w dniu 25 lutego 2015 roku, tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi wyjawienia na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 9 października 2014 roku ok. godz. 12.10, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U., nr 108 poz 908 z późn. zm.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 października 2014 roku o godzinie 12.10 przy ul. (...) w W. funkcjonariusz Straży Miejskiej ujawnił wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „ zakaz zatrzymywania się”, pojazdem marki O. o nr rej. (...), co stanowi naruszenie dyspozycji art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń.

Dowód: notatka urzędowa k. 10, zdjęcie k. 11

W piśmie z dnia 5 listopada 2014 r. skierowanym do M. B. (1), które jednakże nie zostało jej skutecznie doręczone, Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) zawarła informację dla M. B. (1) wskazując ją jako właścicielkę ww. pojazdu, że: jeżeli to ona jest osobą, która popełniła powyższe wykroczenie, to bez konieczności osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej, istnieje możliwość zakończenia prowadzonych czynności w sprawie o wykroczenie poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 zł oraz, że za stwierdzone wykroczenie zostaną przypisane punkty karne w liczbie 1. Straż Miejska zawarła informację, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części A załącznika).

W piśmie tym zostało wskazane, że w przypadku, gdyby M. B. (1) nie była osobą, która popełniła wskazane powyżej wykroczenie, to zgodnie z art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym spoczywa na niej obowiązek wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz, że osobę, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie jest ona osobą, która popełniła powyższe wykroczenie w ruchu drogowym i nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń.

Dowód: wezwanie k. 12

Powyższe pismo z dnia 5 listopada 2014 roku zostało doręczone na adres zameldowania obwinionej w dniu 12 listopada 2014 roku oraz odebrane przez jej matkę M. B. (2).

Dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru k. 13

Wobec braku odpowiedzi ze strony właścicielki pojazdu, pismem z dnia 4 lutego 2014 r. Straż Miejska m. st. W. III Oddział (...) skierowała wezwanie do M. B. (1) (w przypadku, gdyby ona była osobą, która użytkowała pojazd we wskazanym dniu 9 października 2014r. ok. godz. 12.10), do osobistego stawiennictwa do (...) Oddziału Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. w W. w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma w celu złożenia wyjaśnień w powyższej sprawie. W przypadku zaś, gdyby pojazd został powierzony, Straż miejska w piśmie sformułowała wezwanie do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...)Oddział (...).

Dowód: wezwanie k. 14

Wezwanie zostało doręczone na adres zameldowania oskarżonej w dniu 18 lutego 2015 roku oraz odebrane przez jej matkę M. B. (2).

Dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru k. 16

W związku z nieustosunkowaniem się oskarżonej w stosunku do wskazanego powyżej wezwania, Straż Miejska m.st. W., (...) Oddział (...) w dniu 16 kwietnia 2015 roku skierowała do tutejszego Sądu wniosek o ukaranie B. M. na podstawie wykroczenia z art. 96 zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2015 roku tutejszy Sąd połączył do wspólnego rozpoznania sprawy (...) przeciwko M. B. (1) oraz (...) przeciwko F. B. oraz prowadzić je pod sygn. akt sprawy w której postępowanie wszczęto wcześniej, tj. (...) z uwagi, iż pomiędzy tymi sprawami zachodzi łączność przedmiotowa oraz obie prowadzone są przeciwko osobom, których czyny pozostają w ścisłym związku.

W dniu 7 maja 2015 roku tutejszy Sąd wydał wyrok nakazowy, na mocy którego uznał obwinionych F. B. oraz M. B. (1) winnych zarzucanego im czynu.

Na skutek wniesionego przez obwinioną M. B. (1) dniu 20 maja 2015 roku sprzeciwu od wyroku nakazowego wskazane powyżej orzeczenie utraciło moc, natomiast w stosunku do obwinionego F. B. orzeczenie stało się prawomocne i wykonalne z dnia 23 maja 2015 roku. Uzasadniając wniesiony sprzeciw obwiniona M. B. (1) wskazała, iż wszelkie pisma kierowane do niej przez Straż Miejską dostarczane były na adres zameldowania, gdzie nie mieszka od dłuższego czasu oraz podniosła, iż żadna ze wskazanej korespondencji nie została jej skutecznie doręczona. Dodatkowo obwiniona wskazała, iż jest w chwili obecnej zamieszkuje w T., jest matką samotnie wychowującą dziecko oraz z uwagi na trudną sytuację materialną nie jest w stanie wykonać nałożonej na nią orzeczeniem Sądu grzywny, gdyż od czerwca 2015 roku utrzymuje się z zasiłku macierzyńskiego.

Na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 roku obwiniona przyznała się do zarzucanego jej czynu oraz oświadczyła, że nie odpowiedziała na wezwanie skierowane do niej przez Straż Miejską, gdyż pisma te kierowane były na adres jej zameldowania gdzie nie przebywa od co najmniej 3 lat, natomiast osobą która odebrała wskazaną powyżej korespondencję jest jej matka M. B. (2), z którą obecnie żyje w konflikcie w związku z którym matka nie przekazuje jej korespondencji. Obwiniona wskazała, iż o niniejszej sprawie dowiedziała się w chwili gdy otrzymała wyrok nakazowy, że nie rozumie dlaczego pisma adresowane do niej wysyłane były na adres zameldowania, gdyż w kontaktach z urzędami zawsze podaje adres zamieszkania. Przyznała jednocześnie, iż w dowodzie rejestracyjnym wpisany jest adres zameldowania. Wskazała, iż nie dostaje korespondencji od czasu kiedy nie mieszka pod adresem zameldowania tj. od mniej więcej 3-3,5 roku.

