Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 17.11, 8.12, 29.12.2015 r , 21.01, 1.03,7.04.2016r sprawy, przeciwko Z. P. s. B. i M. z domu B. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1.W dniu 16 czerwca 2015 r. około godz. 08:40 w W. jadąc Alejami (...) od strony ulicy (...) w kierunku do węzła S.-W. wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 1 w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym 50 km/h o 53,1 km/h i jechał z prędkością 103,1 km/h

tj. o czyn z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

orzeka

I.  Obwinionego Z. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw. wymierza karę grzywny w wysokości 600 ( sześćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 60 ( sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 4335/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2015 r. Z. P. kierował samochodem marki V. o nr rej. (...) i jechał w W. ul. (...). (...)od strony ulicy (...) w kierunku do węzła S.-W.. Około godz. 08:40 Z. P. poruszał się kierowanym samochodem z prędkością 103,1 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ustawowym ograniczeniu prędkości w terenie zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 do 50 km/h, w wyniku czego przekroczył dopuszczalną prędkość o 53,1 km/h.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez Z. P. kierującego samochodem marki V. o nr rej. (...) ujawnili funkcjonariusze Policji D. D. i T. B. – pełniący służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem policyjnym wyposażonym w wideorejestrator V. 2A nr fabryczny (...), który posiadał ważne świadectwo legalizacji. Funkcjonariusze Policji zatrzymali pojazd kierowany przez Z. P.. Z. P. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego.

Z. P. ma 37 lat. Jest stanu wolnego. Z zawodu jest sprzedawcą, pracuje w firmie (...).pl. (...) odmówił podania informacji na temat osiąganych dochodów. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był dwunastokrotnie karany mandatami za wykroczenia drogowe oraz dwukrotnie karany sądownie za wykroczenia drogowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego Z. P. /e-protokół rozprawy z dnia 17 listopada 2015 r. – k. 43-44/, zeznań świadka D. D. /k. 12-13, e-protokół rozprawy z dnia 17 listopada 2015 r. – k. 44-45/, zeznań świadka T. B. /e-protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2015 r. – k. 53-54/, zeznań świadka R. M. /e-protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2016 r. – k. 99-100/, zeznań świadka M. W. /e-protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2016 r. – k. 100-101/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2016 r. – k. 73-74/, a także notatki urzędowej /k. 1/, oświadczenia /k. 2/, płyty CD /k. 5/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 6/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 15-16/, pism /k. 27, 30/, informacji z Zarządu Dróg Miejskich /k. 28, 31, 85/, dokumentacji złożonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 70-72/, dokumentacji z Zarządu Dróg Miejskich /k. 97-98/.

