Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Dawid Nosewicz

Protokolant: staż. sąd. Sylwia Gruszczyńska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Chojnicach J. G.

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 r.

sprawy M. P. (P.)

syna S. i H. z domu G., urodzonego (...) w C.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 14 stycznia 2015 r., w sprawie II K 467/14, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 9 czerwca 2015 r., w sprawie VI Ka 228/15, za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 22 maja 2014 r., na karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, rozstrzygnięto o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztach sądowych;

2.  Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 28 stycznia 2015 r., w sprawie II K 861/14, za przestępstwa:

a.  z art. 278 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zb. z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk przy zast,. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w okresie od 16 lipca 2014 r. do dnia 23 lipca 2014 r., na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, orzeczono środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody i rozstrzygnięto w przedmiocie powództwa cywilnego;

b.  z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w nocy 10/11 lipca 2014 r., na karę roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i orzeczono środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody;

c.  z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 24 lipca 2014 r., na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

d.  z art. 278 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 14 czerwca 2014 r., na karę roku pozbawienia wolności i orzeczono środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody;

przy czym połączono orzeczone wobec oskarżonego M. P. kary pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzono mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności, rozstrzygnięto o dowodach rzeczowych, rozstrzygnięto o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztach sądowych;

2.  Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 13 maja 2015 r., w sprawie II K 143/15, za przestępstwo z art. 278 § 1 kk i art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 29 stycznia 2015 r., na karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności, orzeczono środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody, rozstrzygnięto o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztach sądowych;

I.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 i 4 kk łączy wobec skazanego M. P.:

- karę pozbawienia wolności, orzeczoną na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 14 stycznia 2015 r., w sprawie II K 467/14, opisaną w punkcie 1 części wstępnej wyroku,

- karę łączną pozbawienia wolności, orzeczoną na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 28 stycznia 2015 r., w sprawie II K 861/14, opisaną w punkcie 2 części wstępnej wyroku,

- karę pozbawienia wolności, orzeczoną na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 13 maja 2015 r., w sprawie II K 143/15, opisaną w punkcie 3 części wstępnej wyroku,

i jako karę łączną wymierza mu karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  orzeka, że w pozostałym zakresie powyższe wyroki podlegają oddzielnemu wykonaniu,

III.  na podstawie art. 577 kpk w zw. z art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec skazanego M. P. łącznej kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie II K 861/14 od dnia 22 lipca 2014 r. do dnia 23 lipca 2014 r. oraz od dnia 24 lipca 2014 r. do dnia 28 stycznia 2015 r., przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. S. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) złotych, w tym 23% VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu M. P. z urzędu,

V.  zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 123/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 14 stycznia 2015 r., w sprawie II K 467/14, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 9 czerwca 2015 r., w sprawie VI Ka 228/15, M. P. został skazany za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 22 maja 2014 r., na karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, rozstrzygnięto o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztach sądowych.

(dowód: wyrok SR w Chojnicach z dnia 14 stycznia 2015 r. w sprawie II K 467/14, k. 25, 46 wraz z postanowieniem z dnia 14 lipca 2015 r. k. 26, wyrok SO w Słupsku z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie VI Ka 228/05, k. 47, karta karna k. 15- 17)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 28 stycznia 2015 r., w sprawie II K 861/14, M. P. został skazany za przestępstwa:

a.  z art. 278 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zb. z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk przy zast,. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w okresie od 16 lipca 2014 r. do dnia 23 lipca 2014 r., na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, orzeczono środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody i rozstrzygnięto w przedmiocie powództwa cywilnego;

b.  z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w nocy 10/11 lipca 2014 r., na karę roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i orzeczono środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody;

c.  z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 24 lipca 2014 r., na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

d.  z art. 278 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 14 czerwca 2014 r., na karę roku pozbawienia wolności i orzeczono środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody;

przy czym połączono orzeczone wobec oskarżonego M. P. kar pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzono mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności, rozstrzygnięto o dowodach rzeczowych, rozstrzygnięto kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztach sądowych.

