Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 1 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Wojciech Szcząska

Sędzia SO Elżbieta Gajewska

Sędzia SO Małgorzata Truskolaska - Żuczek (spr.)

Protokolant - protokolant sądowy-stażysta Magdalena Wierzchowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. w W.

sprawy z wniosku miasta (...) W.

z udziałem Skarbu Państwa – Prezydenta (...) W., (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. (dawniej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W.) i Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W.

o stwierdzenie zasiedzenia

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 16 grudnia 2011 r., sygn. akt I Ns 900/10

postanawia:

I.  zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 1. i stwierdzić, że (...) W. nabyło z dniem 1 stycznia 2009 r. przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), składającej się z działek o numerach ewidencyjnych (...) o powierzchni 35 m ^{( 2)} oraz (...) o powierzchni 252 m ^{( 2)}, z obrębu (...), dla której w Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa IX Wydziale Ksiąg Wieczystych jest prowadzona księga wieczysta KW nr (...);

II.  zasądzić od (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz miasta (...) W. kwotę 3.800 (trzy tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  nakazać pobrać od (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie kwotę 2.673 zł 97 gr (dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt siedem groszy) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Elżbieta Gajewska Wojciech Szcząska Małgorzata Truskolaska-Żuczek

Sygn. akt IV Ca 1342/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy oddalił wniosek miasta (...) W. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie z dniem 01 stycznia 2009 r. własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w W., składającej się z działek ewidencyjnych nr (...) o powierzchni 35m ^{( 2 )}i nr (...) o powierzchni 252 m ^{( 2)} z obrębu (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW Nr (...).

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z twierdzeniami pełnomocnika wnioskodawcy, działką nr (...) włada Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) z siedzibą w W. jako posiadacz zależny, uiszczając stosowne opłaty na rzecz wnioskodawcy na podstawie zawartego w dniu 17 grudnia 1993 r. porozumienia z D. Gminą W. P., której wnioskodawca jest następcą prawnym. Znajduje się na niej parking samochodowy do obsługi budynku przy ul. (...)
(...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...), wybudowanego na podstawie decyzji nr (...) z dnia 26 lutego 1979 r. o pozwoleniu na wykonanie robót budowlanych, w której jako strona występuje Dyrekcja Rozbudowy Miasta - Wschód – przedstawiciel Skarbu Państwa. W odniesieniu do działki nr (...) pełnomocnik wnioskodawcy podniósł, że znajduje się na niej obecnie część P. B., co wynika z zarządzenia Nr (...) Prezydenta miasta (...) W. z dnia 19 kwietnia 2008 r. o przekazaniu w administrowanie Burmistrzowi D. T. miasta (...) W. nieruchomości obejmujących P. B. położony w D. T..

Uczestniczka postępowania Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w W. przyłączyła się do wniosku wskazując, że mocą w/w porozumienia jego strony określiły granice terenów znajdujących się w posiadaniu uczestniczki, które mają zostać przekazane jej w użytkowanie wieczyste (w tym działka nr (...)).

Uczestniczka postępowania (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. wnosiła o oddalenie wniosku wskazując, że wnioskodawca i Skarb Państwa nigdy nie byli samoistnymi posiadaczami przedmiotowej nieruchomości, a ponadto, że załączone do wniosku decyzje administracyjne jej nie dotyczą.

Sąd Rejonowy ustalił, że przedmiotowa nieruchomość od dnia 16 grudnia 2004 r. stanowi własność uczestniczki postępowania (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W., która od stycznia 2005 r. do dnia dzisiejszego opłaca podatek od nieruchomości. Na działce nr (...) znajduje się parking samochodowy, na działce nr (...) znajduje się zaś aktualnie część P. B.. Prace związane z realizacją P. rozpoczęto ok. 1976 r. Zarządzeniem Nr (...) Prezydenta miasta (...) W. z dnia 18 kwietnia 2008 r. przekazano Burmistrzowi D. T. (...). W. w administrowanie nieruchomość o ogólnej powierzchni 22,4799 ha obejmującą P. B., składającą się z 87 działek, w tym działki nr (...) znajdującej się we władaniu (...) W..

Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 172 kc, art. 336 kc oraz art. 140 kc – i uznał, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Przytoczył także treść art. 321 § 1 kpc i wskazał, że wnioskodawca wnosił o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości z dniem 01 stycznia 2009 r., a zatem podstawę faktyczną wniosku wyznaczał okres 30 lat do tego dnia. Wobec zakwestionowania przez (...) posiadania nieruchomości przez wnioskodawcę i Skarb Państwa w latach 1979-2009, to wnioskodawca winien wykazać ziszczenie się przesłanek zasiedzenia.

W ocenie Sądu dowodu na samoistność posiadania nieruchomości nie stanowią dokumenty załączone do wniosku. Dowodu takiego nie stanowią mapy z k. 14 i 22, ani decyzja administracyjna Nr (...) z dnia 26 lutego 1979 r. o pozwoleniu na wykonanie robót budowlanych, zezwalająca na wykonanie na nieruchomości przy ul. (...) bud. (...) os. (...) X robót budowlanych w postaci budowy budynku mieszkalnego (...)-kondygnacyjnego, bowiem wnioskodawca złożył jedynie ich kserokopie. Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy złożone do akt niepoświadczone kserokopie wskazując, że nie są one dokumentami, z których można dopuszczać dowód.

Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z ówcześnie obowiązującym art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie jednostce organizacyjnej lub osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością. Tym samym, zdaniem Sądu Rejonowego, w/w decyzja nie mogła dotyczyć nieruchomości objętej wnioskiem, gdyż Skarb Państwa nie wykazał prawa do dysponowania nią. Sąd zauważył ponadto, że z decyzji nie wynika, aby dotyczyła przedmiotowej nieruchomości, podobnie jak z decyzji o zatwierdzeniu planu realizacyjnego Nr (...) z dnia 14 sierpnia 1976 r.

Sąd wskazał, że wprawdzie z pisma Wydziału Architektury i Budownictwa dla D. T. z dnia 29 marca 2010 r. wynika, że prace nad realizacją parku (B. X) zostały rozpoczęte w 1976 r., jednak na tej tylko podstawie nie można przyjąć, że prace objęły przedmiotową nieruchomość. Zdaniem Sądu Rejonowego wnioskodawca nie wykazał, że już w tym okresie działka nr (...) wchodziła w skład Parku (...), że objął ją w posiadanie oraz że wykonywał na niej jakiekolwiek prace, rozpoczął roboty i traktował jak własność.

Dopiero od daty wydania zarządzenia z dnia 18 kwietnia 2008 r. można mówić o tym, że wnioskodawca włada działką nr (...), nie upłynął jednak jeszcze 30-letni termin zasiedzenia.

Sąd uznał ponadto, że decyzja z 1976 r. o zatwierdzeniu planu realizacyjnego utraciła moc, bowiem inwestor nie uzyskał prawa do terenu. Wnioskodawca nie wykazał także, aby zawarte w dniu 17 grudnia 1993 r. porozumienie z D. Gminą W. P. dotyczyło działki o nr (...), działka ta nie jest bowiem w nim wskazana. Z treści porozumienia wynika nadto, że dotyczy terenów znajdujących się w posiadaniu Spółdzielni, które zostaną przekazane w użytkowanie wieczyste. Gmina W. P. nie była właścicielem działki nr (...), podobnie jak działki nr (...), w związku z czym nie mogła ustanowić na niej użytkowania wieczystego, wobec czego porozumienie nie obejmowało tej działki.

