Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: S. J. (J.)

przeciwko: Przedsiębiorstwu (...)-1" Sp. z o.o. w S.

o zapłatę

1) zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...)-1" Sp. z o.o. w S. na rzecz powoda S. J. 7 280,62 zł (siedem tysięcy dwieście osiemdziesiąt złotych sześćdziesiąt dwa groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 1 215,24 zł (jeden tysiąc dwieście piętnaście złotych dwadzieścia cztery groszy) od dnia

29 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- 1 215,24 zł (jeden tysiąc dwieście piętnaście złotych dwadzieścia cztery groszy) od dnia

31  tycznia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 4 850,14 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych czternaście groszy) od dnia

2 lutego 2015 r. do dnia zapłaty

2) zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 467 zł (jeden tysiąc czterysta

sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1040/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 czerwca 2015 roku (data prezentaty Sądu) powód S. J. wniósł o zasądzenie od pozwanej Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. kwoty 7 280,62 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

Powód wskazał, że pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem J. D. umowę, której przedmiotem było świadczenie usług ochrony i dozorowanie mienia oraz prace porządkowe – czystościowe. Za wykonane usługi wystawił on faktury VAT nr (...) na kwotę 1215,24 zł, (...)/2014/12/0024 na kwotę 1215,24 zł oraz (...) na kwotę 4 850,14 zł z oznaczonym terminem zapłaty i sposobem płatności. Pozwana za przedmiotowe faktury VAT nie zapłaciła. Powód wskazał, że stał się wierzycielem pozwanej w następstwie dokonania w dniu 8 czerwca 2015 r. z pierwotnym wierzycielem cesji wierzytelności obejmującą wierzytelność wynikającą z powyższych faktur VAT . Pozwany o przedmiotowej cesji został zawiadomiony. Powód wezwał pozwaną do zapłaty pozwana jednak nie zapłaciła.

W dniu 17 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1618/15/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana w pierwszej kolejności podniosła, że powód nie wykazał jakoby pierwotny wierzyciel należycie wywiązał się z umowy zawartej z pozwaną (pozwana wskazywała na brak dowodów w tym zakresie). Pozwana podniosła, że pierwotny wierzyciel ani powód nie doręczyli jej faktury nr (...), co zgodnie z umową było warunkiem zapłaty.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. zawarła w dniu 31 stycznia 2014 r. z J. D. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) umowę o świadczenie usług ochrony i dozorowania mienia oraz prace porządkowo – czystościowe. Zgodnie z § 1 pkt 1 przedmiotem umowy była ochrona i dozorowanie nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) przed zniszczeniem i dewastacją, jak również kradzieżą mienia znajdującego na terenie przedsiębiorstwa pozwanej. Strony zgodnie z umową przyjęły, że w zakres przedmiotowy umowy będzie obejmował również wykonywanie przez J. D. czynności polegających na utrzymaniu w odpowiednim stanie terenu wokół chronionego obiektu oraz wykonywanie prac porządkowo – czystościowych (§1 pkt 1a, 1b oraz 2 umowy). J. D. oświadczył, że posiada Koncesje Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr L- (...) na prowadzenie działalności w zakresie usług ochrony osób i mienia (§2 umowy). Strony umowy przyjęły, że usługa ochrony będzie świadczona całodobowo (§ 3 umowy). J. D. przejął ochronę obiektu opisanego w § 1 począwszy od dnia 1 lutego 2014 r. Z tyt. realizacji przedmiotowej umowy strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości: w zakresie dotyczącym usługi dozoru i ochrony mienia – ilości faktycznie przeprowadzonych godzin oraz stawki 5,30 zł netto za godzinę; w zakresie dotyczącym usług porządkowo – czystościowych – ryczałtu miesięcznego w wysokości 988,00 zł netto. Strony umowy przyjęły, że w/w wynagrodzenie jest płatne każdorazowo na podstawie faktur VAT wystawionych przez J. D., w terminie 30 dni od dnia wystawienia każdej faktury VAT (§ 10 umowy). Strony przyjęły okres obowiązywania umowy od dnia 1 lutego 2014 r. na czas nieoznaczony.

