Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Tramowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Świderska

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 roku w Starogardzie Gdańskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Skarbu Państwa- Komendanta Wojewódzkiego Policji w G.

przeciwko J. W.

o zapłatę

zasądza od pozwanego J. W. na rzecz powoda Skarbu Państwa- Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. kwotę 1.616,85 złotych (tysiąc sześćset szesnaście złotych 85/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od 1 stycznia 2016 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty;

odstępuje od obciążania pozwanego J. W. kosztami procesu w całości.

Sygn. akt I C 121/16

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa- Komendant Wojewódzki Policji w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. W. kwoty 1.616,85 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, że pozwany został zatrzymany i osadzony w Komendzie Powiatowej Policji w S. w dniu 4 listopada 2012 roku, gdzie umyślnie dokonał zniszczenia krat w celach nr 3, 4 i 5. Koszt naprawy szkody wyrządzonej przez pozwanego wyniósł 1.616,85 zł. Mimo dobrowolnego wezwania do zapłaty J. W., żądanej kwoty nie uiścił.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 lipca 2015 roku tut. Sąd uwzględnił żądanie powoda w całości.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty, wniesionym w ustawowo przepisanym terminie, pozwany zaskarżył nakaz w całości, podnosząc zarzut zawyżenia przez powoda żądanej kwoty. J. W. podniósł, że nie dokonał aż tak znacznych uszkodzeń. Wysokość szkody została ustalona w opinii biegłego powołanego w toczącej się w tut. Sądzie sprawie karnej.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podniósł, że wysokość żądanej kwoty jest adekwatna do faktycznie podniesionej szkody, a odpowiedzialność pozwanego nie budzi wątpliwości. Powód musiał naprawić zniszczone cele, posługując się osobą zawodowo wykonującą takie czynności, a koszt tej naprawy wynika z przedłożonej faktury VAT.

Ostatecznie na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2016 roku (k. 62-63) pozwany oświadczył, że nie kwestionuje wysokości dochodzonego roszczenia i przedłożonej przez powoda faktury VAT. Wniósł o odstąpienie od obciążania go kosztami postępowania, ponieważ przebywa w zakładzie karnym od 3,5 roku. Nie jest to jego pierwsza kara pozbawienia wolności, którą odbywa. Przedtem nie pracował. Nie posiada żadnego majątku i jest bezdomny.

Sąd ustalił, co następuje:

Poza sporem jest, że w dniu 4 listopada 2012 roku pozwany J. W. został zatrzymany i osadzony w Komendzie Powiatowej Policji w S.. W trakcie osadzenia pozwany kopał i wypchnął kratki zabezpieczające szybę w celi nr 3, 4 i 5, dokonując tym samym ich uszkodzenia.

Bezsporne między stronami jest również, że powód zlecił naprawę uszkodzeń wyrządzonych przez pozwanego O. G., prowadzącemu przedsiębiorstwo pod firmą PPHU (...). Koszt naprawy wyniósł 1.616,85 złotych.

/okoliczności bezsporne/

Powód wezwał pozwanego do zapłaty wyżej wymienionej kwoty pismem z dnia 1 czerwca 2015 roku w terminie 7 dni. Pismo zostało J. W. doręczone w dniu 8 czerwca 2015 roku. Pozwany nie zapłacił powodowi żądanej kwoty.

/okoliczności bezsporne/

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 24 marca 2016 roku tut. Sądu J. W. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. polegającego na uszkodzeniu cel nr 3,4 i 5 w budynku Komendy Powiatowej Policji, dokonując szkód w wysokości 1.034,22 złotych. Sąd orzekł wobec J. W. środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Komendy Powiatowej Policji w G. kwoty 1.034,22 zł. W sprawie złożony został wniosek o uzasadnienie.

/dowód: nieprawomocny wyrok k. 67/

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy były między stronami bezsporne. Pozwany przyznał, że uszkodził mienie należące do powoda i ostatecznie nie kwestionował wysokości poniesionej przez niego szkody. Ponadto powyższe okoliczności znajdują potwierdzenie w dokumentach prywatnych przedłożonych do akt sprawy- notatkach urzędowych, protokole oględzin, sprawozdaniu, wezwaniu do zapłaty i fakturze VAT, której ostatecznie J. W. nie kwestionował. Sąd dokonał ustaleń ponadto w oparciu o dokument urzędowy w postaci nieprawomocnego wyroku karnego.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361. § 1 i 2 k.c.). Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1k.c.).

