Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Torbińska

Protokolant: Weronika Jarosz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 lutego 2016 r. i 1 kwietnia 2016r. w Z. sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w Z.

przeciwko D. G., synowi B. i E. zd. S., urodz. (...) w N.,

obwinionemu o to, że:

- w dniu 15 sierpnia 2015 roku, około godziny 18.30, w miejscowości Z., na ulicy (...), kierując samochodem marki C., o numerze rejestracyjnym (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru omijania innego pojazdu, w wyniku czego najechał na stojący znak drogowy U-20a, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa dla przewożonego pasażera,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

I obwinionego D. G. uznaje za winnego tego, że w dniu 15 sierpnia 2015 roku, około godziny 18.30, w miejscowości Z., na ulicy (...), kierując samochodem marki C., o numerze rejestracyjnym (...), wymijając się z stojącym pojazdem, nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanej po prawej stronie zapory drogowej U-20a do wygradzania pasa drogowego wzdłuż jezdni, co stanowi wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie powołanego przepisu art. 97 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 100 (stu) złotych,

II na zasadzie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego D. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym na podstawie art. 118 § 1, § 3 i § 4 kpw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 (stu) złotych, a na podstawie art. 1, art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1, art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza obwinionemu opłatę w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.-

Sygn. akt II W 1884/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 15 sierpnia 2015 roku, około godziny 18.30 obwiniony D. G. kierował należącym do niego samochodem osobowym marki C., nr rej. (...), jadąc z pasażerem J. M. ulicą (...) w Z. w kierunku ul. (...), jaką poprzedza znak drogowy - strefa zamieszkania. Po prawej stronie drogi z powodu znajdującej się w jezdni wyrwy, na ulicy (...), w okolicach usytuowanego tam mostku stała ustawiona na drodze, zawężająca jezdnię na ok. 1,20 m zapora drogowa - znak U-20a, pasami biało - czerwonymi odwrócona w stronę ulicy (...), a tyłem - szarą częścią w kierunku z jakiego nadjechał obwiniony. Gdy D. G. wymijał się na tym odcinku z taksówkę marki V., która jechała z przeciwnego kierunku, zjechała na prawo i zatrzymała się - odbił w prawo, w wyniku czego zahaczył prawym zewnętrznym lusterkiem o zaporę drogową, która przewracając się poza lusterkiem zarysowała w jego pojeździe także szybę w prawych przednich drzwiach, słupek prawych tylnych drzwi oraz drzwi tylne prawe. Miejsce zdarzenia poprzedzał prosty odcinek drogi. Zapora drogowa U-20a mimo swego ustawienia była dobrze widoczna z większej odległości. Od strony z jakiej nadjechał obwiniony poza znakiem strefa zamieszkania, ustawiony był znak drogowy pionowy A12-b - zwężenie jezdni prawostronne.

(dowód: notatka urzędowa Komendy Powiatowej Policji w Z. z dnia 16 sierpnia 2015r. - k. 3, protokół oględzin Komendy Powiatowej Policji w Z. pojazdu marki C., nr rej. (...) z dnia 15 sierpnia 2015r. - k. 5-6, wydruki komputerowe 10 zdjęć - k. 7-9 oraz zeznania świadków J. M. - k. 11, Ł. K. - 00:05:28 - 00:31:54 i M. G. - 00:31:54 - 00:54:07).

Obwiniony D. G. jest zatrudniony w firmie (...), jako pracownik logistyki, za wynagrodzeniem około 2.000 zł miesięcznie. Posiada działkę rolną o powierzchni 11 arów, a także samochód marki C. (...). Pozostaje ujawniony w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego - rok wstecz od daty zdarzenia dwukrotne za przekroczenie prędkości.

(dowód: oświadczenie obwinionego D. G. złożone do protokołu Komendy Powiatowej Policji w Z. przesłuchania w charakterze osoby co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie z dnia 7 września 2015 r. - k. 17, I nformacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego dot. obwinionego D. G. z dnia 30 października 2015 r. - k. 21 ).

