Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy w Płocku, w sprawie z powództwa P. Ł. przeciwko D. K. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 72.766 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
22 października 2011 roku do dnia zapłaty (pkt I), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.118,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II) oraz nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Płocku kwotę 1.120,05 zł tytułem wydatków wypłaconych tymczasowo przez Skarb Państwa (pkt III). W pkt IV wyroku Sąd Rejonowy nakazał zwrócić powodowi P. Ł. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w P. kwotę 1.137,40 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Podejmując zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy ustalił, że strony prowadzą działalność gospodarczą jako osoby fizyczne. Na przełomie lipca i sierpnia 2011 roku strony zawarły ustną umowę o dzieło, na mocy której powód miał dostarczyć i zamontować instalację klimatyzacyjną i wentylacyjną w (...) w L., połączonym
ze sklepem i budynkiem mieszkalnym na zlecenie pozwanego zgodnie z autorskim projektem powoda. Wprawdzie powód przedstawił pozwanemu projekt umowy w formie pisemnej obejmującej montaż urządzeń klimatyzacji i wentylacji w sali weselnej i w sklepie,
ale ostatecznie nie została ona podpisana, ponieważ zakres zlecenia się zwiększył,
m.in. o wentylację w łazienkach, w palarni oraz o okap kuchenny. Wobec tego w miarę powiększania zamówienia, cena ulegała zmianie, choć wstępnie powód wskazał, że może
to kosztować około 200.000 zł. Rozszerzenie zamówienia spowodowało również, że strony nie ustaliły końcowego terminu wykonania wentylacji i klimatyzacji zaprojektowanej
w systemie D.. W dniu 26 sierpnia 2011 roku powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 111.836,52 zł za sprzedaż urządzeń klimatyzacyjnych
i wentylacyjnych L., które zostały zamówione przez pozwanego w miejsce przebudowy lokalu. W dniu 29 września 2011 roku powód wykonał dzieło zgodnie ze zleceniem pozwanego, a pozwany odebrał je bez zastrzeżeń. W dniu 30 września 2011 roku powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 76.260,00 zł za klimatyzatory kanałowe L. (...) Kw oraz montaż systemu klimatyzacji i wentylacji. Bezsporne w sprawie było, że pozwany nie zapłacił powodowi należności z faktury VAT nr (...) pomimo wezwania go do zapłaty pismem z dnia 10 lutego 2012 roku, które zostało doręczone w dniu 13 lutego 2012 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o szczegółowo powołane dowody. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty prywatne złożone w sprawie, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości, której żadna ze stron również jej nie kwestionowała. Wiarygodne są w ocenie Sądu także zeznania powoda, ponieważ są spójne i logiczne, a nadto korelują z wnioskami zawartymi w opinii biegłego P. G..

Sąd Rejonowy uznał, iż kwestią sporną w niniejszej sprawie była jakość dzieła wykonanego przez powoda na zlecenie pozwanego oraz ustalona pomiędzy stronami wysokość wynagrodzenia.

