Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2016r.

Sąd Rejonowy Lublin Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku w III Wydziale Karnym w składzie:

  Przewodniczący: SSR Paweł Tatarczak

przy udziale

Protokolanta: Anny Kuli

Prokuratora: Katarzyny Florek, Tomasza Pietrzyka

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016r., 9 marca 2016r.

sprawy D. C.

syna E. i B. z domu M., urodzonego (...) w J.

T. K.

syna Z. i M. z domu M., urodzonego (...) w L.

R. K.

syna T. i A. z domu C., urodzonego (...) w L.

A. P.

syna K. i M. z domu K., urodzonego (...) w L.

oskarżonych o to, że:

w dniu 11 lipca 2015 roku w miejscowości R. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu znieważyli funkcjonariuszy Oddziałów Prewencji Policji w L. asp. T. M. i sierż. szt. I. D. oraz funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji post. M. P. i sierż. P. K. słowami uznawanymi powszechnie ze obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 226§1 kk

I.  oskarżonych D. C., T. K., R. K. i A. P. uznaje za winnych dokonania zarzucanego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 226§1 kk i za to na podstawie art. 226§1 kk wymierza oskarżonym kary grzywny w wymiarze po 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych co do każdego z nich, ustalając na podstawie art. 33§3 kk co do D. C. i T. K. wysokość stawki dziennej w kwocie 20 zł (dwadzieścia) każda, a co do R. K. i A. P. ustalając wysokość stawki dziennej w kwocie 13 zł (trzynaście) każda;

II.  na podstawie art. 46§2 kk zasądza od każdego z oskarżonych D. C., T. K., R. K. i A. P. nawiązki w wysokości po 100zł (sto) na rzecz każdego z pokrzywdzonych T. M., I. D., M. P. i P. K.;

III.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonych kar grzywien zalicza oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania – co do D. C. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 12.10, co do T. K. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 10.05, co do A. P. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 12.55, co do R. K. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 11.00;

IV.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych tytułem zwrotu poniesionych wydatków kwoty po 40 zł (czterdzieści) oraz tytułem opłaty od D. C. i T. K. kwoty po 160 zł (sto sześćdziesiąt), zaś od R. K. i A. P. kwoty po 104 zł (sto cztery).

III K 706/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lipca 2015r. w godzinach wieczornych funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w Ł. M. P., T. M., I. D. i P. K. pełnili służbę. Byli umundurowani.

Około godziny 22.50 z polecenia dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w Ł. T. M. i I. D. udali się do miejscowości R.. Na miejscu pracownik ochrony oraz kierownik ośrodka wypoczynkowego wskazał im oskarżonych D. C., T. K., R. K. i A. P. jako osoby zakłócające spoczynek nocny innym wczasowiczom. Policjanci podjęli interwencję zwracając się do mężczyzn o podanie danych personalnych. Jednie D. C. wskazał swoje dane, zaś pozostali odmówili. Oskarżeni zachowywali się agresywnie, dlatego na miejsce wezwano dodatkowy patrol. Przybyli wówczas M. P. i P. K..

Po przyjeździe drugiego patrolu oskarżeni D. C., T. K., R. K. i A. P. zaczęli wyzywać pokrzywdzonych M. P., T. M., I. D. i P. K. słowami wulgarnymi – „kur…y”, „chu…e”. Wykrzykiwali nadto do nich „chu.. wam w du..ę”, „wypier…cie”. A. C. zwracał się nadto do M. P. słowami „głupia piz…a”. Pomimo nawoływania do zachowaniu spokoju, zastosowania środków przymusu bezpośrednio, każdy z mężczyzn nadal wielokrotnie wyzywał pokrzywdzonych. Takie zachowanie kontynuowali pomimo formalnego zatrzymania i przewiezienia do Komendy Powiatowej Policji w Ł..

W czasie czynu oskarżeni byli w stanie nietrzeźwości. D. C. miał 1,07 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, T. K. i R. K. po 0,86 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś A. P. 1,05 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Oskarżeni byli zatrzymani w przedmiotowej sprawie: D. C. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 12.10, T. K. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 10.05, A. P. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 12.55, R. K. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 11.00.

