Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 15 stycznia 2016 r.

  Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

0.0.1.Przewodniczący Sędzia SO Lesław Zieliński

0.0.2. Sędzia SO Grażyna Urban

Sędzia SR (del.) Stanisław Żyrek (spr.)

Protokolant Grzegorz Kaczmarczyk

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 10 marca 2015r.

sygn. akt VI GC 29/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 2 w ten sposób, że zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda B. W. dalszą kwotę 6.796,18 (sześć tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt sześć 18/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 3 w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.185,98 (cztery tysiące sto osiemdziesiąt pięć 98/100) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I instancji;

3.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 982 (dziewięćset osiemdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Stanisław Żyrek SSO Lesław Zieliński SSO Grażyna Urban

Sygn. akt X Ga 337/15

UZASADNIENIE

Powód B. W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 12.711,89 zł tytułem odszkodowania za szkody poniesione związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 25 maja 2011 roku oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, iż kierujący pojazdem pracownik powoda D. Ś., realizując przewóz towarów zespołem pojazdów V. z naczepą, poruszał się drogą krajową nr (...), gdy kierujący pojazdem marki V. (...) S. M., zjechał na jego pas ruchu, doprowadzając do zderzenia obu pojazdów. W wyniku zdarzenia obaj kierujący ponieśli śmierć. Wyłącznie winnym naruszenia reguł ostrożności w ruchu drogowym, a co za tym idzie winnym wypadku był S. M., posiadający zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, stąd uzasadniona jest jego odpowiedzialność za wszystkie skutki zdarzenia. W wyniku zdarzenia doszło do przeładowania towaru z uszkodzonego pojazdu, którego kosztami obciążono powoda oraz doszło do uszkodzenia części ładunku. Powód poniósł również koszty przetransportowania uszkodzonego pojazdu i naczepy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwana zarzuciła powodowi niewykazanie odpowiedzialności pozwanej, z uwagi na niezakończenie postępowania karnego oraz niezwiązanie sądu cywilnego ustaleniami czynionymi w tym postępowaniu. Dodała, iż nie można wykluczyć przyczynienia się pracownika powódki D. Ś. do zdarzenia szkodowego, w związku z ustaleniami biegłego o przekroczeniu przez niego dozwolonej prędkości. Z ostrożności, na wypadek ustalenia jej odpowiedzialności podniosła, iż powód nie wykazał wysokości szkody oraz tego, iż w dniu 25 maja 2015 roku wykonywał zlecenie na rzecz (...) M. (...) w S., nadto nie wykazał faktu zatrudnienia D. Ś. u powoda.

Wyrokiem z dnia 10 marca 2015r. sygn.akt VI GC 29/13, Sąd Rejonowy w Rybniku w punkcie pierwszym zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.084,76 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011r. i oddalił żądanie zasądzenia pozostałej kwoty (pkt2). W punkcie trzecim zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 428,54 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wydając powyższy wyrok Sąd I instancji ustalił, iż w dniu 25 maja 2011 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w trakcie którego D. Ś. - kierujący zespołem pojazdów w postaci ciągnika siodłowego marki V. o nr rej. (...) oraz naczepy marki S. o nr rej. (...), jadąc drogą krajową nr (...) zderzył się z nadjeżdżającym
z przeciwnego kierunku ruchu S. M., jadącym nieprawidłowo pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...). W efekcie zderzenia obu pojazdów, które nastąpiło w wyniku skręcenia i wjechania przez S. M. na przeciwny pas jezdni, a następnie zjechania przez pojazd marki V. z jezdni i uderzania w drzewo, kierujący oboma pojazdami ponieśli śmierć. Wyłączną przyczyną zderzenia się pojazdów było zachowanie się S. M.. D. Ś. nie przyczynił się w żadnym zakresie do powstania zdarzenia szkodowego. Przewóz realizowany był na zlecenie (...) sp. z ograniczoną odpowiedzialnością w P..

