Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Małgorzata Małecka

Protokolant:stażysta K. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 r. w P.

sprawy z powództwa M. Z.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w P.

- o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami sądowymi od obowiązku uiszczenia których powód został zwolniony obciąża Skarb Państwa;

III.  kosztami procesu obciąża powoda i związku z tym:

a.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

b.  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu) kwotę 307,20 zł tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa świadków;

IV.  przyznaje od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu) na rzecz adw. A. S. kwotę 4.428 zł brutto tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

/-/ SSO Małgorzata Małecka

UZASADNIENIE

Powód M. Z. pozwem złożonym w dniu 21 lipca 2014 r. wniósł o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania w kwocie 100.000,00 zł od pozwanej (...) sp. z o.o. oraz o zwolnienie od kosztów sądowych. Powód dla uzasadnienia swojego roszczenia podnosił, iż pozwana nie wykonała obowiązku zaoferowania mu lokalu zastępczego po pomniejszeniu lokalu znajdującego się w P. przy ul. (...), w którym powód zamieszkiwał wraz ze swoimi rodzicami, konkubiną i dwójką dzieci, a także bratem ojca. Powód wskazał, że strona pozwana przeprowadziła eksmisję jego rodziców, jednakże na żadnym etapie nie uwzględniono jego osoby, podczas gdy jego konkubinie, która nie była zameldowana w przedmiotowym mieszkaniu zaoferowano 2-pokojowy lokal. Powód podał, że od dziecka jest zameldowany w lokalu przy ul. (...), a mimo tego, nie otrzymał żadnego powiadomienia dotyczącego przyznania lokalu zastępczego.

Postanowieniem z dnia 24 lutego 2015r., Sąd zwolnił częściowo powoda od kosztów sądowych, tj. ponad kwotę 300zł w zakresie opłaty od pozwu. (k. 32-34)

Postanowieniem z dnia 19 maja 2015r., Sąd ustanowił dla powoda adwokata z urzędu. (k. 52)

W odpowiedzi na pozew z dnia 29 maja 2015r., pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podała, iż wedle jej wiedzy, powód nie zamieszkuje przy w lokalu nr (...) przy ul. (...) w P. od dnia 01 grudnia 2007r., zaś zajmuje lokal mieszkalny położony przy ul. (...), który najmuje jego obecna żona. Pozwany zaprzeczył jakoby powód zajmował przedmiotowy lokal także w trakcie prowadzenia rozmów dotyczących zamiany mieszkań. Wskazała, iż żaden z członków rodziny powoda nie podawał, by powód w dalszym ciągu zamieszkiwał w tym lokalu. Pozwana podnosiła również, że w dacie wystąpienia z powództwem przeciwko Z. Z. (1), W. Z. (1) oraz K. R. (1) o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w P., powód posiadał uprawnienia do zamieszkiwania w lokalu położonym przy ul. (...) na podstawie umowy najmu zawartej w dniu 19 listopada 2012 r.

W piśmie z dnia 18 sierpnia 2015r. powód, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika sprecyzował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki kwoty 100.000zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenia na rzecz pełnomocnika kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Powód podał, że nigdy nie przestał korzystać z mieszkania przy ul. (...), jednakże z uwagi na konflikt z konkubiną, zdecydował się nocować poza domem. Nie zmienia to jednak faktu, że w przedmiotowym lokalu powód ma swoje rzeczy osobiste i uważa go za centrum interesów życiowych. Nadto powód w dalszym ciągu jest zameldowany w tym lokalu i odbiera w nim kierowaną do niego korespondencję. Powód podał, że w chwili podejmowania przez pozwaną czynności związanych z eksmisją, powód w dalszym ciągu mieszkał w lokalu i jako osobie bezrobotnej, przysługiwało mu uprawnienie do otrzymania lokalu zastępczego. Powód potwierdził, ze lokal przy ul. (...) wynajmuje jego żona K. Z. (1), jednakże podał, iż jest jedynie uprawniony do korzystania z niego, nie ma zatem uprawnienia do zajmowania go. Wskazał, iż nie jest prawdą, że dobrowolnie zrezygnował z prawa zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu, ponieważ to sytuacja zmusiła go do częściowej z niego wyprowadzki. (k. 124-126)