D. C. ma wyższe wykształcenie, wyuczony zawód inżyniera mechanika. Osiąga dochód w wysokości około 3.500 zł miesięcznie z tytułu umowy o pracę. Jest żonaty, ma na utrzymaniu dwójkę dzieci. Pozostaje współwłaścicielem mieszkania o wartości około 120.000 zł.

T. K. również ma wyższe wykształcenie, wyuczony zawód inżyniera ochrony środowiska. Świadczy pracę, osiągając dochód w wysokości około 3.500 zł miesięcznie. Pozostaje właścicielem samochodu o wartości około 25.000 zł. Jako bezdzietny kawaler nie ma nikogo na utrzymaniu.

Z kolei R. K. ma średnie wykształcenie, wyuczony zawód informatyka. Utrzymuje się z pracy w gospodarstwie rolnym, osiągając dochód w wysokości około 1.200 zł miesięcznie. W składa jego majątku wchodzi samochód o wartości około 10.000 zł. Jest żonaty, nie ma jednak potomstwa.

A. P. także legitymuje się średnim wykształceniem. Osiąga dochód z umowy o pracę w wysokości około 1.500 zł miesięcznie. Nie ma żadnego majątku. Jest stanu wolnego. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny wobec 5 letniej córki – miesięczna rata alimentacyjna wynosi 400 zł.

Oskarżeni nie byli dotychczas karani za popełnienie przestępstwa.

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o dowody z zeznań świadków M. P. (k.167-168, k.27v ze zbioru C), T. M. (k.168-169, 15v-16 ze zbioru C) w części, I. D. (k.169-170, k.19v-20 ze zbioru C), P. K. (k.177v-178, k.23v ze zbioru C) w części, dowody z dokumentów w postaci protokołów badania stanu trzeźwości (k.2-5), świadectwa wzorcowania (k.6), danych o karalności (k.52-54, 126), danych osobopoznawczych (k.57-60), informacji o dochodach (k.69-72), które Sąd w całości obdarzył wiarą jako autentyczne, sporządzone przez uprawnione podmioty, nie kwestionowane w toku postępowania oraz w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych D. C. (k.166), R. K. (k.166), T. K. (k.166-166v), A. P. (k.166v).

Oskarżeni D. C. (k.166), R. K. (k.166), T. K. (k.166-166v), A. P. (k.166v) przyznali się do dokonania zarzuconego czynu, tłumaczyli się iż byli pod działaniem alkoholu, uczestniczyli w tzw. wieczorze kawalerskim. Nie pamiętali okoliczności zdarzenia, a zwłaszcza jakich dokładnie słów wulgarnych używali pod adresem funkcjonariuszy Policji. Część wulgarnych słów stanowiła przerywniki wyrażające ich emocje. Oskarżeni zgodnie przeprosili pokrzywdzonych za swoje zachowanie.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych są prawdziwe. Brak podstaw by wątpić w wiarygodność ich wypowiedzi skoro nie pozostają w opozycji do innych dowodów.

Dowody z zeznań pokrzywdzonych M. P. (k.167-168, k.27v ze zbioru C), T. M. (k.168-169, 15v-16 ze zbioru C), I. D. (k.169-170, k.19v-20 ze zbioru C), P. K. (k.177v-178, k.23v ze zbioru C) potwierdzają prawdziwość przyznania się oskarżonych do popełnienia zarzucanego czynu. Każdy z tych dowodów jednoznacznie wskazuje na wyzywanie i wypowiadanie gróźb przez oskarżonego tak jak przyjęto w ustaleniach faktycznych, w tym zwłaszcza wypowiadania gróźb podczas podjętej czynności legitymowania J. K. (ustalenia danych personalnych).

