Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 82.143,83 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 68.273,00 złotych od dnia 7 lutego 2015 roku i od kwoty 13.867,83 złotych od dnia wytoczenia powództwa oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że strony planowały wspólne prowadzenie działalności gospodarczej i utworzenie nowego podmiotu, który prowadziłby działalność w zakresie między innymi produkcji wyrobów z drewna, produkcji mebli oraz produkcji wyrobów tartacznych. Zgodnie z zawartą umową powódkę obciążał obowiązek dostarczenia maszyn i urządzeń umożliwiających funkcjonowanie przyszłego podmiotu. W wykonaniu tej umowy powódka zawarła umowę leasingu operacyjnego okleiniarki B. A. (...) i przekazała to urządzenie pozwanej. W dniu 4 października 2010 roku strony zawarły umowę spółki i założyły (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Pozwana nie przekazała okleiniarki nowo utworzonej spółce, natomiast sama je użytkowała w okresie od dnia 1 sierpnia 2010 roku do dnia 31 września 2011 roku. W dniu 12 października 2011 roku strony zawarły umowę dzierżawy tej okleiniarki, która – z uwagi na zwłokę w regulowaniu należności - została następnie rozwiązana. Pozwana dokonała zwrotu maszyny dopiero w dniu 8 kwietnia 2013 roku. Zdaniem powódki pozwana bezumownie użytkowała okleiniarkę łącznie przez okres 27 miesięcy. W niniejszym pozwie powódka dochodzi zapłaty należności za bezumowne korzystanie za okres od 1 marca 2012 r. do 31 marca 2013 r. (13 miesięcy). Za wcześniejszy okres prawomocnym wyrokiem sądu należność w kwocie 73.524,92 zł została na rzecz powódki zasądzona. Powódka wyjaśniła, że wysokość miesięcznego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie ustaliła w kwocie stanowiącej równowartość w złotych polskich czynszu dzierżawnego ustalonego na mocy umowy z dnia 12 października 2011 roku na kwotę 1.513,34 Euro, bez podatku Vat, zaś wyliczenia kwoty wyrażonej w złotych polskich dokonała według kursu euro NBP na dzień 13 czerwca 2013 roku, wynoszącego 4,2685 złotych. Ponadto powódka dochodziła zapłaty 13.867,83 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od 28 czerwca 2013 r. do 6 lutego 2015 r. Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew ani nie stawiła się na rozprawę mimo prawidłowego wezwania.

Wyrokiem zaocznym z dnia 29 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 82.143,83 zł z odsetkami od kwoty 68.273,00 zł od dnia 7 lutego 2013 r i od kwoty 13.867,83 zł od dnia 9 lutego 2013 r., w pkt II zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 117 zł tytułem zwrotu kosztów wywołanych zawezwaniem do próby ugodowej, w pkt III zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.725 zł tytułem kosztów procesu i w pkt IV nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności. W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwana wniosła o jego uchylenie i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów. W uzasadnieniu potwierdziła, że zawarła z powódką umowę dzierżawy oraz że umowa ta została rozwiązana przez powódkę w datach wskazanych w pozwie. Natomiast zakwestionowała fakt użytkowania spornej maszyny w terminie objętym żądaniem pozwu twierdząc, że maszyna pozostawała do dyspozycji powódki a pozwana wielokrotnie kierowała do niej wnioski o odebranie maszyny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 maja 2010 roku powódka zawarła z (...) spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę leasingu operacyjnego o nr (...) okleiniarki marki B. (...). W umowie określono czas trwania umowy na 48 miesięcy. Ratę miesięczną ustalono na kwotę 645,80 euro. Na powódce ciążył obowiązek opłacenia ubezpieczenia przedmiotu leasingu oraz jego bieżącej konserwacji i naprawy. Umowa przewidywała wykup przedmiotu leasingu przez leasingobiorcę, zaś wartość wykupu określono na 6%. Maszyna ta została wydana pozwanej i zamontowana w lokalu pozwanej przy ul. (...) w G. lipcu 2010 roku.

Dowód: umowa leasingu z dnia 24 maja 2010 roku (k. 22 – 23), harmonogram spłat rat (k. 24), Ogólne Warunki Umowy (k. 25 – 27), zlecenie spedycyjne (k. 30), potwierdzenie montażu (k. 31), protokoły odbioru (k. 32 - 35), przesłuchanie reprezentanta powódki T. M. (od godziny 00:07:29 do godziny 00:11:56 rozprawy z dnia 3 lutego 2016 r.).