(dowód: wyrok SR w Chojnicach z dnia 28 stycznia 2015 r. w sprawie II K 861/14, k. 21-23, 42-44, wyrok SO w Słupsku z dnia 14 maja 2015 r. w sprawie VI Ka 188/15 k. 45, karta karna k. 15- 17)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 13 maja 2015 r., w sprawie II K 143/15, M. P. został skazany za przestępstwo z art. 278 § 1 kk i art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 29 stycznia 2015 r., na karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności, orzeczono środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody, rozstrzygnięto kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i kosztach sądowych.

(dowód: wyrok SR w Chojnicach z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie II K 143/15 k. 24, 49, wyrok SO w Słupsku z dnia 16 lipca 2015 r. w sprawie VI Ka 383/15, k. 50, karta karna k. 15- 17)

M. P. obecnie odbywa karę pozbawienia wolności w sprawach II K 143/15 oraz II K 851/14w Zakładzie Karnym w C.. Kara orzeczona w sprawie II K 467/14 dotychczas nie została wprowadzona do wykonania. Jego zachowanie w trakcie odbywania kary oceniane jest jako zmienne, z przewagą negatywnego. Był 7 razy karany za przekroczenia dyscyplinarne. Jeden raz został nagrodzony. W grupie osadzonych funkcjonuje na ogół zgodnie, do przełożonych prezentuje postawę właściwą. W sytuacjach dla siebie niekorzystnych potrafi przyjmować postawę roszczeniową lub dokonywać aktów samoagresji.

(dowód: opinia o skazanym k. 39)

Sąd zważył, co następuje w przedmiocie wydania wyroku łącznego:

Na wstępie wskazać należało, że w niniejszej sprawie znajdowały zastosowanie przepisy dotyczące orzekania kary łącznej, obowiązujące od dnia 1 lipca 2015 r. Zgodnie bowiem z treścią art. 19 ust. 1 Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie Ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) Przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Oznaczało to, że nowe przepisy stosuje się w sytuacji, gdy choćby jedna z obecnie wykonywanych kar orzeczona została prawomocnie po dniu 30 czerwca 2015 r.

Z treści art. 85 § 1 i 2 kk wynika, że jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za takie przestępstwa. Wymiar kary łącznej określony został natomiast granicami kar uprzednio wymierzonych od najwyższej z kar wymierzonych albo wymierzonej uprzednio kary łącznej (art. 86 § 4 kk) do ich sumy. Karami podlegającymi łączeniu są kary tego samego rodzaju, a także kara pozbawienia wolności i kara ograniczenia wolności. Nie podlegają więc łączeniu kara pozbawienia wolności z karą grzywny oraz kara ograniczenia wolności z karą grzywny.

Sąd, dysponując danymi odnośnie popełnionych przez skazanego czynów zabronionych oraz wydanych w związku z tym orzeczeń skazujących, dokonał więc badania możliwości objęcia wyrokiem łącznym wykonywanych aktualnie wobec skazanego kar. Skoro skazany odbył już w całości orzeczone uprzednio, na mocy wyroku łącznego z dnia 15 kwietnia 2014 r., w sprawie II K 94/19, kary pozbawienia wolności, to obecnie Sąd nie mógł wziąć ich pod uwagę, rozważając możliwość wydania wyroku łącznego.

Należy zauważyć, że obecnie wykonywanymi lub podlegającymi wykonaniu wobec skazanego były wszystkie kary szczegółowo opisane w części wstępnej wyroku. Wymierzone kary były przy tym karami podlegającymi łączeniu, co powodowało konieczność wydania w tym zakresie wyroku łącznego.

Granice możliwej kary łącznej w poszczególnych grupach kształtowały się więc od 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z wymierzonych kar- kara łączna orzeczona w sprawie II K 861/14) do 5 (pięciu) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności (suma wszystkich kar pozbawienia wolności- 7 miesięcy, 3 lata i 6 miesięcy oraz rok i 2 miesiące).

