Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Rusińska

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2016 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko A. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda M. S. od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 2 grudnia 2015 r., sygn. akt V GC 27/15 upr

I.  Zmienia zaskarżony wyrok:

1.  w pkt I (pierwszym) w ten sposób, że:

a)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 196,11 zł (trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt sześć złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 kwietnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

b)  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe od kwot:

- 639,04 zł (sześćset trzydzieści dziewięć złotych cztery grosze) od dnia 5 kwietnia 2013 roku do dnia 11 września 2014 roku;

- 639,04 zł (sześćset trzydzieści dziewięć złotych cztery grosze) od dnia 5 kwietnia 2013 roku do dnia 29 września 2014 roku

c) umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

2. w pkt II (drugim) w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda 56 zł (pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

VI Ga 31/16

UZASADNIENIE

Powód M. S. złożył w Sądzie Rejonowym w Lublinie pozew przeciwko A. R. z żądaniem wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zasądzającego na jego rzecz kwotę 4474,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podał że pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił od powoda opakowania na kwotę 4474,19 zł. Powód wielokrotnie wzywał pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia. Pisemne wezwania do zapłaty, telefony i wizyty przedstawiciela powoda u pozwanego nie odniosły skutku.

W dniu (...)r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie zarejestrowanej pod sygnaturą akt VI Nc-e (...)wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Pozwany A. R. złożył sprzeciw zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Pozwany twierdził, że nie kupował od powoda żadnych opakowań w postaci butelek czy skrzynek od piwa. Nie upoważniał też osoby o nazwisku (...) do zamawiania i przyjmowania towarów oraz akceptowania faktur w imieniu pozwanego. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że nie wiadomo, kiedy rzekoma dostawa miała miejsce.

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego we Włocławku.

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy we Włocławku oddalił powództwo (pkt. I) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II). Rozstrzygnięcie swoje Sąd oparł na szczegółowych ustaleniach i rozważaniach, z których wynika, że strony współpracowały ze sobą regularnie w latach 2004 – 2012. W tym czasie pozwany kupował u powoda towar w postaci alkoholu i napojów. Zamawiane było piwo, wódka, wino i różnego rodzaju napoje, w tym (...) 0,33 l. Piwo było dostarczane w puszkach, ale też w butelkach lub KEG-ach o różnej pojemności - 30 l i 50 l. Cena za alkohol i napoje nie obejmowała ceny za opakowania. Kaucja za opakowania nie była od pozwanego pobierana. Strony nie poczyniły żadnych uzgodnień, z których wynikałoby, że w razie niezwrócenia opakowania pozwany będzie zobowiązany zapłacić powodowi kaucję lub równowartość opakowań. Przy każdej dostawie pracownicy pozwanego zwracali kierowcy przywożącemu towar puste opakowania, które mieli na stanie. Pozwany nie prowadził jednak ewidencji opakowań zwrotnych. Powód M. S. wystawił A. R. z tytułu niezwróconych opakowań w postaci butelek (...),33 l, opakowań KEG 30 l i 50 l , butelek KP i skrzynek fakturę Vat nr (...) z dnia (...)na kwotę 8118,58 zł z terminem płatności wynoszącym 210 dni, to jest do dnia 04 kwietnia 2013 r. Powyższa faktura została skorygowana łącznie o kwotę 4183,43 zł:

-fakturą korygującą Vat (...) z dnia (...)r. o kwotę 1621,71 zł

- fakturą korygującą Vat (...) z dnia (...) o kwotę 1892,92 zł,

- fakturą korygującą Vat (...) z dnia (...) o kwotę 29,76 zł,

- fakturą korygującą Vat (...) z dnia (...)o kwotę 639,04 zł. W dniu 29 września 2014 r. pozwany przelał na rzecz powoda kwotę 639,04 zł tytułem zapłaty faktury korygującej Vat (...) z dnia (...). M. S. kierował do A. R. wezwania do zapłaty równowartości niezwróconych opakowań zwrotnych. Pozwany kwestionował obowiązek zapłaty. W rozważaniach Sąd Rejonowy argumentował, że powinnością powoda było wykazanie, że łącząca strony umowa nie dotyczyła tylko sprzedaży alkoholi i napojów ale, że w umowie tej strony porozumiały się co do zapłaty przez pozwanego za niezwrócone opakowania. Zdaniem Sądu I instancji powód nie wykazał zasadności roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność związania się stron procesu umową, w której określone byłyby zasady dokonywania rozliczeń stron w przypadku niezwrócenia przez pozwanego opakowań zwrotnych, w których dostarczano mu zamówiony towar, w szczególności, że po stronie pozwanego istniał obowiązek uiszczania kaucji za te opakowania. Twierdzenia powoda nie znalazły potwierdzenia ani w zeznaniach przesłuchanych świadków, ani w dokumentacji złożonej w toku postępowania. Zeznania świadków B. P. i P. W. dotyczyły głównie kwestii związanych z realizacją zamówień towaru – alkoholu, napojów. Świadkowie zeznali, że w imieniu powoda nie prowadzili rozmów z pozwanym, czy też z pracownikiem pozwanego odnośnie uiszczania kaucji za opakowania zwrotne, w których przywożony był towar. Świadkowie utrzymywali, że pozwany miał obowiązek uiszczenia równowartości opakowań w przypadku ich niezwrócenia powodowi, ale przyjmowali, że obowiązek ten był konsekwencją ustaleń powoda z pozwanym. Świadkowie nie mieli jednak wiedzy na temat prowadzonych w tym kierunku rozmów między stronami. Z powyższych względów zeznania świadków nie były pomocne przy ustalenia kwestii rozliczania się stron z niezwróconych opakowań. Sąd Rejonowy stwierdził, że na podstawie zeznań świadków nie można więc ustalić czy strony poczyniły ustne ustalenia w tym zakresie. Strony procesu zeznawały odmiennie na temat podstaw rozliczeń w przypadku niezwrócenia przez pozwanego opakowań zwrotnych. Pozwany utrzymywał, że kwestia ta nigdy nie była przedmiotem rozmów stron i taki obowiązek nie leżał po stronie pozwanego. Powód twierdził natomiast, że pozwany miał świadomość ciążącego na nim obowiązku zwrotu opakowań, a w sytuacji ich niezwrócenia zapłaty ich równowartości. Przyznał jednak, że nigdy nie czynił z pozwanym ustaleń w zakresie obowiązku uiszczania przez pozwanego kaucji za opakowania. Twierdził, że zasady w tym zakresie były znane powodowi i zostały ustalone niejako przez praktykę wypracowaną przez strony. Zasady współpracy stron również zdaniem Sądu Rejonowego nie pozwały przyjąć, że strony poczyniły ustne ustalenia, iż na pozwanym będzie ciążył obowiązek uiszczenia kaucji za niezwrócone opakowania ustalonej w wysokości. Należy również podkreślić, iż w trakcie współpracy stron nigdy wcześniej strony nie rozliczały się z opakowań, a przynajmniej nie zostało to wykazane w toku postępowania. Sąd Rejonowy stwierdził, że jedynym dowodem jaki powód przedłożył na okoliczność ilości niezwróconych opakowań oraz ich ceny była faktura Vat nr (...) z dnia (...). Faktura ta nie może jednak stanowić dowodu na okoliczność treści umowy w zakresie rozliczeń z niezwróconych opakowań, a zwłaszcza ich ilości i wartości. Podpisane faktury mają moc dowodową jaka wynika z treści art. 245 k.p.c., a wiec stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tych dokumentach. W orzecznictwie zauważa się, że wyłącznie na podstawie faktury VAT nie sposób ustalić, że strony łączyła umowa określonej treści, jak i tego, czy i w jakim zakresie umowa ta została zrealizowana (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 listopada 2007 roku, II CNP 129/07). Chcąc udowodnić przed sądem zasadność dochodzonego roszczenia wierzyciel musi więc wykazać zawarcie oraz treść umowy i spełnienie przez siebie świadczenia. Faktura stanowiąca podstawę żądań powoda została zakwestionowana przez pozwanego jeszcze przed procesem. Jak przyznał peł. powoda na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r. w telefonicznej rozmowie pozwany nie godził się na zapłatę kwoty z faktury, pozwany proponował zapłatę połowy, na co peł. powoda nie przystał. Zdaniem Sądu I instancji oceny okoliczności sprawy nie zmienia fakt, że