Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2016r.

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Rafał Łatanik

Protokolant Karina Zbroińska

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2016r. w Częstochowie

sprawy Z. P. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. P. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 8 grudnia 2015r. Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 48/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 grudnia 2015 roku numer (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu Z. P. (1) przyznania prawa do emerytury.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie wykazał wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu wniesionym do Sądu ubezpieczony Z. P. (1) wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury podnosząc, iż organ rentowy nie wyjaśnił wszystkich okoliczności sprawy poprzez nie uwzględnienie do pracy w szczególnych warunkach okresu jego zatrudnienia w Rejonowej K. (...) w M. na stanowisku kierowcy karetki. Na potwierdzenie charakteru swojej pracy wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań wskazanych świadków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

S ą d u s t a l i ł i z w a ż y ł, c o n a s t ę p u j e:

Z. P. (1) urodził się (...). Ubezpieczony uprawniony jest do pobierania świadczenia przedemerytalnego.

W dniu 26 listopada 2015 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca wykazał staż emerytalny w wymiarze 20 lat, 9 miesięcy i 11 dni okresów składkowych, 4 miesięcy i 19 dni okresów nieskładkowych oraz 4 lat okresów uzupełniających. Organ rentowy uznał ubezpieczonemu następujące okresy pracy w szczególnych warunkach, tj.:

-

od 3 lipca 1980 roku do 14 stycznia 1984 roku;

-

od 20 stycznia 1984 roku do 31 sierpnia 1992 roku oraz

-

od 16 maja 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku

w łącznym wymiarze 14 lat, 4 miesięcy i 22 dni.

W Rejonowej (...) w M. ubezpieczony zatrudniony był w okresie od 24 czerwca 1978 roku do 31 października 1979 roku na stanowisku kierowcy.

W okresie od 24 czerwca 1978 roku do 24 czerwca 1979 roku, w ramach okresu wstępnego, ubezpieczony obsługiwał samochód sanitarny nieuprzywilejowany. Po tym okresie Z. P. (2) jeździł zarówno karetką jak i samochodem sanitarnym nieuprzywilejowanym.

(vide: akta rentowe, akta osobowe ubezpieczonego oraz R. P. W. C. z (...) Zespołu Opieki Zdrowotnej w M. oraz zeznania świadków J. C. k. 19-19v., W. C. k. 19v.-20, R. P. k. 20 oraz wyjaśnienia ubezpieczonego słuchanego w charakterze strony k. 20v.)

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 roku Dz. U. Nr 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Od dnia 1 stycznia 2013 roku wykreślony został obowiązek rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Jak stanowi art. 27 powyższej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1)osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2)mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

W myśl zaś art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach
o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2). Wiek emerytalny, o którym mowa wyżej, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wykonującym pracę w warunkach szczególnych przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych z uwzględnieniem art. 32 ust. 4a (art. 32 ust. 4). Art. 32 ust. 4a utracił moc z dniem 24 czerwca 2004 roku na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2004 roku (Dz. U. Nr 144, poz. 1530), z powodu niezgodności z art. 2 i 32 Konstytucji RP. Co należy rozumieć przez przepisy dotychczasowe zostało wyjaśnione w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku III ZP 30/01 (OSNP 2002/10, poz. 243). Według Sądu Najwyższego przez „przepisy dotychczasowe” należy rozumieć niektóre normy rozporządzenia, jednakże nie całość przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z §1 ust. 1 wyżej wskazanego aktu prawnego rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami". Właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalali w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B (§ 1 ust. 2). Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy te, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 wyżej powołanego rozporządzenia).

Przepisy § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia, zgodnie z powołanym wyżej orzeczeniem Sądu Najwyższego nie należą do „przepisów dotychczasowych”, bowiem nie normują materii wskazanej w art. 32 ust. 4 powołanej ustawy, czyli nie określają ani wieku emerytalnego, ani rodzajów i stanowisk pracy, ani warunków przechodzenia na emeryturę. Stanowisko Sądu Najwyższego znalazło również potwierdzenie
w uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2004 roku.

Za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§3 rozporządzenia). Pracownik, który wykonywał prace
w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach (§4 powołanego wyżej rozporządzenia).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony wykazał wymagany okres zatrudnienia. Spornym zaś jest, czy Z. P. (1) przepracował na ten dzień 15 lat w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony w celu wykazania brakującego okresu pracy w warunkach szczególnych przedłożył świadectwo pracy z Rejonowej (...) w M., zgodnie z którym w okresie od 24 czerwca 1978 roku do 31 października 1979 roku wykonywał pracę kierowcy.

