Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016r. w Gliwicach

sprawy z powództwa T. D. (D.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w S.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 18 marca 2015 r. sygn. akt VI P 1095/14

1)  zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że oddala powództwo;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 5.607,95 zł (pięć tysięcy sześćset siedem złotych 95/100) tytułem zwrotu spełnionego świadczenia;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za obydwie instancje.

(-) SSR (del.) Renata Stańczak (spr.) (-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Mariola Szmajduch

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt: VIII Pa 179/15

UZASADNIENIE

Powód T. D. domagał się zasądzenia od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty w wysokości 15.562 zł, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz zwrotu kosztów postępowania. Twierdził, że podane w wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny wypowiedzenia odnoszą się do kilku szkód, były nieprawdziwe i nieuzasadnione. Uzasadniał swoje stanowisko tym, iż charakter jego pracy wymagał od niego likwidacji bardzo wielu szkód, wykonywanych w trudnych warunkach z narażeniem na oddziaływanie różnych czynników zewnętrznych. W tak uciążliwych warunkach pracy, zdaniem powoda, pracownicy zatrudnieni na jego stanowisku nie ponoszą winy za drobne nieprawidłowości w sporządzaniu dokumentacji. Powód wskazał, że pozwana nigdy nie zgłaszała zarzutów co do jego pracy i otrzymywał pozytywne oceny pracy. Natomiast, zgodnie z twierdzeniami powoda, po złożeniu wypowiedzeniu pozwana zablokowała mu dostęp do systemu informatycznego, wskutek czego powód nie miał możliwości skutecznej obrony przed zgłoszonymi zarzutami co do jego pracy. Powód wskazywał, że poprzez swoją dociekliwość oraz dążenie do wyjaśnienia okoliczności związanych z praktyką wykorzystywania prywatnych samochodów na cele reklamowe, stał się niewygodnym pracownikiem, co stanowiło faktyczną podstawę wypowiedzenia stosunku pracy.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu. Na uzasadnienie pozwana wskazała, że podane w wypowiedzeniu przyczyny są prawdziwe, konkretne i uzasadnione, a wynikały z braku poprawy jakości pracy powoda po przeprowadzonej kontroli w dniu 19 września 2013 roku, która wykazała szereg uchybień ze strony powoda. Pozwana argumentowała, że w dniu 8 października 2013 roku przeprowadzona została z powodem rozmowa dyscyplinująca, podczas której omówione zostały wyniku kontroli i błędy popełnianie przez powoda. Jednakże w czasie kolejnej kontroli, obejmującej okres od dnia 9 grudnia 2013 roku do dnia 29 marca 2013 roku, ujawniono, że powód nadal popełnia znaczące błędy. Mimo, że kontrola objęła tylko 10% wszystkich zleceń w badanym okresie, to wykryto szereg naruszeń i błędów w pracy powoda, które świadczą, iż powód nienależycie wykonywał swoje obowiązki służbowe. Pozwana podała, że pozytywna opinia z dnia 18 grudnia 2013 roku została wydana na prośbę powoda na potrzeby wpisu na listę biegłych sądowych i nie można jej utożsamiać jako wyrazu uznania dla pracy powoda, bowiem pozwana nie chciała stawiać przeszkód powodowi do uzyskania wpisu na listę biegłych. Pozwana podała także, że nie zablokowała powodowi dostępu do systemu informatycznego, co mogło wynikać z braku dokonania przez powoda aktualizacji hasła albo niedostosowania się do polecenia związanego z aktualizacją systemu. Wskazywała również, że pracownicy zatrudnieni na stanowisku likwidatora mobilnego zostali poinformowani o wdrożeniu oznakowania pojazdów i warunkach tej akcji reklamowej. Pozwana natomiast zobowiązała się pokrywać szkody wyrządzone w samochodach prywatnych i wypłacać wynagrodzenie z tytułu używania tych samochodów.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2015 roku Sąd Rejonowy wG., sygn. akt: VI P 1095/14 w punkcie 1 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 15.562 złotych tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w punkcie 2 wyroku. Następnie w punkcie 3 wyroku Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w G. kwotę 779 złotych tytułem opłaty od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy. Sąd Rejonowy wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.607,95 złotych (punkt 4 wyroku).