Sąd wskazał także, że stan władania drogami kołowymi na terenie zespołu mieszkaniowego osiedla (...) uregulowany miał być odrębnym porozumieniem. Porozumienie z dnia 17 grudnia 1993 r. nie obejmowało zatem parkingu. Sąd zauważył ponadto, że do parkingu dostęp ma nieograniczona liczba osób. Tym samym wnioskodawca nie wykazał samoistnego posiadania działek. Dowodu posiadania nie stanowi także informacja z rejestru gruntów, która stwierdza jedynie kto został wpisany do ewidencji gruntów jako władający, a nie jako posiadacz. Wnioskodawca nie wykazał zaś, aby władanie było posiadaniem samoistnym.

Sąd Rejonowy uznał ponadto, że wnioskodawca nie wykazał posiadania nieruchomości przez Skarb Państwa, ani nie wykazał podstawy następstwa prawnego – przejścia posiadania ze Skarbu Państwa na gminę. Sukcesji szczególnej nie można wywodzić z ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, dotyczącej przekazania na rzecz gminy mienia państwowego, które w chwili wejścia w życie ustawy należało do podmiotów wymienionych w art. 5 w/w ustawy. Przedmiotowa nieruchomość stanowiła zaś własność osób fizycznych.

Sąd przyjął zatem, że nie było podstaw do ustalenia, iż w okresie wskazanym we wniosku wnioskodawca lub Skarb Państwa byli samoistnymi posiadaczami przedmiotowych nieruchomości.

W złożonej apelacji wnioskodawca zaskarżył postanowienie w całości, wnosząc o jego zmianę i stwierdzenie, że (...) W. nabyło przedmiotową nieruchomość przez zasiedzenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 233 § 1 kpc poprzez uznanie, wbrew zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu, że Skarb Państwa, a następnie (...) W., nie byli posiadaczami samoistnymi nieruchomości oznaczonych jako działki ewidencyjne o nr (...) (parking samochodowy) oraz (...) (część P. B.), podczas gdy całokształt przedstawionych przez wnioskodawcę dowodów wskazuje, że co do działki ew. (...) jej posiadanie samoistne ma miejsce od roku 1979 (data wydania pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego), natomiast co do działki (...) od roku 1976, w którym rozpoczęły się prace przy budowie P. B.; art. 129 § 4 kpc w zw. z art. 241 § 1 kpc oraz w zw. z art. 229 kpc poprzez niezażądanie z urzędu od wnioskodawcy przedłożenia oryginału bądź potwierdzonej za zgodność z oryginałem kserokopii decyzji administracyjnej nr (...) Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej z dnia 26 lutego 1979 r. - tym bardziej, że wszystkie pozostałe złożone do akt sprawy kserokopie dokumentów były zaopatrzone w oświadczenie o ich zgodności z oryginałem, a uczestnicy nie kwestionowali faktu jej wydania; art. 610 § 1 kpc w zw. z art. 677 kpc i art. 321 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc poprzez uznanie, że podstawę faktyczną wniosku wyznaczał okres 30 lat wstecz od dnia 01 stycznia 2009 r., podczas gdy z twierdzeń wniosku i dowodów wskazanych na ich potwierdzenie wynika, że posiadanie samoistne odnośnie do działki nr (...) ma miejsce co najmniej od roku 1976 r., a co do obu działek trwa ono do dnia dzisiejszego. Zarzucił ponadto naruszenie prawa materialnego polegające na jego błędnej wykładni, tj. art. 5 ust. 1-3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r., Nr 32, poz. 191 ze zm.) w zw. z art. 176 kc, poprzez uznanie, że wnioskodawca nie wykazał podstawy następstwa prawnego – przejścia posiadania nieruchomości ze Skarbu Państwa na gminę, podczas gdy prawidłowa interpretacja przepisu powinna prowadzić do wniosku, że pojęciem „mienia” objęte jest również posiadanie, a tym samym (...) W. uprawnione jest do zaliczenia posiadania Skarbu Państwa na podstawie w/w przepisów.