Organ rentowy odmówił uwzględnienia powyższego okresu zatrudnienia, z uwagi na brak świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

Okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego, przed Sądem wszelkimi środkami dowodowymi, a przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, przesłuchaniem stron. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków przed organem rentowym nie jest dopuszczalne (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku - III UZP 5/85 LEX nr 14635, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku - III UZP48/84LEX nr 14630 uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku - III UZP 6/84 LEX nr 14625).

W obecnym stanie prawnym zarządzenia resortowe zawierające uściślenia dokonane w innym okresie przez właściwych ministrów, polegające na ustaleniu wykazów stanowisk, powołane w świadectwach wykonywania prac w warunkach szczególnych zakwestionowanych przez organ rentowy nie mają wartości normatywnych, lecz jedynie informacyjną. „W państwie prawnym nie jest dopuszczalne zamieszczanie w rozporządzeniu jako akcie wykonawczym upoważnienia do podejmowania określonych działań przez inny podmiot
i wyposażanie go w kompetencje wykonawcze. W świetle Konstytucji z 1997 roku rozporządzenie jako akt wykonawczy oparty na ustawie nie może zawierać subdelegacji. W konsekwencji, przedmiotem wykładni są wyłącznie przepisy ustawy
i wydane na jej podstawie akty wykonawcze [...]. W rezultacie zatem o spełnieniu przesłanki "praca w szczególnych warunkach" przesądza wykonywanie pracy wymienionej w załącznikach "A" i "B" do rozporządzenia z 7.II.1983 r., które stanowią integralną część rozporządzenia jako aktu wykonawczego, niezależnie od tego,
w jakim zakładzie praca taka była (lub jest) wykonywana.” (por. glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1999 III RN 25/99 T. M. OSP 2002/4/48 t. 2).

Zdaniem Sądu ubezpieczony nie wykazał, iż pracował w warunkach szczególnych przez wymagany okres 15 lat.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zwłaszcza akt osobowych ubezpieczonego wynika, iż Z. P. (1) w Rejonowej (...) w okresie od 24 czerwca 1978 roku do 24 czerwca 1979 roku wykonywał prace kierowcy samochodu sanitarnego nieuprzywilejowanego. Powyższe wynika wprost z jego akt osobowych, w których znajdują się umowy o pracę z dnia 24 czerwca 1978 roku powierzająca mu na okres próbny, tj. do dnia 7 lipca 1978 roku pracę na stanowisku kierowcy samochodu nieuprzywilejowanego oraz z dnia 8 lipca 1978 roku, na mocy której zatrudniony został na okres wstępny do 24 czerwca 1979 roku na dotychczasowym stanowisku pracy. Jak natomiast wynika z zeznań świadków na terenie zakładu pracy oprócz karetek pogotowania, których było 4, znajdował się także pojazd administracyjny (nieuprzywilejowany) wykorzystywany w celach zaopatrzeniowych – woziło się nimi lekarstwa, opatrunki, strzykawki, jak również służył on do przewozu pielęgniarek na wizyty u noworodków czy do starszych ludzi. Zasadniczo każdy kierowca, nim otrzymał przydział na karetkę pogotowania, odbywał wstępny staż jeżdżąc właśnie takim pojazdem administracyjnym. Powyższe potwierdził przykładowo W. C., który zeznał, iż kierownik nigdy nowych kierowców nie kierował od razu do obsługi karetki pogotowania. Z tego też względu w początkowym okresie nowi kierowcy kierowani byli właśnie do obsługi innych niż karetki pojazdów. Także R. P. przyznał, iż w początkowym okresie zatrudnienia pracował właśnie jako kierowca pojazdu administracyjnego. Zeznania tych świadków znajdują także potwierdzenie w ich aktach osobowych, w których znajdują się dokumenty potwierdzające, iż w początkowym okresie zatrudnieni zostali na stanowisku kierowcy samochodu sanitarnego nieuprzywilejowanego i po około roku otrzymywali angaż na kierowcę pogotowania. W aktach osobowych ubezpieczonego, brak jest natomiast jakiegokolwiek dokumentu świadczącego o powierzeniu mu obowiązków kierowcy pogotowania. Świadkowie co prawda wskazują, iż ubezpieczony jeździł karetkę pogotowania. W ocenie Sądu odwołujący karetką pogotowania ratunkowego mógł jeździć, jednakże pracy tej nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. O powyższym świadczyć może również fakt, iż do końca zatrudnienia jego stanowisko określane było jako kierowcy, gdy stanowiska świadków po odbyciu wstępnego stażu pracy określane były jako kierowcy pogotowia lub kierowcy samochodu sanitarnego uprzywilejowanego.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie wykazał on wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.