Dowód: wyjaśnienia M. B. (1) złożone w charakterze podejrzanej o popełnienie wykroczenia – k. 38-39

Na terminie rozprawy w dniu 17 lutego 2016 roku tutejszy Sąd postanowił dopuścić dowód z zeznań świadka M. B. (2) na okoliczność zarzucanego obwinionej czynu. Po pouczeniu o prawie do odmowy składania zeznań, świadek oświadczyła, że chce skorzystać z tego prawa i odmawia składania zeznań.

Dowód: oświadczenie złożone przez świadka M. B. (2) k. 46

Nie zaistniały przesłanki wskazujące, iż M. B. (1) została skutecznie wezwana do udzielenia informacji w trybie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W., V Wydział Karny wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 roku sygn. akt VW 2271/15 uniewinnił M. B. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu oraz kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Sąd zauważył co następuje:

Poddając ocenie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, brak jest przesłanek które wskazywałyby na winę i sprawstwo M. B. (1) w zakresie popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym w postaci nie wykazania na żądanie uprawnionego organu, osoby której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie nie budzi wątpliwości.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej, gdyż były one logiczne, znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym i nie przeczy im żaden dowód w sprawie. Ponadto zgromadzony w sprawie materiał oraz zeznania złożone przez M. B. (1) nie dostarczyły podstaw do uznania jej za winną w zakresie podstawionego jej zarzutu. Bezspornie należy przyjąć, iż obwiniona wykazała, iż nie miała wiedzy co do korespondencji adresowanej do niej na adres zameldowania, z uwagi, iż od okresu 3-3,5 roku nie przebywa pod wskazanym powyżej adresem, dodatkowo od dłuższego czasu pozostaje w konflikcie z matką M. B. (2), która wezwana na rozprawę odbywająca się w dniu 17 lutego 2016 roku po pouczeniu odmówiła składania zeznań.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na dokumentach w postaci: notatek urzędowych /k. 10/, dokumentacji fotograficznej /k. 11/, wezwań i zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 3-6/ oraz zwolnień lekarskich /k. 12-17/, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

W konsekwencji Sąd stwierdził, że obwiniona M. B. (1) swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion zarzuconego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Obwiniona nie została bowiem skutecznie wezwana w myśl art. 96 § 3 kw do wskazania komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Oba kierowane do niej od Straży Miejskiej wezwania – nie zostały jej skutecznie doręczone, z uwagi na ich nieprzekazanie przez dorosłego domownika.

Przepis art. 132 § 2 kpk, który ma zastosowanie również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (poprzez art. 38 § 1 kpw), reguluje kwestię tzw. doręczenia pośredniego, tj. dorosłemu domownikowi, a w przypadku, gdyby go nie było – administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać pismo adresatowi, które uważa się za doręczenie skutecznie doręczone adresatowi. Osoba odbierająca pismo w trybie art. 132 § 2 kpk potwierdza odbiór pisma zgodnie z art. 130 kpk. Doręczenie takie jest tak samo skuteczne, jak doręczenie pisma osobiście adresatowi. Datą doręczenia pisma jest data oddania go dorosłemu domownikowi, administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi. Doręczenie w trybie art. 132 § 2 kpk przyjmuje domniemanie faktyczne, tj. że osoba, której doręczono pismo kierowane do danego adresata, przekaże mu je niezwłocznie. Domniemanie to może zostać stosownymi dowodami obalone.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że kierowane przez Straż Miejską do M. B. (1) wezwania w trybie art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym do wskazania komu powierzyła ona pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie z dnia 9 października 2014 r. wysyłane na adres zamieszkania M. B. (1), odbierała jej matka M. B. (2)– dorosły domownik, o czym świadczą ujawnione na rozprawie zwrotne potwierdzenia odbioru z k. 13 i k. 16. Jak wynika z wyjaśnień obwinionej, M. B. (1) i nie przeczy im żaden dowód w sprawie, obwiniona nie otrzymała kierowanej do niej korespondencji i nie zapoznała się osobiście z treścią kierowanych do niej pism. Wobec powyższego obwiniona nie miała świadomości, że była wzywana przez uprawniony organ do podania komu powierzyła należący do niej pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W konsekwencji M. B. (1) nie została skutecznie wezwana do udzielenia informacji w trybie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdyż nie otrzymała kierowanej do niej korespondencji.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. Z kolei zgodnie z art. 62 § 3 powołanej ustawy, w razie stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 5 § 1 pkt 1 i 2, po rozpoczęciu przewodu sądowego, Sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

W niniejszej sprawie, po przeprowadzeniu wszystkich zawnioskowanych dowodów przez strony, Sąd stwierdził, że obwiniona nie została skutecznie wezwana do udzielenia informacji na żądanie Straży Miejskiej, a tym samym brak udzielenia przez obwinioną informacji, nie wyczerpuje znamion wykroczenia z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W konsekwencji Sąd uniewinnił M. B. (1) od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym, o czym orzekł w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.