Kierujący samochodem marki V. tj. D. Ś. przekroczył w chwili zdarzenia dozwoloną prędkość, w rezultacie przyczynił się do zwiększonego zakresu uszkodzeń zestawu pojazdu V. z naczepą oraz przewożonego towaru, a tym samym do zwiększenia rozmiarów skutków wypadku.

Skutkiem zdarzenia była konieczność przeładunku przewożonych towarów przez pracowników przedsiębiorstwa P.W. (...) A. M., a koszt przeładunku wyniósł 10.086,00 zł brutto i został pokryty przez powoda.

W wyniku zdarzenia, część towaru przewożonego do odbiorcy tj. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością uległa uszkodzeniu. Wartość strat to kwota 1.661,89 zł, którą powód wyrównał, wpłacając za pośrednictwem firmy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S., na rzecz uprawnionego tj. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Nadto powód powierzył osobom trzeciej wykonanie usługi transportowej uszkodzonych pojazdów do T. oraz R., za co poniósł dodatkowe koszty w kwotach odpowiednio 1.783,50 zł oraz 1.722,00 zł.

(...) S.A. wypłaciło na rzecz powoda częściowo odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia autocasco za szkody powstałe w ciągniku samochodowym marki V. w łącznej kwocie 43.610,00 zł.

Sąd I instancji w swych rozważaniach zaznaczył, że strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, o czym świadczy fakt wypłaty części odszkodowania, kwestionując wyłącznie jego wysokość. Wskazał jako podstawy odpowiedzialności pozwanego art. 822 § 1 i 4 k.c. regulujący umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i szczegółowe rozwiązania dotyczące ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zawarte w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.). Powołał art. 13 ust. 2 tej ustawy, który stanowi, że w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Zgodnie zaś z treścią art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stwierdził również, że dla ustalenia zakresu i wysokości wypłacanego odszkodowania właściwe są przepisy kodeksu cywilnego dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej (art.361k.c.). Sąd Rejonowy przyjął za podstawę ustalenia zakresu uszkodzeń i wysokości szkody opinie biegłego sądowego. Opierając się na wnioskach z opinii wskazał, że uszkodzenie przewożonego towaru na kwotę 1 661,89zł nastąpiło w wyniku zdarzenia drogowego. W oparciu o opinię uzupełniającą z dnia 26 października 2014r. przyjął, że kierujący pojazdem marki V. przekroczył dozwoloną prędkość o ok. 20 km/h ale to kierujący pojazdem V. wymusił pierwszeństwo na poruszającym się drogą główną kierującym pojazdem marki V. i kierujący tym drugim pojazdem nie przyczynił się do kolizji, jednak mógł poprzez niedostosowanie prędkości do warunków przyczynić się do skutków zdarzenia w przeważającej mierze. W zakres szkody Sąd Instancji zaliczył koszt przeładunku towaru, koszt usługi transportowej uszkodzonych pojazdów do T. oraz R. oraz za uzasadnione uznał również roszczenie wynikające z kosztów zniszczonej części towaru, będące normalną konsekwencją zdarzenia drogowego.

Przyjmując ustalenia biegłego, że gdyby kierujący pojazdem jechał z dopuszczalną w miejscu zdarzenia prędkością, to mógłby zminimalizować skutki kolizji, nawet w przypadku wymuszenia na nim pierwszeństwa, Sąd Rejonowy ustalił, że kierujący pojazdem marki V. przyczynił się do skutków zdarzenia w 60% i w oparciu o art. 362k.c. określił odszkodowanie na poziomie 40% wartości szkody i w pozostałym zakresie powództwo oddalił. O kosztach rozstrzygnął na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., rozdzielają je stosunkowo do części, w której każda ze stron wygrała proces.