W ocenie Sądu tak dowód z zeznań M. P. i I. D., zaś T. M. i P. K. w zasadniczym zakresie, jest prawdziwy. Ze wskazanym poniżej zastrzeżeniami nic w osobie ani słowach świadków nie wzbudziło wątpliwości co do wiarygodności przedstawionej relacji. Pokrzywdzeni pozostają wprawdzie zainteresowani rozstrzygnięciem w sprawie – złożyli wnioski o zadośćuczynienie. Z tego tylko powodu nie można jednak zdyskredytować ich relacji. Złożone zeznania są logiczne, zasadniczo spójne, wzajemnie zbieżne zwłaszcza co do treści wyzwisk kierowanych przez oskarżonych.

Na rozprawie pokrzywdzeni w fazie spontanicznej zeznań nie podawali treści wszystkich wyzwisk przytoczonych w postępowaniu przygotowawczym. Nie wskazuje to bynajmniej na kłamliwość zeznań któregoś z nich. Zeznawali po upływie ponad pół roku od opisywanego zdarzenia. Jako funkcjonariusze Policji w bieżącej pracy mają często styczność z agresywnymi osobami posługującymi się wulgarnym słownictwem. Istotnie mogli nie pamiętać wszystkich szczegółów. Bezsprzecznie zeznając bezpośrednio po zdarzeniu najwierniej i najpełniej odtworzyli treść adresowanych do nich słów.

Świadek P. K. na rozprawie utrzymywał, iż w trakcie interwencji któryś z oskarżonych stosował wobec niego przemoc polegającą na szarpaniu za umundurowanie. Nie można dać temu wiary. Składając zeznania wkrótce po zdarzeniu świadek w ogóle nie wspominał o tej okoliczności. Pozostali policjanci mówili o agresywnej postawie oskarżonych, ale nie o szarpaniu za mundur. Z kolei świadek T. M. stwierdził, iż padło określenie „zaje..”, co też nie jest prawdą. Pokrzywdzony po odczytaniu pierwszych zeznań przyznał, iż błędnie przytoczył słowa, gdyż występowało jedynie określenie „załatwimy was”. W ocenie Sądu w tym zakresie ujawniło się destruktywne oddziaływanie upływu czasu na pamięć świadków.

Przystępując do kwalifikacji prawnej czynu, Sąd zważył co następuje:

Przypisany oskarżonym czyn wypełnia znamiona występku art. 226§1 k.k.

Zgodnie z art. 226§1 k.k. stanowi przestępstwo znieważanie funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Jak podkreśla się w literaturze „znieważenie” oznacza aktywne okazywanie braku szacunku dla godności osoby fizycznej, w szczególności poprzez jej lżenie słowami wulgarnymi (vide O.Górniok, S.Hoc, S.M. Przyjemski, Kodeks Karny. Komentarz, Gdańsk 1999r., t. III, s.214-215, s.237).

Stosownie do treści art. 115§13 pkt 7 k.k. funkcjonariuszem publicznym jest w szczególności funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Niewątpliwe status taki przysługuje funkcjonariuszom Policji. Na podstawie art. 1 ust.1 i ust.2 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 355 z późn. zm.) Policja jako formacja i tworzące je organy są powołane m.in. do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Tym samym jej funkcjonariusze należą do kręgu desygnatów definicji z art. 115§13 pkt 7 k.k.

W świetle przyjętych ustaleń faktycznych w dniu 11 lipca 2015r. w miejscowości R. każdy z oskarżonych tj. D. C., T. K., R. K. i A. P. używali bezpośrednio pod adresem czwórki pokrzywdzonych słowa „kur…y”, „chu…e”. Nadto A. P. w stosunku do M. P. kierował słowa „głupia piz…a”. Oskarżeni byli obok siebie, wzajemnie akceptowali swoje zachowania.

Bezsprzecznie wspomniane słowa miały charakter wulgarny, obelżywy. Poprzez ich wypowiadanie oskarżeni poniżali godność funkcjonariuszy Policji, którzy pełnili wówczas służbę i w związku z tym wykonywali swoje obowiązki służbowe – podjęli interwencję wobec oskarżonych, ustalali ich tożsamość, wreszcie dokonali ich zatrzymania.