Sąd I instancji ustalił, że powód w okresie od dnia 1 grudnia 2010 roku do dnia 31 sierpnia 2014 roku był zatrudniony u pozwanej na podstawie umowy o pracę, ostatnio na czas nieokreślony na stanowisku specjalisty ds. likwidacji szkód w dziale likwidatorów mobilnych w G.. Powód był odpowiedzialny za obsługę szkód na terenie byłego województwa (...). Średnio powód wykonywał dziennie 5 zleceń obsługi szkód, jeżeli dotyczyły one obszaru C., natomiast w razie dalekich podróży obsługiwał średnio 3 szkody dziennie. Przyjęcie do pracy było uwarunkowane od zakupu białego lub srebrnego samochodu marki s., likwidatorzy mobilni korzystają w pracy w terenie ze swoich samochodów prywatnych. Za oklejenie samochodu w logo firmy pracownicy otrzymują rekompensatę finansową. Według ustaleń Sądu I instancji u pozwanej obowiązują szczegółowe zasady likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych. (...) tych szkód prowadzona jest przez zespół osób, z których każda wykonuje określone czynności w zakresie przyjęcia zgłoszenia szkody, rozpoznania zasadności zgłoszenia szkody, oszacowania szkody i zatwierdzania wypłaty odszkodowania bądź odmowy uznania roszczenia. Zespół likwidacyjny danej jednostki terenowej pozwanej Spółki składa się z likwidatorów mobilnych i likwidatorów stacjonarnych. Głównymi etapami procesu likwidacji są przyjęcie zgłoszenia szkody, oględziny uszkodzonego mienia, oszacowanie zniszczeń w protokole oględzin oraz proces likwidacji szkody. Sąd I instancji ustalił też, że likwidatorzy mobilni mają za zadanie obsługę szkód według planu wyznaczonego przez dział koordynacji. Likwidator mobilny po przyjęciu zgłoszenia o szkodzie odpowiada za wszystkie etapy likwidacji szkody od przekazania klientowi potwierdzenia o przyjęciu szkody do podjęcia decyzji o wypłacie odszkodowania. Po przyjęciu zgłoszenia szkody likwidatorzy mobilni dokonują oględzin uszkodzonego pojazdu, odbierają niezbędne oświadczenia, wykonują kopie dokumentów potrzebnych do ustalenia stanu faktycznego zdarzenia drogowego, zasadności zgłaszanych roszczeń i wysokości odszkodowania. Przy przyjęciu zgłoszenia likwidator mobilny ma obowiązek sprawdzić prawidłowość i kompletność dokumentacji zgłoszeniowej, w tym między innymi odebrać stosowne oświadczenia (np. o niepozostawaniu w stanie nietrzeźwości w chwili zdarzenia) i sporządzić kopie dowodu rejestracyjnego czy prawa jazdy kierującego pojazdem. Likwidator powinien sprawdzić poprawność wypełnionych druków i zgodność zawartych w nich informacji z przedstawionymi dokumentami, w szczególności druku „wykaz dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia procesu likwidacji szkody”, będącego jednocześnie potwierdzeniem przyjęcia zawiadomienia o szkodzie. Przy szkodzie całkowitej niezbędne są podpisy wszystkich współwłaścicieli pojazdu, zaś przy szkodzie częściowej wystarczy podpis jednego ze współwłaścicieli. Jak ustalił Sąd Rejonowy w Gliwicach kolejnym etapem likwidacji szkody jest ustalenie okoliczności zdarzenia drogowego oraz czy rodzaj uszkodzeń pojazdu odpowiada opisywanemu przebiegu zdarzenia. Likwidator dokonuje identyfikacji uszkodzonego pojazdu poprzez porównanie danych z dowodu rejestracyjnego z numerem nadwozia i silnika. Protokół z oględzin uszkodzonego pojazdu winien zawierać między innymi numer szkody, datę zdarzenia, dane poszkodowanego, markę pojazdu, dane techniczne pojazdu, ogumienie, części nadwozia podlegające lakierowaniu oraz przede wszystkim opis uszkodzonych części pojazdu, a także koniecznie dokumentację fotograficzną. Czas oględzin uszkodzonego samochodu wraz z przygotowaniem pełnej dokumentacji zajmuje średnio pracownikowi 45 minut. W czasie oględzin dokonuje się dokładnego opisu stanu technicznego samochodu, czynności te odbywają się w terenie otwartym, a na jakość pracy likwidatorów mają wpływ warunki atmosferyczne. Następnie likwidator dokonuje kwalifikacji uszkodzeń według podziału części nadających się do naprawy lub wymiany. Jak ustalił Sąd I instancji po dokonaniu oględzin i sporządzeniu dokumentacji likwidatorzy wprowadzają wszystkie dane do systemu informatycznego i tracą do nich dostęp (niekiedy wykonują na własny użytek kopię niektórych danych). Według ustaleń faktycznych Sądu I instancji praca likwidatorów mobilnych podlega kontroli, która polega na obserwowaniu ich w terenie , nadto sprawdzana jest dokumentacja z zakończonych spraw. Z przeprowadzonej kontroli sporządzany jest przez kontrolerów protokół, w którym odnotowuje się uwagi wobec pracownika. Przesyłany jest on po pewnym czasie ocenianemu pracownikowi w formie elektronicznej do wglądu. Jak ustalił Sąd Rejonowy błędy likwidatorów mobilnych z reguły nie miały wpływu na wysokość odszkodowania wypłacanego poszkodowanym. Polegały one przykładowo na niepełnym opisie stanu technicznego pojazdu bądź jego wyposażenia, czy też przy wpisaniu numeru nadwozia do programu służącego do rozkodowania wersji wyposażenia pojazdu, gdzie mogły powstać rozbieżności ze stanem faktycznym, które należało weryfikować.

