Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesława Szulczewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. w Gdańsku

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołań K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 15 stycznia 2016 r. nr (...)

z dnia 05 lutego 2016 r. bez numeru

oddala odwołania.

Sygnatura akt: VII U 334/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 stycznia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w G. odmówił K. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 tj ze zm.), tj. udowodnienie jedynie 13 lat, 5 miesięcy i 26 dni pracy w warunkach szczególnych, zamiast wymaganych 15 lat.

W uzasadnieniu decyzji pozwany organ rentowy wskazał, iż nie uwzględnił do pracy w szczególnych warunkach jako traktorzysta okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w L. od 15 maja 1993 r., albowiem na podstawie dostępnych dokumentów nie można określić charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego (k. 23 pliku emerytalnego akt ZUS)

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca domagał się przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w warunkach szczególnych przedkładając oryginały dokumentów zawierających wpisy o zatrudnieniu na stanowisku traktorzysty, wskazując, iż widnieje w nich wpis potwierdzający pracę na ciągniku, jak również o pobieraniu przez niego oleju napędowego, co zdaniem ubezpieczonego potwierdza fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach jako traktorzysta (k. 2 akt sprawy)

W odpowiedzi na powyższe odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, a w uzasadnieniu powołał się na argumentację zawartą w treści zaskarżonej decyzji (k. 5-6 akt sprawy).

Kolejną decyzją z dnia 05 lutego 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w G. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 15 stycznia 2016 r. w zakresie ilości uznanych okresów pracy w szczególnych warunkach w pozostałym zakresie utrzymując ją w mocy.

W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, że na skutek przedłożenia przez ubezpieczonego Kart Pracy z okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. organ rentowy przyjął za udowodnione 13 lat 10 miesięcy i 26 dni zatrudnienia w szczególnych warunkach, niemniej jednak, ubezpieczony nadal nie spełnia warunków do przyznania prawa do emerytury (k. 44 pliku emerytalnego akt ZUS)

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca nadal domagał się przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w warunkach szczególnych podtrzymując twierdzenia, że w okresie zatrudnienia w (...) w L. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył pracę traktorzysty, wskazując, iż wszystkie inne stanowiska, o którym mowa mają charakter dorywczy. Ubezpieczony stwierdził również, iż nie podpisywał żadnego dokumentu zmieniającego mu stanowisko i był przekonany, że jest zatrudniony na stanowisku traktorzysty (k. 22 akt sprawy)

W odpowiedzi na powyższe odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, a w uzasadnieniu powołał się na argumentację zawartą w treści zaskarżonej decyzji (k. 5-6 akt sprawy).

Zarządzeniem z dnia 23 marca 2016 r. sprawy z odwołań ubezpieczonego od decyzji z 15 stycznia 2016 r. i 06 lutego 2016 r. zostały połączone do wspólnego rozpoznania (k. 27 akt sprawy)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony K. S., urodzony (...), w dniu 28 grudnia 2015 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a wymagany wiek - 60 lat – ukończył w dniu 05 stycznia 2016 r.

okoliczności bezsporne, a nadto: wniosek ubezpieczonego o emeryturę – tom 1-4 pliku emerytalnego akt ZUS

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny 25 lat, 9 miesięcy i 3 dni, jednakże nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia – k. 20 pliku emerytalnego akt ZUS

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 15 stycznia 2016 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. nie udowodnienie wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Przy wydawaniu decyzji organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu do okresów pracy w szczególnych warunkach następujące okresy:

- 06.06.1976 r. do 25.04.1983 r. – Kombinat (...) w C. – Zakład (...) J. (kierowca ciągnika kołowego / traktorzysta)

- 01.06.1983 r. do 06.04.1984 r. – Zbiorcza Szkoła Gminna w S. (kierowca ciągnika – traktorzysta)

- 01.04.1986 r. do 31.12.1991 r. – Gospodarstwo (...) w L. Wielkich (traktorzysta), co w sumie stanowi okres pracy szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat 5 miesięcy i 26 dni.

W decyzji odmówiono natomiast ubezpieczonemu zaliczenia okresu pracy od 15 maja 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w L.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia k. 20 pliku emerytalnego akt ZUS, decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 15.01.2016 r. - k. 23 pliku emerytalnego akt ZUS

Kolejną decyzją z dnia 05 lutego 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w G. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 15 stycznia 2016 r. w zakresie ilości uznanych okresów pracy w szczególnych warunkach w pozostałym zakresie utrzymując ją w mocy, w uzasadnieniu wskazując, że na skutek przedłożenia przez ubezpieczonego Kart Pracy z okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. organ rentowy przyjął za udowodnione 13 lat 10 miesięcy i 26 dni zatrudnienia w szczególnych warunkach, niemniej jednak, ubezpieczony nadal nie spełnia warunków do przyznania prawa do emerytury.