Od strony intelektualnej i wolitywnej okoliczności czynu wskazują na świadomość i chęć jego popełnienia przez oskarżonych. Wypowiadali słowa o określonej treści, które wielokrotnie powtarzali, kierując bezpośrednio do umundurowanych funkcjonariuszy Policji. Podjęli zatem działanie w zamiarze bezpośrednim.

Przystępując do wymiaru kary i innych rozstrzygnięć w sprawie Sąd zważył, co następuje:

Przypisany oskarżonym czyn cechuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, o czym świadczy w szczególności podjęcie inkryminowanego zachowania wobec czwórki pokrzywdzonych, wielokrotne powtarzanie poniżających słów, nadto nietrzeźwości oskarżonych. Na korzyść należało przy tym uwzględnić ich uprzednią niekaralność, wyrażaną skruchę, przeproszenie pokrzywdzonych. Okoliczności te w szczególności stanęły u podstaw wymierzenia D. C., T. K., R. K. i A. P. kar grzywien w wysokości po 80 stawek dziennych. Orzeczone sankcje pozostają współmierna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, uwzględniają cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawców.

Ustalając wysokość stawek dziennych Sąd oparł się na art. 33§3 k.k., biorąc pod rozwagę sytuację materialną każdego z oskarżonych. Podkreślić trzeba, iż D. C. i T. K. osiągają dochody w wysokości około 3.500 zł, zaś pozostali oskarżeni na poziomie 1200-1500 zł. Wysokość zarobków uzasadnia zróżnicowanie wysokości stawek dziennych.

Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonych kar grzywien zaliczono oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania – co do D. C. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 12.10, co do T. K. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 10.05, co do A. P. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 12.55, co do R. K. od dnia 12 lipca 2015r. godziny 1.40 do dnia 13 lipca 2015r. godziny 11.00.

Pokrzywdzeni złożyli wnioski o orzeczenie od oskarżonych solidarnie na rzecz każdego z nich zadośćuczynienia w wysokości po 5.000 zł. W ocenie Sądu zasadne jest częściowe uwzględnienie ich żądania poprzez orzeczenie nawiązek w wysokości po 100 zł na rzecz każdego z nich od każdego z oskarżonych. Wobec T. M., I. D., M. P. i P. K. używano wyłącznie słów obraźliwych. Nie doszło do naruszenia ich nietykalności cielesnej, nie powstała nadto wymierna szkoda materialna na skutek zachowania oskarżonych. Pokrzywdzeni, jako funkcjonariusze Policji powinni przy tym liczyć, iż w czasie wykonywania obowiązków służbowych może być narusza ich godność osobista. Innymi słowy muszą posiadać odporność psychiczną wyższą od tzw. przeciętnej Takie zachowania są oczywiście naganne, karalne, ale nie dają asumptu do przyznania stosunkowo wysokich nawiązek. Zdaniem Sądu wystarczające będą kwoty nawiązek określone w wyroku jako rekompensujące krzywdę każdego z funkcjonariuszy.

Oskarżyciel posiłkowy I. D. miał w sprawie ustanowionego pełnomocnika w osobie adw.B. B., która w jego imieniu wniosła o zwrot poniesionych wydatków i przedłożyła fakturę VAT nr (...). Z dokumentu wynika, iż koszt pomocy prawnej udzielonej I. D. w przedmiotowej sprawie został w całości opłacony przez (...) Policjantów Zarząd Wojewódzki w L. (k.176). Nie sposób zatem uznać, iż do dnia wydania wyroku zostało dowiedzione, aby oskarżyciel posiłkowy I. D. poniósł jakieś wydatki związane z prowadzonym postępowaniem karnym. Wobec tego w wyroku Sąd nie zasądził na jego rzecz wynikającej z faktury kwoty.

Rozstrzygnięcie o zwrocie poniesionych wydatków i opłacie na rzecz Skarbu Państwa wynika z zastosowania art. 627 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. tekst jednolity 1983r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.