Strony łączyła ustna umowa o dzieło, zgodnie z którą powód zobowiązał się dokonać montażu instalacji klimatyzacji i wentylacji w (...) w L. na zlecenie pozwanego. Strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie około 200. 000 zł brutto, ponieważ
w miarę montażu instalacji, dochodziły dodatkowe jej elementy. Powód wykonywał dzieło wg własnego autorskiego projektu, przy wykorzystaniu systemu D.. Następnie – zgodnie z protokołem odbioru z dnia 29 września 2011 roku pozwany odebrał wykonaną
przez powoda instalację klimatyzacji i wentylacji, nie wnosząc żadnych zastrzeżeń
i oświadczając, że prace zostały wykonane zgodnie z zamówieniem. Zatem w myśl
art. 627 k.c. powód mógł zasadnie dochodzić od pozwanego wynagrodzenia za wykonane przez niego i odebrane przez pozwanego dzieło. Kodeks cywilny nie wymaga bowiem
dla ważności umowy o dzieło zachowania formy szczególnej – może zostać ona zawarta także w formie ustnej, o ile strony ustaliły wszystkie elementy przedmiotowo istotne. W przypadku umowy o dzieło, do elementów przedmiotowo istotnych tego stosunku zobowiązaniowego należy określenie dzieła, którego obowiązek wykonania obciąża przyjmującego zamówienie oraz stanowiącego jego ekwiwalent wynagrodzenia, do zapłaty którego zobowiązany jest zamawiający. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z zasadą jednoczesności
i ekwiwalentności świadczeń obu stron, która znajduje zastosowanie do umów wzajemnych, zamawiający ma obowiązek spełnić swoje świadczenie w postaci zapłaty wynagrodzenia
z chwilą oddania dzieła wykonanego zgodnie z umową przez przyjmującego zamówienie
(art. 642 § 1 k.c.). Z punktu widzenia możliwości realizacji przez zamawiającego uprawnień
z rękojmi (art. 635 k.c., art. 646 k.c.) niewątpliwie istotnym elementem umowy o dzieło jest również określenie przez strony terminu oddania dzieła przez wykonawcę.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd I instancji wskazał w oparciu o przeprowadzoną analizę zgromadzonego materiału dowodowego, iż powód wykazał, że dzieło wykonał zgodnie z zamówieniem ponieważ pozwany odebrał je bez żadnych zastrzeżeń. Zeznania pozwanego jakoby nie wiedział jakie znaczenie rodzi podpisanie protokołu odbioru końcowego, zwłaszcza przy wykonywaniu przez niego działalności gospodarczej w branży budowlanej, w ocenie Sądu nie zasługiwało na uwzględnienie. Zamawiający dzieło powinien sprawdzić, czy zamontowana instalacja działa prawidłowo i dopiero podpisać protokół odbioru końcowego, skoro jednak tego nie zrobił, powinien liczyć się z konsekwencjami swojego zaniedbania. Natomiast z chwilą odbioru dzieła, roszczenie przyjmującego zamówienie o zapłatę wynagrodzenia, stało się wymagalne (art. 642 k.c.).

Zdaniem Sądu Rejonowego powód wykazał zatem w toku niniejszego postępowania, że wykonał zlecone mu przez pozwanego dzieło zgodnie z jego zamówieniem, według własnego projektu, co zostało potwierdzone protokołem odbioru końcowego i zeznaniami świadków.

Natomiast pozwany nie wykazał, aby żądał od powoda usunięcia wad wykonanej instalacji, które ujawniły się w trakcie jej eksploatacji. Ponadto nie skorzystał z prawa
do rękojmi, przewidzianego w art. 637 k.c. i w art. 638 k.c. Zgodnie z pierwszym z w/w przepisów, jeżeli dzieło ma wady, zamawiający może żądać ich usunięcia, wyznaczając w tym celu przyjmującemu zamówienie odpowiedni termin z zagrożeniem, że po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu, nie przyjmie naprawy. Tymczasem pozwany nie wykazał, aby z takiego uprawnienia skorzystał.

Z opinii biegłego P. G. wynika niewątpliwie, że dzieło ma wady fizyczne, które powinny zostać usunięte dla zapewnienia pełnej funkcjonalności zamontowanej instalacji, jednak nie wymagałoby to dużych nakładów. Jednakże brak pełnej funkcjonalności instalacji wynikał nie tylko z wadliwości lub niekompletności samego montażu, ale także z warunków w jakich instalacja miała zostać zamontowana, np w pomieszczeniu palarni. Nadto istotne jest, aby pozwany określił dla ilu osób przewidziana jest sala weselna, ponieważ w toku procesu twierdził, że dla 160 z zapasem dla 200, co determinuje ilość i moc urządzeń klimatyzacyjnych i wentylacyjnych, które powinny zapewnić funkcjonalność instalacji.
Sąd Rejonowy wskazał, iż dla pełnej funkcjonalności wykonanej przez powoda instalacji klimatyzacji i wentylacji – poza zamontowaniem dodatkowych jednostek urządzeń – potrzebne są niewielkie poprawki, w tym regularna konserwacja, która nie obciąża powoda, tylko pozwanego jako użytkownika.

