Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2016r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Tomala

Protokolant: st. sekr. sądowy Daria Kozłowska

przy udziale Prokuratora Prok. Rej del do Prok. Okr. H. K.

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2016r.

sprawy M. P.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 7 lipca 2015r. sygn. II K 1001/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 100 (sto) złotych opłaty.

SSO Michał Tomala

Sygn. akt IV Ka 1772/15

UZASADNIENIE

D. N. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 23 lutego 2012 r. w miejscowości W. C.a, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził S. D. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 400 zł za pośrednictwem Internetu w ten sposób, że umieścił na portalu (...) pod aukcją nr (...) ofertę sprzedaży telefonu komórkowego S. (...) X. V. za kwotę 400 zł wprowadzając w ten sposób w błąd co do faktu posiadania ww. przedmiotu oraz możliwości i zamiaru wywiązania się z zobowiązania, a tym samym i przesłania go S. D. po otrzymaniu przelewem kwoty 400 zł i wyłudził pieniądze w ww. kwocie czym działał na szkodę S. D.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

II. w dniu 16 kwietnia 2012 r. w L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził W. B. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 418 zł za pośrednictwem Internetu w ten sposób, że umieścił na portalu (...) pod aukcją (...) ofertę sprzedaży telefonu komórkowego Samsung G. (...) za kwotę 400 zł powiększonej o 18 zł kosztów przesyłki wprowadzając w ten sposób w błąd co do faktu posiadania ww. przedmiotu oraz możliwości i zamiaru wywiązania się z zobowiązania, a tym samym i przesłania go W. B. po otrzymaniu przelewem kwoty 418 zł i wyłudził pieniądze w ww. kwocie, czym działał na szkodę W. B.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

III. w dniu 29 listopada 2012 r. w W. gmina N. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził R. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci (...) mixer (...) wartości 400 zł, w ten sposób, że po otrzymaniu ww. towaru zamówionego przez portal internetowy (...) podrobił dokument w postaci blankietu dowodu wpłaty pieniędzy Banku (...) na konto R. Ż., czym wprowadził w błąd ww. co do zamiaru wywiązania się z transakcji i wyłudził towar w postaci (...) mixer (...) o wartości 400 zł na szkodę R. Ż.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 2 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K 1170/12:

I. uznał oskarżonego za winnego popełniania zarzuconych mu czynów opisanych w punkcie I i II części wstępnej wyroku, przy czym ustalił, że oskarżony dopuścił się tych czynów, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich, tj. w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. i za te czyny na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 złotych, II. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 29 listopada 2012 r. w W. gmina N. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził R. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci (...) mixer (...) wartości 380 zł oraz pieniędzy w kwocie 20 zł, w ten sposób, że po zakupieniu na aukcji internetowej na portalu (...) wskazanej przedmiotu, nie zapłacił za niego, lecz przesłał na pocztę internetową R. Ż. podrobiony przez siebie dokument w postaci blankietu dowodu przelewu kwoty 400 zł z rachunku bankowego Banku (...) na konto R. Ż., wprowadzając w ten sposób ww. w błąd co do dokonania płatności tej kwoty, czym spowodował, że R. Ż. wysłał mu (...) mixer (...) wartości 380 zł płacąc za przesyłkę 20 zł, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 30 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 złotych,

III. na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu w punktach I i II kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz połączył wymierzone mu w tych punktach kary grzywny i wymierzył mu karę łączną 60 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 złotych,

IV. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej R. Ż. poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 400 złotych,

V. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego przepadek pudełka oklejonego taśmą koloru beżowego z zawartością trzech książek pt. „(...)”, (...) i Biuro (...), zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/135/12,

VI. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 1 pkt 1, ust. 2 pkt 3, § 16 i § 2 ust 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 j.t) przyznał od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. A. D. kwotę 1357,92 zł, w tym 253,92 zł podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w całości w tym od opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego D. N., zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze. Rozstrzygnięciu temu zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego wyroku i mający istotny wpływ na jego treść, a wyrażający się w przyjęciu, iż w stosunku do oskarżonego D. N. nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniające warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności w sytuacji gdy w rzeczywistości prognoza taka zachodzi,

2. rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie kary nieadekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego D. N. oraz nieuwzględnienie okoliczności łagodzących i w konsekwencji wymierzenie kary w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz przesłanek zawartych a w art. 53 k.k., powinna prowadzić do wniosku, że należałoby oskarżonemu wymierzyć karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres próby.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego D. N. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat.

W trakcie rozprawy apelacyjnej ujawniono aktualne dane o karalności dotyczące osoby oskarżonego D. N..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego D. N. okazała się bezzasadna, jednak wskutek jej wywiedzenia doszło do niewielkiej korekty zaskarżonego wyroku sprowadzającej się jedynie do wskazania, że w oparciu o przepis art. 4 § 1 k.k. podstawę wszystkich rozstrzygnięć stanowią przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r., jako względniejsze dla oskarżonego. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do ingerowania w treść zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie.