sporna faktura była kilka razy korygowana, bo jak twierdzi powód pozwany zwracał opakowania i w związku z tym po każdym kolejnym zwrocie korygowano fakturę. Powód z faktu, że pozwany zwracał opakowania i przelał na jego rzecz kwotę 639,04 zł wywodzi, iż pozwany faktycznie zaakceptował fakturę dotyczącą zwrotnych opakowań. Twierdził też, że pozwany nigdy nie kwestionował tej faktury. Takie twierdzenia są jednak nieuzasadnione. Pozwany wyjaśnił, że od samego początku kwestionował istnienie po swojej stronie obowiązku płacenia za niezwrócone opakowania, a spornej faktury nie zaksięgował. Przed procesem prowadził z powodem rozmowy telefoniczne w sprawie opakowań dążąc do polubownego rozwiązania problemu. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom pozwanego dotyczącym przelewu na kwotę 639,04 zł, w których zeznał, że ów przelew dotyczył faktury korygującej i był najprawdopodobniej wykonany pomyłkowo. Rzeczywiście przelew na tę kwotę został wykonany na poczet faktury korygującej, co wskazano w treści przelewu (k.48). Fakt zapłaty faktury korygującej zmniejszającej wartość faktury głównej nie ma racjonalnego uzasadnienia, więc nie można wykluczyć pomyłki pozwanego. Okoliczność, że faktura z dnia (...)r. oraz faktury korygujące opatrzone zostały pieczątką firmową pozwanego oraz podpisane zostały przez pracowników pozwanego nie świadczy o zaakceptowaniu treści tej faktury przez pozwanego. Sąd podkreślił okoliczność, że najczęściej faktury były przywożone do klubu przez kierowcę wraz z zamówionym towarem, przyjmowały je osoby, które akurat pracowały i zajmowały się obsługą baru. Nie było więc realnej możliwości, aby te faktury weryfikować i sprawdzać pod względem merytorycznym. Powód twierdził, iż ceny opakowań ujęte w spornej fakturze są cenami ustalonymi przez producenta. Jednak między stronami nie było uzgodnień co do ceny, którą pozwany będzie musiał uiścić za dany rodzaj niezwróconego opakowania. Sąd Rejonowy powołał treść art. 547 § 1 k.c. w świetle którego jeżeli ani z umowy sprzedaży, ani z zarządzeń określających cenę nie wynika, kogo obciążają koszty wydania i odebrania rzeczy, sprzedawca ponosi koszty opakowania. Sąd zauważył również, że w świetle art. 14a obowiązującej wówczas ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych (Dz.U.2001.63.638), producent lub jednostka handlu hurtowego produktów w opakowaniach wielokrotnego użytku byli obowiązani do odbioru na własny koszt opakowań wielokrotnego użytku od jednostek handlu detalicznego, którym sprzedawali produkty w opakowaniach wielokrotnego użytku. W art. 27a w/w ustawy wskazano nawet, że kto, będąc producentem lub zarządzającym jednostką handlu hurtowego produktów w opakowaniach wielokrotnego użytku, nie odbiera na własny koszt opakowania wielokrotnego użytku od jednostki handlu detalicznego, który sprzedaje produkty w takich opakowaniach, podlega karze grzywny. W konsekwencji jeżeli umowa nie stanowiła inaczej w zakresie przeznaczenia opakowań na powodzie jako jednostce handlu hurtowego produktów w opakowaniach wielokrotnego użytku ciążył wręcz administracyjno - prawny obowiązek odbioru opakowań od pozwanego. Należy jednak zastrzec, że w świetle umów sprzedaży łączących strony nie budziło wątpliwości, że skoro pozwany nie zakupił opakowań to ciążył na nim cywilno-prawny obowiązek ich zwrotu, co potwierdza wypracowana w ciągu wielu lat współpracy stron praktyka. Podsumowując, Sąd Rejonowy stwierdził, że powód nie wykazał, aby strony łączyła umowa, na mocy której pozwany ma obowiązek zapłacić kaucję (czy cenę) za niezwrócone opakowania. Powodowi nadal jednak pozostaje powództwo o wydanie tych opakowań (o ile powód udowodni, że pozwany faktycznie nie zwrócił opakowań), a dopiero niemożność przywrócenia stanu zgodnego z umową czyli odzyskania opakowań uzasadniałaby ewentualne roszczenie odszkodowawcze z tytułu nienależytego wykonania przez pozwanego umowy (niewykonania obowiązku zwrotu opakowań). Z ostrożności procesowej Sąd wskazuje, że materiał dowodowy zebrany w toku niniejszego procesu nie dawał podstaw do ustalenia, że zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego na gruncie art. 471 k.c., w szczególności wobec braku wykazania, że pozwany rzeczywiście nie wywiązał się ze zwrotu opakowań, a powód z tego tytułu poniósł szkodę tak co do zasady jak i wysokości. Skoro powód nie udowodnił istnienia roszczenia dochodzonego pozwem na podstawie art. 535 k.c. a contrario i art. 547 § 1 k.c. Sąd Rejonowy oddalił powództwo. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zarzucając:

I naruszenie prawa procesowego to jest art. 5 k.p.c. w związku z art. 210 § 1, § 2, § 2 ¹ i § 3 k.p.c. poprzez:

a)przeprowadzenie rozprawy w sposób niewłaściwy, brak wskazania zakresu materiału dowodowego, który Sąd poddał ocenie na rozprawie co doprowadziło do sytuacji, iż strony nie mogły skorzystać z prawa do roztrząsania wyników postępowania dowodowego,

b)brak udzielenia przez Sąd skarżącemu działającemu bez profesjonalnego pełnomocnika wskazówek co do czynności procesowych to jest co do możliwości popierania zgłoszonych wniosków, obowiązku wypowiedzenia się do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych oraz o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań, jak również brak pouczenia o treści art. 162, 207, 217, 229 i 230 k.p.c. co doprowadziło do braku złożenia zastrzeżenia do protokołu po przyjęciu przez Sąd pisma procesowego pełnomocnika pozwanego z dnia 23.11.2015 roku podczas ostatniego posiedzenia w sprawie oraz braku odniesienia się do podniesionych w nich twierdzeń oraz złożenia dalszych wniosków dowodowych lub wniosku o odroczenie rozprawy celem ustosunkowania się do twierdzeń przedstawionych w tym piśmie. Naruszenia te zdaniem skarżącego doprowadziły pozbawienia możliwości efektywnej obrony swych praw przez powoda .

Skarżący zarzucił też naruszenie prawa procesowego to jest art. 207 § 6 i 7 k.p.c. poprzez brak dokonania zwrotu pisma przygotowawczego pełnomocnika pozwanego z dnia 23.11.2015 roku pomimo, iż pismo to zostało złożone dopiero na ostatnim posiedzeniu, na którym doszło do zamknięcia rozprawy, bez stosownego zarządzenia Sądu, a także bez uprawdopodobnienia przez pozwanego , iż twierdzenia w nim zgłoszone nie zostały zgłoszone uprzednio w sprzeciwie od nakazu zapłaty lub ustnie na pierwszym terminie rozprawy bez winy pozwanego, co niewątpliwie mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za instancję odwoławczą.

II Z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia w/w zarzutów i wniosku skarżący zarzucił wyrokowi:

1.Naruszenie prawa procesowego to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a) błędną, sprzeczną za zasadami logicznego rozumowania oceną dowodów zeznań świadków B. P. (2) i P. W. (2), przesłuchania powoda oraz faktur i faktur korygujących poprzez uznanie, iż z treści tych dowodów nie wynika, , iż pomiędzy stronami doszło do ustaleń dotyczących zasad zwrotu opakowań oraz obowiązku zapłaty w przypadku gdy opakowania nie były zwrócone , podczas gdy dowody te w sposób spójny i wzajemnie siebie uzupełniający udowadniają, iż do ustaleń takich musiało dojść,