Biorąc zatem pod uwagę, że pozwany odebrał wykonane przez powoda dzieło bez zastrzeżeń oraz, że nie skorzystał z przysługujących mu uprawnień z rękojmi, Sąd I instancji uwzględnił powództwo w całości. Powód dochodził kwoty z faktury VAT nr (...)
po odliczeniu wartości klimatyzatora kanałowego L. (...) kW, tj. kwoty 3.493,20 zł, którego powód nie zamontował u pozwanego, co dało kwotę 72.766,80 zł, przy czym w pozwie zażądał 72.766,00 zł, zatem nieco mniej. Z tego względu, będąc związanym pozwem, Sąd Rejonowy zasądził powyższą kwotę.

Odnośnie żądanych przez powoda odsetek ustawowych od wskazanej kwoty wynikającej z wystawionej faktury VAT Sąd Rejonowy podniósł, że zobowiązanie pozwanego do zapłaty powodowi wynagrodzenia za wykonane dzieło było świadczeniem pieniężnym i w przypadku opóźnienia po stronie dłużnika w jego spełnieniu, wierzyciel uprawniony jest na podstawie art. 481 § 1 k.c. do domagania się zapłaty odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona między stronami, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 zd. I k.c.). W przedmiotowej sprawie, z treści faktury VAT wystawionej przez powoda wynikał dla pozwanego obowiązek zapłaty wynagrodzenia za wykonane dzieło w ściśle oznaczonym terminie. Przy czym roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za dzieło jest wymagalne z chwilą odbioru dzieła, co w niniejszej sprawie nastąpiło w dniu 29 września 2011 roku. Zatem już od 30 września 2011 roku powód mógł zasadnie żądać odsetek
za zwłokę. Dlatego nie budziło wątpliwości Sądu I instancji zasądzenie odsetek od dnia żądanego przez powoda, tj. od dnia 22 października 2011 roku do dnia zapłaty.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą wynikającą z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą (wyrok – 352 - 353, tom II; uzasadnienie – k. 358 – 369, tom II).

Apelację od powyższego orzeczenia z dnia 16 lipca 2015 roku wniósł pozwany, zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie prawa:

1) procesowego, a to przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego wbrew zasadom doświadczenia życiowego, wiedzy i logiki w postaci:

- niedania wiary zeznaniom świadka I. K., podczas gdy są one logiczne, spójne oraz konsekwentne ze sobą oraz z pozostałymi dowodami w postaci faktury VAT nr (...), opiniami biegłego M. R. oraz P. G.
oraz zeznaniami świadka T. M. oraz pozwanego;

- niedania wiary zeznaniom świadka T. M. w zakresie, że prace w kuchni nie były dokończone, podczas gdy są one logiczne, spójne oraz konsekwentne ze sobą oraz z pozostałymi dowodami w postaci faktury VAT nr (...), opiniami biegłego M. R. oraz P. G., zeznaniami powoda i pozwanego;

- niedania wiary zeznaniom pozwanego, podczas gdy pozwany w sposób logiczny, spójny
i konsekwentny wyjaśnił, że faktura nr (...) obejmuje całość umówionego wynagrodzenia włącznie z montażem, które zostało już powodowi przez pozwanego uiszczone oraz nie było podstaw do wystawienia przez powoda faktury VAT nr (...);

- dania wiary protokołowi końcowemu z dnia 29 września 2011 roku, podczas gdy dokument ten jest sprzeczny z zeznaniami stron, świadka I. K., T. M. oraz opiniami biegłych M. R. oraz P. G. i opinią przedłożoną przez pozwanego;

- niedania wiary opinii biegłego M. R., podczas gdy jest ona spójna, logiczna i konsekwentna z opinią biegłego P. G., opinią przedstawioną
przez pozwanego oraz zeznaniami świadka I. K., T. M. oraz pozwanego;

2) materialnego, a to przepisu art. 642 § 1 k.c. w związku z art. 643 k.c. poprzez ich błędną wykładnię w postaci przyjęcia, że zamawiający ma obowiązek spełnić swoje świadczenie w postaci zapłaty wynagrodzenia, w sytuacji gdy przyjmujący dzieło wykonał je niezgodnie z umową (prace nie zostały wykonane w całości oraz obarczone są wadami), a protokół końcowy zawiera nieprawdziwe oświadczenia w zakresie montażu klimatyzatora L. (...) kW (co jest bezsporne między stronami);

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego podlegała oddaleniu, jako bezzasadna.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż poprawność zastosowania przepisów prawa materialnego może być oceniana jedynie w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego zgodnie z zasadami procedury cywilnej (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2004 roku, w sprawie o sygn. akt II CK 409/03, Lex nr 148384).

