Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SR Monika Malinowska-Wasiak

Protokolant: Bartłomiej Trzmielak

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w B.

przeciwko S. W.

o zapłatę 669,44 zł

1.  zasądza od pozwanego S. W. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w B. kwotę 669,44 zł (sześćset sześćdziesiąt dziewięć 44/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP od dnia 2 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, co do kwoty 520,66 zł, z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP od dnia 19 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, co do kwoty 52,78zł

2.  nie obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu

3.  nadaje wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 2621/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 listopada 2015 r. wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie Bank (...) S.A. z siedzibą w B. wystąpił o zasądzenie od S. W. kwoty 669,44 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od 2 listopada 2015 r. co do kwoty 520,66 zł oraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od 19 listopada 2015 r. co do kwoty 52,78 zł oraz kosztów procesu. Na dochodzoną kwotę składa się 520,66 zł niespłaconej należności, 52,78 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od należności głównej do dnia 19 listopada 2015 r. oraz 96 zł tytułem opłat i prowizji. [pozew – k. 2-5]

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zgierzu. [postanowienie – k. 6]

Na terminie rozprawy 31 marca 2016 r. pozwany uznał powództwo. Wniósł
o nieobciążanie kosztami procesu. [protokół rozprawy – k. 105]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2012 r. S. W. zawarł z Bankiem (...) S.A.
z siedzibą w B. umowę o prowadzenie rachunków bankowych, o kartę płatniczą oraz o świadczenie usług drogą elektroniczną dla osób fizycznych numer (...). Posiadaczowi konta przyznany został limit debetowy. W przypadku braku spłaty limitu posiadacz konta miał zostać obciążony opłatami za sporządzenie upomnień i wezwań
do zapłaty. Odsetki od zadłużenia z tytułu korzystania z limitu debetowego obliczane były
w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku. [bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia umowy – k. 29-31, poświadczona za zgodność kopia Regulaminu – k. 42-59]

Pismem z dnia 5 lutego 2015 r. powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia
z tytułu umowy rachunku bankowego. [bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia umowy – k. 60]

W dniu 2 listopada 2015 r. bank wystawił wyciąg z ksiąg banku nr (...), w którym wskazał, iż na zaległość pozwanego składa się 513,27 zł należności głównej, 60,17 zł odsetek karnych naliczonych za okres do 31 października 2015 r. oraz 96 zł opłat i kosztów. [bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wyciągu – k. 61]

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranego materiału dowodowego w postaci dokumentów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2002.72.665 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem
na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami
w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W niniejszej sprawie pozwany uznał powództwo. Stosownie do art. 213 § 2 k.p.c. , sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa oznacza,
iż strona pozwana uznała za zasadne samo roszczenie powoda jak i przyznała przytoczone przez niego okoliczności, w konsekwencji wyrażając zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego powództwo. Sąd, co do zasady, jest związany uznaniem powództwa, zatem wydaje wyrok w zakresie uznania, bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Uznanie to jest jednakże poddawane kontroli Sądu. W niniejszej sprawie pozwany nie spłacił limitu debetowego na warunkach wskazanych w umowie, wobec czego Sąd zasądził na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. oraz art. 482 k.c.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. Sąd nadał orzeczeniu rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie uznanym przez pozwanego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Zgodnie
z powołanym przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić
od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2012 r. (V CZ 26/12, LEX nr 1231638), przepis art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym,
że w rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe. Art. 102 k.p.c. znajduje zastosowanie "w wypadkach szczególnie uzasadnionych", które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. mogą być również brane pod uwagę okoliczności dotyczące charakteru sprawy (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012 r., II CZ 95/12, LEX nr 1232771, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2012 r., I UZ 86/12, LEX nr 1228427).

W postanowieniu z dnia 26 września 2012 r. (II CZ 100/12, LEX nr 1232760) Sąd Najwyższy wskazał, iż ocena, czy w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony należy do swobodnej decyzji sądu ze względu na konieczność zapewnienia poczucia sprawiedliwości oraz realizacji zasady słuszności.

W niniejszej sprawie pozwany nie uchyla się od spłaty zobowiązania. Uznał powództwo i wniósł o nieobciążanie kosztami procesu.

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.