Wobec ustaleń dokonanych przez Sąd nie ulega wątpliwości, że pozwany wyrządził powodowi szkodę w postaci uszkodzenia krat zabezpieczających okna w celach 3, 4 i 5, których koszt naprawy wyniósł kwotę 1.616,85 złotych. Między zachowaniem pozwanego a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy. Zniszczenie krat i konieczność ich naprawienia jest normalnym następstwem działania pozwanego- kopania i wypychania ich.

Należy wskazać, że Sąd nie był związany w myśl przepisu art. 11 k.p.c. wysokością szkody ustaloną przez Sąd w sprawie karnej, albowiem wyrok skazujący, który zapadł w dniu 24 marca 2016 roku nie jest prawomocny. Sąd był zatem władny dokonać własnych ustaleń w tym zakresie.

Uwzględnieniu powództwa nie stoi również na przeszkodzie orzeczony nieprawomocnie wobec pozwanego środek kompensacyjny z art. 46 § 1 k.k. W niniejszej sprawie nie zachodziła bowiem przeszkoda stanu sprawy w toku, czy też powagi rzeczy osądzonej ze względu na prowadzenie postępowania karnego i możliwości orzeczenia w tym postępowaniu odszkodowania na rzecz powoda. Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 415 k.p.k. to właśnie dochodzenie przez pokrzywdzonego w drodze procesu cywilnego odszkodowania czyni bezprzedmiotowym orzekanie o naprawieniu szkody w postępowaniu karnym. Dopiero z chwilą prawomocnego zasądzenia z urzędu odszkodowania w postępowaniu karnym w zakresie objętym wyrokiem powstaje stan rzeczy osądzonej, wobec czego dalsze postępowanie w sprawie cywilnej w przytoczonym zakresie staje się z tą chwilą niedopuszczalne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1975 roku, III CRN 38/74, Lex nr 7684).

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że wyrok karny jest nieprawomocny- złożony został wniosek o uzasadnienie. W tej sytuacji nie istnieje żadna przeszkoda do wydania rozstrzygnięcia zgodnie z żądaniem pozwu. Ponadto należy wskazać, że w wyżej wymienionym wyroku orzeczono obowiązek naprawienia szkody mylnie na rzecz Komendy Powiatowej Policji w G., zamiast na rzecz Wojewódzkiej Komendy Policji w G..

Mając powyższe na względzie, Sąd na postawie art. 415 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.616,85 złotych. Jednocześnie, w celu zapobieżenia powstaniu dwóch tytułów egzekucyjnych przeciwko pozwanemu, Sąd poinformował Prokuraturę Rejonową w Starogardzie Gdańskim o rozstrzygnięciu niniejszej sprawy i zwrócił się o rozważenie potrzeby wywiedzenia apelacji od wyroku karnego w kierunku art. 415 k.p.k., zgodnie z którym obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania- jak ma to miejsce w niniejszej sprawie. Powyższą informację Sąd przesłał również stronom oraz II Wydziałowi Karnemu tut. Sądu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. (w obecnym brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U.2015.1830; oraz w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 roku) i art. 455 k.c. Wezwanie do zapłaty w terminie 7 dni zostało pozwanemu doręczone w dniu 8 czerwca 2015 roku. Nie ulega wątpliwości, że już w dniu 16 czerwca 2015 roku pozwany pozostawał w zwłoce.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z treścią przepisu art. 102 k.p.c. uznając, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, przemawiający za odstąpieniem od obciążania pozwanego w całości kosztami procesu. Pozwany przegrał proces w całości. Jednakże jego sytuacja życiowa i majątkowa jest wyjątkowo trudna. Pozwany przebywa w zakładzie karnym. Nie posiada żadnego majątku i jest osobą bezdomną. Nie ulega wątpliwości, że obciążenie go kosztami procesu niosłoby za sobą wysoce uciążliwe dla niego skutki.