Jak ustalił Sąd I instancji również T. D. w okresie jego pracy zdarzało mu popełniać błędy polegające na nieprawidłowym sporządzeniu pełnej dokumentacji, jednakże nie powodowały one uszczerbku finansowego pozwanej poprzez niezasadną wypłatę zawyżonego odszkodowania. Bezpośredni przełożony powoda kierownik działu likwidatorów mobilnych w G. P. W. nie zgłaszał wobec powoda uwag co do jakości jego pracy. Podczas kontroli pracy powoda w dniu 19 września 2013 roku w zakresie czterech szkód kontroler sformułował wobec powoda uwagi techniczne w postaci nie podawania pełnej informacji na temat wyposażenia pojazdu i modelu ogumienia, a także uwagi merytoryczne w postaci braku dołączania do dokumentacji analizy kosztów naprawy czy braku realizacji szkód według harmonogramu zleceń.

Jak ustalił Sąd Rejonowy w G. powód odmówił oklejenia samochodu, ponieważ obawiał się, że oklejenie samochodu negatywnie wpłynie na jego wartość rynkową. W tym celu odbyło się również spotkanie w marcu 2014 roku pomiędzy powodem, dwoma pozostałymi pracownikami zatrudnionymi na stanowisku likwidatora mobilnego, a kierownikiem P. W.. Podczas tej rozmowy z kierownikiem powód przedstawił swoje stanowisko w sprawie oklejenia samochodu oraz zwrócił uwagę na nieekonomiczność używania do pracy w terenie prywatnych samochodów, natomiast kierownik nie zgłosił do powoda żadnych uwag.

Sąd I instancji ustalił, że oświadczeniem woli z dnia 7 maja 2014 roku, które zostało wręczone powodowi w dniu 15 maja 2014 roku pozwana wypowiedziała T. D. umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2014 roku. Pozwana podała, że przyczyną wypowiedzenia jest negatywna ocena powoda, na którą składały się:

1.  powtarzające się przypadki nieprzestrzegania zasad obsługi dokumentacji szkodowej, to jest brak zaznaczenia w formularzu „wykaz niezbędnych dokumentów”, że: a) wymaganym dokumentem jest „potwierdzenie właściciela o użyczeniu pojazdu osobie trzeciej”, co miało miejsce w szkodzie (...), b) przyjęto dyspozycję wypłaty odszkodowania, co miało miejsce w szkodach (...), KT20/625/14, c) wymaganym dokumentem jest oświadczenie sprawcy, co miało miejsce w szkodach (...), (...), (...);