Od przedmiotowego rozstrzygnięcia apelację wniosła strona powodowa, zaskarżając przedmiotowy wyrok w pkt 2, w którym Sąd oddalił powództwo ponad kwotę 5.084,76 zł oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

- naruszenie przepisów postępowania - art. 227 w zw. z art. 286 k.p.c. - poprzez oddalenie wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczności wskazane w piśmie procesowym z dnia 7 listopada 2014r. pomimo, że biegły w opinii uzupełniającej z dnia 26 października 2014r, nie wyjaśnił czy kierujący pojazdem V. przyczynił się także do powstania szkody w zakresie kosztów przeładunku towaru i kosztów transportu pojazdów powoda, co doprowadziło do niewyjaśnienia okoliczności istotnej dla sprawy, tj. czy i ewentualnie jaki był wpływ przekroczenia prędkości przez kierującego samochodem V. na konieczność przeładowania przewożonego ładunku oraz na konieczność przetransportowania uszkodzonych pojazdów powoda;

- naruszenie przepisu postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. - poprzez zaakceptowanie opinii uzupełniającej w zakresie twierdzenia, że kierujący pojazdem V. przyczynił się do skutków zdarzenia w 60%, pomimo, że biegły wskazał, iż jest to jego subiektywna ocena i nie poparł jej żadnymi argumentami;

Ponadto apelujący podniósł zarzut naruszenie prawa materialnego – art. 362 k.c. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zasadne jest zmniejszenie odszkodowania należnego powodowi o 60 % z uwagi na przyczynienie się kierującego pojazdem V. do powstania skutków zdarzenia, podczas gdy okoliczności zdarzenia i stopień winy uczestników wypadku nie dają podstaw do takiego wniosku.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł:

- dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz motoryzacji na okoliczność czy gdyby kierujący samochodem V. poruszał się z dopuszczalną prędkością 70 km/h, to czy zakres uszkodzeń ciągnika siodłowego i naczepy wskutek wypadku umożliwiłby dalszą jazdę w/w pojazdami, czy też byłoby to niemożliwe;

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uwzględnienie powództwa także w zaskarżonej części oraz zasądzenie od pozwanej i na rzecz powódki kosztów postępowania w I instancji;

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu tak sformułowanych zarzutów podkreślił, że Sąd I instancji postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 10 marca 2015r. oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy gdyby kierujący samochodem V. poruszał się z dopuszczalną prędkością 70 km/h, to czy zakres uszkodzeń ciągnika siodłowego i naczepy wskutek kolizji z pojazdem V. (...) umożliwiłby dalszą jazdę ww. pojazdami, czy też byłoby to niemożliwe. Wskazał, że dochodzone odszkodowanie obejmuje:

- koszt przeładowania przewożonego ładunku (8.200,00 zł),

- koszt przetransportowania uszkodzonych pojazdów (2.850,00 zł),

- koszt uszkodzonego ładunku (1.661,89 zł).

Każdy z w/w uszczerbków pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 25 maja 2011r., niemniej ich charakter jest zróżnicowany. Przyczynienia się kierującego samochodem V. do skutków wypadku należy rozważyć odrębnie dla każdego z w/w uszczerbków, czy do jego powstania lub rozmiaru przyczyniło się zachowanie kierującego pojazdem V..

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie wniosku dowodowego, oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego od powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda w znacznym zakresie jest zasadna.

Z treści zarzutów apelacyjnych i ich uzasadnienia oraz zakresu zaskarżenia jawi się jedna zasadnicza kwestia sporna mające wpływ na treść rozstrzygnięcia. Dotyczy ona przyjętego przez Sąd Rejonowy rozmiaru przyczynienia się kierującego pojazdem V. do skutków wypadku jako zdarzenia szkodowego. Jak również w ogóle przyjęcie przyczynienia się w zakresie poszczególnych uszczerbków obejmujących dochodzone odszkodowanie.