W piśmie z dnia 03 września 2015r., strona pozwana w całości podtrzymała swe stanowisko w sprawie. Pozwana podała, że w jej ocenie powodowi, jako małżonkowi K. Z. (1) przysługuje tytuł prawny do lokalu przy ul. (...), w związku z czym, brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia roszczenia powoda. Nadto, że przejrzane zostały zapisy monitoringu z budynku przy ul. (...), z których wynika, że wbrew swoim twierdzeniom, powód nie odwiedza często swoich rodziców. (k. 148-152)

Na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2015r., powód sprecyzował, iż żądana przez niego kwota odszkodowania, stanowi według niego koszt wynajęcia i wyremontowania kawalerki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ul. (...) zabudowanej domem wielorodzinnym.

Dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców (k. 65-68), treść kw nr (...) (k. 69)

Administracją nieruchomości należących do pozwanej spółki (...), położonych przy ul. (...) od roku 2006 do roku 2009, zajmowała się A. K., która na bieżąco prowadziła adnotacje dotyczące liczby osób zajmujących każdy z lokali, co umożliwiało prawidłowe naliczanie opłat za wywóz nieczystości stałych, zimną wodę, kanalizację oraz energię elektryczną na klatce schodowej. Powód osobiście poinformował A. K., że wyprowadza się z mieszkania, co zostało odnotowane w dokumentacji prowadzonej przez świadka. Ze zgromadzonych w ten sposób danych wynika, że od dnia 01 grudnia 2007r. w lokalu nr (...) położonym przy ul. (...) zamieszkiwali jedynie: Z. Z. (1), W. Z. (1)- jako najemcy, konkubina powoda K. R. (1) oraz dwoje jej małoletnich synów: S. Z. i A. Z. (1), a także od dnia 28 lutego 2003r. A. Z. (2), czyli brat W. Z. (1). Od dnia 01 grudnia 2007r. w związku z pozyskaniem informacji o wyprowadzeniu się M. Z., administratorka zaczęła naliczać opłaty za 6 osób.

Dowód: odręczne notatki (k. 70), zeznania świadka Z. Z. (1) (k. 164-165), zeznania świadka A. K. (k. 176-177), zeznania świadka M. L. (k. 177-178), zeznania H. T. (1) (k. 198-199)

Od dnia 01 września 2009r., zarządzanie przedmiotową nieruchomością przejęła „B.” sp. z o.o., która w dalszym ciągu naliczała wszelkie opłaty za 6 osób.

Dowód: zawiadomienie o wysokości opłat (k. 71-75), wypowiedzenie wysokości czynszu (k. 77-78), zeznania świadka B. N. (k. 178-179), zeznania H. T. (1) (k. 198-199).

Z uwagi na znaczne zaległości w regulowaniu czynszu przez najemców, pozwana w celu odzyskania swoich należności skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego, żądając zasądzenia od Z. Z. (1), W. Z. (1) i K. R. (1) solidarnie kwoty 30.016,11zł, która to kwota odpowiadała wysokości zaległości w opłacaniu czynszu najmu za okres od czerwca 2009r. do grudnia 2011r. Sąd wydał nakaz zapłaty w dniu 17 lipca 2012r. w sprawie sygn. akt (...), uwzględniając powództwo w całości. Od powyższego nakazu zapłaty, wszyscy pozwani złożyli sprzeciwy.

W. Z. (1) w sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty podał, iż przedmiotowym lokalu zamieszkuje 5 osób, tj. on, jego żona Z. Z. (1), dwoje jego małoletnich wnuków oraz ich matka. Jednocześnie, W. Z. wskazał, iż w dniu 28 września 2011r. zmarł A. Z. (2). Informacja ta spowodowała, że pozwana spółka zmieniła żądanie pozwu umniejszając je o kwotę 207,18zł, stanowiącą niesłusznie naliczone opłaty za media w okresie po śmierci jednego z lokatorów.

W treści sprzeciwów od nakazu zapłaty brak było informacji o tym, by wraz z wyżej wymienionymi zamieszkiwał w lokalu M. Z..

