Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Agata Kłosińska

Protokolant: staż. Ewa Jarzębska

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł, odszkodowanie w kwocie 682,60 zł

1)  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w Ł. na rzecz powoda K. K.:

a) kwotę 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia zapłaty,

b) kwotę 682,60 zł (sześćset osiemdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt groszy)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 436,50 zł (czterysta trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 246,10 zł (dwieście czterdzieści sześć złotych dziesięć groszy) od dnia 17 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w Ł. na rzecz powoda K. K. kwotę 2.417,57 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych pięćdziesiąt siedem groszy)tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 138/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 stycznia 2015 r. powód K. K., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. (dalej: (...) S.A. w Ł.) kwoty 5.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia zapłaty, kwoty 436,50 zł tytułem kosztów opieki sprawowanej przez osoby trzecie wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 246,10 zł tytułem kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż w dniu 22 października 2013 r. w Ł. w trakcie rozładunku samochodu M. o nr rej. (...), na skutek nie zaciągnięcia przez jego kierowcę hamulca ręcznego ani nie podstawienia klina pod koła, samochodu, pojazd ten zaczął się staczać, co spowodowało że znajdując się na nim wózek spadł, a kierujący nim powód wyskoczył na nawierzchnię placu z wysokości 2 metrów. Kierowca przedmiotowego pojazdu w chwili zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Na skutek zdarzenia powód doznał skręcenia i naderwania odcinka lędźwiowego kręgosłupa, skręcenia i naderwania kolana oraz naderwania przyczepu rzepkowego więzadła rzepki prawej. Odniesione obrażenia wiązały się z odczuwaniem przez powoda silnego bólu przez co zmuszony był on do ograniczenia ruchomości. Niosły one również za sobą konieczność pomocy ze strony osób trzecich oraz podjęcia niezbędnego leczenia.

Pełnomocnik powoda wskazał dodatkowo, iż z ustalona przez stronę pozwaną kwota zadośćuczynienia w wysokości 1.750 zł jest znaczenie zaniżona. Wobec tego zasadnym jest żądanie dodatkowo kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, tym bardziej że pozwany uznał, iż uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 3%, podczas gdy (...) S.A. w którym powód miał zawarte dodatkowe ubezpieczenie określiło go na poziomie 5 %. W jego ocenie zasadnym jest również żądanie zwrotu kosztów pomocy osób trzecich oraz kosztów leczenia.

/pozew, k. 2 – 4/

W odpowiedzi na pozew z dnia 24 kwietnia 2014 r. pozwany (...) S.A. w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł
o oddalanie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował powództwo co do wysokości. Wskazał, iż co do zasady uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę i wypłacił na rzecz powoda w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 1.750 zł tytułem zadośćuczynienia. Kwota ta została ustalona na podstawie wydanej na zlecenie pozwanego opinii lekarskiej, określającej uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 3%. .W ocenie strony pozwanej wypłacona kwota jest adekwatna do poniesionych przez powoda cierpień fizycznych i psychicznych wynikających z wypadku. Natomiast, pozwany odmówił wypłaty kosztów z tytułu opieki, gdyż lekarz opiniujący stwierdził, że nie występowała potrzeba opieki osób trzecich. Przyczyną odmowy wypłaty innych kosztów był brak ich udokumentowania. W ocenie pozwanego brak jest podstaw do zwrotu kosztów opieki osób trzecich przy stawce zaproponowanej przez powoda, zważywszy że była ona sprawowana przez osoby najbliższe, a stawka ta odnosi się ona do osób trudniących się opieką profesjonalnie. Kwestionował on również zakres tej opieki, a także wysokość kosztów leczenia. Jednocześnie pozwany wskazał, że zaproponował powodowi ugodowe zakończenie sporu.

/odpowiedź na pozew, k. 38-39/

Pismem z dnia 19 marca 2015 r. pełnomocnik pozwanego poinformował, że
w toku prowadzonych negocjacji ugodowych, powód ostatecznie nie wyraził zgody na zawarcie ugody.