Uczestniczka postępowania (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 378 § 1 kpc Sąd rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, co oznacza obowiązek tego sądu do pełnego i samodzielnego rozpoznania sprawy w oparciu o całość zebranego materiału dowodowego i właściwe przepisy prawa materialnego.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia nie budzą zastrzeżeń i jako takie zostały przyjęte przez Sąd Okręgowy jako podstawa niniejszego rozstrzygnięcia. Zaznaczyć należy jednak przy tym, że Sąd Rejonowy nietrafnie pominął przy ustalaniu stanu faktycznego kserokopię decyzji Nr (...) z dnia 26 lutego 1979 r. o pozwoleniu na wykonanie robót budowlanych wskazując, że nie została poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika wnioskodawcy. Wprawdzie uczestniczka postępowania (...) Sp. z o. o. „zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom wnioskodawcy zawartym we wniosku o stwierdzenie zasiedzenia, poza tymi wyraźnie przyznanymi”, nie kwestionowała jednak wiarygodności decyzji, ani faktu jej wydania przez odpowiedni organ, podważając przede wszystkim ustalenia wynikające z treści decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego należało dokonać odmiennej oceny prawnej stanu faktycznego niniejszej sprawy. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem jednoznacznie, że Skarb Państwa był samoistnym posiadaczem działek o nr (...) co najmniej od dnia 01 stycznia 1979 r., a od początku lat 90-ych XX wieku ich posiadaczem jest gmina samorządowa – obecnie wnioskodawca (...) W.. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) od początku lat 80-ych XX wieku jest zaś posiadaczem zależnym w/w nieruchomości, początkowo względem Skarbu Państwa, a następnie (i obecnie) – względem (...) W..

Wskazać należy, że decyzja nr (...) z dnia 26 lutego 1979 r. o pozwoleniu na wykonanie robót budowlanych, wydana została na wniosek Dyrekcji Rozbudowy Miasta W. – Wschód (przedstawiciela Skarbu Państwa) przez Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej W. P. Wydział Architektury, Nadzoru Budowlanego i Geodezji. Na jej podstawie zrealizowano inwestycję polegającą na wybudowaniu budynku wielomieszkaniowego, przekazanego do zasobu Spółdzielni Mieszkaniowej (...). Decyzja ta nie wskazywała wprawdzie wprost na działki będące przedmiotem niniejszego postępowania, jako przeznaczonych pod inwestycję, niewątpliwie jednak w trakcie jej realizacji inwestor zajął na swoje potrzeby nie tylko działki bezpośrednio pod budowę budynków, ale także sąsiednie działki przeznaczone na infrastrukturę towarzyszącą (parkingi, drogi dojazdowe, trawniki). Na działce nr (...) powstał parking służący mieszkańcom wzniesionych budynków. Biegła w sporządzonej w postępowaniu apelacyjnym opinii wskazała, że na działce nr (...) znajduje się infrastruktura w postaci części drogi wewnętrznej, części parkingu samochodowego, części trawników i części chodników (k. 356 verte).

Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) włada przedmiotową działką na podstawie porozumienia z dnia 17 grudnia 1993 r. zawartego z Urzędem D. Gminy W. P.. Porozumienie dotyczy gruntów w określonym kompleksie, które istotnie nie zostały zidentyfikowane przez odwołanie się do numerów działek, lecz do lokalizacji na określonym terenie, między oznaczonymi ulicami (m. in. teren ograniczony ulicą (...) a terenem parku). Ten sposób identyfikacji dostatecznie wykazuje jednak, że w/w porozumienie dotyczy także działki o nr (...) (części parkingu).

W porozumieniu tym wnioskodawca i Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) zastrzegli, że nie narusza ono praw osób trzecich. Jednocześnie jednak wnioskodawca zadeklarował, że odda Spółdzielni w użytkowanie wieczyste tereny, których stan prawny pozostaje w dacie zawarcia porozumienia nieuregulowany, a które zajęte są faktycznie pod jej zasób mieszkaniowy i infrastrukturę. Nie sposób zatem przyjąć, że porozumienie dotyczyło wyłącznie gruntów przejętych przez wnioskodawcę od Skarbu Państwa na podstawie art. 5 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych.