Przechodząc do zarzutów apelacji wskazać należy, że rozpoznając przedmiotową sprawę sąd rejonowy zgromadził kompletny materiał dowodowy, dający pełną podstawę do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych. Zarówno ocena zebranych w niniejszej sprawie dowodów oraz dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne, i w konsekwencji subsumpcja prawna, nie budzą zastrzeżeń sądu okręgowego. Rozstrzygnięć tych nie kwestionował również skarżący, który zaskarżył przedmiotowy wyrok jedynie w zakresie dotyczącym orzeczonej wobec oskarżonego D. N. kary pozbawienia wolności, a dokładniej braku zastosowania wobec niego warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

Podniesione w tym kierunku zarzuty nie zasługiwały jednak na uwzględnienie.

W procesie miarkowania kary, sąd I-ej instancji bez wątpienia miał na względzie ogólne dyrektywy sądowego wymiaru kary zakreślone przepisem art. 53 § 1 i 2 k.k. W ocenie sądu odwoławczego, sąd meriti procedował zatem w granicach przewidzianych przez ustawę. W konsekwencji zarówno kary jednostkowe, które - wbrew zarzutom apelacji - są adekwatne do ustalonego stopnia winy oskarżonego D. N. oraz społecznej szkodliwości przypisanych mu poszczególnych czynów, jak i kary łączne (pozbawienia wolności oraz grzywny), uwzględniające związek przedmiotowo-podmiotowy popełnionych przez oskarżonego czynów, nie są nadmiernie surowe. W takim kształcie i rozmiarze zrealizują też w pełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że sąd rejonowy w sposób skrupulatny i wyczerpujący wskazał dokładnie, jakie okoliczności zostały uwzględnione w procesie miarkowania poszczególnych kar jednostkowych. Podobnie rzetelnie sąd meriti uargumentował podstawy zastosowania zasady asperacji przy orzekaniu kary łącznej pozbawienia wolności oraz brak przesłanek do wyprowadzenia pozytywnej prognozy kryminologicznej w stosunku do oskarżonego D. N., mającej uzasadniać warunkowe zawieszenie wykonania tej kary. W tym zakresie sąd rejonowy prawidłowo wskazał na uprzednią karalność D. N., w tym również za tożsame co zarzucone oskarżonemu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., co wbrew twierdzeniom skarżącego stanowi istotną okoliczność dla oceny przesłanek określonych w art. 69 § 2 k.k., w szczególności w kontekście właściwości i warunków osobistych sprawcy, a także jego dotychczasowego sposobu życia. To właśnie uprzednia karalność D. N. wskazuje wybitnie, że tylko kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania może osiągnąć swoje cele wobec oskarżonego i wdrożyć go do poszanowania porządku prawnego. Nie bez znaczenia jest też fakt, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu w niniejszej sprawie czynów w okresie próby, w którym to czasie oskarżony winien wykazać się szczególnym poszanowaniem dla porządku prawnego a nie na odwrót – całkowicie lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych. Również to, że – jak słusznie uwypuklił sąd orzekający – oskarżony D. N. dopuścił się jednego z czynów będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie w czasie zaledwie po około dwóch tygodniach od wydania wyroku w innej sprawie, dobitnie wskazuje, że nie zasługuje on w żadnej mierze na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Nie sposób bowiem postawić co do jego osoby pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Za prawidłowością takiego rozstrzygnięcia przemawiają także względy wychowawcze wobec oskarżonego D. N. oraz brak przekonania, że kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Realność tej obawy potęguje właśnie uprzednia karalność D. N., która świadczy o braku skuteczności stosowanych do tej pory wobec oskarżonego represji karnych, w tym kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Prawidłowości wyboru rodzaju jak i wysokości kary łącznej pozbawienia wolności nie zdołały podważyć uwagi obrońcy, jakoby sąd I-ej instancji, nie uwzględnił w dostateczny sposób wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego D. N.. W kontekście tych twierdzeń, nie sposób jednak przeceniać wyeksponowanej przez obrońcę okoliczności, że oskarżony przyznał się do popełnienia trzeciego z zarzuconych mu czynów. Fakt ten nie może stanowić przesłanki decydującej w procesie miarkowania kary i uzasadniać jednocześnie łagodniejsze potraktowanie oskarżonego poprzez zastosowanie wobec niego pożądanego środka probacji.

Również okoliczności związane ze stanem zdrowia oskarżonego oraz jego trudną sytuacją materialną nie mogły doprowadzić do złagodzenia orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Sytuacja osobista oskarżonego D. N., uwzględniona zresztą przez sąd orzekający i poczytana na korzyść oskarżonego, nie może stanowić samodzielnej podstawy do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania tej kary. Zwrócić przy tym należy uwagę, iż stan zdrowia nie skłonił oskarżonego D. N. do zaprzestania działań przestępczych, które były przedmiotem niniejszego postępowania.

W takim stanie rzeczy, poza wskazaną na wstępie a dokonaną na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. niewielką korektą zaskarżonego orzeczenia, sąd odwoławczy w pozostałym zakresie, nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. D. kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym sąd okręgowy orzekł na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013, poz. 461 ze zm.) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015, poz. 1801).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., zaś o opłacie na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 4 oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.).

SSO Tomasz Karwacki