Obwiniony D. G. w toku czynności wyjaśniającego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Mimo prawidłowego wezwania na termin pierwszej z wyznaczonych rozpraw na dzień 16 lutego 2016r. - co sam potwierdził przekazanym w drugim dniu po dacie rozprawy usprawiedliwieniem nieobecności, jakie nie czyniło wskazanej przyczyny niestawiennictwa - wycinka drzew przy drodze dojazdowej, usprawiedliwioną przyczyną jego nieobecności - nie stawił się, podobnie zresztą jak na kolejny termin rozprawy z dnia 1 kwietnia 2016r., w następstwie czego zapadł w stosunku do niego wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje :

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny ustalono w oparciu o zeznania świadków J. M. oraz funkcjonariuszy policji Ł. K. i M. G.. Jadący z obwinionym jako pasażer J. M. wskazał, iż wymijając się z taksówką jaka nadjechała z przeciwnego kierunku D. G. odbił, uderzając w odwrócony do nich tyłem, zlewający się z asfaltem znak, którego żaden z nich nie zauważył. Potrącona zapora wywracając się porysowała auto. Wezwani przez obwinionego funkcjonariusze policji po przyjechaniu na miejsce zdarzenia zaporę drogową U-20a zastali podniesioną, zwróconą przodem w kierunku ul. (...), a tyłem w stronę z jakiej najechał obwiniony. Z relacji przekazanej im przez kierującego pojazdem D. G. wnosić należało, iż wymijając się na tym odcinku z jadącą z przeciwka taksówką, która zjechała na prawe pobocze i zatrzymała się, odbił w prawo - wcześniej jechał środkiem i wtedy zewnętrznym prawym lusterkiem zahaczył o znak jaki wywracając się zarysował mu auto. Zapory wcześniej nie widział, stała bowiem tyłem do jego kierunku jazdy. Po podniesieniu ustawiona została na poprzednim miejscu. W zasadniczym zakresie zeznania wszystkich świadków tworzą dość spójny przebieg zdarzeń, wzajemnie ze sobą korelując. Dostrzec należy, że Ł. K. i M. G. są funkcjonariuszami policji, którzy zdarzenie obsługiwali ze względu na swe obowiązki zawodowe. Pewne wątpliwości w niniejszej sprawie może budzić ustawienie zapory w stosunku do jezdni, które w braku ku temu innych podstaw ustalono na podstawie wykonanych na miejscu, załączonych do akt zdjęć oznaczonych nr: 1, 6 i 10 oraz notatki urzędowej Komendy Powiatowej Policji w Z. z dnia 16 sierpnia 2015r., odnotowującej szerokość jezdni w miejscu poprzedzającym zaporę drogową - 4,60 m i na jej wysokości - 3,40 m, zestawiającym się z zeznaniami świadków J. M. i M. G. - jednocześnie przyjmując, iż po podniesieniu zapora ustawiona została w swym poprzednim miejscu. Przytaczane przez funkcjonariuszy policji zastrzeżenia co tego, że obwiniony wedle swej relacji miał nie widzieć zapory, a jednak wskazał jak była ustawiona, mające dyskwalifikować jego twierdzenia, nie przekonują Sądu - jest oczywistym, że po zdarzeniu odtwarzamy okoliczności i te dają mam podstawę do określonych stwierdzeń wyjaśniających zaistniałą sytuację. Dostrzec też należy, że świadek Ł. K. zeznał, że zapora gdy przyjechali na miejsce zdarzenia stała prostopadle do krawędzi jezdni, a następnie że w stosunku do przejeżdżającego samochodu usytuowana była raczej równolegle, z czego akurat trudno cokolwiek wnosić. Z kolei świadek M. G. zeznał, iż była ona ustawiona „w poprzek jezdni” i wchodziła w nią na około 1 metra, co potwierdzają czynności podjęte na miejscu zdarzenia - zdjęcia jak i pomiary. Tym samym należało przyjąć, iż zapora drogowa U 20a, służąca do wygradzania wzdłuż jezdni wchodziła w głąb jezdni i to na odcinku ok. 1,20 m, na co już dokładnie wskazują uwidocznione w notatce urzędowej zmierzone odległości. W następstwie takiego ustawienia zapory jej biało czerwone pasy skierowane były tylko w jedną stronę - ul. (...), a więc nie w kierunku z jakiego nadjechał obwiniony. Obwiniony D. G. właśnie ze względu na ustawienie znaku dokonał zgłoszenia zdarzenia policji, celem uzyskania potwierdzenia na jakie chciał się powołać występując o wypłatę odszkodowania z auto - casco. Nie wydaje się, by akurat w innym układzie wydarzeń podjął tego rodzaju decyzję. Marginalnie zauważyć od razu można, że wskazani wyżej funkcjonariusze policji - Ł. K. i M. G. przesłuchiwani w toku czynności wyjaśniających mylnie podali jako datę czynu - 16 sierpnia 2015r., co zostało przez nich sprostowane w zeznaniach złożonych w toku rozprawy - na dzień 15 sierpnia 2015r. i po zestawieniu ze sporządzoną dokumentacją, w tym protokołem oględzin pojazdu marki C. (...), nr rej (...), nie budzi żadnych wątpliwości.