Obwiniony Z. P. /e-protokół rozprawy z dnia 17 listopada 2015 r. – k. 43-44/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony wyjaśnił, że na drodze prowadzącej z Centrum do Węzła S. występuje ograniczenie prędkości do 60 km/h. Wskazał on także, że otrzymał od Zarządu Dróg Miejskich pismo, w którym została potwierdzona podana przez niego informacja dotycząca prędkości obowiązującej w tym miejscu. Wskazał on nadto, że podczas zdarzenia spoglądał na znaki drogowe. Odnosząc się do policyjnej kontroli drogowej obwiniony wyjaśnił, że radiowóz podjechał wówczas do jego samochodu bez sygnału i zatrzymano go za pomocą lizaka. Obwiniony wyjaśnił, że w czasie policyjnej kontroli drogowej odmówiono okazania mu dokumentów dotyczących legalizacji urządzenia do pomiaru prędkości, zaś samo nagranie zostało okazane mu przez szybę, która była opuszczona do połowy. Wskazał on również, że interweniujący policjanci nie chcieli się ponownie przedstawić oraz podali, że jeśli nie przestanie on zadawać pytań, to wezwą załogę prewencyjną. Obwiniony wyjaśnił również, że w czasie k ontroli drogowej jeden z policjantów się oddalił i zaczął palić papierosy. Wskazał on również, że w w/w kontroli drogowej brał udział obecny na rozprawie świadek, tj. D. D. oraz jeszcze jeden policjant. Obwiniony wyjaśnił, że w czasie policyjnej kontroli drogowej odmówił przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego, gdyż w miejscu przeprowadzenia kontroli drogowej występowało inne ograniczenie prędkości niż podawali interweniujący policjanci. Wyjaśnił on także, że podczas kontroli drogowej policjanci zatrzymali jego prawo jazdy. Obwiniony wyjaśnił, że w czasie zdarzenia w kierowanym samochodzie nie przewoził pasażera i po zatrzymaniu jego pojazdu do kontroli drogowej na miejsce interwencji przyjechał jego kolega, który przywiózł dowód rejestracyjny pojazdu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy Policji D. D. i T. B.. Są one również niezgodne z ujawnionym nagraniem z policyjnego wideorejestratora, na którym zarejestrowano pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego w czasie zdarzenia. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie nie wziął pod uwagę tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on na nieprawidłowości w zachowaniu policjantów podczas prowadzonej przez nich kontroli drogowej po zatrzymaniu kierowanego przez niego pojazdu. Ocena zachowania policjantów po zatrzymaniu pojazdu obwinionego, w przypadku naruszenia przez nich przepisów, mogła mieć znaczenie w przypadku prowadzenia przeciwko nim postępowania dyscyplinarnego.

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których obwiniony wskazywał, że otrzymał od Zarządu Dróg Miejskich potwierdzenie, że na drodze prowadzącej z Centrum do Węzła S. występuje ograniczenie prędkości do 60 km/h, wskazać należy, że w aktach sprawy znajduje się pismo Zarządu Dróg Miejskich z dnia 23 lipca 2015 r. /k. 28, 31/ stanowiące odpowiedź na pismo obwinionego /k. 27, 30/, w którym wskazano, że w Al. (...) na odcinku od węzła Ł. do węzła S. aktualnie obowiązuje dopuszczalna prędkość pojazdów do 60 km/h i została przygotowana dokumentacja techniczna na podwyższenie ograniczenia dopuszczalnej prędkości do 70 km/h. Wskazać należy, że autor powyższego pisma, w niniejszym piśmie podał jedynie ogólne informacje dotyczące obowiązującego w dniu, w którym zostało sporządzone niniejsze pismo, tj. w dniu 23 lipca 2015 r. ograniczenie prędkości występujące w Al. (...) na odcinku od węzła Ł. do węzła S.. W powyższym piśmie nie podano, że w dniu zdarzenia, tj. w dniu 16 czerwca 2015 r. występowało w tym miejscu to samo ograniczenie prędkości pojazdów.

Przed Sądem przesłuchany został autor powyższego pisma z dnia 23 lipca 2015 r. /k. 28, 31/ – świadek M. W. /e-protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2016 r. – k. 100-101/. Z zeznań świadka M. W. wynika, że obwiniony kilkukrotnie występował do Zarządu Dróg Miejskich w sprawie prędkości obowiązujących na ul. (...). (...)i pierwsze pismo z dnia 23 lipca 2015 r. było bardzo ogólne, gdyż węzeł jest to bardzo złożony obiekt drogowy i zwrócenie się przez obwinionego z zapytaniem o określenie dopuszczalnej prędkości od węzła do węzła było bardzo ogólnym stwierdzeniem i tak też tą sprawę wówczas potraktowano. Świadek w złożonych zeznaniach wskazał, że zrozumiał wówczas, że obwiniony wnosił o podanie prędkości obowiązującej obecnie, tj. w czasie sporządzania odpowiedzi na powyższe pismo. Świadek wskazał również, że w dalszej korespondencji obwiniony zadawał szczegółowe pytania dotyczące obowiązującej w tym miejscu prędkości i były mu udzielane dość szczegółowe odpowiedzi. Odnosząc się do ograniczenia prędkości w czasie zdarzenia świadek wskazał, że w momencie wjazdu na węzeł występował w tym miejscu znak drogowy B-33 informujący o ograniczeniu prędkości do 60 km/h, jednakże za w/w węzłem występowało skrzyżowanie, które odwoływało ograniczenie prędkości określone tym znakiem i obowiązywało w tym miejscu ograniczenie prędkości do 50 km/h.