2.  nieprawidłowe zaznaczenie, że przyjęto podpisaną przez wszystkich współwłaścicieli dyspozycję wypłaty – w sytuacji, gdy brak było podpisu drugiego współwłaściciela, co miało miejsce w szkodzie SO20/15/14;

3.  nieprzestrzeganie zasad sporządzenia oceny technicznej pojazdu, polegające na tym, że w protokole szkody brak jest pełnych informacji na temat ogumienia pojazdu, co miało miejsce między innymi w szkodach: (...), (...), (...), (...), (...), RZ20/15/14 oraz brak ujęcia pełnego wyposażenia pojazdów, co miało miejsce między innymi w szkodach: (...), (...), (...), LO20/3/14, SO20/15/24;

4.  nieprzestrzeganie zasad sporządzania oceny technicznej pojazd, w protokole szkody ujęto wyposażenie pojazdu nie występujące w rzeczywistości w badanym pojeździe, co miało miejsce między innymi w szkodach LO20/3/14 i (...);

5.  nieprzestrzeganie zasad sporządzania dokumentu pomiaru grubości powierzchni lakierowej polegające na tym, że w dokumencie nie wpisano danych pojazdu i numeru szkody, co miało miejsce w szkodach: (...), (...), (...);

6.  nieprzestrzeganie zasad sporządzania kalkulacji szkód poprzez stosowanie niewłaściwych parametrów amortyzacji, co miało miejsce w szkodach: (...), CZ20/72/14, CZ20/154/14, KT20/735/14, CZ20/405/14;

7.  nieprzestrzeganie zasad ustalania wartości pojazdu polegające na stosowaniu niewłaściwych korekt, co miało miejsce między innymi w przypadku szkód: SO20/355/14, (...), LO20/3/14, CZ20/400/14,

8.  nieprzestrzeganie zasad dołączania do akt szkodowych analizy kosztów naprawy, co miało miejsce między innymi w przypadku szkód o numerach: (...), (...), (...), (...), (...).

Jak ustalił Sąd I instancji pozwana uznała, że postępowanie powoda stanowi nienależyte wykonywanie powierzonych obowiązków służbowych, powoduje konieczność stałego nadzoru i kontroli realizacji zlecanych mu zadań służbowych oraz stanowi naruszenie procedur obowiązujących u pracodawcy, do których przestrzegania powód był zobowiązany przy wykonywaniu obowiązków służbowych, a także ustalił, że powód został pouczony o prawie odwołania do sądu. Przy wręczeniu wypowiedzenia nikt nie wytłumaczył powodowi jego przyczyn. Sąd Rejonowy ustalił również, że powód naniósł na wypowiedzenie swoją uwagę, iż nie zapoznał się z przedstawionymi zarzutami i nikt wcześniej nie zwrócił mu na nie uwagi. Powód w następnych dniach nie miał dostępu do systemu i treści dokumentacji wskazanych w wypowiedzeniu szkód i nie miał możliwości merytorycznego ustosunkowani się do nich.

Sąd I instancji stan faktyczny ustalił na podstawie dowodów z dokumentów w postaci akt osobowych powoda, kopii maili i raportów k. 113-162, 170-478, 490-499, protokołu k. 52-68, pisma k. 9oraz z zeznań świadków M. K. k. 97v-100, P. W. k. 100-102, M. J. k. 516v-518v, A. D. k. 165-166, M. L. k. 167v-168v, M. D. k. 166-167v, A. J. k. 163-165 i przesłuchania powoda.

