Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2016 roku

sprawy T. P. s. M. i B. ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 23 sierpnia 2015r. ok. godz. 17:00 w W. na skrzyżowaniu ul. (...)/(...) kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznaczonym przejściu dla pieszych,

tj. za wykroczenie z art. 90 kw w zw. z art. 26 ust. 1 (...),

2.  w tym samym miejscu i czasie wykonując manewr zawracania nie zastosował się do znaku poziomego P4 "linia podwójna ciągła",

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

orzeka:

I.  obwinionego T. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 wykroczenia z art. 90 kw w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 wykroczenia z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 600 (sześćset) złotych,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 6577/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 2015 r. T. P. kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) poruszał się ul. (...) w W. i zbliżał się do skrzyżowania z ul. (...). Za powyższym skrzyżowaniem ul. (...)/(...) znajdowało się oznakowane przejście dla pieszych. Na środku powyższego przejścia dla pieszych, pomiędzy pasami ruchu dla przeciwnych kierunków jazdy znajdowała się wysepka rozdzielająca jezdnię oraz przejście dla pieszych.

W tym czasie za skrzyżowaniem ul. (...)/(...), przed powyższym oznakowanym przejściem dla pieszych zatrzymał się M. H., który pchał wózek, w którym znajdował się jego trzymiesięczny syn. Tuż za M. H. zatrzymała się jego żona E. H. (1) oraz jego matka E. H. (2).

Następnie przed wejściem na pasy przejścia dla pieszych M. H. upewnił się, że może bezpiecznie wejść na przejście dla pieszych. Zauważył on wówczas pojazd poruszający się ul. (...), który znajdował się jeszcze w znacznej odległości od powyższego przejścia dla pieszych. Gdy M. H. pchając przed sobą dziecięcy wózek, w którym znajdował się jego syn, wszedł na pasy przejścia dla pieszych, zauważył, że samochód ten poruszając się z dużą prędkością, znacznie zbliżył się do przejścia dla pieszych. M. H. wraz z dzieckiem w wózku, w obawie przed potrąceniem zatrzymał się na przejściu dla pieszych. Po zatrzymaniu się M. H. tuż przed nim przejechał samochód marki F. (...) o nr rej. (...), którym kierował T. P.. Kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) T. P. zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych nie ustąpił pierwszeństwa pieszym, a następnie przejeżdżając kierowanym samochodem przez przejście dla pieszych w bliskiej odległości od M. H. i jego rodziny, w żaden sposób nie zareagował na ich obecność na przejściu dla pieszych i pomimo odpowiednich warunków drogowych występujących w tym miejscu, tj. dużej szerokości jezdni w pobliżu w/w przejścia dla pieszych, nie zmienił kierunku jazdy, tak, aby ominąć w większej odległości pieszych znajdujących się na przejściu dla pieszych.

Następnie kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) T. P. po przejechaniu przez przejście dla pieszych, z uwagi na reakcję M. H. na jego zachowanie, tj. podniesienie przez M. H. ręki do góry, wykonał kierowanym samochodem gwałtowny manewr zawracania. W trakcie wykonywania powyższego manewru drogowego T. P. nie zastosował się do znaku poziomego P4 „linia podwójna ciągła”, przejeżdżając przez w/w linię. Po wykonaniu manewru zawracania T. P. podjechał kierowanym samochodem w stronę rodziny H., którzy zdążyli w tym czasie przejść na drugą stronę ulicy i zaczął w ich kierunku przez otwartą szybę samochodu przeklinać i im ubliżać. Następnie na skrzyżowaniu ul. (...)/(...) T. P. ponownie wykonał kierowanym samochodem manewr zawracania i następnie odjechał w kierunku ul. (...). W wyniku tego zdarzenia drogowego żaden z członków rodziny H. nie odniósł obrażeń ciała.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego T. P. /k. 22-23/, zeznań świadka E. H. (2) /k. 16, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 44-45/, zeznań świadka E. H. (1) /k. 15, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 45/, zeznań świadka M. H. /k. 4, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 45/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1-2/, płyty CD /k. 8/, protokołu oględzin /k. 9-10/, zdjęć /k. 11-14/.