Odnosząc się do tego zagadnienia spornego podkreślić należy, że przepis art. 362 k.c. daje uprawnienie sądowi do odpowiedniego zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody, gdy poszkodowany przyczynił się do jej powstania lub zwiększenia jej rozmiarów stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. O przyczynieniu można mówić tylko

wówczas, gdy określone zachowanie poszkodowanego pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą w rozumieniu art. 361 k.c. W ugruntowanym orzecznictwie SN oraz sądów powszechnych wskazuje się, że samo ustalenie przyczynienia się poszkodowanego nie nakłada na sąd obowiązku zmniejszenia odszkodowania, ani nie przesądza o stopniu tego zmniejszenia. Ustalenie przyczynienia jest warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania, i warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku szkody, a ponadto - stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. Decyzja o obniżeniu odszkodowania jest uprawnieniem sądu, a rozważenie wszystkich okoliczności in casu, w wyniku oceny konkretnej i zindywidualizowanej - jest jego powinnością. Do okoliczności, o których mowa w art. 362 k.c., zaliczają się - między innymi - wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, rozmiar doznanej krzywdy i ewentualne szczególne okoliczności danego przypadku, a więc zarówno czynniki subiektywne, jak i obiektywne. Samo przyczynienie ma charakter obiektywny, a elementy subiektywne mają znaczenie dopiero na etapie "miarkowania" odszkodowania. Natomiast porównanie stopnia winy stron, jak również sytuacja, w której tylko sprawcy można winę przypisać, mają niewątpliwie istotne znaczenie przy określaniu ewentualnego "odpowiedniego" zmniejszenia obowiązku odszkodowawczego (por. wyrok SN z 19 listpoapda 2009 r., IV CSK 241/09, LEX nr 677896, wyrok SN z 8 lipca 2009 r., I PK 37/09, LEX nr 523542, wyrok SA w Lublinie z 9 kwietnia 2013 r., I ACa 18/13, LEX nr 1313361, i inne).

Innymi słowy, trafnie skarżący zauważa, że czym innym jest obiektywny fakt przyczynienia się poszkodowanego do szkody komunikacyjnej (rozumiany normatywnie jako naruszenie konkretnych przepisów ruchu drogowego), a czym innym ocena stopnia tego przyczynienia na potrzeby miarkowania odszkodowania dokonywanego na gruncie art. 362 k.c.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji przyjął odpowiedzialność pozwanej, co do zasady oraz w zakresie wysokości dochodzonego odszkodowania odpowiadającego rzeczywistej wykazanej szkodzie powoda tj, kwoty 12.711,89zł. Określił stopień przyczynienia się kierującego pojazdem marki V. do szkody w rozmiarze 60% i przy zastosowaniu również tego wskaźnika dokonał ograniczenia dochodzonego odszkodowania we wszystkich jego elementach tj. kosztu przeładowania przewożonego ładunku (8.200,00zł), kosztu przetransportowania uszkodzonych pojazdów (2.850,00zł), kosztu uszkodzonego ładunku (1.661,89 zł).

W ocenie Sądu Odwoławczego ustalenia stanu faktycznego poczynione prze Sądem Rejonowym są prawidłowe lecz wyprowadzone wnioski są oczywiście sprzeczne z treścią zebranego materiału dowodowego w zakresie ograniczenia obowiązku odszkodowawczego w taki sposób, który nie odpowiada określonemu w art. 362 k.c. wymogowi jego "odpowiedniego" zmniejszenia stosownie do wszystkich zachodzących okoliczności.

W ustalonym, niekwestionowanym w apelacji, stanie faktycznym doszło do zdarzenia drogowego dwóch pojazdów w trakcie którego D. Ś. (pracownik powoda) - kierujący zespołem pojazdów w postaci ciągnika siodłowego marki V. oraz naczepy, zderzył się z nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku ruchu S. M., jadącym nieprawidłowo pojazdem marki V. (...). W efekcie zderzenia obu pojazdów, które nastąpiło w wyniku skręcenia i wjechania przez S. M. na przeciwny pas jezdni, a następnie zjechania przez pojazd marki V. z jezdni i uderzania w drzewa; kierujący oboma pojazdami ponieśli śmierć. Wyłączną przyczyną zderzenia się pojazdów było zachowanie się S. M.. D. Ś. nie przyczynił się w żadnym zakresie do powstania zdarzenia szkodowego, natomiast z uwagi na przekroczenie dozwolonej prędkości (20km/h) w chwili zdarzenia, przyczynił się do zwiększonego zakresu uszkodzeń zestawu pojazdu V. z naczepą oraz przewożonego towaru, a tym samym do zwiększenia rozmiarów skutków wypadku.

Z przebiegu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie wynika, iż Sąd zasięgał opinii biegłych sądowych. W uzupełniającej opinii biegłego z dnia 26 października 2014r. wskazano, że kierujący samochodem V. przyczynił się do zakresu uszkodzeń zestawu pojazdu V. z naczepą, przewożonego towaru, a tym samym do skutków wypadku drogowego. Prędkość samochodu V. nie miała wpływu na wystąpienie kolizji, jak również nie miała wpływu na możliwość jej uniknięcia. Biegły rozważając możliwość poruszania się samochodu marki V. z dozwoloną prędkością (70km/h) podkreślił, że wówczas również doszłoby do uderzenia w pierwsze drzewo i uszkodzenia pojazdu. Te ustalenia biegłego pozwalają - w ocenie Sądu Odwoławczego - podobnie jak to uczynił Sąd Rejonowy i jak również wskazał skarżący, na przyjęcie przyczynienia się kierującego pojazdem V. jedynie do zakresu uszkodzeń samochodu i przewożonego ładunku, co uzasadnia zastosowanie odpowiedniego zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody po myśli 362 k.c. Miarkowanie odszkodowania w tym przypadku dotyczyć może zatem dochodzonego przez powoda kosztu uszkodzonego ładunku, ustalonego przed Sądem Rejonowym na kwotę 1 661,89zł i te ustalenia Sąd Okręgowy podziela.

Wnioski wskazane w opinii uzupełniającej przed Sądem Rejonowym pozwalają również na przyjęcie, iż przekroczenie przez kierującego pojazdem V. prędkości nie miało wpływu na konieczność przeładowania przewożonego ładunku oraz konieczność przetransportowania uszkodzonych pojazdów i stąd brak konieczności zasięgania opinii dodatkowej na etapie postępowania odwoławczego, co skutkowało oddaleniem wniosku zawartego w apelacji o dopuszczenie opinii biegłego sądowego w zakresie ustalenia możliwości jezdnej samochodu marki V.. W ocenie Sądu Odwoławczego wskazane w opinii okoliczności zdarzenia drogowego, wyprowadzone przy założeniu poruszania się przez kierującego samochodem marki V. z dozwoloną prędkości, w szczególności, że zarówno zderzenie samochodów i uderzenie w pierwsze drzewo były nie do uniknięcia, pozwalają przyjąć – zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego - że rozmiar szkód dyskwalifikował by dalszą jazdę (...). Stąd za zasadny należało uznać zarzut apelującego, iż nie miało wpływu zachowanie kierującego samochodem marki V. na konieczność przeładowania przewożonego towaru i przetransportowania uszkodzonych pojazdów.

W ocenie Sądu Odwoławczego rozmiar szkody powoda w zakresie dochodzonego kosztu przeładowania przewożonego ładunku (8.200,00zł) oraz kosztu przetransportowania uszkodzonych pojazdów (2.850,00zł) nie podlega zmniejszeniu wobec braku przyczynienia się do jej rozmiarów po stronie kierującego samochodem marki V..

Oceniając ustalony przez stopień przyczynienia się do powstania szkody, należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, ocena stopnia przyczynienia się do powstania szkody stanowi w zasadzie uprawnienie sądu merytorycznego. Sąd odwoławczy władny jest zakwestionować tę ocenę jedynie wtedy, gdy oparta jest ona na ustaleniach oczywiście sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału. W okolicznościach niniejszej sprawy w ocenie Sądu Odwoławczego stopień przyczynienia kierującego samochodem marki V. w zakresie kosztu uszkodzonego ładunku przyjęty przez Sąd Rejonowy (60%) jest nieuzasadniony. Nie można przyjąć, że ten kierujący przekraczając dopuszczalna prędkość o 20km/h przyczynił się do powstaniu szkody w sposób większy od bezpośredniego i jedynego sprawcy zderzenia, kierującego pojazdem marki V. (...). Kierujący pojazdem marki V., nawet poruszając się z prędkości dozwoloną 70 km/h, nie miał możliwości zatrzymania się po zderzeniu ani szans na unikniecie uderzenia w pierwsze drzewo. Kierujący zaś samochodem osobowym wjechał na pas jezdni przeznaczony do ruchu w przeciwną stronę czym naruszył zasady ruchu prawostronnego, zachowania szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, zachowania ostrożności i unikania wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego i te właśnie naruszenia zasad wynikających z ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137) było wyłączną przyczyną zderzenia się samochodów. Prawo drogowe nie rozstrzyga, które zasady są „ważniejsze” i których złamanie skutkuje przyjęciem większej odpowiedzialności jednego z kierujących. Jednakże okoliczności zdarzenia, nawet bez określenia gradacji naruszeń zasad prawa drogowego przez obu kierowców, nie pozwalają na przyjęcie, że skutki zdarzenia mogą obciążać jednego z kierowców w stopniu większym. Sugerowany przez biegłego sądowego w opinii uzupełniającej z dnia 26 października 2014r. rozmiar przyczynienia się kierującego samochodem marki V. w 60% został określony w sposób subiektywny i niewiążący dla sądu orzekającego. Wskazany przez biegłego stopień przyczynienia się nie został zresztą szczegółowo umotywowany. Na tej podstawie należy dojść do wniosku, że Sąd Rejonowy nie był uprawniony ocenić stopień przyczynienia się do powstania szkody na poziomie nie większym niż 50%, przez obu kierujących. W tej sytuacji zachodzą podstawy do obciążenia strony powodowej za skutki wypadku zakresie uszkodzonego przewożonego towaru w rozmiarze 50%.

Ustalenia powyższe pozwalają na przyjęcie, że powodowi należne jest odszkodowanie w pełnym zakresie, co do kosztów przeładowania przewożonego ładunku (8 200,00zł), kosztów przetransportowania uszkodzonych pojazdów (2 850,00zł) oraz w 50% z części kosztów uszkodzonego przewożonego ładunku (1 661,89 zł / 50% tj. - 830,94zł), czyli 11 880,94zł. Mając na uwadze już uwzględnione roszczenie w kwocie 5 084,76zł należne do zasądzenia pozostaje odszkodowanie w wysokości 6 796,18zł w oparciu o art. 822k.c., art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011r. zgodnie z art. 481 § 2 k.c.- przy uwzględnieniu jego znowelizowanej treści od 1 stycznia 2016r.

Ze względu na powyższe Sąd postanowił zmienić zaskarżony wyrok i orzec, jak w sentencji na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji uzasadnia przepis z art. 100 k.p.c. i § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) przy przyjęciu, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania i wygrał sprawę w przeważającej części 93%. Powód w związku z postępowaniem poniósł koszty w łącznej wysokości 4 185,98 zł, na które złożyły się kwoty:

- 636,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu,

- 2 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego przed sądem pierwszej instancji,

- 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

- 1 132,98zł w ramach kosztów rozliczonego wynagrodzenia za sporządzone opinie sądowe z zaliczek stron - po połowie.

W pozostałej części na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego uzasadnia przepis z art. 100 k.p.c. i § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust.1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) przy przyjęciu, że powód wygrał apelację w przeważającej części. Na koszty poniesione przez powoda w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 600 zł oraz opłata sądowa od apelacji w kwocie 382zł.

SSR(del.) Stanisław Żyrek SSO Lesław Zieliński SSO Grażyna Urban