Dowód: kartoteka księgowa właściciela za rok 2012 (k. 76), wezwanie do zapłaty z 28.07.2010r. (k. 79), zestawienia (k. 80-81), sprzeciw od nakazu zapłaty W. Z. (k. 82-83), sprzeciw od nakazu zapłaty Z. Z. (k. 85-87), sprzeciw od nakazu zapłaty K. R. (k. 88-89), pismo pozwanej z 14.11.2012r. (k. 94-97).

Z uwagi na to, że od 1 grudnia 2007r. powód nie zamieszkiwał w mieszkaniu przy ul. (...), pozwana pisma z dnia 23 lutego 2013r. wzywające do opuszczenia i wydania lokalu skierowała jedynie do osób pełnoletnich zajmujących przedmiotowy lokal, czyli: Z. Z. (1), W. Z. (1) i K. R. (1). Po bezskutecznym upływie wyznaczonego w tym celu terminu, pozwana skierowała pozew do Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto w P., żądając orzeczenia eksmisji wyżej wymienionych lokatorów. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt (...).

Wniesienie pozwu o eksmisję skutkowało podjęciem rozmów pomiędzy (...) sp. z o.o. a Z. Z., W. Z. i K. R. w przedmiocie ugodowego zakończenia sporu. W rozmowach tych nie uczestniczył na żadnym etapie M. Z., żaden z uczestników rozmów nie wskazywał też, by w dalszym ciągu zamieszkiwał on w przedmiotowym lokalu. W dniu 13 grudnia 2013r. pomiędzy pozwaną a Z. Z., W. Z. i K. R. zawarte zostało porozumienie w przedmiocie ugodowego zakończenia sporu o eksmisję, na mocy którego mieszkanie nr (...) zostało podzielone na dwa mniejsze lokale, z których jeden oddano w najem W. Z. (1) i Z. Z. (1), zaś K. R. (1) i dwójce jej dzieci zaproponowano najęcie lokalu nr (...).

W dniu 21 lutego 2014r., doszło do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego pomiędzy pozwaną (...) sp. z o.o. a Z. Z. (1). Najem dotyczył lokalu nr (...) położonego w P. przy ul. (...) o powierzchni 37,56m?.

W czasie, kiedy między pozwaną spółką a Z. Z., W. Z. i K. R. prowadzone były rozmowy dotyczące zmniejszenia lokalu przy ul. (...) oraz umożliwienia K. R. wynajęcia odrębnego mieszkania, powód odwiedzał rodziców, którzy na bieżąco informowali go o prowadzonych pertraktacjach.

Dowód: pismo pozwanej z 18.04.2013r. (k. 105-106), mapka (k. 107), porozumienie z 13.12.2013r. (k. 108-110), umowa najmu z 21.02.2014r. (k. 114-1145), zawiadomienie o wysokości opłat (k. 116), zeznania świadka Z. Z. (1) (k. 164-165), zeznania świadka B. N. (k. 178-179), zeznania świadka Ł. J. (k. 179-181), zeznania powoda M. Z. (k. 197-198), zeznania H. T. (1) (k. 198-199)

Powód M. Z. od końca 2012r. zamieszkuje w lokalu położonym w P. przy ul. (...), na podstawie umowy najmu zawartego przez jego małżonkę K. Z. (1). Umowa zawarta została na okres od 19 listopada 2012r. do 31 października 2016r., zaś osobami wskazanymi w umowie jako uprawnione do korzystania z mieszkania są, prócz dzieci K. Z., także powód. Nadto, K. Z. (1), wnioskując o przyznanie dodatku mieszkaniowego, każdorazowo podaje, że powód mieszka wraz z nią.

W dalszym ciągu powód zameldowany jest pod adresem P., ul. (...).

Dowód: umowa najmu z 19.11.2012r. (k. 130-132), zawiadomienie o wysokości opłat (k. 133), zaświadczenie z 18.08.2015r. (k. 134), pismo B.N. (...) z 28.08.2015r. z załącznikami (k. 154-156), zeznania świadka K. Z. (1) (k. 162-163), zeznania świadka Ł. J. (k. 179-181), zeznania powoda M. Z. (k. 197-198)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów urzędowych i prywatnych, które uznał za w pełni wiarygodne oraz zeznań świadków i stron.