Porozumienie miało znaczenie dla określenia zobowiązań wnioskodawcy wobec Spółdzielni co do nieruchomości będących w jego samoistnym posiadaniu, do których w chwili zawarcia porozumienia nie posiadał tytułu prawnego, a o ustalenie którego miał dopiero zabiegać.

Zewnętrznym przejawem wykonywania posiadania działki nr (...) przez Skarb Państwa było zatem wydanie decyzji o pozwoleniu na wybudowanie budynków mieszkalnych. Wydanie tej decyzji skutkowało objęciem w posiadanie nie tylko działek, na których posadowiono budynki, ale również działek sąsiednich – w tym także działki nr (...). Rodzaj inwestycji – wielorodzinne budynki mieszkalne – wskazuje bez wątpienia na nieprzerwany charakter posiadania. Działka ta pozostaje od początku lat 80-ych we władaniu Spółdzielni Mieszkaniowej (...), stanowiąc grunt niezbędny do obsługi budynków wielorodzinnych wybudowanych w latach 1979-1981 m. in. na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 26 lutego 1979 r.

Wskazać należy ponadto, że z treści w/w decyzji wynika, iż pozwolenia na wykonanie określonych robót budowlanych udzielono według projektu zatwierdzonego w dniu 30 listopada 1978 r. Już wówczas prowadzono zatem prace projektowe związane z realizacją inwestycji.

Datę 01 stycznia 1979 r. można uznać zatem za moment, w którym Skarb Państwa z pewnością objął działkę nr (...) w posiadanie.

Z akt sprawy wynika ponadto, że na działce o nr (...) znajduje się obecnie część P. B.. Prace związane z realizacją P. rozpoczęto ok. 1976 r. (pismo Wydziału Architektury i Budownictwa dla D. T. z k. 16). Zdaniem Sądu Okręgowego decyzja Urzędu Miasta (...) W. Wydziału Urbanistyki i Architektury o zatwierdzeniu planu realizacyjnego – ogólnego zagospodarowania terenu inwestycji P. Dzielnicowego B. X w W. z dnia 14 sierpnia 1976 r. obejmowała również działkę nr (...). Potwierdza to zarządzenie nr (...) Prezydenta Miasta (...) W. z dnia 18 kwietnia 2008 r., zgodnie z którym Burmistrzowi D. T. (...). W. przekazano w administrowanie nieruchomości obejmujące P. B. w tym m. in. działkę o nr (...) (k. 11). W odniesieniu do działki nr (...) o samoistnym posiadaniu nieruchomości można mówić zatem już od 1976 r.

Podnoszona przez Sąd Rejonowy kwestia utraty mocy w/w decyzji z 1976 r. nie ma znaczenia dla faktu posiadania działki o nr (...) przez Skarb Państwa. Prace związane z zagospodarowaniem terenu rozpoczęły się w 1976 r. i do chwili obecnej przedmiotowa działka stanowi część P. B..

Podkreślić należy ponadto, że właściciel przedmiotowych działek (uczestniczka postępowania (...) Polska” Sp. z o. o. z siedzibą w W., dawniej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W.) nie wykonywał faktycznego władztwa, skoro na działkach urządzono parking oraz część parku.

Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego wnioskodawca wykazał ponadto przejście posiadania działek objętych wnioskiem ze Skarbu Państwa na wnioskodawcę – (...) W..

Przepisy ustawy z dnia 10 maja 1990 r., a w szczególności zawarty w niej art. 5, nie mogą mieć w niniejszej sprawie zastosowania. Na podstawie tego przepisu mienie ogólnonarodowe służące użyteczności publicznej stało się z datą wejścia w życie ustawy mieniem m. in. miasta (...) W., jeżeli było położone w granicach tej jednostki samorządu terytorialnego. Do przeniesienia posiadania nieruchomości, która w dniu 27 maja 1990 r. nie była własnością Skarbu Państwa, lecz pozostawała w jego samoistnym posiadaniu, powinno dojść w inny ze sposobów określonych w art. 348-350 kc.