W opinii Sądu I instancji roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Rejonowy podkreślił, że badał sprawę jedynie w zakresie wskazanej przyczyny wypowiedzenia, inne okoliczności nieobjęte przyczyną wypowiedzenia, nie podlegały ocenie w tym zakresie. Sąd I instancji wskazał, iż przyczyna wypowiedzenia winna być formalnie określona, powinna być rzeczywista, zrozumiała dla pracownika i uzasadniona. Winna zostać podana jasno, a jej opis musi umożliwiać jej indywidualizację w miejscu i czasie, a to w celu umożliwienia pracownikowi podjęcia decyzji w przedmiocie odwołania do sądu pracy, o czym pracownika należy pouczyć. Zdaniem Sądu Rejonowego przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i na tyle ważna, aby uzasadniała dokonanie rozwiązania umowy o pracę. Pracodawca natomiast, decydując się na złożenie pracownikowi wypowie­dzenia, musi wykazać jego zasadność, przy czym ocena tej zasadności po­winna być powiązana z istotą i celem stosunku pracy.

W opinii Sądu I instancji w przedmiotowej sprawie przyczyna wypowiedzenia została podana w sposób zbyt ogólny i niekonkretny, by w okolicznościach sprawy spełniać ustawowe kryteria, zaś powód nie miał możliwości jej weryfikacji z przyczyn od siebie niezależnych i niezawinionych. Sąd I instancji podał, że pozwana poza treścią pisemnego wypowiedzenia nie wskazała jakichkolwiek okoliczności doprecyzowujących tę przyczynę w chwili wypowiedzenia, ponadto pozwany nie mógł odnieść się do przyczyny wypowiedzenia w oparciu o dokumentację w systemie. W ocenie Sądu I instancji w konsekwencji u powoda doszło do konsternacji, zmieszania, w wyniku którego przyczyna wypowiedzenia umowy pozostała dla niego niezrozumiała. Sąd orzekający podkreślił, że nie jest rolą pracownika ingerowanie w strukturę zatrudnienia i organizację pracy, ale rolą pracodawcy jest przedstawienie konkretnej i zrozumiałej dla pracownika przyczyny, czego pozwana nie uczyniła. Natomiast niezależna od powoda utrata uprawnień i wglądu do systemu, w których jedynie archiwizowano dane o konkretnych szkodach spowodowała, że konkretną wiedzę o przyczynie wypowiedzenia powód uzyskiwał dopiero w toku procesu.

Sąd I instancji argumentował również, że jednostkowe z uwagi na charakter i ilość pracy powoda jego błędy objęte przyczyną wypowiedzenia nie miały charakteru znaczącego w pracy powoda, nie były odosobnione na tle innych likwidatorów i częściowo wynikały z przyczyn niezależnych od powoda, zaś do pracy powoda aż do wypowiedzenia nie było istotnych zastrzeżeń. W ocenie Sądu Rejonowego powoduje to, że wskazane przyczyny wypowiedzenia nie były uzasadnione, czyli na tyle doniosłe by uzasadniać nawet zwykły tryb rozwiązania umowy.

Zdaniem Sądu I instancji, pozwana naruszyła przepisy o wypowiadaniu umów o pracę i w związku z tym z uwagi na spełnienie przesłanek zawartych w art. 45 § 1 k.p. roszczenie powoda o odszkodowanie uznał za zasadne, podając że jego wysokość nie była ostatecznie kwestionowana przez strony i odpowiada prawu, jak i treści akt osobowych (zaświadczenie z dnia 17 lipca 2014 roku). Sąd I instancji orzekł o kosztach sądowych i kosztach zastępstwa procesowego w oparciu o wyrażoną w art. 98 k.p.c. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, mając na uwadze fakt, iż pozwana proces przegrała. Sąd Rejonowy również nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.607,95 złotych.

W apelacji od wyroku pozwana (...) S.A. w S. zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię polegające na uznaniu, że w okolicznościach niniejszej sprawy dokonane przez pozwanego wobec powoda wypowiedzenie umowy o pracę naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę lub że było nieuzasadnione, co skutkowało uznaniem powództwa za zasadne,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy w postaci art. 233 kpc, polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu istotnych dla kierunku rozstrzygnięcia sporu ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do uwzględnienia powództwa, pomimo tego, że zebrany materiał dowodowy wskazuje na konieczność jego oddalenia jako niezasadnego,