Zgodnie z treścią art. 244 k.p.c. dokumenty urzędowe stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zgodnie natomiast z treścią art. 245 k.p.c. dokumenty prywatne stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Zgromadzone w sprawie dokumenty nie były kwestionowane przez strony. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby podważać je z urzędu. Wiarygodność kserokopii dokumentów również nie budziła wątpliwości Sądu. Mimo, że kserokopia nie jest dokumentem, a stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów prywatnych czy urzędowych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. Z. (1) w całości. Świadek podała, że od końca roku 2012 powód zamieszkiwał z nią w mieszkaniu przy ul. (...), nadto, iż to ona zawierała umowę najmu, ponieważ powód wówczas nigdzie nie pracował. W ocenie Sądu, zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności powyższe zeznania świadka, jak również te, że powód obecnie rzadko przebywa w mieszkaniu przy ul. (...), zaś świadek, mimo że jest jego żoną, nie wie, gdzie mieszka podczas kilkutygodniowych nieobecności. Z zeznań K. Z. (1) wynika, że planuje rozwieść się z powodem, co uzasadnia niepełną wiedzę dotyczącą jego obecnej sytuacji. Świadek potwierdziła, że uwzględnia powoda we wnioskach o przyznanie dodatku mieszkaniowego, wskazała też, że od pewnego czasu powód częściej odwiedza swych rodziców. Zeznania świadka K. Z. (1) korelowały z zeznaniami złozonymi przez matkę powoda- świadka Z. Z. (1) . Również ona przyznała, iż syn mieszkał przy ul. (...) do dnia ślubu, zaś obecnie ją odwiedza i pomaga. Świadek podała, że kiedy powód przebywał w zakładzie karnym, zgłosiła do administracji, iż nie mieszka już w przedmiotowym lokalu by nie uiszczać za niego opłat eksploatacyjnych. Sąd nie dał jedynie wiary zeznaniom świadków w części, w której oświadczyły, że przed zawarciem związku małżeńskiego powód mieszkał w mieszkaniu przy ul. (...), albowiem przeczą temu wiarygodne zeznania A. K., jak i zeznania samego powoda, który oświadczył, że od 2000r. nie mieszka w tym mieszkaniu i tylko odwiedza rodziców.

Podobnie za w pełni wiarygodne uznać należało zeznania świadka A. K. , która jako administrator nieruchomości przy ul. (...) w latach 2006-2009, dysponowała wiedzą odnośnie wyprowadzki powoda z mieszkania rodziców w grudniu 2007r. Zeznania świadka znalazły również potwierdzenie w zapiskach sporządzonych przez nią w dokumentacji związanej z administrowaniem budynkiem. Jej zeznania dla rozstrzygnięcia sprawy były bardzo cenne, albowiem jako osoba niezwiązana ze stronami postępowania, zeznawała w sposób obiektywny. Analogicznie ocenić należało zeznania M. L. , która będąc sąsiadką rodziców powoda, zna go i jego dzieci. Za niebudzące wątpliwości uznane zostały również zeznania świadków B. N. i Ł. J. , którzy będąc administratorami nieruchomości przy ul. (...), znali osobę powoda jako lokatora i potwierdzali, że od czasu gdy rozpoczęli swoją pracę, tj. od co najmniej 2009r. powód nie mieszkał tam.

Za nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd uznał zeznania świadka K. P.- świadek nie dysponował szczegółową wiedzą dotyczącą sytuacji życiowej i mieszkaniowej powoda, zasłaniał się niepamięcią, podał, że jako sąsiad zaobserwował, iż w czasie kiedy dzielono lokal przy ul. (...), powód odwiedzał często swych rodziców.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, który oświadczył, że od około 2000r. jedynie odwiedzał swych rodziców, co było związane z odbywaniem kar pozbawienia wolności oraz nawiązywaniem relacji z nowymi partnerkami, do których powód się wyprowadzał. Powód potwierdził, iż od około 2011-2012r. zamieszkiwał ze swą żoną przy ul. (...), po czym wynajęli mieszkanie przy ul. (...), w którym powód zamieszkuje do chwili obecnej, jednocześnie remontując inny lokal. Powód potwierdził, że dowiedział się o podziale mieszkania jeszcze przed jego dokonaniem.