Przechodząc do rozważań nad wymiarem kary łącznej orzeczonej przez Sąd należało jednocześnie wskazać, iż zgodnie z treścią art. 85a kk orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W uzasadnieniu projektu Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie Ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) wskazano, że przepis ten przewiduje dyrektywy wymiaru kary łącznej. Ponieważ orzeczenie tej kary jest na korzyść skazanego (względem sumy kar jednostkowych), stąd przedmiotem oceny sądu powinny być w tym wypadku nie elementy związane bezpośrednio z czynem, uwzględnione już w wyroku skazującym, co tym bardziej ma znaczenie przy braku rozwiązywania węzła kary łącznej, ale elementy związane z osobą sprawcy. W ten sposób uzasadniona jest propozycja ograniczenia dyrektyw wymiaru kary do celów prewencyjnych i izolacyjnych".

Nie mogło jedocześnie umknąć z pola widzenia Sądu, że celem art. 85a kk nie jest wyczerpująca kodyfikacja kryteriów kształtowania sądowego wymiaru kary łącznej, a raczej wskazanie na dyrektywy priorytetowe, o czym świadczy poprzedzenie ich sformułowaniem "przede wszystkim". W istotnej mierze nadal aktualne pozostają zatem wypracowane w doktrynie i orzecznictwie kryteria oparte na powiązaniach między przestępstwami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu. Znaczenie tego dorobku ulec musi jedynie pewnemu przewartościowaniu ze względu na odejście przez ustawodawcę od realnego zbiegu przestępstw zamkniętego pierwszym wyrokiem co do któregokolwiek z nich jako przesłanki orzekania kary łącznej. Konsekwencji tej zmiany na gruncie sądowego wymiaru kary łącznej należałoby upatrywać w traktowaniu dotychczasowej konstrukcji zbiegu realnego przestępstw jako okoliczności uzasadniającej niższy sądowy wymiar kary łącznej w porównaniu z orzekaniem tej kary za przestępstwa przedzielone wyrokiem za którekolwiek z nich, co oczywiście będzie tracić na znaczeniu w miarę kolejnych skazań za kolejne grupy przestępstw. W efekcie jeszcze więcej racji może przemawiać za orzekaniem kary łącznej tym bliższej mechanizmowi absorpcji, im większe podobieństwo realnego zbiegu przestępstw (w dotychczasowym znaczeniu) do zbiegu przestępstw o charakterze pozornym (por. R. A. Stefański, Komentarz do art 86a kk, Legalis).

Mając na uwadze powyższe zależało zatem wskazać, że dotychczasowy sposób życia skazanego świadczył o tym, że jest on osobą zdemoralizowaną, nie szanuje obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu, z uwagi na charakter popełnionych przez skazanego czynów, popełnionych krótko po odbyciu poprzednich kar pozbawienia wolności, zupełnie lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych i moralnych, ale również mając na uwadze, że jest on zupełnie bezkrytyczny w swoim postępowaniu, należało podjąć zdecydowane działania w celu zapobieżenia podobnym sytuacjom. M. P., mimo wielokrotnej karalności, również za przestępstwa podobne, co więcej- mimo odbycia już długotrwałej kary pozbawienia wolności, nie wyciągnął żadnych wniosków ze swojego postępowania, nadal lekceważył obowiązujący porządek prawny i popełniał kolejne przestępstwa. Świadczyło to o głębokiej demoralizacji oskarżonego, który jest jednostką niepoprawną, wymagającą intensywnej resocjalizacji, co osiągnąć można jedynie w warunkach zakładu karnego. Jego postępowanie oraz sposób życia był zatem wyraźnym sygnałem dla organów wymiaru sprawiedliwości, również w zakresie kształtowania wymiaru kary łącznej, w oparciu o art. 85a kk. Również zachowanie skazanego w czasie odbywania kar należy ocenić krytycznie, mając na uwadze choćby ilość kar wymierzonych za przekroczenia dyscyplinarne oraz prezentowaną przez niego roszczeniową postawę. Jednocześnie łagodne potraktowanie oskarżonego mogłoby zostać przez niego potraktowane jako przejaw pobłażliwości i przyzwolenia na podobne zachowania, a z drugiej strony nie osiągnęłoby pożądanych skutków w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jak wskazano już powyżej Sąd miał też na uwadze, iż nadal aktualne pozostają wypracowane w doktrynie i orzecznictwie kryteria oparte na powiązaniach między przestępstwami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu. Przypomnieć należało, iż w świetle dotychczasowego orzecznictwa Sądów zastosowanie zasady pełnej absorpcji możliwe jest wtedy, gdy pomiędzy kolejnymi przestępstwami zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy, w tym również czasowy. Zastosowaniu tej zasady sprzeciwia się naruszenie przez sprawcę tych przestępstw m. in. różnych dóbr prawnych, czy też popełnienie ich na szkodę różnych pokrzywdzonych. Nadto, im bliższy jest ten związek tym większe znaczenie zyskuje zasada absorpcji kar, im mniejszy- zasada ich kumulacji. Przez związek ten należy rozumieć podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich. Dopuszczenie się ich na szkodę różnych pokrzywdzonych uzasadnia odstąpienie od absorpcji pełnej na rzecz częściowej kumulacji.