Powódka zakupiła również piły standardowe, pilarkę tarczową, odciąg wiórów i trocin, stolik podporowy, belkę dociskową, rozdzielacz z blachy, piłę formatową i docisk pneumatyczny. Ostatecznie pozwana zakupiła te ruchomości w dniu 30 marca 2012 roku.

Dowód: faktury Vat wystawione powódce (k. 28 – 29, 41 - 43), faktura Vat nr (...) (k.55).

Strony planowały wspólne, poprzez tworzoną w tym celu spółkę, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji wyrobów z drewna i mebli. W tym celu powódka nabyła okleiniarkę marki B. (...).

W dniu 4 października 2010 roku strony zawarły umowę spółki, która miała działać pod firmą (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Jako przedmiot jej działalności wskazano między innymi: produkcja wyrobów tartacznych, produkcja wyrobów z drewna oraz korka z wyłączeniem mebli, produkcja arkuszy fornirowych i płyt wykonanych na bazie drewna, produkcja pozostałych wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa, produkcja mebli biurowych i sklepowych, produkcja mebli kuchennych oraz produkcja pozostałych mebli.

Spółka ta nie rozpoczęła działalności i nie osiągnęła żadnych przychodów. W dniu 26 października 2011 roku nadzwyczajne zgromadzenie wspólników (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. podjęło uchwałę nr 1/10/2011 o rozwiązaniu tej spółki oraz uchwałę nr 2/10/2011 o powołaniu likwidatora spółki w osobie D. G..

Dowód: umowa spółki z dnia 4 października 2010 r. (k. 36 – 40), protokół nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 26 października 2011 r. (k. 56 – 58),pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego (k. 191).

Pozwana sama użytkowała otrzymaną od powódki okleiniarkę w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w okresie od 30 lipca 2010 roku do 31 września 2011 roku. W lipcu 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. wykonała na zlecenie pozwanej naprawę okleiniarki. Pozwana używała tej maszyny do momentu, w którym weszła w posiadanie drugiej, nowej maszyny, co miało miejcie w kwietniu 2012 r.

W dniu 12 października 2011 roku strony postępowania zawarły umowę dzierżawy, zgodnie z którą powódka oddała w dzierżawę pozwanej okleiniarkę B. A. (...). W § 3 ust. 1 umowy strony postępowania ustaliły czynsz dzierżawny w wysokości 1.513,34 Euro brutto miesięcznie. Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy czynsz miał być płatny do 10 każdego dnia miesiąca z dołu na podstawie faktury wystawionej przez powódkę na koniec miesiąca, przy czym pierwszy okres płatności obejmował okres od 1 do 31 października 2011 roku. Płatność mogła być dokonywana w złotych polskich według średniego kursu NBP na dzień wystawienia faktury, bądź kwota netto mogła być płacona w Euro a podatek VAT w złotych polskich. W § 4 ust. 1 strony postanowiły, że umowa zostaje zawarta na czas określony do 31 maja 2014 roku bez możliwości jej wcześniejszego wypowiedzenia. Zgodnie z § 4 ust. 3 umowy powódce przysługiwało prawo natychmiastowego odstąpienia od umowy w przypadku nie płacenia przez pozwaną za trzy pełne okresy płatności. Zgodnie z § 7 w sprawach nieuregulowanych niniejszą umową zastosowanie miały mieć odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego.

Dowód: potwierdzenie montażu/rozliczenie godzin (k. 44), faktury Vat (k. 45 -46), umowa dzierżawy z dnia 12 października 2011 r. (k. 47), zeznania świadka M. M. (1) (od godziny 00: 10:39 do godziny 00:18:10 rozprawy z dnia 28 października 2015 r.), zeznania świadka S. B. (od godziny 00: 26:40 do godziny 00:31:44 rozprawy z dnia 28 października 2015 r.), zeznania świadka A. K. ( od godziny 00:34:01 do godziny 00:40:45 rozprawy z dnia 28 października 2015 r.), przesłuchanie reprezentanta powódki T. M. (od godziny 00:07:29 do godziny 00:20:56 rozprawy z dnia 3 lutego 2016 r.).