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233
§ 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego wbrew zasadom doświadczenia życiowego, wiedzy i logiki.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy poczynił ustalenia co do stanu faktycznego w sprawie, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy ustalenia te uznaje za własne.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
Powołany przepis stanowi wyraz obowiązującej w procedurze cywilnej zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych stanowi podstawowe zadanie sądu orzekającego, przy czym powinna być ona dokonana w sposób konkretny, w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy. Swobodna ocena dowodów nie może być dowolna. Z tych względów przyjmuje się, że jej granice wyznaczane są przez kryteria: logiczne, ustawowe i ideologiczne (por. wyrok SN z 12 lutego 2004 roku, II UK 236/03, Legalis). Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków i biegłych spostrzeżeń oraz wniosków,
lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (por. wyrok SN z 20 marca 1980 roku, II URN 175/79, OSNC 1980, Nr 10, poz. 200). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (por. wyrok SN z 27 września 2002 roku, IV CKN 1316/00, Legalis).
Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami
lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z 27 września 2002 roku, II CKN 817/00, Legalis; wyrok SN z 16 grudnia 2005 roku, III CK 314/05, OwSG 2006, Nr 10, poz. 110). Czynnik ustawowy ogranicza sąd w możliwości dokonania oceny jedynie tych dowodów, które zostały prawidłowo przeprowadzone, według reguł określonych przez ustawodawcę,
z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów
i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. postanowienie SN z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, Legalis; wyrok SN z 9 marca 2005 roku, III CK 271/04, Legalis). Oznacza to, że przy ocenie mocy i wiarygodności dowodów sąd bierze pod rozwagę nie tylko „materiał dowodowy”, ale także wyjaśnienia informacyjne stron, oświadczenia, zarzuty przez nie zgłaszane, zachowanie się stron podczas procesu przejawiające się np. w odmowie lub utrudnieniach w przeprowadzeniu dowodów, itp. (por. wyrok SN z 24 marca 1999 roku, I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, Nr 10, poz. 382). Za czynnik ideologiczny warunkujący granice swobodnej oceny dowodów uznaje się poziom świadomości prawnej sędziego, na którą składa się znajomość przepisów prawa, doktryny i orzecznictwa, jak ogólna kultura prawna oraz system pozaprawnych reguł i ocen społecznych (zob. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP 1956, Nr 4 ).

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał z jakich powodów oparł się na dowodach z dokumentów oraz z zeznań powoda i również w znacznej części
na dowodach z zeznań pozwanego oraz opinii biegłych w szczególności na dowodzie z opinii drugiego biegłego dopuszczonego w niniejszej sprawie. Sąd I instancji wskazał, dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom świadka I. K. oraz części zeznań pozwanego.

Z niewadliwych ustaleń Sądu pierwszej instancji wynikało, że na przełomie lipca i sierpnia 2011 roku strony zawarły ustną umowę o dzieło, na mocy której powód miał dostarczyć i zamontować instalację klimatyzacyjną i wentylacyjną w (...) w L., połączonym ze sklepem i budynkiem mieszkalnym na zlecenie pozwanego zgodnie z autorskim projektem powoda. W dniu 26 sierpnia 2011 roku powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 111.836,52 zł za sprzedaż urządzeń klimatyzacyjnych i wentylacyjnych L., które zostały zamówione przez pozwanego. W dniu 29 września 2011 roku powód wykonał dzieło zgodnie ze zleceniem pozwanego, który odebrał je bez zastrzeżeń. W dniu 30 września 2011 roku powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 76.260,00 zł za klimatyzatory kanałowe L. (...) Kw
oraz montaż systemu klimatyzacji i wentylacji. Bezsporne w sprawie było, że pozwany
nie zapłacił powodowi należności z faktury VAT nr (...) pomimo wezwania go do zapłaty.

Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie mają złożone i załączone przez powoda
do pozwu faktury VAT nr (...) oraz protokół końcowy podpisany przez obie strony i sporządzony w dniu 29 września 2011 roku. Pozwany jako zamawiający oświadczył, że nie wnosi żadnych zastrzeżeń i że prace zostały wykonane zgodnie z zamówieniem. Ponadto z protokołu tego wynika, że niniejszy dokument stanowi podstawę do wystawienia faktury VAT (k. 15). Zapis ten przeczy twierdzeniu pozwanego, że wystawiona wcześniej przed końcowym protokołem odbioru faktura VAT nr (...) z dnia 26 sierpnia 2011 roku wyczerpywała całość ustalonego pomiędzy stronami wynagrodzenia. Skoro w protokole zawarte jest stwierdzenie, że stanowi podstawę do wystawienia kolejnej faktury, to prawidłowo na podstawie tego protokołu została wystawiona następna faktura VAT nr (...). Tym bardziej, że powód wstępnie określił wartość dzieła na kwotę około 200.000,00 zł.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego co do podpisania protokołu końcowego wskazać należy, iż na rozprawie w dniu 16 lipca 2015 roku pozwany D. K. zeznał, że: „Podpisując protokół końcowy nie sprawdzałem czy wszystko działa, zaufałem powodowi, że będzie wszystko w porządku.” Zatem Sąd I instancji prawidłowo ocenił zeznania pozwanego, który twierdził, że nie wiedział jakie znaczenie rodzi podpisanie protokołu odbioru końcowego, zwłaszcza przy wykonywaniu przez niego działalności gospodarczej w branży budowlanej. Zamawiający dzieło powinien był sprawdzić, czy zamontowana instalacja działa prawidłowo i dopiero podpisać protokół odbioru końcowego, skoro jednak tego nie zrobił, powinien liczyć się z konsekwencjami swojego zaniedbania.

W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że faktura VAT może stanowić dowód stwierdzający wierzytelność, jeżeli zawiera dane niezbędne do jej identyfikacji. Znaczenie faktury jako dokumentu rozliczeniowego na gruncie prawa podatkowego nie wyłącza możliwości przypisania jej wystawieniu i doręczeniu skutków wynikających z prawa cywilnego (wyrok Sądu Najwyższego z 24 czerwca 2004 roku, III CK 173/03, Lex nr 174179). Ponadto w praktyce gospodarczej faktura VAT jest powszechnie stosowanym dokumentem rozliczeniowym. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne co do zasady jak
i co do wysokości. Pozwany przyjął fakturę VAT nr (...) i zwrócił ją dopiero w grudniu 2011 roku (zeznania pozwanego k. 350). Sąd Okręgowy popiera stanowisko prezentowane
w orzecznictwie, że faktura jest dokumentem księgowym, jednym z tzw. dowodów źródłowych, stwierdzających dokonanie danej operacji gospodarczej. Wystawienie faktury, następnie jej przyjęcie przez kontrahenta, daje podstawę do domniemania, że dokonywane
w ewidencji księgowej zapisy odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zafakturowanej operacji gospodarczej (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 24 października 2002 roku, I ACa 219/02, opubl. OSA 2004/2/6).

W świetle powyższych rozważań za chybiony należało uznać zarzut naruszenia prawa materialnego, a to przepisu art. 642 § 1 k.c. w związku z art. 643 k.c. poprzez ich błędną wykładnię w postaci przyjęcia, że zamawiający ma obowiązek spełnić swoje świadczenie w postaci zapłaty wynagrodzenia, w sytuacji gdy przyjmujący dzieło wykonał je niezgodnie z umową (prace nie zostały wykonane w całości oraz obarczone są wadami), a protokół końcowy zawiera nieprawdziwe oświadczenia w zakresie montażu klimatyzatora L. (...) kW (co jest bezsporne między stronami).

Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych uchybień kwestionowanego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu. W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującego Sąd Odwoławczy
na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie
art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. Zasądzona kwota 1.800,00 zł stanowi wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, którego wysokość została określona zgodnie z § 2 ust. 1 i § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 z późn. zm.).