/pismo pozwanego, k. 81/

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 października 2013 r. na terenie firmy (...) Spółki z o.o. znajdującej się w Ł. przy ul. (...) pracownik terminalu K. K. przystąpił do zdjęcia dwóch palet z samochodu ciężarowego marki M. o nr rej. (...) stojącego przy rampie nr 7. Kierowca tego pojazdu podstawiając go do rampy
nie zaciągnął hamulca ręcznego, ani nie podstawił klina pod koła. Gdy powód zaczął wjeżdżać na pomost i przednie koła wózka podnośnikowego był na jego skraju, zauważył, że samochód ciężarowy zaczyna odjeżdżać spod rampy. W wyniku tego tył wózka zaczął zjeżdżać po pochylonym pomoście, natomiast jego przód odjeżdżał zaczepiony na skrzyni ładunkowej samochodu, i w miarę jego oddalania, wózek opadał na nawierzchnię placu manewrowego. W momencie oddalania się samochodu, gdy wózek znajdował się jeszcze na rampie, powód wyskoczył z wózka na nawierzchnię placu. Wysokość zeskoku wynosiła ok.. 2 metrów.

/bezsporne, także protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy k. 8 i verte /

Po zdarzeniu powoda przewieziono do poradni M., gdzie rozpoznano
u niego skręcenie i naderwanie innych, nieokreślonych części kolana prawego, naderwanie przyczepu rzepkowego więzadła rzepki prawej oraz skręcenie i naderwanie odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Zalecono powodowi kontynuowanie leczenia, odciążenie kończyn i stosowanie ortezy a także wyznaczono następną wizytę po 2 tygodniach. Zaordynowano powodowi przyjmowanie leków - controloc oraz olfen SR.

Powód kontynuował leczenie zgodnie z zaleceniem. Został skierowany na leczenie laserem oraz badanie USG prawego stawu kolanowego na którym stwierdzono częściowe uszkodzenie LCL.

Zalecono fizjoterapię, którą przeprowadzono w okresach od dnia 6 listopada 2013 r. do 13 listopada 2013 r. oraz od dnia 5 grudnia 2013 r. – 21 lutego 2014 r.

Leczenie zakończono w dniu 3 stycznia 2014 r. Wskazano kontynuowanie zabiegów fizjoterapeutycznych oraz zalecono wiskosuplementację kwasem hialuronowym.

/dokumentacja medyczna, k. 11 - 16, k. 19 - 23/

W trakcie leczenia powód stosował środki przeciwbólowe w postaci plastrów chłodzących i żelu – ponosząc z tego tytułu wydatek odpowiednio 28,62 zł i 20,10 zł netto – oraz korzystał z ortezy, której zakup wyniósł 179,15 netto zł.

Z powodu wysokich kosztów powód nie stosował zaleconych zastrzyków hialuronowych.

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 5 stycznia 2014 roku.

Prze okres 3 miesięcy nosił na prawym kolanie ortezę.

Przez okres 3 miesięcy od wypadku powód nie wykonywał żadnych codziennych czynności, zgodnie z zaleceniami lekarza nie obciążał prawej nogi. W tym okresie nie mógł pomagać w opiece przy swoim rocznym wówczas dziecku.

/faktura VAT, k. 30; dowód z przesłuchania powoda, elektroniczny protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2016 r. płyta CD, k. 160/

W wyniku wypadku z dnia 22 października 2013 r. powód doznał urazu kręgosłupa lędźwiowego.

Wskutek wypadku z neurologicznego punktu widzenia powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, gdyż po przebytym urazie nie rozpoznano
u powoda objawów uszkodzenia korzeni rdzeniowych lędźwiowych.

Rozmiar cierpień fizycznych powoda ze strony kręgosłupa lędźwiowego był umiarkowany w okresie 1 miesiąca od wypadku. W związku z tym, powód nie poniósł dodatkowych kosztów leczenia przeciwbólowego ponad koszty leczenia z przyczyn ortopedycznych.