W piśmie z dnia 14 lutego 2012 roku powódka rozwiązała umowę dzierżawy okleiniarki z powodu niepłacenia przez pozwaną czynszu za trzy pełne miesiące, a także wezwała ją do zaprzestania korzystania z przedmiotu dzierżawy. Poinformowała pozwaną, że wyznacza termin odbioru maszyny na dzień 27 lutego 2012 roku.

Dowód : pismo z dnia 14 lutego 2012 roku (k. 48).

W pismach z dnia 5 marca 2012 r., 8 marca 2013 r., 13 marca 2012 i 25 marca 2013 roku powódka wzywała pozwaną do zwrotu okleiniarki i do zaprzestania jej używania, wyznaczała terminy jej odbioru na dzień 27 lutego 2012 roku oraz na dzień 16 marca 12 roku, a także wzywała pozwaną do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej przeprowadzenie okresowych przeglądów technicznych okleiniarki. Powódka zwracała się do pozwanej o wskazanie przez nią terminu, w którym możliwe będzie odebranie od niej okleiniarki. W piśmie z dnia 9 marca 2012 roku pozwana poinformowała powódkę, że przygotowanie i udostępnienie do odbioru okleiniarki w dniu 16 marca 2012 roku nie będzie możliwe, ponieważ maszyna znajduje się w trakcie prac niezbędnych do utrzymania jej we właściwym stanie technicznym. Zadeklarowała jednocześnie gotowość przekazania maszyny do odbioru w dniu 30 marca 2012 roku. W piśmie z dnia 25 marca 2013 r. powódka wyznaczyła ostateczny termin wydania maszyny na dzień 8 kwietnia 2013 roku. Dowody: korespondencja pomiędzy stronami (k.49 – 53).

Powódka w okresie wiosennym 2012 roku podjęła próbę odebrania powódce okleiniarki. Maszyna ta nie została jednak udostępniona powódce, a jej pracownicy nie zostali wpuszczeni na teren magazynu produkcyjnego pozwanej.

Ostatecznie powódka odebrała pozwanej okleiniarkę w dniu 8 kwietnia 2013 r. Do tej pory nikt nie mówił pracownikom pozwanej, że maszyna ma zostać wydana, nadto pozostawali oni w nieświadomości, że nie należy ona do pozwanej spółki.

Dowód: protokół zdawczo – odbiorczy (k. 54), zeznania świadka M. M. (1) (od godziny 00: 10:39 do godziny 00:18:10 rozprawy z dnia 28 października 2015 r.), zeznania świadka S. B. (od godziny 00: 26:40 do godziny 00:31:44 rozprawy z dnia 28 października 2015 r.), zeznania świadka A. K. ( od godziny 00:34:01 do godziny 00:40:45 rozprawy z dnia 28 października 2015 r.), przesłuchanie reprezentanta powódki T. M. (od godziny 00:07:29 do godziny 00:20:56 rozprawy z dnia 3 lutego 2016 r.), przesłuchanie reprezentanta pozwanej J. K. D.’a (od godziny 00:16:38 do godziny 00:22:49 rozprawy z dnia 6 kwietnia 2016 r.).

W piśmie z dnia 17 czerwca 2013 roku powódka poinformowała pozwaną, że obciąża ją kwotą 174.411,67 złotych tytułem bezumownego korzystania z okleiniarki, za okresy: od 1 sierpnia 2010 roku do 30 września 2011 roku oraz od 1 marca 2012 roku do 31 marca 2013 roku, oraz wezwała pozwaną do zapłaty tej kwoty w terminie do dnia 27 czerwca 2013 roku pod rygorem dochodzenia jej na drodze postępowania sądowego. Pismo to zostało wysłane pozwanej w dniu 17 czerwca 2013 roku. W odpowiedzi na powyższe pozwana w piśmie z dnia 20 czerwca 2013 roku zakwestionowała obowiązek zapłaty kwoty 174.411,67 złotych z tytułu bezumownego korzystania. Zaprzeczyła, że używała okleiniarki B. A. (...) od 1 sierpnia 2010 roku do 30 września 2011 roku i od 1 marca 2012 r. do 31 marca 2013 roku. Twierdziła, że w okresie od 1 sierpnia 2010 roku do 30 września 2011 roku okleiniarka była użytkowana przez spółkę (...). Nadto twierdziła, że korzystała z okleinarki w okresie od października 2011 roku do marca 2012 roku kiedy to po przeprowadzeniu konserwacji maszyny była gotowa do jej zwrotu z uwagi na wypowiedzenie umowy.