Obwiniony T. P. /k. 22/ podczas składania wyjaśnień w postępowaniu wyjaśniającym w Komisariacie Policji W. U. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Obwiniony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Oświadczył, że wyjaśnienia pisemne dostarczy do KPP N. do dnia 12 października 2015 r. Obwiniony T. P. /k. 23/ w pisemnych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego nieustąpienia pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznaczonym przejściu dla pieszych wskazał, że to pieszy popełnił wówczas wykroczenie, ponieważ wtargnął na przejście dla pieszych bezpośrednio przed nadjeżdżający pojazd, czyli nie zastosował się do art. 14 Kodeksu (...). Odnosząc się do drugiego z zarzuconych mu czynów, obwiniony wskazał, że powyższy zarzut, tj. niezastosowanie się do znaku poziomego P4 „linia podwójna ciągła” w czasie wykonywania manewru zawracania, był również niezasadny, gdyż powyższy manewr zawracania wykonał kilka metrów za przejściem dla pieszych, w miejscu, w którym znajdował się znak poziomy barwy białej P-1 „linia pojedyncza przerywana”, który w żaden sposób nie ograniczał wykonywania przez niego powyższego manewru.

Obwiniony T. P. nie stawił się na rozprawę w dniu 24 lutego 2016 roku pomimo prawidłowego wezwania. Nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Sąd, przeprowadził rozprawę zaocznie i wydał w sprawie wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Za niewiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których wskazywał on, że to pieszy popełnił wówczas wykroczenie, gdyż przechodząc przez przejście dla pieszych wtargnął bezpośrednio przed nadjeżdżający pojazd. Sąd nie dał wiary również tym wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazywał on, że manewr zawracania wykonał w miejscu, w którym znajdował się znak poziomy barwy białej P-1 „linia pojedyncza przerywana”. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami naocznych świadków zdarzenia M. H., E. H. (2) i E. H. (1) oraz są one niezgodne z ujawnionym nagraniem z monitoringu zamontowanego na skrzyżowaniu ul. (...)/(...) (płyta k. 8). Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenia i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania.

Wiarygodne są natomiast te wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, że znajdował się w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie. W tym zakresie są one niesporne.

Okoliczność, że obwiniony faktycznie popełnił przedmiotowe wykroczenia drogowe wynika z zeznań świadków E. H. (2) /k. 16, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 44-45/, E. H. (1) /k. 15, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 45/ i M. H. /k. 4, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 45/. Sąd uznał za wiarygodne zeznania wskazanych świadków, gdyż są one konsekwentne, zgodne, logiczne i nie zawierają sprzeczności. Świadkowie ci są osobami obcymi dla obwinionego i nie mieli powodów, by pomawiać obwinionego o zachowania, które mogłyby skutkować jego odpowiedzialnością wykroczeniową. W złożonych zeznaniach świadkowie przedstawili przebieg zdarzenia, w tym zachowanie obwinionego polegające na nieustąpieniu pierwszeństwa na oznaczonym przejściu dla pieszych oraz wskazali, że następnie po przejechaniu kierowanym samochodem przez przejście dla pieszych obwiniony wykonał manewr zawracania, przejeżdżając w trakcie wykonywania powyższego manewru przez „linię podwójną ciągłą”.

Relacja przedstawiona przez świadków E. H. (2), E. H. (1) i M. H. - jest zgodna z obiektywnym dowodem w sprawie tj. nagraniem z monitoringu zamontowanego na skrzyżowaniu ul. (...)/(...) (...)/płyta k. 8, protokół oględzin powyższego nagrania /k. 9-10/.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W konsekwencji powyższego Sąd ustalił, że obwiniony T. P. w dniu 23 sierpnia 2015 r. ok. godz. 17:00 w W. na skrzyżowaniu ul. (...)/(...) kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznaczonym przejściu dla pieszych, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 90 kw w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wykroczenia określonego w art. 90 Kodeksu wykroczeń dopuszcza się ten, kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu. Szczególna ostrożność, zgodnie z art. 2 ust. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Mając na uwadze użyte przez ustawodawcę sformułowanie „szczególna”, oznacza kwalifikowaną postać ostrożności.

T. P. nie ustępując pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznaczonym przejściu dla pieszych i utrudniając im przejście na drugą stronę jezdni, wyczerpał znamiona zarzucanego mu wykroczenia.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego Sąd stwierdził winę i sprawstwo obwinionego odnośnie zarzuconego mu wykroczenia z art. 92 § 1 kw, polegającego na tym, że w dniu 23 sierpnia 2015r. ok. godz. 17:00 w W. na skrzyżowaniu ul. (...)/(...) kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) wykonując manewr zawracania nie zastosował się do znaku poziomego P4 „linia podwójna ciągła”,