Zgodnie z treścią art. 350 kc, jeżeli rzecz znajduje się w posiadaniu zależnym albo w dzierżeniu osoby trzeciej, przeniesienie posiadania samoistnego następuje przez umowę między stronami i przez zawiadomienie posiadacza zależnego albo dzierżyciela. Z w/w porozumienia z dnia 17 grudnia 1993 r. wynika, że Spółdzielnia Mieszkaniowa (...), jako posiadacz zależny, była poinformowana o przeniesieniu posiadania działki nr (...) na wnioskodawcę. Miasto (...) W. podejmowało po 1990 r. czynności władcze wobec przedmiotowej działki. Spółdzielnia Mieszkaniowa wykonywała wobec organów gminy W. obowiązki, jakie ciążą na użytkowniku wieczystym. Przyjąć należało zatem, że pomimo braku umowy bądź decyzji administracyjnej Skarb Państwa przeniósł w sposób dorozumiany posiadanie działki na rzecz (...) W..

Nie ulega wątpliwości, że również w odniesieniu do działki nr (...) doszło do przejścia posiadania ze Skarbu Państwa na wnioskodawcę, który wpisany jest obecnie w wypisie z rejestru gruntów jako władający.

Przyjąć należy zatem, że istotnie doszło do przeniesienia samoistnego posiadania przedmiotowych działek ze Skarbu Państwa na wnioskodawcę, w związku z czym wnioskodawca może doliczyć do okresu własnego posiadania czas posiadania nieruchomości przez poprzednika – tj. Skarb Państwa, począwszy od dnia 01 stycznia 1979 r.

Na marginesie wskazać należy, że Sądowi Okręgowemu z urzędu wiadomo, iż Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 września 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I CSK 690/14 (prawomocne postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 22 listopada 2013 r., IV Ca 697/12), której przedmiotem było stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie m. in. działki o nr (...) – sąsiadującej z działką (...), poczynił zbieżne ustalenia w zakresie samoistności jej posiadania przez (...) W. (a wcześniej Skarb Państwa).

Obie w/w działki, jak wynika ze zdjęcia dołączonego przez wnioskodawcę (k. 13), stanowią część parkingu. Nie ulega wątpliwości, że charakter posiadania tych działek (również w świetle zasad doświadczenia życiowego) musiał być tożsamy.

W myśl art. 172 kc w brzmieniu obowiązującym w dniu 01 stycznia 1979 r. okres posiadania samoistnego nieruchomości konieczny dla nabycia jej własności wynosił 10 i 20 lat, odpowiednio dla posiadania w dobrej i złej wierze. Ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny wprowadzono 30-letni termin zasiedzenia nieruchomości dla posiadacza w złej wierze oraz 20-letni dla posiadacza w dobrej wierze.

Skoro za początek biegu zasiedzenia uznano dzień 01 stycznia 1979 r., a posiadanie najpierw Skarbu Państwa, a następnie (...) W. było w złej wierze, dla zasiedzenia wymagany był okres 30 lat. Własność przedmiotowych nieruchomości wnioskodawca nabył zatem z dniem 01 stycznia 2009 r.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie w sposób opisany w pkt I sentencji na mocy art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc.

Wobec tego, że interesy wnioskodawcy oraz uczestniczki postępowania (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w niniejszej sprawie były sprzeczne – Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 520 § 3 zd. 1 kpc. Na kwotę 3.800 zł składa się opłata od apelacji uiszczona przez wnioskodawcę w wysokości 2.000 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika wnioskodawcy w wysokości 1.800 zł ustalone na mocy § 7 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 7 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 490) – pkt II sentencji. Na uczestniczkę należało ponadto nałożyć obowiązek zwrotu kosztów opinii biegłego sporządzonej w postępowaniu apelacyjnym, tymczasowo pokrytych z sum Skarbu Państwa, w wysokości 2.673,97 zł (pkt III sentencji).

Elżbieta Gajewska Wojciech Szcząska Małgorzata Truskolaska-Żuczek