Dowody: korespondencja pomiędzy stronami (k.59 - 60 ).

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 czerwca 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GC 392/13 zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 73.524,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 czerwca 2013 r. oraz kosztami procesu za korzystanie przez powódkę z maszyny w okresie od 1 sierpnia 2010 roku do 30 września 2011 roku. W toku tego postępowania udzielono także roszczeniu powódki zabezpieczenia.

Dowód: odpis wyroku z dnia 18 czerwca 2014 r. z uzasadnieniem (k. 61 – 65), odpis wniosku o zabezpieczenie (k. 69-71), odpis postanowienia z uzasadnieniem (k.72 – 75), odpis postanowienia z dnia 26 stycznia 2015 r. (k. 75).

Powódka zawezwała pozwaną do próby ugodowej w zakresie roszczenia w kwocie 83.975,98 zł za bezumowne korzystanie z maszyny w okresie od 1 marca 2012 roku do 31 marca 2013 roku. Do ugody jednak nie doszło.

Dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej (k. 66 – 67), protokół z dnia 22 maja 2014 r. (k. 68).

Sąd zważył co następuje:

Wywiedzione powództwo okazało się uzasadnione. Poza sporem był fakt, że początkowo okleiniarka marki B. (...) była używania przez stronę pozwaną bez jakiegokolwiek tytułu prawnego, natomiast w dniu 12 października 2011 roku strony zawarły umowę dzierżawy tej maszyny. Pozwana nie kwestionowała w żaden sposób ustaleń tej umowy, w tym dotyczących wysokości czynszu dzierżawnego. Nie był także kwestionowany fakt, że w dniu 14 lutego 2012 r. doszło do rozwiązania umowy z uwagi na brak płatności czynszu dzierżawnego przez pozwaną. Jako podstawę materialnoprawną dochodzonego roszczenia powódka wskazała art. 225 k.c. Mając na uwadze ustalony stan faktyczny tak określona podstawa prawna okazała się wadliwa. Powódka w okresie objętym pozwem nie była właścicielem okleiniarki. Swoje władztwo faktyczne nad maszyną wywodzi bowiem z umowy leasingu jaką zawarła z (...) Funduszem (...). Sąd jednak nie jest związany podstawą prawną żądania a przytoczeniami faktycznymi w kontekście zgłaszanych roszczeń. Fakt, że powódka nie była właścicielem okleiniarki nie oznacza, że nie mogła ona dochodzić odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy odnośnie, której zawarto umowę leasingu. Z przedstawionego materiału dowodowego nie wynika by powódka nie mogła oddać rzeczy będącej przedmiotem leasingu do użytkowania pozwanej. Jest to o tyle istotne, że objęcie maszyny w drodze leasingu na podstawie umowy zawartej przez powódkę z (...) Funduszem (...) nastąpiło w celu rozpoczęcia działalności przez spółkę powołaną przez powódkę i pozwaną. O ile więc wskazanie dyspozycji art. 225 k.c. przez powódkę jest nieprawidłowe to jednak przedstawiony stan faktyczny w istocie zmierzał do wykazania, że powódka na skutek braku zwrotu przedmiotu dzierżawy poniosła szkodę. Po rozwiązaniu umowy dzierżawy pozwana nie wywiązała się z obowiązków kontraktowych, a mianowicie nie zwróciła powódce przedmiotu dzierżawy, czym spowodowała szkodę po stronie powodowej w postaci braku zapłaty czynszu i zwrotu przedmiotu dzierżawy. W świetle powyższego podstawę prawną roszczenia o wynagrodzenie (odszkodowanie) za bezumowne korzystane z rzeczy będzie stanowił art. 471 k.c., gdyż roszczenie to wywodzone jest z tytułu obligacyjnego. Niezależnie bowiem od faktu, że roszczenie o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z rzeczy staje się dopuszczalne dopiero po prawidłowym rozwiązaniu łączącego strony stosunku prawnego, należy zauważyć, że konkretne przepisy prawa materialnego (ewentualnie uzupełnione zapisami umownymi) przewidują zasady oraz warunki zwrotu rzeczy uprawnionemu ze stosunku obligacyjnego. W przypadku bezumownego korzystania z rzeczy możemy w szczególności wyróżnić podstawowy obowiązek korzystającego związany z zakończeniem umowy dzierżawy (art. 693 k.c.). W takim