Rokowania powoda na przyszłość z punktu widzenia neurologa są dobre

/opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii lekarza J. Z. (1) z dn. 27.10.2015 r., k. 113-114/

Z ortopedycznego punktu widzenia wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu
w związku z urazem kolana prawego z naderwaniem więzadła właściwego rzepki
i więzadła pobocznego strzałkowego wynosi 3 % - według pkt. 156 dla rozpoznania 1b w zw. z § 8 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku (Dz. U. Nr 234, poz. 1974). Natomiast, uraz kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym bez upośledzania funkcji nie spowodował trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Rozmiar cierpień fizycznych jakich powód doznał bezpośrednio po urazie był stopnia średniego, następie zmniejszając się.

W związku z wypadkiem jakiemu uległ powód wystąpiła konieczność pomocy osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie przez okres 3-4 tygodni.

Poza kosztami leków przeciwbólowych, kształtujących się w granicach 20-30 zł miesięcznie powód nie musiał ponosić innych kosztów leczenia.

Leczenie ortopedyczne powoda po wypadku z dnia 22 października 2013 r. zostało zakończone i nie wymaga kontynuacji.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. S. (1) z dn. 21.01.2016 r., k. 124 – 127/

Powód do chwili obecnej okresowo odczuwa ból prawego kolana, w szczególności w momencie wchodzenia po schodach bądź w sytuacji wzmożonego wysiłku fizycznego Powód doraźnie zażywa środki przeciwbólowe oraz korzysta ortezy na prawe kolano.

Powód zaniechał uprawiania sportu, choć przed wypadkiem czynnie grał w piłkę nożną.

/dowód z przesłuchania powoda, elektroniczny protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2016 r. płyta CD, k. 160/

Stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze na terenie miasta Ł. w dni robocze od lipca 2013 r. do marca 2014 roku wynosiła 11 zł za godzinę. Stawka za opiekę w dni wolne od pracy wynosiła 22 zł.

/ pismo Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia 18 marca 2012 r.,
k. 29/

Pismem z dnia 19 maja 2014 r., doręczonym stronie pozwanej w dniu 21 maja 2014 r., powód wezwał pozwanego do zapłaty na jego rzecz kwoty 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą ze zdarzenia z dnia 22 października 2013 r., kwoty 840 zł tytułem kosztów opieki oraz 200 zł zwrotu kosztów poniesionych
w związku z leczeniem powypadkowym.

/bezsporne, wezwanie do zapłaty z dnia 19.05.2014 r. wraz
z potwierdzeniem odbioru k. 50-52/

Posiadacz pojazdu marki M. o nr rej. (...) korzystał
w dacie zdarzenia z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł.

/bezsporne/

Postępowanie likwidacyjne prowadzone pod numerem (...) zakończyło się wydaniem decyzji w dniu 22 lipca 2014 r. decyzji w której pozwany przyznał powodowi kwotę 1.740 zł tytułem zadośćuczynienia, odmawiając zwrotu kosztów leczenia i opieki.

/decyzja z dnia 22.07.2014 r., k. 9/

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o dokumenty lub ich kserokopie, stosując w tym względzie przepis art. 308 k.p.c., opinie biegłych i dowód
z przesłuchania powoda.

Ze względu na rodzaj informacji, wymagających wiedzy specjalnej, zasadnicze znaczenie miały sporządzone na potrzeby niniejszej sprawy opinie biegłych – neurologa
i ortopedy. Należy podkreślić, iż wnioski biegłych są stanowcze, nadto uzasadnione
z punktu widzenia argumentacji medycznej, poprzedzonej dokładnym badaniem przedmiotowym powoda, dlatego też stanowiły podstawę ustaleń faktycznych odnośnie skutków wypadku z dnia 22 października 2013 r. również w zakresie uszczerbku na zdrowiu powoda. Należy również wskazać, że zarówno opinia biegłego J. Z., jak
i M. S. nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zostało uwzględnione w całości.

W niniejszej sprawie powód K. K. dochodzi od pozwanego (...) S.A. w Ł. uzupełniającego zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł oraz odszkodowania w kwocie 682,60 zł stanowiącego sumę kosztów opieki osób trzecich oraz kosztów leczenia.

