Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 7 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy w Kutnie:

- stwierdził, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków A. Z. (1) i K. M. wchodzą wskazane w punkcie I ruchomości oraz wierzytelność z tytułu sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ż. Osiedle (...) wraz z przynależną piwnicą, dla której to V Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Kutnie prowadzi księgę wieczystą nr (...) o wartości 70 000 zł;

- ustalił, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków A. Z. (1) i K. M. wchodzą składniki majątkowe wskazane w punkcie II postanowienia oraz odrębna własność lokalu mieszkalnego opisanego w punkcie III;

- dokonał podziału majątku wspólnego opisanego w punkcie I,II, III w sposób opisany w punkcie IV, w tym przyznał na wyłączną własność wnioskodawczyni A. Z. (1) składniki opisane w punkcie I ppkt 2 postanowienia;

- zasądził od wnioskodawczyni A. Z. (1) na rzecz uczestnika postępowania K. M. kwotę 58.041,54 zł tytułem spłaty z tytułu podziału majątku wspólnego, płatną w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia, wraz z ustawowymi odsetkami w wypadku uchybienia terminowi płatności;

- dokonał podziału majątku opisanego w pkt II postanowienia bez wzajemnych spłat i dopłat;

- nakazał uczestnikowi postępowania K. M. wydanie na rzecz wnioskodawczyni A. Z. (1) składników majątku wspólnego opisanych w punkcie VII postanowienia;

- nakazał wnioskodawczyni A. Z. (1) wydanie na rzecz uczestnika postępowania K. M. składników majątku wspólnego opisanych w punkcie VIII postanowienia;

oraz orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego postanowienia złożyła wnioskodawczyni A.

Z., zarzucając rozstrzygnięciu:

- sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału w sprawie wskutek naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezasadne przyjęcie, iż wnioskodawczyni w całości zatrzymała środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ż. Osiedle (...) w kwocie 70.000 zł podczas gdy z ustaleń wynikających z przeprowadzonych dowodów wynika, iż środki te zostały przez byłych współmałżonków faktycznie podzielone bezpośrednio po dokonanej sprzedaży.

W oparciu o powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w zakresie pkt IV ppkt 1 i 2 oraz pkt V postano wienia przez przyznanie na wyłączną własność wnioskodawczyni i uczestnika wierzytelności opisanej w pkt I ppkt 2 po połowie oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwoty 23.041 zł tytułem spłaty w terminie trzech miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia wraz z ustawowymi odsetkami w wypadku uchy bienia terminowi płatności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w wyniku prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Jedyny zarzut apelującej A. Z. (1) sprowadza się do zakwestionowania dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych w zakresie przyjęcia i zatrzymania przez nią kwoty 70.000 zł jako ceny z tytułu zawartej umowy sprzedaży lokalu nr (...) położonego w Ż., osiedle (...), a w konsekwencji ustalenia istnienia tej wierzytelności jako składnika majątku wspólnego objętego podziałem i zobowiązaniem apelującej do zwrotu połowy tej kwoty w ramach spłaty.

Według apelującej powyższe ustalenie nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności nie wynika ono z zeznań świadka A. W., które są wyrażone w trybie przypuszczającym i dotyczą ocen, a nie faktów, ani z zeznań uczestnika K. M., których wiarygodności dodatkowo przeczy jego zachowanie się po rzekomym przywłaszczeniu przez nią kwoty 70.000 zł w postaci podjętego ze zwłoką doniesienia o popełnieniu przestępstwa i odmowy jego wszczęcia przez prokuraturę.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje zatem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów.