wypadku przepisy art. 705 k.c. (zwrot przedmiotu dzierżawy) stanowią samodzielną, materialnoprawną podstawę żądania zwrotu rzeczy. W wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 roku wydanym w sprawie III CK 689/04 (LEX nr 277067) Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, niezależnie od kwestii tytułu prawno-rzeczowego, że niewykonanie przez najemcę obowiązku terminowego zwrotu rzeczy najętej uprawnia wynajmującego, również niebędącego właścicielem rzeczy, do żądania na podstawie art. 471 k.c. odszkodowania obejmującego korzyść, jaką mógłby otrzymać, gdyby zwrócono mu rzecz w terminie, jeżeli po ustaniu stosunku najmu był on uprawniony do dysponowania rzeczą w sposób umożliwiający osiągnięcie wskazywanej korzyści. Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik jest zobowiązany do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Precyzując tę kwestię należy wskazać za Sądem Najwyższym (zob. wyrok z dnia 7 lutego 2006 r., IV CK 400/05, LEX nr 192044), że do powstania odpowiedzialności kontraktowej nie wystarczy niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania z przyczyn, za które dłużnik odpowiada, konieczna jest ponadto szkoda będąca normalnym następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 w związku z art. 361 k.c.). W odniesieniu do wynajmującego, względem którego najemca nie wykonał obowiązku przewidzianego w art. 675 § 1 k.c., oznacza to, że musi on wykazać, że na skutek niezwrócenia mu w terminie przedmiotu najmu poniósł określony uszczerbek w swym majątku. Jak wynika z orzecznictwa, chodzi tutaj o normalny, adekwatny związek przyczynowy między szkodą a zachowaniem pozwanego, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Celem zniweczenia powództwa pozwana podniosła, że w spornym okresie a dokładnie od kwietnia 2012 roku – jak zeznali świadkowie – okleiniarka nie była w istocie użytkowana i stała w magazynie pod przykryciem, pozwana zaś użytkowała nową okleiniarkę, którą zakupiła dla potrzeb własnych. Zdaniem Sądu powyższa okoliczność pozostaje bez znaczenia dla niniejszej sprawy. Nie jest bowiem istotne czy pozwana faktycznie używała maszyny będącej przedmiotem dzierżawy natomiast znaczenie ma to, czy powódka miała możliwość odbioru tej maszyny i odzyskania władztwa nad nią. Przeprowadzone na podstawie dokumentów w postaci pism zawierających żądanie zwrotu maszyny, jak i zeznań świadków M. M. (2), S. B., A. K. oraz przesłuchania za powódkę T. M. postępowanie dowodowe prowadzi do wniosku, że pozwana – mimo wezwań kierowanych już w 2012 roku – okleiniarki nie wydała. Co istotne nie wydała jej także pomimo zgłoszenia się osobiście po jej odbiór reprezentanta powódki T. M.. Powyższe nastąpiło dopiero w dniu 8 kwietnia 2013 roku. Brak zaś jakichkolwiek dowodów potwierdzających stanowisko pozwanej zaprezentowane w sprzeciwie od wyroku zaocznego, że pozwana wielokrotnie kierowała do powódki wnioski o odebranie maszyny. Wręcz przeciwnie to powódka już w piśmie z dnia 14 lutego 2012 roku zwracała się z prośbą o wydanie maszyny, a prośby te ponawiała w kolejnych pismach z dnia 5 marca 2012 roku, 13 marca 2013 roku, 8 marca 2013 roku i 25 marca 2013 roku. Co istotne w piśmie z dnia 9 marca 2012 r. pozwana mimo, że sama wskazała gotowość wydania okleiniarki w dniu 30 marca 2013 r. wydania tego w tym dniu nie dokonała. Tym samym, nie wydając maszyny pozwana pozbawiła powódkę władztwa nad rzeczą, co skutkowało taką sytuacją, jak gdyby pozwana jej używała. Dlatego też bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawało, czy pozwana faktycznie okleiniarki używała. Natomiast istotne jest to, że pozwana swym zachowaniem, nie wydając maszyny, pozbawiła powódkę władztwa na tą rzeczą nie mając do tego żadnych podstaw ponieważ umowa łącząca strony została skutecznie – co nie było kwestionowane – rozwiązana. W świetle ustalonego stanu faktycznego