Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Dorota Scott - Sienkiel

Protokolant – Joanna Kucharska

w obecności Prokuratora -------------------

po rozpoznaniu w dniach 23 marca 2016r., na posiedzeniu

sprawy

1.  M. P.

urodzonego (...) w W.

syna A. i B. z d. Z.

2.  D. H.

urodzonego (...) w Ł.

syna W.i S.z d.S.

oskarżonych to, że: W dniu 21 sierpnia 2015 roku na terenie (...) w S., gm. W. działając wspólnie i w porozumieniu uderzając oraz kopiąc nogami po całym ciele W. R. wzięli udział w jego pobiciu, w następstwie czego wymieniony doznał obrażeń ciała naruszających czynności narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni w postaci stłuczenia twarzoczaszki, stłuczenia kończyny górnej prawej, czym narazili go na spowodowanie naruszenia czynności narządów ciała na okres dłuższy niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 158 §1 kk

1.  Oskarżonych M. P. i D. H. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu i za to na podstawie art. 158§1 kk skazuje ich na kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§2 kk, art. 73§2 kk w stosunku do oskarżonego M. P. oraz na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk, art. 73§1 kk w stosunku do oskarżonego D. H. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 3 (trzy) lat, zobowiązując obu oskarżonych na podstawie art. 72§1 pkt 1 kk do informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

3.  Na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonych solidarny obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę pokrzywdzonemu W. R. kwoty 500 (pięćset) złotych.

4.  Na podstawie art. 71§1 kk orzeka wobec oskarżonych kary grzywny w wymiarze po 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

5.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie po 50 (pięćdziesiąt) złotych.

­ Sygn. akt V K 5/16

UZASADNIENIE

na zasadzie art. 424§3 kpk zakres uzasadnienia ograniczony do rozstrzygnięcia o karze

M. P. i D. H. zostali oskarżeni o to, że w dniu 21 sierpnia 2015 roku na terenie (...) w S., gm. W. działając wspólnie i w porozumieniu uderzając oraz kopiąc nogami po całym ciele W. R. wzięli udział w jego pobiciu, w następstwie czego wymieniony doznał obrażeń ciała naruszających czynności narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni w postaci stłuczenia twarzoczaszki, stłuczenia kończyny górnej prawej, czym narazili go na spowodowanie naruszenia czynności narządów ciała na okres dłuższy niż 7 dni tj. o czyn z art. 158§1 kk

Pobiciem w rozumieniu art. 158 § 1 kk jest czynna napaść dwóch lub więcej osób na inną osobę lub osoby, przy czym w zdarzeniu tym występuje wyraźny podział ról na napastników i napadniętych (broniących się). Karalny jest jedynie udział w takim zajściu, którego intensywność i agresywność osób uczestniczących stwarza poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego (por. A. Marek, Komentarz do art. 158 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV). Przepis nie określa sposobu udziału w pobiciu, co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma bowiem charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. (por. postanowienie SN z dnia 22.04.2009r., IV KK 14/09; wyrok SA w Krakowie z dnia 13.02.2008r., II AKa 5/08, KZS 2008/3/31, Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/23).

Niewątpliwie M. P. podejmując działania na szkodę W. R. działał wspólnie i w porozumieniu z D. W. powszechnie przyjmowanego w piśmiennictwie i orzecznictwie poglądu jurydyczna istota współsprawstwa zasadza się na stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało realizowane przez innych współdziałających, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam „wykonał” czyn zabroniony (a więc zrealizował jego znamiona w całości własnoręcznie), niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających (por. wyrok SA w Krakowie z 15 stycznia 2003 r., II Aka 353/02, Prok. i Pr. 2003, z. 9, poz. 18; wyrok SA w Lublinie z 15 czerwca 2000 r., II Aka 70/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 24). Trafnie w orzecznictwie zwraca się uwagę, że o wspólnym działaniu w takich warunkach stanowi również brak stanowczego sprzeciwu oskarżonego przeciw przestępnym działaniom, a co za tym idzie, aprobata takiego zachowania, popełnionego na wspólny rachunek (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 19 czerwca 2008r., II AKa 147/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009/2/27, LEX nr 526730). Sprawcy przedmiotowego pobicia niewątpliwie działali ze sobą w porozumieniu, mieli wspólny cel. Każdy z napastników przedsiębrał środki zmierzające do dokonania pobicia, każdy zadawał ciosy jednocześnie nie sprzeciwiając się działaniom podejmowanym na wspólny rachunek przez drugiego ze sprawców, w pełni aprobując je.

Sąd uwzględnił wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335§1 kpk i orzekł karę zgodnie z uzgodnieniami dokonanymi z oskarżonym.

Przy wymiarze kary orzeczonej wobec oskarżonych M. P. i D. H. Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień ich zawinienia. Zachowanie obu oskarżonych ocenić należy jako wysoce naganne, szczególnie że działali z pełną premedytacją, zaś uderzając pokrzywdzonego W. R. kierowali ciosy również na szczególnie wrażliwe części ciała, jak jego głowa i twarz. Bacząc na przywołane okoliczności i jednocześnie mając na uwadze uprzednią niekaralność oskarżonych (karta karna - k. 28,29), Sąd za adekwatną do popełnionego czynu uznał karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną wobec każdego z nich. Jednocześnie Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności na zasadzie art. 69§1, 2 kk, art. 70 § 2 kk, art. 73§2kk wobec M. P., jako osoby młodocianej oraz na zasadzie art. 69 § 1, 2 kk, art. 70 § 1 kk, art. 73§1kk wobec D. H.. Zdaniem Sądu zastosowanie tego środka probacyjnego, będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawców celów zapobiegawczych i wychowawczych kary i zapobiegnie powrotowi oskarżonych do przestępstwa. Tak orzeczona kara w ocenie Sądu jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonych i społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścili. W tym miejscu nadmienić należy, że Sąd przez przeoczenie nie zawarł w pkt 2 wyroku stwierdzenia, że w okresie próby obaj oskarżeni zostali oddani pod dozór kuratora, choć wynika to wprost z zastosowanej podstawy prawnej (art. 73§1 kk i art. 73§2 kk ) oraz orzeczonego obowiązku informowania kuratora o przebiegu okresu próby przez obu oskarżonych (art. 72§1 pkt 1 kk).

Funkcję kompensacyjną spełni w stosunku do oskarżonych solidarny obowiązek naprawienia szkody w części, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego W. R. kwoty po 500 zł (art. 46§1 kk). Kwota ta winna stanowić rekompensatę za poniesione przez pokrzywdzonego koszty leczenia, przejazdów do lekarzy, mniejsze dochody w okresie zwolnienia lekarskiego (od 23.08.2015r. do 4.09.2015r.).

Dla wzmocnienia dolegliwości kary Sąd orzekł wobec obu oskarżonych na podstawie art. 71§1 kk grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych. Oskarżony M. P. nie ma stałej pracy, jednak podejmuje zatrudnienia dorywcze, przynoszące mu dochód w wysokości ok. 3000 złotych miesięcznie i jednocześnie nie ma nikogo na utrzymaniu. Z kolei D. H. pracuje jako kucharz z wynagrodzeniem 1800 zł miesięcznie i jest bezdzietnym kawalerem. Mając na uwadze wysokość dochodów osiąganych przez oskarżonych oraz ich sytuację osobistą, Sąd określił stawkę dzienną na kwotę 20 zł, uznając iż odpowiada ich możliwościom finansowym.

Stosownie do treści art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzono od obu oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty w kwotach po 280 zł oraz pozostałe koszty sądowe w kwocie po 50 złotych.