Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Radosław Buko

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Pezena

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2013 roku w Słupsku

odwołania W. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 22 stycznia 2013 roku znak (...)

w sprawie W. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku, nie stwierdzając odpowiedzialności organu rentowego

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22.01.2013 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu W. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 01.01.2013 r. na dalszy okres.

Ubezpieczony domagał się przyznania prawa do renty na dalszy okres podnosząc, że jego stan zdrowia nie uległ poprawie. Nadto podniósł, że obecnie jest zakwalifikowany na kolejną operację kręgosłupa.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. L., urodził się (...)r., posiada zawód wyuczony technik mechanik. Pracował jako ślusarz – mechanik, tokarz, Ostatnio pracował jako taksówkarz do 28.10.2008 r. Obecnie nie pracuje.

Ubezpieczony uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31.12.2012 r.

Wnioskiem z dnia 14.11.2012 r. ubiega się o ponowne przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

dowód: /wniosek – k. 153 akt ZUS plik rentowy, decyzja ZUS z dnia 13.06.2012 r. – k. 149 – 150 akt ZUS plik rentowy/

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 08.12.2012 r. nie uznał ubezpieczonego za niezdolnego do pracy. Orzeczenie o takiej samej treści zostało wydane przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 08.01.2013 r.

dowód: /orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 08.12.2012 r. k.155 akt ZUS plik rentowy, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 08.01.2013 r. k. 157 akt ZUS plik rentowy/

Zaskarżoną decyzją z dnia 22.01.2013 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty od 01.01.2013 r. na dalszy okres.

dowód: /decyzja ZUS z dnia 22.01.2013 r. – k. 158 – 158 v. akt ZUS plik rentowy/

U ubezpieczonego W. L. rozpoznano resztkowe objawy rwy korzeniowej lędźwiowo – krzyżowej obustronnej z uszkodzeniem korzeni L4, L5 po stronie prawej, przebyte leczenie operacyjne przepukliny krążka międzykręgowego L4-5 i L5-S1 – styczeń i listopad 2009 i odbarczenie korzeni L4 i L5 – kwiecień 2013r. oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego, zwężenie kanału kręgowego L4-L5, które czynią jego w dalszym ciągu częściowo niezdolnym do pracy okresowo do 31.12.2013 r.

Biegła neurolog na podstawie szczegółowej analizy dokumentacji lekarskiej dotyczącej przebiegu leczenia i dokumentacji lekarskiej ZUS oraz po osobiście przeprowadzonym badaniu neurologicznym uznała, że ubezpieczony jest nadal od 01.01.2013 r. częściowo niezdolnym do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Częściowa niezdolność jest okresowa, do 31.12.2013 r. Przyczyną częściowej niezdolności do pracy jest utrwalony konflikt korzeniowy w odcinku lędźwiowym wywołany ciasnotą kanałową w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i tyłozmyku L5 i z tego też powodu W. L. był operowany w dniu 12.04.2013 r.

W ocenie biegłej neurolog nie nastąpiła poprawa stanu neurologicznego w okresie po badaniu przez Orzecznika ZUS – specjalisty neurochirurga w dniu 28.05.2012 r. Objawy podrażnienie i uszkodzenie korzeni nerwowych w odcinku lędźwiowym utrzymywały się i doprowadziły do kolejnego zabiegu operacyjnego.

Zdaniem biegłej ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy po leczeniu usprawniającym i okresowej rekonwalescencji.

Biegły neurochirurg uznał ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy okresowo od 01.01.2013 r. do 31.12.2013 r., ponieważ w jego ocenie po tym okresie ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy zarobkowej.

Ubezpieczony odczuwa bóle lędźwiowe, nóg. Był operowany trzykrotnie, operacje były niewielkie. W obrazie klinicznym dominują objawy podmiotowe, przedmiotowo bez objawów troficznych czy innych obiektywnych. Biegły zaznaczył, że ubezpieczony w kwietniu poddany został kolejnej operacji kręgosłupa lędźwiowego, poprzednie nie przynosiły efektów. Obecnie znajduje się we wczesnym okresie pooperacyjnym.

Biegły neurochirurg uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej od 01.01.2013 r. z powodu ciasnoty kanałowej i tyłozmyku L5

dowód: /protokół oględzin sądowo-lekarskich- k. 29 – 30 akt sprawy, protokół oględzin sądowo-lekarskich – k. 32 – 32 v. akt sprawy, karta informacyjna ze szpitala – k. 28 akt sprawy /

Ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy na dalszy okres od 01.01.2013 r. do 31.12.2013 r.

bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego W. L. zasługuje na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie. Spełnienie przez ubezpieczonego pozostałych określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( tekst jednolity: Dz. U. 2009r., Nr 153, poz. 1227) nie było kwestionowane przez organ rentowy.

Definicję niezdolności zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 w/w ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jego stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na powyższą okoliczność, dopuszczając dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych neurologa oraz neurochirurga jako odpowiednich ze względu na schorzenia ubezpieczonego. Poprzednio orzeczono renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy była z przyczyn neurologicznych.

Powołani w sprawie biegli sądowi neurolog oraz neurochirurg uznali ubezpieczonego W. L. za częściowo niezdolnego do pracy na dalszy okres od 01.01.2013 r. do 31.12.2013 r.