w okresie żądnym pozwem tj. od 1 marca 2012 roku do 31 marca 2013 roku pozwana niewątpliwie nie miała podstawy umownej do użytkowania maszyny skoro umowa została rozwiązana w dniu 12 października 2011 roku. W wyniku powyższego po stronie pozwanej istniała możliwość używania okleiniarki i czerpania z niej korzyści bez wynagrodzenia natomiast w majątku powódki powstała szkoda w postaci utraconych korzyści związanych z brakiem możliwości korzystania uprawnionej z rzeczy, a konsekwencją braku zwrotu rzeczy był także brak dochodów z rzeczy, w tym czynszu dzierżawnego. Szkoda powódki wyraża się zatem w fakcie braku uzyskania czynszu dzierżawnego jaki mogła uzyskać gdyby należność ta była płacona, czy to przez pozwaną, czy też przez inny podmiot na podstawie innego stosunku prawnego. W tej sytuacji w związku ze szkodą majątek powódki nie powiększył się o coś o co powinien się powiększyć a mianowicie o wartość czynszu dzierżawnego za okres w jakim pozwana pozostawała we władaniu maszyną bez podstawy prawnej w postaci umowy. O wysokości należnego powódce zwrotu korzyści decydują stawki rynkowe. Na gruncie rozważanej sprawy brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania stawki przyjętej przez same strony w umowie dzierżawy z dnia 12 października 2011 r. Pozwana nie przedstawiła jakichkolwiek twierdzeń wskazujących na to, że w okresie objętym pozwem powódka mogłaby uzyskać wyłącznie niższy czynsz dzierżawny. Prawidłowo powódka wyliczyła odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania przez pozwaną z okleiniarki marki B. (...) poprzez przeliczenie kwoty netto wynikającej z umowy dzierżawy wyrażonej w Euro, według kursu NBP na dzień 13 czerwca 2013 r. z uwagi na to, że w tym dniu powódka wezwała pozwaną do zapłaty dochodzonego roszczenia, która to kwota wyniosła 5.251,78 zł. Kwota ta stanowi jako miesięczną utratę korzyści przez powódkę. Powódka domagała się odszkodowania za bezumowne korzystanie z okleiniarki przez pozwaną za okres 13 miesięcy, co daje razem kwotę 68.273 zł. Powódka domagała się też zapłaty kwoty 13.867,83 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za poszczególne miesięczne kwoty bezumownego korzystania. Odsetki ustawowe w tym zakresie zasądzono od dnia 28 czerwca 2013 roku tj. od dnia upływu terminu wyznaczonego pozwanej w wezwaniu do zapłaty z dnia 17 czerwca 2013 roku, stosownie do art. 455 k.c. Dalsze odsetki ustawowe zasądzono w oparciu o art. 482 § 1 k.c. od dnia 9 lutego 2015 roku, czyli od dnia wytoczenia powództwa. Ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez strony w toku procesu oraz dowodów z zeznań świadków i przesłuchania reprezentantów stron. Żadna ze stron dowodów w postaci dokumentów nie kwestionowała, Sąd również nie znalazł podstaw aby odmówić im wiarygodności. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach wszystkich świadków, ale także przesłuchania reprezentantów stron, z których wypływał jednoznaczny wniosek, że sporna okleiniarka była we władaniu pozwanej spółki aż do czasu jej zwrotu, czyli do dnia 8 kwietnia 2013 r. Natomiast bez znaczenia – jak już wyżej wskazano – dla rozstrzygnięcia pozostawał fakt, czy maszyna ta była w rzeczywistości przez pozwaną użytkowana, czy też nie. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w wyroku zaocznym, oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia prze Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, a na koszty poniesione przez powódkę złożyła się: opłata od pozwu – 4.108 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 3.600 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł. Nadto powódce należy się także zwrot kwoty 117,00 zł tytułem kosztów zawezwania do próby ugodowej.

Utrzymując w całości w mocy wyrok zaoczny Sąd kierował się treścią art. 347 k.p.c.

Sygn. akt VIII GC 73/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)