Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 września 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo G. C., A. K. oraz P. K. przeciwko (...) SA z siedzibą w L. Oddział (...), nie obciążając powodów kosztami procesu.

Apelację od powyższego wyroku w części oddalającej powództwo co do kwoty 3.500,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty oraz w zakresie, w jakim sąd nie zasądził na rzecz powodów żądanych kosztów postępowania poniesionych w sprawie wniosła strona powodowa, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. a) poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że zgoda powodów na przeprowadzenie linii energetycznej przez ich nieruchomość znajduje odzwierciedlenie w protokole z wiejskiego zebrania sołectwa S., podczas gdy nie wynika z niego kto i w jakim zakresie wyraził zgodę na wybudowanie przedmiotowej sieci; b) poprzez wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego wniosku sprzecznego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, że skoro w zaistniałym stanie faktycznym zostało wydane pozwolenie na budowę linii energetycznej, to poprzednik prawny pozwanej legitymował się tytułem do wejścia w teren i budowy sieci, podczas gdy w sposób wyraźny wykazano, że dokumentem tym był protokół opisany w pkt a, który w żaden sposób nie zawierał takiej zgody poprzedników prawnych powodów;

- art. 7 k.c. poprzez przyjęcie, iż w niniejszej sprawie domniemanie dobrej wiary w zakresie wejścia w posiadanie służebności i jej dalszego posiadania nie zostało obalone;

- art. 172 § 1 k.c. w zw. z art. 292 k.c. poprzez przyjęcie, iż pozwana nabyła służebność przesyłu poprzez zasiedzenie w terminie dwudziestu lat.

W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo co do kwoty 3.500,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty i zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów odpowiednio kwot: na rzecz G. C. kwoty 583,44 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty, na rzecz P. K. kwoty 583,44 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty, na rzecz A. K. kwoty 2.333,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty;

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kosztów postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

stosownie do zmiany zgodnie z żądaniem zawartym w punkcie 1.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w wyniku prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Istota zarzutów apelacji sprowadza się do kwestionowania przyjętej przez Sąd Rejonowy dobrej wiary pozwanej w zakresie korzystania z linii energetycznej wybudowanej w 1991 r. na nieruchomości powodów. Zdaniem apelującego, Sąd Rejonowy dokonał sprzecznej z art. 233 § 1 k.p.c. oceny dowodów w postaci złożonych do akt dokumentów, w szczególności protokołu z wiejskiego zebrania sołectwa S., przyjmując tym samym niesłusznie, że domniemanie wynikające z art. 7 k.c. nie zostało skutecznie wzruszone. Z dokumentów tych, a w szczególności z protokołu z wiejskiego zebrania sołectwa S., nie wynika bowiem zgoda na przeprowadzenie linii energetycznej przez działkę powodów.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje zatem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego, zaś argumenty apelującego nie wykazują, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwany legitymował się uprawnieniem do przeprowadzenia linii energetycznej przez działkę powodów. Biorąc pod uwagę, że na nieruchomości powodów pierwsza linia energetyczna była ta wybudowana w 1961 roku, a następnie rozbudowana w 1991 roku, to zgodnie ze wskazanymi poniżej przepisami, budujący inwestor musiał legitymować się zgodą właścicieli nieruchomości na przeprowadzenie linii lub też pozwoleniem organów administracji.

Rozpoczęcie i wykonywanie robót budowlanych dotyczących prowadzenia powszechnej elektryfikacji lub modernizacji sieci elektroenergetycznych, zarządzonej w trybie ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (Dz. U. z 1954 r. Nr 32, poz. 135) wymagało bowiem uzyskania pozwolenia na budowę (art. 29 ustawy z dnia 24 października 1974 r. – Prawo budowlane) pod rygorem skutków wymienionych w art. 21 ust. 4 prawa budowlanego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 1988 r. (...) SA (...)). Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy z 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania przez Urząd Wojewódzki w K. decyzji o pozwoleniu na budowę, tj. w dniu 9 października 1989 r., mogło być ono wydane jednostce organizacyjnej lub osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością. Decyzja – pozwolenie na budowę wydana inwestorowi nie legitymującemu się prawem do dysponowania nieruchomością, naruszałaby art. 29 ust. 5 ww. ustawy Prawo budowlane.

Apelujący wskazuje przy tym na brak zgody powodów na przeprowadzenie linii energetycznej przez ich działkę, co wynika z protokołu z wiejskiego zebrania sołectwa S. z dnia 18 czerwca 1989 r. Tymczasem, wskazać należy, że powodowie nigdy wcześniej nie domagali się od pozwanego wynagrodzenia z tytułu przeprowadzenia linii przez ich działkę ani też nie zabraniali mu korzystania z tej linii. Nie domagali się również usunięcia linii i urządzeń energetycznych. Okoliczności powyższe oraz fakt, że na inwestycję wyraziło zgodę zebranie sołectwa, mogły wywołać u pozwanego usprawiedliwione przekonanie że jego posiadanie odpowiada prawu, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą.

Powyższe ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy doprowadziły do prawidłowego uznania, że pozwany i jego poprzednicy prawni byli w dobrej wierze, a zatem do zasiedzenia doszło z upływem 20 lat, tj. 31 grudnia 2011 roku.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez pozwaną złożyło się jedynie wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 3 w zw. z § 7, ust. 1 oraz § 12, ust. 1, pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 490).