W sprawie bezspornym jest, że sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego zakładu ubezpieczeń. Bezsporne były także okoliczności wypadku oraz rodzaj szkody i związek przyczynowy pomiędzy szkodą
a wypadkiem. Spór koncentrował się zatem wokół wysokości szkody,
a w konsekwencji wysokości świadczeń rekompensującego jej zakres.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152
z zm.), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. W analizowanej sprawie podstawą odpowiedzialności sprawcy szkody stanowi przepis art. 436 § 2 k.c.

Natomiast, według art. 19 ust. 1 powołanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W zakresie zadośćuczynienia, w toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał powodowi kwotę 1.750 złotych. Powód żąda dalszych 5.000 złotych.

Przepis art. 444 § 1 k.c. przewiduje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast art. 445 § 1 k.c. pozwala w takich wypadkach na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

Wysokość zadośćuczynienia winna mieścić się w rozsądnych granicach – z jednej strony winna rekompensować doznaną szkodę niemajątkową (przyznana kwota stanowi środek łagodzenia skutków naruszenia zdrowia) – z drugiej jednak powinna także odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Stanowisko to nawiązuje do linii orzecznictwa zapoczątkowanej orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r. (OSPiKA 1966, poz. 92), w którym sformułowana została teza, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane ( tak też Sąd Najwyższy
w wyrokach: z dnia 12.09.2002 r., sygn. akt IV CKN 1266/00, publ. Lex 80272, z 06.06.2003 r., sygn. akt IV CKN 213/01, publ. Lex 141396).

Kryterium pozwalającym na pewną obiektywizację rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy może być rozmiar trwałego uszczerbku na zdrowiu wynikający z urazu prawego kolana, który biegły ortopeda określił na 3 %.
Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia uwzględniono również, fakt, iż powód na skutek przedmiotowego zdarzenia doznał dodatkowo urazu kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, który nie skutkował co prawda trwałymi następstwami, jednakże spowodował dolegliwości bólowe. Ponadto powód do chwili obecnej okresowo odczuwa ból prawego kolana w związku z którymi musi zażywać środki przeciwbólowe. Sąd wziął także pod uwagę, fakt iż powód jest osobą młodą, która przed wypadkiem prowadziła aktywny tryb życia, uprawiając czynnie piłkę nożną z którego to rodzaju aktywności musiał zrezygnować w związku z urazem kolana. Uwzględniono również i tę okoliczność, iż u powoda przez okres miesiąca wystąpiły ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu. W tym okresie powód nie mógł pomagać w czynnościach codziennego życia, w szczególności związanych z opieką nad rocznym dzieckiem.

Uwzględniając zarówno rodzaj i rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, Sąd doszedł do przekonania, że kwota dalszych 5.000 złotych, jest kwotą adekwatną do rozmiaru krzywdy, przy uwzględnieniu wypłaconej w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 1.750 zł i orzekł jak w pkt. 1 a wyroku.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, wywołanych tym stanem (art. 444 §
1 k.c.) oraz odpowiedniej renty, jeżeli utracił całkowicie lub częściowo
zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub
zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość (art. 444 § 2 k.c.); może mieć ona
postać renty tymczasowej, jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się
dokładnie ustalić (art. 444 § 3 k.c.). Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116).
W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem
diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Poszkodowanemu przysługuje także roszczenie o rentę, jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia zwiększyły się jego potrzeby. (Olejniczak A., komentarz do art. 444 k.c. [w:] Kidyba A. (red.), Gawlik Z., Janiak A., Kozieł G., Olejniczak A., Pyrzyńska A., Sokołowski T., Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna., LEX, 2014). Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja
i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwo czynu niedozwolonego. (wyrok SN z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNC 1977, nr 1, poz. 11)