Dowód: umowa (9-13), zakres ochrony (k.14-15), zakres prac porządkowych (k.16).

J. D. w ramach prowadzonej działalność gospodarczą pod nazwą (...) wykonał na rzecz pozwanej Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. (w oparciu umowę z dnia 31 stycznia 2014 r. – nr (...)) usługę ochrony i dozorowania mienia oraz prace porządkowo – czystościowe. Za wykonane usługi wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 28 listopada 2014 r. na kwotę 1 215,24 zł z terminem płatności do dnia 28 grudnia 2014 r, (...)/2014/12/0024 z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 1 215,24 zł z terminem płatności do dnia 30 stycznia 2015 r. oraz (...) z dnia 2 stycznia 2015 r. na kwotę 4 850,14 zł z terminem płatności do dnia 1 lutego 2015 r. J. D. prawidłowo wykonał przedmiot umowy. Pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń w zakresie usługi ochrony. Pozwana zgłaszała sporadyczne zastrzeżenia w zakresie usług czystościowych. Pozwana otrzymywała wystawione faktury VAT od pierwotnego wierzyciela drogą pocztową albo przez pracownika. J. D. nadal świadczy usługę ochrony na rzecz pozwanej.

Dowód: umowa (9-13), zakres ochrony (k.14-15), zakres prac porządkowych (k.16), faktury (k.17,18,19), zeznania świadka R. K. (k.42-43).

Powód S. J. na podstawie umowy powierniczego przelewu wierzytelności nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 r. dokonanej z J. D. nabył wierzytelność wynikającą z faktur VAT nr: (...)/2014/11/0019, (...)/2014/12/0024 oraz (...) wraz z wszelkimi prawami, które są z tą wierzytelnością związane.

Dowód: cesja (k.20 – 20 verte), umowa powierniczego przelewu wierzytelności (k. 21-22) z załącznikiem (k.23).

Powód S. J. wezwał pozwaną Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. do zapłaty kwot wynikających z faktury VAT z faktur VAT nr: (...)/2014/11/0019, (...)/2014/12/0024 oraz (...). Pozwana nie zapłaciła.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k.24 -24 verte) wraz z potwierdzeniem nadania (k.25)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd poczynił również ustalenia faktycznie w oparciu o zeznania świadka R. K. (k.42-43) uznając je w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu zeznaniom ww. świadka należało dać wiarę, jako że generalnie w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez S. J. przeciwko Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 7 280,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami, z tytułu nieuregulowanego zobowiązania pozwanej wynikającego z niezapłaconych faktur VAT nr (...) z dnia 28 listopada 2014 r. na kwotę 1 215,24 zł z terminem płatności do dnia 28 grudnia 2014 r, (...)/2014/12/0024 z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 1 215,24 zł z terminem płatności do dnia 30 stycznia 2015 r. oraz (...) z dnia 2 stycznia 2015 r. na kwotę 4 850,14 zł z terminem płatności do dnia 1 lutego 2015 r., wystawionych przez poprzednika prawnego J. D. za wykonaną usługę ochrony i dozorowania mienia oraz prace porządkowo – czystościowe.

Pozwana natomiast wniosła o oddalenie powództwa kwestionując należyte wykonanie usługi przez poprzednika prawnego J. D..