Należało również uznać za wiarygodne zeznania członka zarządu pozwanej spółki (...), której zeznania znalazły odzwierciedlenie w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz zeznaniach świadków. H. T. podała, iż powód od kilku lat nie mieszka już w przedmiotowym lokalu, a także, że podczas rozmów o jego podziale, nikt z lokatorów mieszkania nr (...) nie wspominał, by mieszkała tam jeszcze jedna osoba, tj. powód. Wskazała, że podczas przeglądania monitoringu nie zauważono by powód często przychodził do swych rodziców.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej spółki kwoty 100.000zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Źródłem dochodzonego przez niego roszczenia było pozbawienie go możliwości zamieszkiwania w lokalu położonym w P. przy ul. (...). Powód wywodził, iż pozwana spółka przyznała lokatorom tego mieszkania lokale zamienne, zaś on mimo faktu zameldowania pod tym adresem, nie otrzymał żadnej propozycji objęcia lokalu.

Odpowiedzialność odszkodowawcza uregulowana jest m.in. w art. 415 i 416 k.c. : kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.

W niniejszej sprawie, sięgnąć należało do ustawy statuującej prawa i obowiązki lokatorów, tj. ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego. Art 14 ust. 1 tejże ustawy stanowi, że w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy- obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. W toku postępowania, powód podał, iż w chwili dokonywania zamiany lokali przez jego rodziców i byłą konkubinę, był osobą bezrobotną, zatem należało mu się przyznanie prawa do lokalu socjalnego. W istocie, ustęp 4 powołanego wcześniej art. 14, wskazuje, że Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec osoby posiadającej status bezrobotnego (pkt. 5).

W niniejszej sprawie jednak nie można zastosować tego normowania, bowiem powództwo wytoczone przez M. Z. nie dotyczyło nakazu opróżnienia lokalu, a tylko w wyroku kończącym tego rodzaju postępowanie, Sąd uprawniony jest do orzeczenia o prawie do lokalu socjalnego. Sąd Najwyższy uchwałą z dnia 13 czerwca 2003r. (III CZP 40/03), rozszerzył zakres stosowania powyższego normowania, także na postępowania nieprocesowe, kończące się wydaniem postanowienia, nie wyroku. Sąd Najwyższy wskazał jednocześnie, iż „Celem ustawy o ochronie lokatorów jest w szczególności zapobieżenie bezdomności w razie nakazania przez sąd opróżnienia lokalu (eksmisji). Temu celowi służy właśnie art. 14 ust. 1 u.o.p.l., przewidujący obowiązek sądu orzeczenia w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy i w razie orzeczenia o takim uprawnieniu - obowiązek gminy właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu zapewnienia lokalu socjalnego.” Przekładając powyższe twierdzenia na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż skoro brak jest orzeczenia w przedmiocie eksmisji powoda, nie zaktualizowało się jego uprawnienie do żądania przyznania lokalu socjalnego. Jedynie ubocznie wskazać trzeba na nieudowodnienie przez powoda okoliczności posiadania statusu bezrobotnego.