W ocenie biegłej neurolog nie nastąpiła poprawa stanu neurologicznego w okresie po badaniu przez Orzecznika ZUS-specjalisty neurochirurga w dniu 28.05.2012 r. Objawy podrażnienie i uszkodzenie korzeni nerwowych w odcinku lędźwiowym utrzymywały się i doprowadziły do kolejnego zabiegu operacyjnego.

Zdaniem biegłej ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy po leczeniu usprawniającym i okresowej rekonwalescencji.

Biegły neurochirurg uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej od 01.01.2013 r. z powodu ciasnoty kanałowej i tyłozmyku L5

Sąd uznał opinie biegłych sądowych neurologa oraz neurochirurga za wiarygodny dowód w sprawie i w pełni podzielił ustalenia oraz wynikające z nich wnioski.

Opinie Sąd Okręgowy ocenił jako rzetelne, fachowe i obiektywne. Zostały bowiem sporządzone przez lekarzy o specjalizacji odpowiadającej schorzeniom zdiagnozowanym u wnioskodawcy, posiadających bogatą wiedzę medyczną oraz znaczne doświadczenie zawodowe.

Zdaniem Sądu drobne błędy pisarskie w tym błędne określenie daty badania przez konsultanta neurochirurga nie pozbawiają opinii waloru wiarygodności.

Opinie biegłych zawierają kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy i uwzględniają wpływ rozpoznanego u niego schorzenia na zdolność do pracy, jednocześnie zawierają przekonujące uzasadnienie w zakresie rozpoznanych schorzeń oraz przyczyn, dla których wnioskodawca powinien być uznany za częściowo niezdolną do pracy na dalszy okres. Zdaniem Sądu, opinie biegłych w rozpoznawanej sprawie, zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek (badań lekarskich, zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu).

Zważyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym ( orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Według wyroku Sądu Najwyższego z 14 marca 2007 r., III UK 130/06, LexPolonica nr 1871267 (OSNP 2008, nr 7- 8, poz. 113) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii. (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27.11. 2000r. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84) Niewątpliwe w niniejszej sprawie opinie biegłych są stanowcze i zdecydowane.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wy­jaśniał, że do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c . , a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony. (wyrok sadu Najwyższe­go z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, nie publikowany). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania. - wyrok z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869; podobne poglądy byty już wielokrotnie wyrażane w wyrokach z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPUS 1997, nr 23, poz. 476, z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPUS 1998, nr 3, poz. 100 oraz z dnia 18 września 1997 r., II UKN260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408. Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., l PKN 20/99, OSNAPUS 2000, nr 22, poz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408 oraz z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 612. Powinność sądu powołania innych biegłych Sąd N.­wyższy dostrzegał wtedy, gdy pierwotna opinia budziła istotne i nie dające się usunąć wątpliwości, a zaintereso­wana strona wykazywała nieporadność w zgłaszaniu od­powiednich wniosków dowodowych lub gdy wniosek o powołanie kolejnego biegłego uzasadniony był dokumen­tacją leczenia schorzeń nierozpoznanych przez biegłych. Tak wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UKN 248/98, OSNAPUS 1999, nr 20, poz. 666, z dnia 2 czerwca 1998 r., II UKN 88/98, OSNAPUS 1999, nr 11, poz. 373, z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPUS 1998, nr 21, poz. 643, z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 394/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 614, z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408, z dnia 14 kwietnia 1999 r., II UKN 546/98, OSNAPUS 2000, nr 11, poz. 440 oraz z dnia 23 czerwca 1999 r., II UKN 5/99, OSNAPUS 2000, nr 17, poz. 666.

W ocenie Sądu Okręgowego taka sytuacja jednak nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Podkreślić w tym miejscu należy, że organ rentowy podzielił opinie biegłych powołanych w niniejszej sprawie. Nadto wskazał, że jego zdaniem pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego nastąpiło po badaniu przez komisję lekarską ZUS i wymagało hospitalizacji oraz leczenia operacyjnego.

Sąd rozpoznając sprawę miał na uwadze, że o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje taki stopień nasilenia schorzeń, który obiektywnie - na podstawie opinii biegłych specjalistów, czyni osobę ubezpieczonego co najmniej częściowo niezdolnym do pracy. Aktualnie stopień nasilenia rozpoznanych u W. L. schorzeń, takie twierdzenia uzasadnia. Poprzednio orzeczono niezdolność do pracy była z przyczyn neurologicznych, Sąd przyjął zatem opinię biegłych neurologa oraz neurochirurga za podstawę rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Wbrew twierdzeniom organu rentowego biegli kategorycznie twierdzili, że ubezpieczony nie utracił zdolności do pracy po orzeczeniu komisji lekarskiej lecz przeciwnie – nie odzyskał zdolności do pracy po upływie okresu na jaki przyznano mu rentę. Te ustalenie biegłych nie zostało przez pozwany organ rentowy skutecznie podważone w niniejszym postępowaniu.

Z tych racji natury faktycznej i prawnej, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu W. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.01.2013 r. do 31.12.2013 r., nie stwierdzając odpowiedzialności organu rentowego, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.

Mając na uwadze dyspozycję art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd, nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieprzyznanie prawa do świadczenia, albowiem ustalenie czy ubezpieczony jest zdolny do pracy wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego, gdyż dopiero na podstawie opinii biegłych ustalono, że ubezpieczony nadal był niezdolny do pracy – okoliczność ta miała charakter ocenny i stanowisko organu rentowego wprawdzie nie zostało podzielone, lecz było oparte na racjonalnych argumentach.