Dodatkowo zaliczony okres, o którym mowa w decyzji to od okres pracy od 06 października 1996 r. do 12 listopada 1996 r. oraz od 23 czerwca 1997 r. do 15 listopada 1997 r.

dowód: notatka kolegialna k. 43 pliku emerytalnego akt ZUS, decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 05.02.2016 r. - k. 44 pliku emerytalnego akt ZUS

Ubezpieczony K. S. w okresie od 14 kwietnia 1984 r. do 26 lipca 1999 r. był zatrudniony (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L. (wcześniej Zakład (...)) w pełnym wymiarze czasu pracy. Początkowo, ubezpieczony został zatrudniony na stanowiska pracownika przy produkcji zwierzęcej, następnie pracował jako dojarz (1985 r.) i traktorzysta. Z dniem 01 czerwca 1993 r. ubezpieczonemu powierzono obowiązki stróża (dozorcy), które wykonywał do końca zatrudnienia.

W dniach: od 06 do 09 i 12 listopada 1996 r., 23 czerwca 1997 r., 24 i 25 lipca 1997 r., 08, 10, 20, 22 sierpnia 1997 r., 09 października 1997 r. i 15 listopada 1997 r. ubezpieczony otrzymał dyspozycje obsługi obory.

Pracodawca ubezpieczonego w świadectwie pracy wskazał, że w ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie od 01 kwietnia 1986 r. do 31 grudnia 1991 r. jako kierowca ciągnika na stanowisku traktorzysty, wymienione w wykazie A dział VIII, poz. 3 Rozporządzenia Rady Ministrów nr 43 z 07 lutego 1983 r., odmawiając wystawienia świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych za dalszy okres zatrudnienia, wskazując, iż brak jest dokumentów potwierdzających, że w latach 1992 – 1998 r. w sposób ciągły wykonywał pracę w charakterze traktorzysty.

Dowód: świadectwo pracy z 26.07.199 r. k. 24 pliku III akt rentowych, kwestionariusz okresów składkowych i nieskładkowych k. 3 pliku III akt rentowych, pismo (...) z 17.11.2015 r. k. 13 pliku emerytalnego akt ZUS, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 14.10.1993 r. k. 6 pliku II akt rentowych, karty pracy k. 27-42 pliku emerytalnego akt ZUS; akta osobowe (teczka dołączona do akt sprawy) k. 22 umowa o pracę, angaż na stanowisko stróża z 31.05.1993 r. k. 25, angaże z okresu 1994-1999 r. k. 26-32, zakresy obowiązków k. 35, 36, 37, oświadczenie z 16.05.1985 r.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach pozwanego organu rentowego oraz w aktach osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w L.. Sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawcy co do tego, że w spornym okresie 1993-1998 r. wykonywał prace traktorzysty, a jedynie okresowo i sporadycznie wykonywał inne prace, jako że te zeznania stoją w jawnej sprzeczności z dokumentami znajdującymi się zarówno w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak i aktach osobowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozważenia czy przedstawione dowody są wystarczające dla uznania, iż praca wykonywana przez skarżącego w latach 1993 - 1998 była pracą w szczególnych warunkach.

Poza sporem pozostawało natomiast, że wnioskodawca spełnia pozostałe kryteria prawa do świadczenia, tj. ukończył 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się wymaganym okresem ogólnego stażu pracy oraz nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1.  legitymują się okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2.  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3.  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

Stosownie do dyspozycji art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27. Dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Przepis art. 32 ust 2 zaś stanowi, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z FUS, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym te okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i ugruntowanym orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Ubezpieczony w toku procesu wnosił o zaliczenie do okresów pracy w warunkach szczególnych całego okresu od 15 maja 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. wskazując, iż w okresie tym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace o których mowa w wykazie A dziale VIII (W transporcie i łączności) pod pozycją 3 (prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych).

W ocenie Sądu Okręgowego ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia w (...) sp. o.o. w L. od 15 maja 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w szczególnych warunkach odpowiadające charakterem i zakresem pracy wskazanej w wykazie A, w dziale VIII pod poz. 3 załącznika do przywołanego wyżej Rozporządzenia tj. prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych

Należy przypomnieć, iż zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Jak wskazywał m.in. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z dnia 31.01.2012 r. ( sygn. III AUa 1434/11, LEX nr 1111998 ): Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez pracownika stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż z materiału dowodowego w sprawie nie wynika, aby w spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace traktorzysty.