Okolicznością bezsporną było, że pozwana Przedsiębiorstwo (...)-1” Sp. z o.o. w S. zawarła w dniu 31 stycznia 2014 r. z J. D. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) umowę o świadczenie usług ochrony i dozorowania mienia oraz prace porządkowo – czystościowe czyli umowę o świadczenie usług w rozumieniu art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. Należy wyjaśnić że umowy, do których stosuje się uregulowanie zawarte w art. 750 k.c., są umowami nienazwanymi. Charakteryzują się tym, że ich przedmiotem jest świadczenie usług, przy czym umowa taka może dotyczyć dokonania jednej usługi, większej - określonej liczby usług, bądź też dotyczyć stałego świadczenia usług określonego rodzaju. Umowy takie mogą mieć charakter odpłatny bądź nieodpłatny i są umowami konsensualnymi. Ich stronami mogą być wszelkie podmioty prawa cywilnego, a więc osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną.

Sąd po analizie całego materiału dowodowego doszedł do przekonania, że zarzuty pozwanej w żaden sposób nie mogły się ostać. Pozwana kwestionując jakość wykonanej przez J. D. usługi powinna była to wykazać.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00). Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu. Pozwana na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawiła żadnych dowodów. Co więcej materiał zgromadzony w sprawie wskazuję, że poprzednik prawny prawidłowo wykonał na rzecz pozwanej usługę ochrony i dozorowania mienia oraz prace porządkowo – czystościowe. Potwierdza to powołany na tę okoliczność świadek R. K. (k.42-43).

Należy również wskazać, że pozwana kwestionując jakość świadczonych przez poprzednika prawnego usług mogła umowę rozwiązać, czego jednak jak wiemy nie uczyniła.

Nadto na marginesie należy wskazać, że usługa ochrony przez J. D. jest nadal świadczona na rzecz pozwanej na nieruchomości położonej w K. przy ul. (...).

Wobec powyższego Sąd przyjął, że J. D. prawidłowo wykonał usługi zlecone przez pozwaną w umowie z dnia 31 stycznia 2014 r. – nr (...) i w pełni zasadnie wystawił z tego tytułu faktury VAT nr: (...)/2014/11/0019 z dnia 28 listopada 2014 r. na kwotę 1 215,24 zł z terminem płatności do dnia 28 grudnia 2014 r, (...)/2014/12/0024 z dnia 31 grudnia 2014 r. na kwotę 1 215,24 zł z terminem płatności do dnia 30 stycznia 2015 r. oraz (...) z dnia 2 stycznia 2015 r. na kwotę 4 850,14 zł z terminem płatności do dnia 1 lutego 2015 r.

Należy również wyjaśnić, że faktura jest dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c. Dowód z dokumentu prywatnego jest zaś samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 par. 1 k.p.c. Dlatego w procesie strona przeciwna może skuteczne zaprzeczyć prawdziwości dokumentu prywatnego, albo twierdzić, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi. Pozwana jednak nie kwestionowała prawdziwości wystawionych przez poprzednika prawnego faktur VAT. Również w ocenie Sądu autentyczność załączonych do akt sprawy faktur nie budzi żadnych wątpliwości. Przedmiotowe faktury wraz z pozostałym materiałem dowodowym, tj. umową (9-13), zakresem ochrony (k.14-15), zakresem prac porządkowych (k.16) oraz zeznaniami świadka R. K. (k.42-43) w pełni ze sobą korespondują i stanowią podstawę świadczącą o zobowiązaniu strony przeciwnej wobec powoda.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 509 k.c zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za w pełni zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda S. J. kwotę 7 280,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

- 1 215,24 zł (jeden tysiąc dwieście piętnaście złotych dwadzieścia cztery groszy) od dnia 29 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- 1 215,24 zł (jeden tysiąc dwieście piętnaście złotych dwadzieścia cztery groszy) od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 4 850,14 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych czternaście groszy) od dnia 2 lutego 2015 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach postępowania w tej sprawie orzeczono w pkt. 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną od pozwanej na rzecz powoda kwotę złożyły się koszty opłaty od pełnomocnictwa (17,00 zł) opłaty od pozwu (250,00 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (1 200,00 zł) stosownie do § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.), co daje łącznie kwotę 1 467,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk