Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

W składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w I.

przeciwko B. K.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 14 stycznia 2016 r. sygn. akt. VIII GC 1586/15 upr

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi zaocznemu Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2015 r. W uzasadnieniu Sąd I instancji zważył, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności w/w wyrokowi na podstawie art. 346 § 1 kpc. Sąd Rejonowy podkreślił, że w niniejszej sprawie pozwanemu doręczono zarówno odpis pozwu z pouczeniem i wezwaniem do złożenia odpowiedzi na pozew, jak i zawiadomienie o terminie rozprawy. Przesyłka zawierająca pozew była dwukrotnie awizowana w miejscu zamieszkania pozwanego w dniu 17 września 2015 r. i 25 września 2015 r. Zawiadomienie o rozprawie wysłano na ten sam adres pozwanego (ul. (...), I.), a pozwany nie podjął przesyłki pomimo jej dwukrotnego awizowania w dniach 21 października 2015 r. i 29 października 2015 r.

Pozwany w zażaleniu podniósł, że nie otrzymał ani awiza, odpisu pozwu ani zawiadomienia o terminie rozprawy. Powołał się przy tym pozwany na okoliczność – jego zdaniem znaną powszechnie, że już wcześniej dochodziło do licznych nieprawidłowości w zakresie doręczeń dokonywanych przez firmę (...). Zdaniem skarżącego, nie może on ponosić odpowiedzialności za wybór przez władzę publiczną nierzetelnej firmy (...) do doręczenia przesyłek sądowych. Ponadto, zdaniem pozwanego, przedmiotowe postępowanie powinno zostać zawieszone do czasu podjęcia działań przez (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie pozwanego nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji na uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia przywołał właściwe przepisy prawa procesowego i w sposób prawidłowy je zastosował.

Regulacja art. 346 § 1 k.p.c. jednoznacznie wymaga, żeby strona pozwana uprawdopodobniła przewidziane w niej okoliczności faktyczne uzasadniające zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności. Pozwany składając (w sprzeciwie) wniosek o pozbawienie wyroku z dnia 19 listopada 2015 r. rygoru natychmiastowej wykonalności ograniczył się natomiast do stwierdzenia, że nie otrzymał odpisu pozwu, który jego zdaniem, winien mu przekazać usługodawca (powód w przedmiotowej sprawie).

Tymczasem, jak wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, w niniejszej sprawie przesyłka zawierająca odpis pozwu (który doręczany jest pozwanemu przez Sąd) była dwukrotnie awizowana pod adresem zamieszkania pozwanego - I., ul. (...), tj. w dniach 17 i 25 września 2015 r. (k. 40). Zawiadomienie o terminie rozprawy wysłano na ten sam adres, a pozwany nie podjął przesyłki pomimo jej dwukrotnego awizowania w dniach 21 i 29 października 2015 r. (k.45). Skarżący nie przeczy przy tym, że wskazany adres jest jego prawidłowym adresem.

Doręczenie przewidziane w art. 139 § 1 k.p.c. - jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 4 września 1970 r., I PZ 53/70 (OSNCP 1971/6/100) - oparte jest na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Obalenie tego domniemania jest oczywiście możliwe, niemniej jednak tylko takimi środkami dowodowymi, które stwarzałyby pewność, bądź choćby wysokie prawdopodobieństwo, że adresat nie powziął wiadomości o miejscu złożenia przesyłki (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2015 r., sygn. akt I CZ 6/15, LEX nr 1663820). Ponadto nawet wykazanie, że mimo dochowania warunków opisanych w art. 139 § 1 k.p.c. przesyłka nie dotarła do adresata, nie ma wpływu na skuteczność doręczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2014 roku, sygn. akt II UZ 51/14, LEX nr 1573973). Domniemanie doręczenia pisma adresatowi może być obalone przez wykazanie niepodobieństwa zaistnienia tego skutku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt I CZ 90/14, LEX nr 1598677).

W rozpoznawanej sprawie nie sposób, w ocenie Sądu, stosować art. 228 § 1 k.p.c. w (związku z art. 228 § 2 k.p.c.), zgodnie, z którym fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu, albowiem z faktu, że były jakieś nieprawidłowości w zakresie doręczeń dokonywanych przez (...) bynajmniej nie wynika, że w rozpoznawanej sprawie przy tym konkretnym doręczeniu także takie nieprawidłowości wystąpiły. To można byłoby ustalić wówczas, gdyby złożono odpowiednie wnioski dowodowe, ale ich pozwany nie złożył. Pozwany mógł wnioskować o przeprowadzenie dowodu na okoliczność pozostawienia dla niego w punkcie odbioru (...) przesyłki pocztowej, celem ustalenia okoliczności, czy doręczyciel w ogóle tam był. Pozwany nie składał też żadnych wniosków związanych z potrzebą ustalenia osoby doręczyciela. Przecież przesłuchanie doręczyciela w tym zakresie jest istotne, albowiem można byłoby przesłuchać go na okoliczność, w jaki sposób z tą konkretną przesyłką postępował.

Brak natomiast, w ocenie Sądu, przesłanek, aby prowadzić w powyższym zakresie postępowanie z urzędu (art. 232 kpc). Ostatecznie to pozwany ma obalić domniemanie prawne, jego zatem obciąża ciężar uwiarygodnienia okoliczności faktycznych w tym zakresie. Sąd nie miał potrzeby reklamowania wysłanej do skarżącego przesyłki. Zgodnie z przepisami art. 139 § 1 kpc mógł ją uznać za doręczoną skutecznie. Takie doręczenie w przypadku dwukrotnego awizowania, które w sprawie miało miejsce, stanowi wystarczające spełnienie wymagań dotyczących doręczania pism sądowych zapewniając realizację konstytucyjnej zasady prawa do sądu (post. Sądu Najwyższego z 2 lipca 2009 roku, IIUz 20/09).

W świetle zaś art. 339 § 1 kpc, sąd wyda wyrok zaoczny, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie. Pozwany nie wykazał zaś, w ocenie Sądu Okręgowego, zarzucanego niepodobieństwa doręczenia pozwu i zawiadomienia o terminie rozprawy w przedmiotowej sprawie w trybie art. 139 kpc. W konsekwencji nie uprawdopodobnił on, że jego niestawiennictwo było niezawinione. Ponadto, pozwany w sprzeciwie ograniczył się do gołosłownej polemiki z zarzutami pozwu, nie przedstawiając żadnych dowodów, choćby uprawdopodobniających jego stanowisko. Trudno zatem w takiej sytuacji mówić o wątpliwościach co do zasadności wydania wyroku zaocznego.

Nadto, brak w ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie podstaw do zawieszenia postępowania na mocy powołanego przez skarżącego art. 173 kpc, zgodnie z którym postępowanie ulega zawieszeniu z mocy prawa w razie zaprzestania czynności przez sąd wskutek siły wyższej. Kodeks postępowania cywilnego nie określa pojęcia „siły wyższej”. Ogólnie przyjmuje się, że jest to zdarzenie zewnętrzne, które ma charakter nadzwyczajny i którego skutkom nie można zapobiec (A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo cywilne. Zarys części ogólnej, Warszawa 1998, s. 359). Typowymi przykładami siły wyższej przytaczanymi w doktrynie prawa cywilnego są stan klęski żywiołowej (powódź, pożar itp.) oraz wojna. Za przykład siły wyższej uważa się też awarię budynku uniemożliwiającą dostęp do niego.

Tymczasem powołana przez skarżącego w zażaleniu okoliczność, nie ma niewątpliwie charakteru „siły wyższej”. Pozwany zarzuca bowiem nieprawidłowości w doręczeniu korespondencji sądowej, przy czym okoliczności tej w żaden sposób nie dowodzi, a nawet, w ocenie Sądu Okręgowego, dowodzić nie próbuje.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, brak w przedmiotowej sprawie było podstaw do zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności wyroku zaocznego z dnia 12 listopada 2015 r.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 1 i 2 k.p.c., zażalenie jako bezzasadne należało oddalić.