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 328 §2 kpc, albowiem Sąd sporządzając uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie tylko nie ustalił pełnego stanu faktycznego, ale przede wszystkim nie odniósł się do wszystkich dowodów zaoferowanych przez stronę pozwaną, zgromadzonych w toku postępowania dowodowego, nie przeprowadził ich oceny, a jedynie w sposób wybiórczy i z naruszeniem art. 328 §2 kpc, nie wskazał faktów które uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych. Pozwana domagała się także na podstawie art. 338 kpc orzeczenia o obowiązku zwrotu przyznanego powodowi świadczenia objętego rygorem natychmiastowej wykonalności, tj. kwoty 5.607,95 zł w punkcie 4 zaskarżonego wyroku. Zdaniem apelującego dokonane wypowiedzenie obejmowało swoją treścią wszystkie prawem przepisane elementy, w tym pouczenia, i wskazywało prawidłowy okres wypowiedzenia. Nadto pozwana wskazała aż osiem przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę, podając konkretne naruszenia. W treści wypowiedzenia dokładnie wskazane zostały numery szkód, a następnie dołączone do akt sprawy akta tych szkód ze wskazaniem popełnionych przez powoda błędów. Pozwana podnosiła, że błędy, popełnione przez powoda, a stanowiące przyczynę wypowiedzenia były takie same jak błędy wskazane podczas kontroli we wrześniu 2013 roku, a jedynie dotyczyły innych szkód. Pozwana wskazywała, że nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym okoliczność iż do pracy powoda nie było zastrzeżeń przed złożeniem wypowiedzenia, jako że wrześniu 2013 roku została przeprowadzona rozmowa dyscyplinująca, a potem omawiano z nim na bieżąco uchybienia. Pozwana zaprzeczyła także jakoby powód nie miał możliwości zweryfikowania przyczyn wskazanych w treści wypowiedzenia w oparciu o dokumentację. Podała, że przepisy prawa nie nakładają na pracodawcę takiego obowiązku, a weryfikacja przyczyn następuje w trakcie procesu sądowego. Zdaniem apelującej wskazane przyczyny nie miały charakteru pozornego, związanego z nie oklejeniem samochodu reklamami, a dotyczyły błędów w pracy powoda. Błędy te w opinii pozwanej, a wbrew stanowisku Sądu I instancji, który podnosił iż były one nieliczne i nie miały charakteru znaczącego w pracy powoda oraz że nie były odosobnione na tle pracy innych likwidatorów- miały charakter powtarzający się i oznaczały źle zlikwidowane szkody, zawyżenie bądź zaniżenie odszkodowania. Skarżąca podniosła także, że Sąd I instancji pominął niektóre dowody, które miały istotne znaczenie dla skonstruowania stanu faktycznego. W szczególności apelująca wskazała, że z oświadczenia o wypowiedzeniu, akt szkodowych dotyczących spraw wskazanych w przyczynach uzasadniających wypowiedzenie i z zeznań świadków M. K., P. W., A. J. wynika, iż powód w swojej pracy dopuszczał się nieprawidłowości.

Sąd II instancji zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej (...) S.A. w S. jest uzasadniona i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe i ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Jednakże, zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał błędnej oceny stanu faktycznego.

W tej sytuacji Sąd odwoławczy dokonał własnej oceny materiału dowodowego

zgromadzonego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i uznał, iż jest on spójny, kompletny i wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd II instancji ma bowiem nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zasada swobodnej oceny dowodów jest jedną z podstawowych reguł procesu cywilnego. Odnosi się ona zarówno do wyboru określonych środków dowodowych jak i do sposobu ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów określone w art. 233 § 1 k.p.c. wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie rozważenia zebranego materiału. Dając lub odmawiając wiary dowodom kieruje się wyłącznie własnym przekonaniem (por. wyrok SN z dn. 10 czerwca 1999 roku II UKN 685/98 OSNP 2000/17/655, wyrok SN z dn. 29 września 2000 roku V CKN 94/00, LEX 52589, wyrok SN z dn. 14 grudnia 2001 roku V CKN 561/00, LEX 52713).

W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż Sąd Rejonowy w G. uznał, że podana przez pozwaną powodowi przyczyna wypowiedzenia miała charakter zbyt ogólny i niekonkretny, jak również była niezrozumiała dla powoda, który nie miał możliwości jej weryfikacji z przyczyn od siebie niezależnych i niezawinionych (powód nie mógł odnieść się do przyczyny wypowiedzenia w oparciu o dokumentację w systemie).