Przede wszystkim wskazać należy, iż z dniem 01 czerwca 1993 r. (czyli po zlikwidowaniu Gospodarstwa (...), kiedy to (...) na mocy art. 231 § 2 k.p.c. przejęła obowiązki pracodawcy) powierzono ubezpieczonemu obowiązki stróża, które ubezpieczony zaakceptował, potwierdzając to własnoręcznym podpisem (k. 25 akt osobowych). Fakt pracy ubezpieczonego na stanowisku stróża znajduje potwierdzenie również w kolejnych angażach: z 27.01.1994 r., 10.07.1995 r., 01.04.1996 r. i 21.03.1997 r. Zauważyć również należy, że także z zaświadczenia Rp-7 z 14.10.1993 r., wystawionego na potrzeby postępowania o rentę, również wynika że ubezpieczony wykonywał pracę – stróża – pracownika produkcji roślinnej (k. 6 pliku II akt ZUS). Okoliczność tę potwierdził również ubezpieczony wskazując w kwestionariuszu dot. okresów składkowych i nieskładkowych z dnia 15 listopada 2001 r. (k. 3 III pliku akt ZUS), że w okresie od 15.05.1993 r. do 01 marca 1999 r. pracował jako „dozorca”.

Wobec tak jednoznacznych dowodów z dokumentów trudno dać wiarę twierdzeniom i zeznaniom ubezpieczonemu, który wskazuje, że wykonywał obowiązki stróża jedynie kilka miesięcy przed zakończeniem zatrudnienia w związku przejściem na rentę. W swoich zeznaniach ubezpieczony stwierdził, że „jak skończył się (...)” to podpisał umowę jako traktorzysta, co stoi w oczywistej sprzeczności z treścią akt osobowych, z których wynika, że po przejęciu dawnego (...) L. przez (...) sp. z o.o. w 1993 r. ubezpieczony podpisał angaż właśnie na stanowisko stróża, a nie traktorzysty, jak utrzymuje w zeznaniach. Zwrócić również uwagę należy, iż dalej ubezpieczony w swoich zeznaniach przyznał, że w istocie pracował na stanowisku łączonym, stwierdzając, ze „jak nie było roboty na ciągniku, to szedłem do innej roboty”, precyzując, że chodzi o okres 3-4 miesięcy w roku. W odwołaniu z dnia 10.02.2016 r. – k. 22 a.s. - ubezpieczony przyznał natomiast, że również rozrzucał siano do karmienia, czy ładował kany z mlekiem.

Według Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić, że w okresie spornym ubezpieczony wykonywał obowiązki stróża, w ramach których jedynie sporadycznie wykonywał obowiązki traktorzysty. W ocenie Sądu za takim przyjęciem przemawiają przedłożone przez ubezpieczonego Kart Pracy (k. 27-42 pliku emerytalnego akt ZUS), z których (wbrew stanowisku ubezpieczonego) wynika właśnie fakt, że ubezpieczony pracę na ciągniku wykonywał jedynie w konkretnych, pojedynczych dniach – a więc nie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z tego też względu niezrozumiałym jest uwzględnienie przez organ rentowy, na podstawie tych Kart Pracy, dodatkowo 5-miesięcznego okresu - co Sąd nadmienia tylko na marginesie, albowiem okres ten nie był przedmiotem sporu w sprawie.

Dodać również należy, mając na względzie specyfikę postępowania w sprawach ubezpieczeń społecznych oraz fakt, iż w przedmiotowej sprawie pomiędzy wnioskodawcą, a organem ubezpieczeń społecznych powstał spór dotyczący prawa ubezpieczonego do emerytury – że Sąd Okręgowy uznał, że przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie winna znaleźć zasada wyrażona w art. 6 k.c., zastosowana odpowiednio w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sama zasada skonkretyzowana w art. 6 k.c., jest jasna. Ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, część ogólna. Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005 r., wydanie 6). Również judykatura stoi na takim stanowisku, czego wyrazem jest wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, w którym wyrażono pogląd, iż „Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa”.

Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszej sprawy przyjąć należy, iż skarżący decyzję pozwanego organu, zaprzeczając jego twierdzeniom, który na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego dokonał niekorzystnych dla ubezpieczonego ustaleń, winien był w postępowaniu przed Sądem nie tylko podważyć trafność poczynionych w ten sposób ustaleń dotyczących obowiązku ubezpieczeń społecznych, ale również, nie ograniczając się do polemiki z tymi ustaleniami, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których możliwym byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z jego stanowiskiem reprezentowanym w odwołaniu od decyzji.

Ubezpieczony tymczasem powyższemu obowiązkowi nie sprostał, albowiem zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest jednoznacznych dowodów wskazujących, że w spornym okresie ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych tj. prace, o których mowa w Wykazie A dziale VIII poz. 3.

Z przytoczonych względów i w oparciu o argumenty podnoszone powyżej Sąd Okręgowy, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i cytowanych wyżej regulacji oddalił odwołania ubezpieczonego.

SSO Wiesława Szulczewska