Idąc dalej wskazać należy, że Ustawa o ochronie praw lokatorów, nakłada na gminę właściwą ze względu na położenie opróżnianego lokalu obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego. Dlatego też, pozwana (...) sp. z o.o. nie była podmiotem odpowiedzialnym za zapewnienie powodowi innego lokalu w zamian za mieszkanie przy ul. (...). Podnoszona przez powoda okoliczność, że lokal zastępczy otrzymali zarówno jego rodzice, jak i konkubina wraz z dziećmi, mija się z prawdą i w ocenie Sądu wynika z niezrozumienia przez powoda znaczenia czynności dokonanych na podstawie ugody z 13 grudnia 2013r. Otóż wskazać należy, iż pozwana spółka (...), wobec długotrwałego zalegania z opłatami przez lokatorów mieszkania przy ul. (...), wystąpiła z pozwem o zapłatę do Sądu. Po uzyskaniu orzeczenia sądowego, wobec dalszego nieuiszczania należności oraz bezskuteczności kierowanych wezwań, wystąpiła na drogę postępowania sądowego, którego przedmiotem miało być nakazanie Z. Z., W. Z. i K. R. opróżnienie przedmiotowego lokalu (w postępowaniu tym, w przypadku orzeczenia eksmisji możliwe byłoby orzeczenie o prawie do lokalu socjalnego). W toku postępowania przed sądem, strony jednak zawarły ugodę, na mocy której mieszkanie przy ul. (...) zostało podzielone na dwa mniejsze. Po dokonaniu podziału, pozwana spółka zawarła nową umowę najmu ze Z. Z. (1), dotyczącą najęcia nowoutworzonego mniejszego lokalu, który zajmuje ona do chwili obecnej. Równolegle, zawarto odrębną umowę najmu z K. R. (1), która dzięki temu stała się najemcą lokalu nr (...). Dlatego też, skoro nawiązano nowe stosunki najmu, nie można mówić o przyznaniu lokalu zastępczego czy też socjalnego któremukolwiek z lokatorów poprzedniego mieszkania przy ul. (...). W ocenie Sądu, przychylić należało się do stwierdzenia Z. Z. (1), iż ani ona i jej mąż ani też K. R. (1), nie otrzymali od spółki (...) lokalu zastępczego, a jedynie propozycję zawarcia umowy najmu, z której skorzystali. Z tego też względu nie może również powód zasadnie twierdzić, by został przez pozwaną spółkę w jakikolwiek sposób pominięty. Nic nie stoi bowiem na przeszkodzie temu, by powód choćby i obecnie zwrócił się do pozwanej spółki z prośbą o przedstawienie propozycji najęcia jednego z lokali znajdujących się w jej zasobach.

Ponadto, w toku niniejszego postępowania zostało wykazane, iż w czasie gdy wytoczono powództwo o eksmisję, tj. w roku 2013, powód nie zamieszkiwał już przy ul. (...), a przy ul. (...). Z zeznań świadka K. Z. (1) wynika, iż powód zamieszkiwał z nią od dnia zawarcia związku małżeńskiego, tj. od 08 maja 2012r., początkowo u rodziców świadka na ul. (...), później w wynajętym mieszkaniu przy ul. (...). Świadek podała, że w umowie najmu została wpisana jako wynajmująca, ponieważ powód był w chwili zawierania umowy bezrobotny. Niemniej jednak, jest on wpisany w umowie najmu jako osoba mogąca korzystać z lokalu. Podkreślenia wymaga, iż umowa najmu nie została do tej pory rozwiązana.

Sąd nie miał wątpliwości, iż co najmniej od 1 grudnia 2007r. ( powód twierdzi nawet, że od 2000r.) powód przeniósł swe centrum aktywności życiowej poza mieszkanie przy ul. (...). Dowodu na ciągłe zamieszkiwanie przy ul. (...), nie stanowi z pewnością przedłożone przez powoda zaświadczenie o zameldowaniu pod tym adresem, ani też podnoszone przez powoda okoliczności, że bywa u rodziców czy też że ma u nich swoje rzeczy i otrzymuje korespondencję. Biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego, obecnie nie jest zjawiskiem rzadkim sytuacja, w której dorosłe już dzieci w dalszym ciągu zameldowane są u rodziców, przez co korespondencja także kierowana jest na ten adres. Nadto nie jest zjawiskiem niezwykłym bądź oznaczającym wspólne zamieszkiwanie, pozostawienie u rodziców części swych rzeczy. Fakt, że powód odwiedzał rodziców z całą pewnością również nie stanowi o jego zamieszkiwaniu w przedmiotowym lokalu.

Co więcej, art. 14 ustawy o prawach lokatorów reguluje, iż sąd orzeka o uprawnieniu do lokalu socjalnego, jedynie co do osób, których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu. Skoro więc przeciwko powodowi nie wydano tego rodzaju orzeczenia, nadto nie było przeciwko niemu kierowane nawet takie powództwo, Sąd z całą pewnością nie jest i nie był władny do orzekania o jego prawie do uzyskania lokalu socjalnego. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 listopada 2001r. (III CZP 66/01) artykuł 14 powyższej ustawy, ma zastosowanie jedynie w sprawach przeciwko osobom, które na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 1 tejże ustawy, były lokatorami. Zgodnie z brzmieniem powoływanego przepisu: kiedy mowa o lokatorze – należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. W realiach niniejszej sprawy, nie można zatem mówić by powód po roku 2007, używał przedmiotowy lokal. Powód przebywał w nim jedynie podczas odwiedzin u rodziców, a więc okazjonalnie, przez co nie można mówić w jego przypadku o używaniu lokalu.