Sąd II instancji w oparciu o ten sam materiał dowodowy dokonał odmiennej oceny stanu faktycznego sprawy. Zdaniem Sądu Okręgowego wskazana powodowi oświadczeniem woli z dnia 7 maja 2014 roku przyczyna wypowiedzenia była konkretna, jasna, rzeczowa i czytelna. Zdaniem Sądu II instancji wskazana przyczyna wypowiedzenia miała charakter wyczerpujący i nie może ostać się argumentacja Sądu I instancji, iż była ona zbyt ogólnikowa. Z pisma zawierającego wypowiedzenie umowy o pracę ma wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy. Jednak wymóg wskazania konkretnej przyczyny wypowiedzenia nie jest równoznaczny z koniecznością sformułowania jej w sposób szczegółowy czy wręcz drobiazgowy. Nie trzeba więc opisywać wszystkich faktów i zdarzeń, powoływać dokumentów, ich dat oraz wskazywać poszczególnych działań czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie. Wymóg konkretności spełni podanie kategorii zdarzeń, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że szczegółowe motywy wypowiedzenia są pracownikowi znane. Tak wskazywał też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 stycznia 2011 roku w sprawie I PK 152/10, którego stanowisko Sąd Okręgowy w pełni podziela. Nadto w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2012 roku w sprawie III PK 4/12 czytamy, że „stawienie zbyt wysokich wymagań co do sformułowania tej przyczyny sprzyja negatywnemu postrzeganiu prawa pracy jako nieelastycznego narzędzia kształtowania relacji zatrudnienia”.

W niniejszej sprawie nie sposób uznać, aby powód jako doświadczony, wieloletni pracownik - specjalista ds. likwidacji szkód w dziale likwidatorów mobilnych, nie zrozumiał podanej mu w piśmie z dnia 7 maja 2014 roku przyczyny wypowiedzenia, w szczególności że pozwana wyraźnie wskazała powodowi przykłady (8 punktów) nienależytego wykonywania powierzonych mu obowiązków służbowych.

Ponadto, w ocenie Sądu II instancji, podana powodowi przyczyna wypowiedzenia jest prawdziwa - rzeczywista. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w szczególności akt szkód wymienionych w wypowiedzeniu) należy uznać za prawdziwe zarzuty stawiane powodowi przez pozwaną w wypowiedzeniu. Powód T. D. był bowiem już wcześniej poddany kontroli, bo w dniu 19 września 2013 roku. Kontrola ta wykazała szereg uchybień w pracy powoda. To skutkowało rozmową dyscyplinującą, którą z powodem przeprowadzili w dniu 8 października 2013 roku M. K. (zastępca dyrektora biura ds. likwidacji szkód) i bezpośredni przełożony powoda – P. W.. Podczas rozmowy omówione zostały wyniki kontroli i błędy popełnianie przez powoda. Powód przyznał w trakcie rozmowy, że popełnia błędy i zobowiązał się do ich wyeliminowania. Jednak, jak wykazało postępowanie dowodowe, powód nie zastosował się do zaleceń pokontrolnych i w trakcie kolejnej kontroli, obejmującej okres od grudnia 2013 roku do marca 2014 roku ujawniono, że powód nadal popełnia błędy w pracy dotyczące tych samych okoliczności i procedur. W świetle tych ustaleń nie mogą ostać się twierdzenia powoda jakoby zarzuty stawiane mu w wypowiedzeniu były dla niego zaskoczeniem i spowodowały u niego „konsternację i zmieszanie”. Nie może również zostać uwzględniona argumentacja powoda w zakresie w jakim ten powołuje się na wyniki innych kontroli. Pozwana bowiem jasno określiła przyczyny wypowiedzenia, wskazała konkretne naruszenia obowiązków pracowniczych przez powoda.