Warto nadmienić również, iż orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, czy też poprzez zastosowanie zasady absorpcji. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma także wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji ogólnej i indywidualnej. Kara łączna ma więc również oddziaływać wychowawczo na skazanego. Z całą stanowczością podkreślić trzeba również, że Sąd w tym składzie podziela w pełni pogląd, iż popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z zasady absorpcji (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 20 września 2001 r., II AKa 154/01 Prok. i Prawo 2002/4/26).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że w przypadku M. P. uzasadnione było zastosowanie zasady częściowej kumulacji kar. Sąd nie znalazł przy tym podstaw, aby wymierzając karę łączną wobec M. P. zastosować zasadę pełnej absorpcji, albowiem, jak wskazano powyżej, zasadę tę stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, a przesłanka prognostyczna pozwalała na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych, byłaby wystarczającą oceną zachowania się sprawcy, a jako taka osiągnęłaby cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec niego.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk połączył wobec skazanego M. P.:

- karę pozbawienia wolności, orzeczona na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 14 stycznia 2015 r., w sprawie II K 467/14, opisaną w punkcie 1 części wstępnej wyroku,

- karę łączną pozbawienia wolności, orzeczoną na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 28 stycznia 2015 r., w sprawie II K 861/14, opisaną w punkcie 2 części wstępnej wyroku,

- karę pozbawienia wolności, orzeczoną na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach z dnia 13 maja 2015 r., w sprawie II K 143/15, opisaną w punkcie 3 części wstępnej wyroku,

i jako karę łączną wymierzył mu karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Z uwagi na fakt, że w pozostałym zakresie wyroki nie podlegały łączeniu, Sąd w punkcie IV orzekł o osobnym ich wykonaniu.

Na podstawie art. 577 kpk w zw. z art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec skazanego M. P. łącznej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie II K 861/14 od dnia 22 lipca 2014 r. do dnia 23 lipca 2014 r. oraz od dnia 24 lipca 2014 r. do dnia 28 stycznia 2015 r., przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

O kosztach udzielonej skazanemu M. P. pomocy prawnej z urzędu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 54 poz. 1013 ze zm.), zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. S. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) złotych, w tym 23% VAT. Zgodnie bowiem z treścią § 22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1801) do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Mając na uwadze fakt, że wniosek o wydanie wyroku łącznego wpływał w dniu 8 czerwca 2015 r. należało zastosować przepisy dotychczas obowiązujące.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk, z uwagi na fakt, że M. P. pozostaje pozbawiony wolności i ma do odbycia długotrwałą karę, Sąd zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych uznając, że obowiązek ich uiszczenia byłby dla niego zbyt uciążliwy.