O braku zainteresowania losem mieszkania przy ul. (...) i nie wiązania z nim swojej przyszłości świadczy to, że mając pełne rozeznanie w sytuacji dotyczącej powództwa o eksmisję oraz prowadzenia rozmów w przedmiocie zawarcia ugody, powód nie zadbał o własne interesy i nie domagał się uwzględnienia go przez stronę pozwaną przy zawieraniu porozumienia dotyczącego zamiany mieszkania na dwa mniejsze.

Podnoszenie przez powoda, iż nie ma on żadnego prawa do lokalu wynajmowanego przez jego żonę nie znajduje podstaw na gruncie prawa. Wskazać bowiem należy na treść art. 680 (1) § 1 zd. 1 k.c., który stanowi, że małżonkowie są najemcami lokalu bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. Niewątpliwie, w niniejszej sprawie powyższy przepis ma pełne zastosowanie, albowiem powód zawarł związek małżeński w dniu 08 maja 2012r., zaś umowa najmu zawarta została w dniu 19 listopada 2012r. Przy tym, skoro powód został ujęty w umowie jako osoba mogącą korzystać z lokalu tuż obok dzieci K. Z. (1), niewątpliwie jego najęcie uznane być musi jako zaspokajające potrzeby mieszkaniowe rodziny. Na mocy cytowanego wyżej przepisu, powód miał zatem w chwili zawierania ugody z 13 grudnia 2013r., prawo do zajmowania lokalu innego niż objęty ugodą. Dla poparcia powyższej tezy przywołać również należy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2006r. (V CSK 185/05), w którym stwierdzono, iż „małżonek, którego prawo do korzystania z mieszkania wynika z art. 28 ą zdanie pierwsze k.r.o., jest lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego”. Biorąc pod uwagę fakt, że powód będąc mężem najmującej mieszkanie K. Z. (1), uznany musi być za lokatora mieszkania przy ul. (...), trudno uznać, by jednocześnie mógł pozostawać lokatorem mieszkania przy ul. (...).

Szkodą powoda, której naprawienia dochodził on w niniejszym postępowaniu było pozbawienie go prawa do zajmowania lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ul. (...). W ocenie Sądu, pozwana spółka nie ponosi jednak żadnej odpowiedzialności za obecną sytuację M. Z.. W szczególności nie można wywodzić jej odpowiedzialności odszkodowawczej z faktu zawarcia umowy najmu z K. R. (1) czy Z. Z. (1). To działania powoda, polegające w szczególności na wyprowadzeniu się z przedmiotowego mieszkania, doprowadziły do obecnej sytuacji. Działania pozwanej spółki nie noszą przy tym cech bezprawności.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, iż powód nie mieszkał w lokalu przy ul. (...) co najmniej od grudnia 2007r., zaś od listopada 2012r., dysponuje tytułem prawnym do innego lokalu. Nie można więc w niniejszej sprawie mówić o wyrządzeniu powodowi szkody przez działania pozwanej spółki. Z tego też względu, Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia żądania powoda i oddalił je w pkt. I wyroku.

Z uwagi na zwolnienie powoda od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postanowieniem z dnia 24 lutego 2015r., w pkt. II orzeczenia, kosztami sądowymi obciążony został Skarb Państwa.

W punkcie III orzeczenia, kosztami procesu, na podstawie art. 98 k.p.c., obciążony został powód, który zobligowany został w związku z tym do zwrotu pozwanej spółce kwoty 3.617zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, na które złożyła się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17zł oraz kwota 3.600zł stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem, ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Ponadto, w oparciu o treść art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd w pkt III lit. b wyroku, nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu od powoda kwotę 307,20 zł, tytułem pokrycia wydatków Skarbu Państwa związanych z kosztami stawiennictwa świadka Ł. J..

W punkcie IV wyroku, z uwagi na treść postanowienia z dnia 19 maja 2015r., Sąd przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu na rzecz adwokat A. S. kwotę 4.428zł brutto tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, na podstawie § 19 w zw. z § 20 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

/-/ SSO Małgorzata Małecka