Wskazać należy również, że z kolejnego pisma Zarządu Dróg Miejskich z dnia 17 lutego 2016 r. /k. 85/ sporządzonego przez R. M. – zastępcę Naczelnika Wydziału Organizacji (...) wynika, że przebudowa węzła S.-W. była realizowana przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad i granica robót kończyła się przed węzłem Ł. – K. – Al. (...). Z powyższego pisma wynika, że od węzła S. do rozjazdów łącznic przed ul. (...) obowiązywała prędkość 70 km/h wprowadzona przez (...) i za rozjazdami, które tworzą skrzyżowanie a znaki o ograniczeniu prędkości B-33 (70 km/h) nie były powtórzone, obowiązywała prędkość 50 km/h w godz. 5:00-23:00 i 60 km/h w godz. 23:00-5:00 zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym. W powyższym piśmie wskazano, że znak D-42 „obszar zabudowany” jest ustawiony w terenie w Al. (...) w rejonie skrzyżowania z ul. (...). Z powyższego pisma wynika również, że od dnia 30 września 2015 r. na wskazanym odcinku Al. (...) obowiązuje ograniczenie prędkości do 70 km/h.

Przed Sądem autorka pisma z dnia 17 lutego 2016 r. /k. 85/ świadek R. M. /e-protokół rozprawy z dnia 7 kwietnia 2016 r. – k. 99-100/ wskazała, że oba te pisma, tj. pisma z dnia 23 lipca 2015 r. i z dnia 17 lutego 2016 r. dotyczą tego samego odcinka. Świadek wskazała również, że w sporządzonym przez nią piśmie zostało wyszczególnione, że ograniczenie prędkości do 60 km/h obowiązywało w tym miejscu od godz. 23.00 do 5.00 rano a od 5.00 rano do 23.00 obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Zdaniem świadka R. M. M. W. prawdopodobnie źle zrozumiał treść wniosku obwinionego lub przez zapomnienie nie rozdzielił prędkości obowiązujących w tym miejscu.

Sąd obdarzył zeznania świadków R. M. i M. W. walorem wiarygodności, gdyż są one konsekwentne, jasne i logiczne.

W celu ustalenia obowiązującego w dniu 16 czerwca 2015 r. ograniczenia prędkości pojazdów w miejscu zdarzenia Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K..

Z opinii biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2016 r. – k. 73-74/ wynika, że obwiniony jadąc ul. (...). Jerozolimskie od Centrum początkowo zobowiązany był do stosowania się do limitu prędkości określonego przez znak B-33 znajdujący się przy wlocie do tunelu pod skrzyżowaniem Al. (...) i ul. (...). Biegły mając na uwadze nagranie z policyjnego wideorejestratora wskazał, że z uwagi na to, że pomiar ten był dokonany poza tunelem, należy kwalifikować, że miało to miejsce za skrzyżowaniem, które tworzą jezdnie. Biegły wskazał, że na tym odcinku w różnym okresie czasu występowały różne limity prędkości dopuszczalnej i podczas jego oględzin miejsca zdarzenia w grudniu 2015 r. można było dostrzec znak B-33 podnoszący dopuszczalną prędkość do 70 km/h. Biegły na podstawie nagrania z policyjnego wideorejestratora stwierdził, że powyższy znak B-33 nie występował w tym miejscu w czasie zdarzenia. Biegły stwierdził, że zdarzenie miało miejsce w obszarze zabudowanym, gdzie dopuszczalna prędkość wynosiła 50 km/h.