b) błędną ocenę dowodu z przesłuchania pozwanego przez bezkrytyczne danie wiary pozwanemu w kwestii twierdzenia, iż pomiędzy stronami lub ich przedstawicielami nie doszło do jakichkolwiek uzgodnień dotyczących zwrotu opakowań, podczas gdy jest to logicznie sprzeczne z bezpośrednio potwierdzoną przez pozwanego okolicznością, iż był on świadomy obowiązku zwrotu opakowań, oraz tego, że wiarygodność pozwanego obniża pojawienie się w jego twierdzeniach informacji sprzecznych, co do zakresu upoważnienia osoby o nazwisku B., która to w jego imieniu podpisała fakturę ustalającą stan zadłużenia w stosunku do powoda,

c) sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania przyjęcie, że faktura numer (...) z dnia (...)oraz faktury korygujące do w/w faktury zostały podpisane przez pracowników pozwanego lub osoby przez niego upoważnione bez zapoznania się z ich treścią, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iż wśród tych osób byli osoba prowadząca w imieniu pozwanego klub muzycznym oraz menadżer hotelu, a więc osoby dzierżące odpowiednie stanowiska, a tym samym świadome wagi podpisania dokumentu jakim jest faktura, co miało wpływ na rozstrzygnięcie ponieważ spowodowało, iż Sąd nie uznał, iż faktury te stanowiły potwierdzenie stanu zaległości pozwanego w stosunku do powoda i tym samym i jego roszczenia,

d) sprzeczne z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania uznanie, , iż prawidłowo uznana przez Sąd okoliczności, że pozwany negocjował kwotę zapłaty za opakowania proponując zapłatę połowę sumy żądanej przez powoda, nie wynika z faktu uznania przez pozwanego swojego zadłużenia, podczas gdy zasady logicznego rozumowania i doświadczenie życiowe wskazują na wniosek przeciwny,

Naruszenia te spowodowały, iż Sąd przyjął błędny stan faktyczny co niewątpliwie miało wpływ na treść wyroku.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda:

- kwoty 3 196 zł 11 gr wraz z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 05.04.2013 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 119 zł 26 gr tytułem odsetek ustawowych za okres od dnia 05.04.2013 roku do dnia 11.09.2014 roku od uregulowanej z opóźnieniem kwoty 639 zł 4 grosze,

- kwoty 123 zł 36 gr tytułem odsetek ustawowych za okres od dnia 05.04.2013 roku do dnia 29.09.2014 roku od uregulowanej z opóźnieniem kwoty 639 zł 4 grosze,

Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji skarżący szczegółowo zaprezentował swoje argumenty.

Pozwany złożył odpowiedź na apelację, w której wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. Pozwany argumentował, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego a powód otrzymał od Sądu pouczenie o treści przepisów procedury cywilnej. Pozwany wskazał też, że powód w trakcie procesu nie przejawiał inicjatywy dowodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, choć nie wszystkie zgłoszone w niej zarzuty są trafne.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 5 k.p.c. w zw. z art. 210 § 1, § 2, § 2 ¹ i § 3 k.p.c. W treści wezwania na rozprawę zarówno powód jak i jego nieprofesjonalny pełnomocnik otrzymali pouczenia przewidziane w art. 210 § 2 ¹ k.p.c. tj. pouczenie o treści art. 162,207,217,229 i 230 k.p.c. Nie można Sądowi pierwszej instancji skutecznie zarzucić naruszenia art. 5 k.p.c. Przepis ten nie nakłada na sąd obowiązku informowania strony, w jaki sposób winna ona wykazać zasadność swojego roszczenia. Udzielanie stronie przez sąd pouczeń co do czynności procesowych w toku postępowania można uznać za uzasadnione w celu zapewnienia równości stron wtedy, gdy sąd stwierdzi, że strona jest nieporadna, gdy napotyka na niezależne od niej trudności lub przeszkody, które mogłyby prowadzić do niekorzystnego dla niej wyniku sprawy. W przedmiotowej sprawie nie można uznać, że strona powodowa działała nieporadnie, nie zachodziły też żadne dodatkowe okoliczności uzasadniające inne niż dokonane w wezwaniu na rozprawę pouczenia.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 207 § 6 k.p.c. przepis ten nakazuje sądowi pominąć zgłoszone przez stronę spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy. W piśmie z dnia 23 listopada 2015 roku pozwany nie zawarł wniosków dowodowych, a zawarte w nim twierdzenia były rozwinięciem prezentowanego już wcześniej w sprawie stanowiska pozwanego. Na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 roku na podstawie art. 207 § 3 k.p.c. Sąd Rejonowy postanowił przyjąć to pismo pozwanego, tak więc nie można dopatrzeć się również naruszenia art. 207 § 7 k.p.c.

