Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 29.09, 24.11.2015 roku , 19.01, 19.04.2016 roku sprawy, przeciwko H. H. T. s. C. i D. ur. (...) w H. – Wietnam

obwinionego o to że:

W dniu 22 marca 2015 r. o godz. 17:14 w W. jadąc drogą (...) od strony Alei (...) w kierunku węzła K. na wysokości ulicy (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki I. nr rej. (...) poza obszarem zabudowanym na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu przekroczył dozwoloną prędkość 100 km/h o 53 km/h i jechał z prędkością 153 km/h

tj. za wykroczenie z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz.151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

orzeka

I.  Obwinionego H. H. T. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , zwalnia go od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie .

Sygn. akt V W 2987/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 marca 2015 r. H. H. T. kierował samochodem marki I. nr rej. (...) i jechał w W. drogą (...) od strony Al. (...) w kierunku węzła K.. Około godz. 17:14 H. H. T. poruszał się kierowanym samochodem z prędkością 153 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ograniczeniu prędkości do 100 km/h, w wyniku czego przekroczył dopuszczalną prędkość o 53 km/h.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez H. H. T. kierującego samochodem marki I. nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji T. B. pełniący służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem policyjnym wyposażonym w wideorejestrator V. 2A nr fabryczny 006, który posiadał ważne świadectwo legalizacji. Funkcjonariusz Policji zatrzymał pojazd kierowany przez H. H. T.. H. H. T. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego.

H. H. T. ma 52 lata. Posiada obywatelstwo (...). Z zawodu jest agentem turystycznym. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której nie uzyskuje dochodu. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był jednokrotnie ukarany mandatem za wykroczenie drogowe polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego H. H. T. /e-protokół rozprawy z dnia 29 września 2015 r. – k. 33-34/, zeznań świadka T. B. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. – k. 39-40/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 19 kwietnia 2016 r. – k. 65-66/, a także notatek urzędowych /k. 1, 7/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 2/, płyty CD /k. 3/, oświadczenia /k. 4/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 10/, dokumentacji złożonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 60-64/, informacji z Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad /k. 48/.

Obwiniony H. H. T. /e-protokół rozprawy z dnia 29 września 2015 r. – k. 33-34/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony wyjaśnił, że w dniu zdarzenia poruszał się drogą ekspresową, na której występowało ograniczenie prędkości do 120 km/h. Obwiniony odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że gdy poruszał się za innym samochodem, jadąc z prędkością ok. 110 km/h zobaczył w lusterku wstecznym samochód, który bardzo szybko zbliżał się do kierowanego przez niego pojazdu, następnie zrównał się z w/w pojazdem, wyprzedził kierowany przez niego samochód i następnie skręcił w prawo. H. H. T. wskazał, że pasażer w/w pojazdu siedzący po prawej stronie „krzywo” się na niego spojrzał. Obwiniony wyjaśnił, że po chwili na rondzie skręcił on w prawo, tj. na drogę, która była w dalszym ciągu drogą ekspresową i w niedługim czasie po tym wydarzeniu zauważył w lusterku wstecznym zbliżający się do niego samochód koloru szarego. H. H. T. wyjaśnił, że z uwagi na to, że w miejscu, w którym się znalazł dopuszczalna prędkość pojazdów zmieniła się na prędkość do 50 km/h, dlatego też zmniejszył on prędkość kierowanego samochodu. Obwiniony wyjaśnił również, że za skrzyżowaniem ponownie dopuszczalna prędkość pojazdów wynosiła 120 km/h, dlatego też dostosował prędkość kierowanego samochodu do prędkości pojazdów jadących obok niego. H. H. T. wyjaśnił, że zauważył wówczas, że w szarym samochodzie włączyły się światła i po powrocie na drogę ekspresową został zatrzymany do kontroli drogowej. Obwiniony wskazał, że z uwagi na zachowanie pasażera w/w pojazdu, który spojrzał się na niego „krzywo”, uznał on, że pojazdem tym poruszają się policjanci, dlatego też nie przekroczyłby dozwolonej prędkości. Wskazał on również, że w czasie zatrzymania okazano mu fragment nagrania z policyjnego wideorejestratora, na którym zarejestrowana była prędkość radiowozu, który zbliżał się do jego samochodu i na powyższym filmie nie zarejestrowana została prędkość kierowanego przez niego samochodu. Obwiniony wskazał nadto, że policjant pokazał mu również fragment nagrania z policyjnego wideorejestratora, na którym zarejestrowano poruszanie się pojazdu z prędkością ponad 130 km/h, jednakże na powyższym nagraniu, poza kierowanym przez niego pojazdem, zarejestrowano również jeszcze jeden pojazd, dlatego też nie wiedział on którego samochodu dotyczy okazany mu pomiar prędkości. Obwiniony wyjaśnił również, że w trakcie kontroli drogowej policjant nie pouczył go o możliwości odmowy przyjęcia mandatu. H. H. T. wskazał, że z uwagi na to, że posiadał on informacje, że może on odmówić przyjęcia mandatu, dlatego też skorzystał z przysługującego mu prawa. H. H. T. wskazał również, że w trakcie policyjnej kontroli drogowej funkcjonariusz Policji nie chciał okazać mu świadectwa legalizacji urządzenia, którym dokonano pomiaru prędkości, a gdy poprosił on o homologację, to policjant pomachał mu kserokopią, której nie chciał mu okazać i nie pozwolił on również na wykonanie zdjęcia w/w dokumentu. Obwiniony wyjaśnił, że w trakcie policyjnej kontroli drogowej odmówił on podpisania innych dokumentów, które nakazał mu podpisać policjant.

Obwiniony wyjaśnił, że w czasie zdarzenia poruszał się z prędkością dozwoloną i na odcinkach drogi, na których występowało ograniczenie prędkości do 120 km/h, poruszał się z prędkością poniżej 120 km/h i na odcinkach drogi, na których występowało ograniczenie prędkości do 50 km/h, poruszał się z prędkością poniżej 50 km/h. Wskazał on również, że w miejscu, w którym zatrzymano kierowany przez niego pojazd występowało prawdopodobnie ograniczenie prędkości do 50 km/h, które było określone znakiem drogowym.

Obwiniony wskazał również, że w czasie zdarzenia występowały bardzo dobre warunki pogodowe, występowało niewielkie natężenie ruchu i w kierowanym samochodzie nie przewoził wówczas żadnego pasażera. Wskazał on także, że jedynym samochodem, który poruszał się z prędkością niedozwoloną był policyjny radiowóz, który mógł jechać przez kilka minut za kierowanym przez niego samochodem. Wskazał on także, że po w/w kontroli drogowej nie sprawdzał jakie w miejscu tym występowały ograniczenia prędkości pojazdów.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując, że poruszał się z prędkością dozwoloną i na odcinkach drogi, na których występowało ograniczenie prędkości do 120 km/h, poruszał się z prędkością poniżej 120 km/h i na odcinkach drogi, na których występowało ograniczenie prędkości do 50 km/h, poruszał się z prędkością poniżej 50 km/h. Za niewiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których wskazywał on, że na nagraniu z policyjnego wideorejestratora zarejestrowana została prędkość radiowozu, który zbliżał się do jego samochodu i na powyższym filmie nie zarejestrowana została prędkość kierowanego przez niego samochodu. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariusza Policji T. B.. Są one również niezgodne z ujawnionym nagraniem z policyjnego wideorejestratora /k. 3/, na którym zarejestrowano pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego w czasie zdarzenia. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania.

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia obwinionego w zakresie podanych przez niego informacji dotyczących warunków drogowych występujących w czasie zdarzenia oraz w zakresie w jakim podał on, że w czasie zdarzenia nie przewoził w kierowanym samochodzie żadnego pasażera. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były logiczne i spójne, a w zakresie podawanych przez niego informacji dotyczących warunków drogowych, również zgodne z nagraniem z policyjnego wideorejestratora /k. 3/.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie nie wziął pod uwagę tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on na nieprawidłowości w zachowaniu policjanta podczas prowadzonej kontroli drogowej po zatrzymaniu kierowanego przez niego pojazdu. Ocena zachowania policjanta po zatrzymaniu pojazdu obwinionego, w przypadku naruszenia przez niego przepisów, mogła mieć znaczenie w przypadku prowadzenia przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego.

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których obwiniony wskazywał, że w miejscu, w którym dokonano pomiaru prędkości kierowanego przez niego pojazdu i następnie zatrzymano kierowany przez niego pojazd do kontroli drogowej występowało ograniczenie prędkości pojazdów do 120 km/h, wskazać należy, że z informacji uzyskanych od Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad /k. 48/ wynika, że w dniu 22 marca 2015 r. na drodze (...) w W. dopuszczalna prędkość wynosiła: na ciągu głównym – 100 km/h oraz na jezdni zbiorczo-rozprowadzającej – 70 km/h. (należy wskazać, iż Sąd omyłkowo nie uznał za ujawnionego pisma z k. 48, który to dokument miał istotne znaczenie dla oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego).