Ponadto nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia powoda, iż również inni pracownicy dopuszczali się błędów w pracy. Zdaniem pozwanej nie były to bowiem błędy na tyle istotne, aby wymagały przeprowadzenia chociażby rozmów dyscyplinujących z pracownikami. Zresztą jak słusznie Sąd I instancji zauważył rozwiązanie umowy o pracę w drodze wypowiedzenia jest zwykłym sposobem zakończenia stosunku pracy i pracodawca ma prawo kształtować politykę kadrową według swojego uznania. Powód mimo negatywnych wyników wcześniejszej kontroli, nie poprawił swojej pracy i nadal popełniał te same błędy, zatem złożone mu wypowiedzenie miało uzasadniony charakter. Sąd Okręgowy uznał, że pracodawca mógł wymagać od powoda, aby ten wdrożył zalecane mu w wyniku kontroli ustalenia i wyeliminował nieprawidłowości. Ocena pracy pracownika należy do pracodawcy, który jeśli nie widzi możliwości dalszej współpracy z pracownikiem i utraci doń zaufanie, może podjąć decyzję o wypowiedzeniu mu umowy o pracę i przyczynę taką należy ocenić jako uzasadnioną w świetle art. 45 § 1 k.p. Należy podkreślić, że pracodawca ma prawo doboru pracowników. Zdaniem Sądu II instancji pracodawca stwierdzając niesumienne wykonywanie obowiązków pracowniczych, zwłaszcza w przypadku osoby, co do której już wcześniej zgłaszane były zarzuty niewłaściwego wykonywania obowiązków, ma wystarczającą podstawę do złożenia temu pracownikowi oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Okoliczności przemawiające za ochroną pracownika przed wypowiedzeniem uwzględnia się w stosunku do pracowników sumiennie i starannie wykonujących obowiązki pracownicze i przestrzegających dyscypliny pracy. Natomiast powód pomimo niekorzystnych wyników kontroli z dnia 19 września 2013 roku nie zastosował się do uwag przełożonych i nadal dopuszczał się tych samych nieprawidłowości.

Również w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie potwierdziły się uwagi powoda jakoby przyczyna wypowiedzenia miała charakter pozorny, bo powód stał się niewygodnym pracownikiem z uwagi na zgłaszane pracodawcy zastrzeżenia co do oklejania prywatnego samochodu i zabezpieczania śladów biologicznych. Tymczasem pozwana nie wymagała od swoich pracowników oklejania samochodów hasłami reklamowymi, a jeżeli się tego podjęli oferowała za to stosowne wynagrodzenie, a kwestie te regulowane były odrębną umową (vide np. zeznania świadka M. J. – k.518v.akt, który stwierdził, że ma samochód w innym kolorze niż przewidują procedury pozwanej mimo to żadnych konsekwencji z tego tytułu nie poniósł, nie musi również naklejać reklam firmy). Nie sposób zatem uznać, iż okoliczność ta stanowiła faktyczną podstawę wypowiedzenia powodowi stosunku pracy przez pozwaną. Co do zabezpieczania śladów biologicznych, procedury pozwanej przewidują sporządzenie na tą okoliczność dokumentacji fotograficznej.

Reasumując, zgłaszane przez powoda zarzuty pozorności przyczyny wypowiedzenia nie mogły zostać podzielone przez Sąd II instancji, odmienne bowiem wnioski płyną z zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził mianowicie, iż podana powodowi przyczyna wypowiedzenia była wyczerpująca, stanowcza, konkretna i rzeczywista, a także była zrozumiała dla powoda, chociażby z racji zajmowanego przez niego stanowiska i jego doświadczenia zawodowego. Pozwana wypowiadając powodowi umowę o pracę nie naruszyła przepisów o wypowiadaniu umów o pracę.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w całości i oddalił powództwo.

W punkcie 2 wyroku Sąd w oparciu o art. 338 § 1 kpc zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 5.607,95 zł tytułem zwrotu spełnionego świadczenia.

O kosztach postępowania za I i II instancję orzeczono w pkt. 3 wyroku w oparciu o zawartą w przepisie art. 98 kpc zasadę odpowiedzialności za wynik procesu mając na względzie, że powód przegrał niniejszy proces w całości, a także § 11 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.t.j. z 2013r., poz.490 z późn.zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 lipca 2015 roku.

(-) SSR del. Renata Stańczak (-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Mariola Szmajduch Sędzia Przewodniczący Sędzia