Słuszny jest natomiast zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., które miało wpływ na wynik sprawy. Zdaniem Sądu Okręgowego, z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie należało wyprowadzić inne wnioski, które wynikają z logiki, doświadczenia życiowego i praktyki wieloletniej współpracy stron. Uwypuklić należy okoliczność, że zarówno faktura VAT nr (...) jak i faktury korygujące były podpisywane przez odbiorcę (i opatrzone pieczątką działalności pozwanego). Na fakturze o nr (...) nad podpisem odbiorcy widnieje zapis ,,Towar po sprawdzeniu ilości i jakości otrzymałem wraz z oryginałem faktury VAT”. Pozwany otrzymał dwa wezwania do zapłaty tj. wezwanie z dnia 22 października 2013 roku i 15 stycznia 2014 roku, na które nie udzielił żadnej odpowiedzi ani nie żądał wyjaśnień. Pierwszej odpowiedzi na wezwanie pozwany udzielił dopiero w dniu 20 stycznia 2015 roku (k.40). Jeszcze we wrześniu 2014 roku pozwany zwrócił część opakowań i dokonał wpłaty w kwocie 639,04 zł (okoliczności bezsporne). Zdaniem Sądu Rejonowego dokonanie wpłaty było omyłką pozwanego. Sekwencja zdarzeń prowadzi jednak do wniosku, że przed procesem pozwany nie kwestionował swojej należności i trudno przyjąć, że kolejne czynności, odbiory faktur, zwroty czy też wpłata były wynikiem omyłki. Pozwany jest przedsiębiorcą i w stosunku do niego w zakresie spraw związanych z prowadzeniem działalności wymagana jest podwyższona staranność. Trzeba też wskazać na zeznania świadka P. W. (2), który stwierdził, że przez lata praktyka wyglądał w ten sposób, że jak klient nie rozliczył się z opakowań to powód wystawiał na te opakowania fakturę. Powód i jego pracownicy pilnowali, żeby towar i dokumenty były sprawdzane i robiła to osoba decyzyjna (menadżer). Świadek dodał też, że klient wiedział jakie są ceny opakowań bo one są cały czas stałe i stałe we wszystkich hurtowniach (rozprawa z dnia 23 października 2015 roku 00:36:24 – 00:47:00). Świadek B. P. (3) jednoznacznie stwierdziła, że faktura na opakowania była uzgadniana z klientem a pozwany nigdy wcześniej (tj. do czasu procesu) jej nie kwestionował.

W świetle przeanalizowanych dowodów nie sposób zgodzić się z ustaleniami Sądu Rejonowego, że strony nie poczyniły żadnych uzgodnień, z których wynikałoby, że w razie niezwrócenia opakowań pozwany będzie zobowiązany zapłacić powodowi wartość opakowań. Z powołanych dowodów wynika, że strony uzgodniły, że rozliczenie opakowań nastąpi poprzez wystawienie faktury sprzedażowej (sprzedaż opakowań), faktura została podpisana i nie była przez pozwanego kwestionowana do czasu przedmiotowego procesu. Ceny opakowań były przez wiele lat współpracy stałe i znane pozwanemu.

Błąd dotyczący oceny materiału dowodowego spowodował naruszenie prawa materialnego tj art. 6 k.c. poprzez przyjęcie , że powód nie udowodnił roszczenia oraz art. 535 k.c stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Naruszenie prawa materialnego Sąd Okręgowy bada z urzędu.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok zasądzając pozostałą do zapłaty kwotę 3 196,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami ( art. 535 k.c. i art. 481 k.c.) oraz odsetki od dokonanej z opóźnieniem zapłaty (art. 481 k.c.). W zakresie w jakim powód cofnął pozew należało postępowanie umorzyć ( art. 355 § 1 k.p.c.).

O kosztach postępowania przed Sądem I instancji orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się uiszczona opłata od pozwu 56 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Na zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę składa się opłata od apelacji – 100 zł.