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on, że pomiar prędkości kierowanego przez niego samochodu został wykonany nieprawidłowo, wskazać należy, że z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. e-protokół rozprawy z dnia 19 kwietnia 2016 r. – k. 65-66/, który dokonał oględzin nagrania z policyjnego wideorejestratora /k. 3/, wynika, że z czterech pełnych pomiarów prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego, jedynie trzeci pomiar prędkości został wykonany nieprawidłowo i do wykonania pozostałych pomiarów biegły sądowy nie miał żadnych zastrzeżeń. Biegły w złożonej opinii wskazał, że pomiar mógł dotyczyć wszystkich pojazdów z zasięgu kamery, jednakże to, że jadą dwa pojazdy koło siebie absolutnie nie przeszkadza, gdyż wszystko zależy od operatora. Biegły wskazał, że pomiar został wykonany między pierwszym a drugim kadrem, na prostej drodze i w ocenie biegłego zarejestrowany obraz jest wystarczający do stwierdzenia, że pomiar został wykonany prawidłowo. Biegły wskazał również, że urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości nie działa na zasadzie fal radarowych i są na nim rejestrowane tylko obrazy i na podstawie odległości między pojazdami określa się, czy pojazd patrolowany jechał z tą samą prędkością co pojazd patrolowy. Biegły wskazał nadto, że o tym czy perspektywa jest zachowana decyduje zoom, który jest taki sam na początku i końcu. W ocenie biegłego obie fotografie są wykonane przy tym samym zoomie urządzenia, w związku z czym pomiar był wykonany prawidłowo. Biegły ocenił prędkość pojazdu kierowanego przez obwinionego na podstawie odległości konkretnych elementów pojazdu od dolnej krawędzi kadru fotografii. Zdaniem biegłego wielkości pojazdu na zdjęciach są takie same i biegły zmierzył je na komputerze. Biegły wskazał nadto, że oba pojazdy znajdowały się wówczas na drodze płaskiej (kąt nachylenia na końcu i na początku pomiaru jest taki sam), w związku z czym metoda badania, którą zastosował była prawidłowa.

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Zeznania przesłuchanego w sprawie funkcjonariusza Policji: świadka T. B. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. – k. 39-40/, Sąd uznał w całości za wiarygodne, spójne i logiczne. Świadek ten jest osobą obcą dla obwinionego, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Nie miał on żadnego interesu, żeby obciążać obwinionego zeznaniami o wykroczenie, którego ten nie popełnił. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym nagraniem z wideorejestratora. Zeznania świadka T. B. znajdują nadto potwierdzenie w treści notatki urzędowej, sporządzonej przez świadka w dniu zdarzenia.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r.. Obwiniony bowiem w dniu 22 marca 2015 r. o godz. 17:14 w W. jadąc drogą (...) od strony Alei (...) w kierunku węzła K. na wysokości ulicy (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki I. nr rej. (...) poza obszarem zabudowanym na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu przekroczył dozwoloną prędkość 100 km/h o 53 km/h i jechał z prędkością 153 km/h.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna poza obszarem zabudowanym wynosi w przypadku samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t na drodze ekspresowej jednojezdniowej oraz na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu – 100 km/h.

Okoliczności wskazane w zarzucie wniosku o ukaranie potwierdziły się przede wszystkim w zeznaniach funkcjonariusza Policji T. B., pełniącego w tym czasie służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem policyjnym wyposażonym w wideorejestrator V. 2A nr fabryczny 006, który posiadał ważne świadectwo legalizacji, a także w nagraniu z policyjnego wideorejestratora /k. 3/, na którym została zarejestrowana prędkość poruszania się samochodu kierowanego przez obwinionego w czasie dokonywania pomiaru prędkości.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego. Obwiniony świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość.

Dokonując wymiaru kary Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 33 § 1 i 2 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw. Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej .

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenie drogowe /k. 10/ – obwiniony był jednokrotnie ukarany mandatem za wykroczenie drogowe polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości.

Uwzględniając cele prewencji indywidualnej Sąd uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 500 zł. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, który był wysoki – obwiniony kierując pojazdem przekroczył dozwoloną prędkość aż o 53 km/h, poruszając się z prędkością 153 km/h. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 500 zł będzie odpowiednia i dostatecznie dolegliwa dla obwinionego, sprzyjająca ochronie porządku prawnego w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 zł.

Jednocześnie, mając na uwadze okoliczność, że obwiniony prowadzi własną działalność gospodarczą, z której nie uzyskuje dochodu, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.