W myśl art. 92 § 1 kw, odpowiedzialność za to wykroczenie ponosi ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Warunkiem przypisania odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 kw jest więc niezastosowanie się do znaku lub sygnału, czyli takie zachowanie, które narusza obowiązek wynikający ze znaku lub sygnału. Znaki i sygnały obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania określa rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Zgodnie z § 86 ust. 5 w/w rozporządzenia, znak P-4 „linia podwójna ciągła” rozdziela pasy ruchu o kierunkach przeciwnych i oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią. Zatem obwiniony nie stosując się do znaku P-4 „linia podwójna ciągła” przejeżdżając po niej wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Zgodnie z treścią art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W czasie zdarzenia obwiniony świadomie zignorował podstawowe zasady prawa o ruchu drogowym, dotyczące obowiązku ustąpienia pierwszeństwa pieszym, znajdującym się na oznaczonym przejściu dla pieszych i następnie świadomie, podczas wykonywania manewru zawracania, nie zastosował się do znaku P-4 „linia podwójna ciągła” przejeżdżając po niej.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw, ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie wykroczenia określone w art. 90 kw i w art. 92 § 1 kw zagrożone są karą grzywny albo karą nagany. Oba te przepisy zawierają identyczne sankcje co do rodzajów kar, jak i ich rozmiarów. Sąd przyjął, że przepisem, który w analizowanym wypadku jest stosowniejszy, jako pełniej charakteryzujący zachowanie obwinionego jest przepis art. 92 § 1 kw.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 90 kw jako wysoki. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Zachowanie polegające na nieustąpieniu pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznaczonym przejściu dla pieszych było niebezpieczne dla pieszych, w tym dziecka, którzy w przeciwieństwie do osób poruszających się pojazdami, nie byli w żaden sposób chronieni przed kontaktem z nadjeżdżającym pojazdem, w wyniku czego ich zdrowie, jak i życie było zdecydowanie bardziej zagrożone niż ma to miejsce w przypadku innych uczestników ruchu drogowego. Piesi przechodzący przez oznakowane przejście dla pieszych mieli prawo oczekiwać, że inni uczestnicy ruchu będą respektowali ich prawo do przejścia w sposób bezpieczny na drugą stronę jezdni.

Stopień winy obwinionego odnośnie czynu z art. 92 § 1 kw, mając na uwadze dyrektywy art. 47 § 6 kw również był wysoki. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego, jakim jest bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Obwiniony w sytuacji dostrzeżenia ręki M. H. – reakcji na nieustąpienie pierwszeństwa, świadomie zignorował przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym i wykonał gwałtownie manewr zawracania przejeżdżając przez „linię podwójną ciągłą”.

Sąd miał na uwadze także zachowanie obwinionego po zdarzeniu. Obwiniony po wykonaniu manewru zawracania podjechał w pobliże miejsca, w którym znajdowali się M. H. i jego rodzina, po to, aby doprowadzić do konfrontacji z nim, podejmując jednocześnie próbę przestraszenia jego i jego rodziny, która przebywała w jego pobliżu, aby odreagować swoją frustrację, wyłącznie dlatego, że pieszy ośmielił się podnieść do góry rękę, w sytuacji przejeżdżającego pojazdu, zwracając w ten sposób kierującemu uwagę na naruszenie przez niego zasad ruchu drogowego. W ocenie Sądu tego typu zachowanie obwinionego świadczy o agresywnej i nagannej postawie oraz wskazuje na brak krytycyzmu wobec własnego niezgodnego z prawem postępowania. Okoliczności te Sąd potraktował jako obciążające przy wymiarze kary.

W konsekwencji, na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw Sąd wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 600 złotych. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 600 złotych jest współmierna do stopnia zawinienia, jak i wysokiej społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia zapobiegawcze i wychowawcze cele kary. W ocenie Sądu kara ta będzie dostatecznie dolegliwa, by w przyszłości prawidłowo sprzyjać przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd ocenił, że wymierzenie obwinionemu kary w niższej wysokości, biorąc pod uwagę rażące zachowanie obwinionego, nie byłoby wystarczające w zakresie prewencyjnego oddziaływania kary. Orzeczona kara w ocenie Sądu rzeczywiście skłoni obwinionego do sumiennego zastanowienia się nad swoim bulwersującym, w zakresie naruszenia zasad ruchu drogowego i okoliczności towarzyszących, zachowaniem, polegającym na popełnieniu wykroczeń drogowych i uświadomi obwinionemu, że zachowania takie nie są tolerowane w porządku prawnym, a sprawcy tego typu wykroczeń muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami swojego postępowania.

O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 złotych i wymierzył mu opłatę w wysokości 60 zł stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.