Powód dochodzi zwrotu kosztów opieki osób trzecich oraz kosztów leczenia. Podkreślić należy, iż jak zostało wskazane powyżej, poszkodowany nie jest zobowiązany do udowodnienia, iż poniósł wydatki związane z pomocą osób trzecich, wystarczy wykazanie, że poniesienie przedmiotowych kosztów było potrzebne. Natomiast okoliczność, kto wykonuje obowiązki opieki (pielęgniarka, czy też członek rodziny) jest
z tego punktu widzenia obojętna. „Jest przecież rzeczą niewątpliwą, że w razie konieczności powód musiałby korzystać z pomocy osoby trzeciej, a koszty jej wynagrodzenia musiałyby być wliczone do kosztów leczenia” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.10.1973 r., sygn. akt II CR 365/73, publ. OSNC z 1974 r., Nr 9, poz. 147, podobnie SN w wyrokach z dnia 26 lipca 1977 r. I CR 143/77; z dnia 04 marca 1969 r. I PR 28/69, LEX 12179; z dnia 11 marca 1976 r. z dnia 09.11.2007 r., sygn. akt V CSK 245/0, publ. OSNIC z 2008 r., Nr D, poz. 95, z dnia 08.07.2005 r., sygn. akt II CK 771/04).

Biegły ortopeda wskazał, iż powód wymagała opieki osób trzecich w wymiarze dwóch godzin dziennie przez 3-4 tygodni (2 godziny x 3 tygodnie x 7 dni= 42 godziny x 11 zł = 462 zł, przy uwzględnieniu 6 dni ze stawką 22 zł daje to kwotę 528 zł). Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu żądana przez powoda kwota 436,50 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich jest niewygórowana i uzasadniona

Sąd uznał również za zasadny zwrotów kosztów leczenia w wysokości 246,10 zł na którą to kwotę złożył się koszt zakupu ortezy oraz leków i żeli przeciwbólowych. Zasadność stosowania leków przeciwbólowych została potwierdzona przez biegłego ortopedę natomiast konieczności stosowania ortezy wynika z załączonej dokumentacji medycznej
i przesłuchania samego powoda, który potwierdził, iż takie było zalecenie lekarza prowadzącego. W konsekwencji Sąd uznał, iż dochodzone przez powoda wydatki na leczenie były uzasadnione, ponadto zostały należycie udokumentowane - złożoną do akt sprawy fakturą VAT - k. 30. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak pkt 1 b. sentencji wyroku.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 817 § 1 k.c. Jest to termin 30 dni od dnia otrzymania przez ubezpieczyciela zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, jest to termin 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.). Również zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Niespełnienie świadczenia w terminie rodzi po stronie ubezpieczyciela konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się
ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481§ 2 k.c.).
W niniejszym postępowaniu zgłoszenie pozwanemu szkody dotyczącej zadośćuczynienia i odszkodowania w skonkretyzowanej wysokości nastąpiło w dniu 21 maja 2014 r. Strona pozwana nie wykazała, aby koniecznym było przeprowadzenie dodatkowego postępowania wyjaśniającego, wobec czego roszczenie powoda stało się wymagalne dnia 21 czerwca 2014 r. Zasadnym było więc zasądzenie odsetek zgodnie
z żądaniem powoda – tj. w zakresie kwoty zadośćuczynienia i zwrotu kosztów opieki od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia zapłaty, zaś w zakresie kwoty odszkodowania, obejmującego koszty leczenia (udokumentowane dopiero w pozwie), od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu, tj. od dnia 17 lutego 2015 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie zasadą odpowiedzialności za wynik procesu z wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Z uwagi na fakt, iż Sąd uznał roszczenie powoda za zasadne w całości strona pozwana obowiązana jest zwrócić powodowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).
Do kosztów postępowania poniesionych przez powoda należy wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł (ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłata sądowa od pozwu w wysokości 285 zł, 800 zł tytułem zaliczki na poczet opinii biegłych – k. 89 oraz kwota 115,57 zł uiszczona tytułem uzupełniającego wynagrodzenia biegłego - k. 151. Łączna kwota poniesionych przez powoda kosztów postępowania, do których zwrotu na jego rzecz obowiązany jest pozwany, wynosi 2.417,57 zł (punkt 2. sentencji wyroku).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z dnia 5 kwietnia 2016 roku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

(...), dnia 19.04.2016 roku