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Zeznania przesłuchanych w sprawie funkcjonariuszy Policji: D. D. /k. 12-13, e-protokół rozprawy z dnia 17 listopada 2015 r. – k. 44-45/ i T. B. /e-protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2015 r. – k. 53-54/, Sąd uznał w całości za wiarygodne, spójne i logiczne. Świadkowie ci to osoby dla obwinionego obce, zrelacjonowali oni jedynie okoliczności dotyczące ich służby i opisali czynności przez nich podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym nagraniem z wideorejestratora.

W złożonych zeznaniach oboje policjanci potwierdzili, że w miejscu przeprowadzenia pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego nie obowiązywał znak drogowy B-33 i z uwagi na to, że był to teren zabudowany, w związku z tym występowało w tym miejscu ograniczenie prędkości do 50 km/h. Świadek T. B. podał również, że obecnie w miejscu tym występuje ograniczenie prędkości do 70 km/h. W złożonych zeznaniach świadek T. B. podał także, że zawsze okazuje on nagranie z policyjnego wideorejestratora przez otwarte drzwi lub przez szybę kierując monitor w stronę kierowcy. Świadek T. B. wskazał także, że w czasie kontroli drogowej policjanci nie dysponują świadectwem homologacji urządzenia, gdyż dysponuje nim tylko jego producent i dysponują oni innymi dokumentami, które okazywane są wyłącznie na wniosek kierowcy. Świadek T. B. wskazał nadto, że do jednego kierowcy nie wzywa on innych jednostek lub służb, gdyż jest on w stanie sam sobie poradzić. Świadek D. D. wskazał nadto, że w przypadku, gdyby obwiniony zażądał w czasie kontroli drogowej świadectwa legalizacji, to wówczas zostałoby one mu okazane.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że w dniu 16 czerwca 2015 r. około godz. 08:40 w W. jadąc Alejami (...) od strony ulicy (...) w kierunku do węzła S.-W. wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 1 w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym 50 km/h o 53,1 km/h i jechał z prędkością 103,1 km/h.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone w art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h.

Okoliczności wskazane w zarzucie wniosku o ukaranie potwierdziły się przede wszystkim w zeznaniach funkcjonariuszy Policji D. D. i T. B., pełniących w tym czasie służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem policyjnym wyposażonym w wideorejestrator V. 2A nr fabryczny 006, który posiadał ważne świadectwo legalizacji, a także w nagraniu z policyjnego wideorejestratora /k. 5/, na którym została zarejestrowana prędkość poruszania się samochodu kierowanego przez obwinionego w czasie dokonywania pomiaru prędkości. Na podstawie opinii biegłego sądowego J. K., dokumentacji /k. 97-98/ i pism Zarządu Dróg Miejskich /k. 28, 31, 85/, a także zeznań świadków M. W. i R. M., którzy zostali przesłuchani na okoliczność sporządzenia w/w pism, Sąd ustalił, że w czasie zdarzenia w miejscu przeprowadzenia kontroli prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h określone na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego. Obwiniony świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość.

Dokonując wymiaru kary Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 33 § 1 i 2 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw. Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe /k. 15-16/ – obwiniony był dwunastokrotnie karany mandatami za wykroczenia drogowe oraz dwukrotnie karany sądownie za wykroczenia drogowe, w tym również za wykroczenia drogowe związane z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości, co świadczy o nagminnym lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane mu kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionego przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego, co uzasadnia orzeczenie w tej sprawie kary grzywny w wyższej niż uprzednio wysokości.

Uwzględniając cele prewencji indywidualnej Sąd uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 600 zł. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, który był wysoki – obwiniony kierując pojazdem przekroczył dozwoloną prędkość aż o 53,1km/h, poruszając się z prędkością 103,1 km/h. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 600 zł będzie odpowiednia i dostatecznie dolegliwa dla obwinionego, sprzyjająca ochronie porządku prawnego w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 zł.

Jednocześnie Sąd mając na uwadze względy słuszności, obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 100 złotych, zwalniając go od ponoszenia kosztów związanych z wydaniem opinii przez biegłego, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.