Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dna 18 lipca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonej M. N. dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na podstawie przepisu art. 57 i art.107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227) W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczona została uznana za osobę zdolną do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, która wniosła o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia nie polepszył się lecz pogorszył.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył , co następuje:

Ubezpieczona M. N. ( ur (...)), bez wyuczonego zawodu od 2009r. do 31 maja 2012r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 21 maja 2012r. ubezpieczona złożyła wniosek o dalsze prawo do świadczenia. Pozwany organ rentowy poddał ją badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznały już ubezpieczonej za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: reumatologa i specjalisty medycyny pracy celem oceny czy nastąpiła poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonej.

Biegli w wydanej opinii w dniu 22 listopada 2012 roku rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- spondyloartropatia zapalna

- ZZSK w wywiadzie

- obserwacja w kierunku reumatoidalnego zapalenia stawów

W ocenie biegłych, w oparciu o przeprowadzone badanie ubezpieczonego i po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską ubezpieczonego, aktualny stan zdrowia badanego powoduje ograniczenia w zdolności do pracy. Przyczyną jest schorzenie układu ruchu. Nadal pomimo stosowanego leczenia brak jedt poprawy w stanie zdrowia orzekanej. Utrzymują się dolegliwości bólowe wielostawowe z klinicznym upośledzeniem funkcji układu ruchu. Wobec powyższego biegli wskazali, że badana jest nadal częściowo niezdolna do pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji na okres dalszych 2 lat. Biegli nie podzielili orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS. Wobec zarzutów organu rentowego iż stan narządu ruchu nie ogranicza możliwości zatrudnienia na stanowisku kontrolera jakości Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy innego zespołu o tych samych specjalnościach którzy rozpoznali te sama schorzenia co poprzedni zespół i dodatkowo chorobę nadciśnieniową w wywiadzie. Zdaniem biegłych w stanie zdrowia ubezpieczonej nie nastąpiła poprawa a wręcz odwrotnie pogorszenie polegające na obrzękach stawów. Biegli II zespułu podobnie jak biegli I zespołu uznali iż ubezpieczona jest nadal niezdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami ( wykonywała pracę kontrolera jakości w drukarni). Niezdolność spowodowana jest przede wszystkim schorzeniami układu kostno-stawowego , dłonie są obrzęknięte w stawach , dolegliwości bólowe dotyczą także odcinka kręgosłupa szyjnego i odcinka L-S. Natomiast w opinii dodatkowej lekarz reumatolog potwierdził ocenę stanu zdrowia dokonaną przez I zespół biegłych i podzielił wnioski z niej płynące.

dowód: opinia biegłych k. 11-12 akt sądowych i opinia II zespołu k. 33 -34 akt sąd oraz opinia biegłej reumatolog k.40-41 akt sądowych

Sąd uwzględnił wydane przez biegłych opinie w całości i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wszyscy biegli wyciągnęli identyczne wnioski po dokonaniu badań podmiotowych i przedmiotowych.

Opinie biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami w swych dziedzinach wiedzy medycznej, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili.

Wprawdzie organ rentowy złożył kolejne zastrzeżenia do opinii biegłych lekarzy sądowych i wniósł o przekazanie akt biegłym celem ustosunkowania się do zastrzeżeń, jednak w przekonaniu Sądu nie zaszły podstawy do wydania kolejnej opinii biegłych. Podzielić należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 15 lutego 1974r. (sygn. II CR 817/73), iż do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999r. sygn. II UKN 96/99, z dnia 6 marca 1997r. II UKN 23/97, z dnia 21 maja 1997r., II UKN 131/97, z dnia 18 września 1997r., II UKN 260/97). Dowód ten, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000r. I CKN 1170/98, uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002r. V CKN 1354/00). W ocenie Sądu nie uzasadnia natomiast potrzeby wydania kolejnej opinii biegłych taka okoliczność, że opinia powołanego już biegłego czy biegłych jest dla strony (w jej odczuciu) niekorzystna (zob. wyrok SN z dnia 18 lutego 1974r. II CR 5/74, orzeczenie SN z dnia 22 lipca 1997r., I CKN 174/97, niepubl., uzasadnienie wyroku SN z dnia 4 sierpnia 1999r. I PKN 20/99, uzasadnienie wyroku SN z dnia 18 października 2001r. IV CKN 478/00, uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 stycznia 2002r.).

Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonej przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że schorzenie wskazane przez biegłych nadal w znaczny sposób ogranicza możliwości zarobkowania w wyuczonym zawodzie. Jak z powyższego wynika powódka spełnia nadal przesłanki uzasadniające przyznanie mu prawa do renty wymienione w art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.)

Zgodnie z treścią art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy lub brak tej niezdolności. Przeprowadzone postępowanie pozwoliło na ustalenie, że ubezpieczona jest obecnie niezdolna do pracy, zatem zachodzą z przesłanki określonych przepisem art. 57 i 58 cytowanej ustawy

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie powódki zasługuje na uwzględnienie, i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

Przedmiotem rozstrzygnięcia pozostawało także w niniejszej sprawie, czy organ rentowy w ramach swoich uprawnień i kompetencji poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. W zakresie tym Sąd ustalił, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych na etapie postępowania orzeczniczego dysponował odpowiednimi dowodami pozwalającymi na ustalenie, że nadal występuje u badanego częściowa niezdolność do pracy. Wywiad zebrany od badanego przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS odpowiada swą treścią danym zebranym przez biegłych lekarzy sądowych. Zespół specjalistów powołanych przez Sąd dysponował dokładnie tymi samymi dokumentami leczenia i wynikami badań, jakie stanowiły podstawę wadliwego orzeczenia komisji lekarskiej ZUS. W niniejszej sprawie niewątpliwe jest, że zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym była uzasadniona ustaleniami faktycznymi, które powinny być i były znane organowi rentowemu. Opinia biegłych została wydana w oparciu o dokładnie takie same dokumenty diagnostyczne, jakimi dysponował organ rentowy. Kliniczny stan ubezpieczonej również nie uległ zmianie albowiem dane z wywiadu i badanie fizykalne nie wskazują na to, by ubezpieczona w trakcie badania przez biegłych zgłaszała i cierpiała na inne dolegliwości aniżeli te, które znane były lekarzom wchodzącym w skład komisji lekarskiej ZUS. Z uwagi na powyższe w pkt. 2 sentencji wyroku stwierdzono, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, zgodnie z art. 118 ust. 1a w/w ustawy emerytalnej.

SSO Anna Brudkowska- Lau