Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 130/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 września 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi uwzględnił w całości powództwo o zapłatę wytoczone przez Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo – Kredytową im. F. S. w G. przeciwko M. S. i R. S.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana M. S. zaskarżając go w całości.

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżąca zarzuciła naruszenie:

- art. 120§1kc w zw. z art. 14 ustawy o kredycie konsumenckim przez błędną jego wykładnie skutkującą przyjęciem, iż roszczenie powoda stało się wymagalne w dniu 16 października 2013 roku, podczas gdy stało się ono wymagalne co najmniej w dniu 5 maja 2009 roku;

- art. 5 kc przez jego niezastosowanie co skutkowało przyjęciem, iż zachowanie powoda nie stanowiło naruszenia zasad współżycia społecznego w postaci rzetelności i lojalności względem drugiej strony umowy;

- art.233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez uznanie , iż wierzytelność powoda nie jest wierzytelnością przedawnioną.

W konkluzji skarżąca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania .

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów zastępstwa adwokackiego za instancję odwoławczą według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Przy czym na wstępie zaznaczyć trzeba, że wobec faktu, że przedmiotowa sprawa rozpoznawana była w trybie uproszczonym, zaś Sąd II Instancji nie prowadził postępowania dowodowego, zgodnie z art. 505 13 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Wszystkie zarzuty podniesione w apelacji uznać natomiast należało za chybione.

Mimo przeciwnych sugestii apelacji, Sąd Rejonowy, dokonał bowiem wnikliwej i trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne w zakresie przepisów regulujących umowę pożyczki i wymagalności roszczenia w kontekście jego ewentualnego przedawnienia .

Swoje stanowisko przy tym Sąd ten także przekonująco i wyczerpująco uzasadnił a przedstawioną przez Sąd Rejonowy argumentację Sąd Okręgowy całkowicie podziela. W tym stanie rzeczy ponowne i szczegółowe jej przytaczanie jest zupełnie zbędne. Zwłaszcza, że w apelacji pozwany ograniczył się w znacznej mierze do powielenia argumentacji przedstawionej już przed Sądem I Instancji i szczegółowo przez ten Sąd rozważonej.

Wobec treści argumentów podniesionych w apelacji podkreślić jednak trzeba, że wbrew stanowisku skarżącego, w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego słuszna jest zasadnicza konkluzja Sądu Rejonowego, że powództwo wniesione przez stronę powodową, która udzieliła pożyczki zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim racje ma Sąd meriti, iż wypowiedzenie umowy kredytu wiążącej strony umowy t.j. powodowej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej i pozwanego R. S. było uprawnieniem udzielającego pożyczkę a nie obowiązkiem jak stara się udowodnić skarżąca.

Wynika to wprost z ar. 14 ustawy o kredycie konsumenckim prawidłowo powołanej przez Sąd meriti jako, że z treść tego przepisu jednoznacznie wskazuje, że kredytodawca może w określonych okolicznościach wypowiedzieć umowę kredytu lecz do jej wypowiedzenia nie jest jednoznacznie zobligowany.

Zważyć należy ponadto, iż w przedmiotowej sprawie przed dniem wypowiedzenia umowy nie został spełniony warunek do wypowiedzenia umowy wiążącej powoda z R. S. jako, że pozwany po każdorazowym wezwaniu do zapłaty kolejnej raty wpłacał na konto powoda żądane przez niego kwoty.

W takiej sytuacji powoływanie się przez skarżącą na treść art. 5 k.c. nie tylko nie jest zasadne ale całkowicie chybione jako, że skoro pozwany R. S. nie pozostawał w zadłużeniu przed wypowiedzeniem umowy pożyczki w wysokości dwóch pełnych rat to strona powodowa nie miała podstaw do wypowiedzenia umowy przed dniem 3 września 2013 roku

Skarżąca zaś zarzucając Sądowi I Instancji niewłaściwą ocenę dowodów, poprzestała jednie na powtórzeniu swoich racji, nie zdołała jednak przedstawić jakichkolwiek merytorycznych argumentów, które podważałyby prawidłowość poczynionych przez Sąd Rejonowy ocen i ustaleń.

Powyższe prowadzi do wniosku, że twierdzenia apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sądu I Instancji. Skarżąca nie zdołała bowiem podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może zaś polegać li tylko na forsowaniu własnej, korzystnej dla skarżącej wersji zdarzeń w oderwaniu od zgromadzonego materiału dowodowego. Dla jego skuteczności konieczne jest bowiem posłużenie się argumentami jurydycznymi, świadczącymi o tym, że wskazane w art. 233 § 1 k. p. c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy.

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Mając na uwadze powyżej poczynione rozważania, okoliczność, że apelacja wniesiona przez pozwaną została w całości oddalona oraz fakt, że powódka złożyła wniosek o zasądzenie na jej rzecz zwrotu poniesionych przez nią w postępowaniu odwoławczym, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. odpowiednio do zasady odpowiedzialności za wynik procesu Na koszty poniesione przez stronę powodową w postępowaniu apelacyjnym złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 300,00 złotych, ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i2, § 6 pkt 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz.U.02.163.1348 ze zm.).