Zdaniem Sądu Okręgowego wskazane przez apelującą argumenty przytoczone na uzasadnienie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. stanowią wyłącznie polemikę z prawidłową oceną dowodów przez Sąd Rejonowy, gdyż apelująca w żaden sposób nie wykazała, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów naruszała reguły logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzała się zasadom doświadczenia życiowego.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy, oparł się nie tylko na kwestionowanych przez wnioskodawczynię zeznaniach świadka A. W. (2), ale także na zeznaniach świadków: L. W. i M. W., które potwierdzają wersję zaprezentowaną przez uczestnika K. M.. Zarzuty apelującej wobec zeznań świadka A. W. (2) okazały się nieuzasadnione. Świadek zeznał, że przekazał pieniądze wnioskodawczyni i nie pamięta, aby były one dzielone w kancelarii między wnioskodawczynię a uczestnika postępowania. Wszyscy wskazani wyżej świadkowie będący uczestnikami przy czynności notarialnej potwierdzili, że pieniądze zabrała wnioskodawczyni.

Nie ma także podstaw do odmowy wiarygodności zeznaniom K. M.. Złożenie przez niego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa trzy tygodnie po zawarciu umowy sprzedaży nie było, jak chce apelująca, działaniem podjętym z opóźnieniem. Jak zeznał K. M., próbował on nawiązać kontakt z apelującą po wizycie u notariusza, ale próby te okazały się bezskuteczne („nie mógł przez kilka dni skontaktować się z A. Z.”). Nie można zatem czynić zarzutu uczestnikowi, że opóźnił się ze złożeniem doniesienia o popełnieniu przestępstwa, skoro w pierwszej kolejności próbował kontaktować się z apelującą, po czym w celu przygotowania się do złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa udał się z wizytą do adwokata C. P..

Odnośnie zaś kwestii odmowy wszczęcia dochodzenia przez Prokuraturę Rejonową w Kutnie należy zauważyć, że okoliczność ta sama przez się nie stanowi podstawy do przyjęcia, że do zatrzymania przez apelującą całej kwoty z tytułu sprzedaży mieszkania nie doszło. Sąd w postępowaniu cywilnym dokonuje bowiem samodzielnie ustaleń faktycznych. Jedynie ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym (art. 11 k.p.c.), co w niniejszej sprawie nie ma miejsca.

Apelująca nie przedstawiła zaś wiarygodnych dowodów pozwalających na ustalenie faktu podziału między nią a K. M. kwoty 70.000 zł. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w art. 232 k.p.c. który stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Świadek M. Z., która potwierdzała przedstawioną przez apelującą wersję zdarzeń zeznawała niespójnie i wewnętrznie sprzeczne. Również zeznania wnioskodawczyni są niekonsekwentne, gdyż z jednej strony podtrzymuje ona wersję o szarpaninie w aucie i wyrwaniu jej wówczas przez K. M. pieniędzy, a z drugiej o podziale pieniędzy już w kancelarii notarialnej. Ostatecznie zaś, wnioskodawczyni nie pamięta dokładnie ile pieniędzy wzięła ona, a ile uczestnik postępowania K. M., mimo, że poleciła ich przeliczenie matce, M. Z..

W świetle powyższych uwag oraz biorąc pod uwagę całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego należy przyjąć, że to apelująca zabrała kwotę 70.000 zł otrzymaną z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu, nie przekazując z niej części należnej uczestnikowi K. M..

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.

O kosztach w punkcie 2. postanowienia orzeczono w oparciu o art. 520 § 2 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. W okolicznościach niniejszej sprawy zachodzą podstawy do przyjęcia, że w postępowaniu odwoławczym interesy apelującej wnioskodawczyni A. Z. (1) były sprzeczne z interesami uczestnika postępowania K. M., zarzut apelującej nie okazał się uzasadniony, a w dodatku stanowił jedynie powtórzenie stanowiska zaprezentowanego przez nią w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, a więc istniały dostatecznie usprawiedliwione przyczyny dla oparcia rozstrzygnięcia na wyjątku przewidzianym w art. 520 § 2 k.p.c. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika uczestnika postępowania K. M. w wysokości 1.200 zł ustalono w oparciu o § 13 pkt 1, ppkt 1) w zw. z § 6 ust 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).