Zdaniem Sądu w ustalonym stanie faktycznym nie można mówić o spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w tym jak sprecyzowano w zarzucie we wniosku o ukaranie - dla przewożonego pasażera. Znamię spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, występujące w art. 86 § 1 kw, wymaga by zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu było realnym, a nie hipotetycznym - pojawiła się groźba wypadku drogowego, kolizji. Obwiniony po odbiciu w prawo gdzie mógł zetknąć się jedynie z zaporą drogową, co nastąpiło - zahaczył o nią zewnętrznym prawym lusterkiem, nie powodując poza zarysowaniem obudowy lusterka dalej idących uszkodzeń. Uderzona zapora dopiero przewracając się doprowadziła do uszkodzeń - szyby w przednich prawych drzwiach, tylnych prawych drzwi i słupka prawych tylnych drzwi, również mających charakter jedynie zarysowań. Powyższe w ocenie Sądu nie przekłada się na rzeczywiste zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu. W pobliżu nie znajdowała się żadna osoba stąd zagrożenie przesunięto na pasażera jakie przy zamkniętej szybie i jej przerysowaniu nie przekłada się w ocenie Sądu na spowodowanie zagrożenia dla ruchu drogowego - samo zaś ewidentne niezachowanie przez obwinionego wymaganej ostrożności, nie wyczerpuje znamion z art. 86 § 1 kw. Marginalnie odnotować trzeba, że tego rodzaju zapory winny być wykonane z materiału nie stanowiącego zagrożenia dla osób i mienia - rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa drogowego i warunków ich umieszczania na drodze poz.11.2 Z. drogowe. W zaistniałym układzie okoliczności po uprzedzeniu stron o możliwości zmiany kwalifikacji czynu z art. 86 § 1 kw na art. 97 kw w zw. z art. art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym przyjęto, iż obwiniony swym działaniem dopuścił się wykroczenia polegającego na tym, że w dniu 15 sierpnia 2015 roku, około godziny 18.30, w miejscowości Z., na ulicy (...), kierując samochodem marki C., o numerze rejestracyjnym (...), wymijając się ze stojącym pojazdem, nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanej po prawej stronie zapory drogowej U-20a do wygradzania pasa drogowego wzdłuż jezdni, co stanowi wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym. Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym - kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość, a nawet gdy zajdzie taka konieczność pojazd zatrzymać. Zgodnie z powołanym wyżej art. 97 kw uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie, podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany. Obwiniony nie zachowując bezpiecznego odstępu od omijanej przeszkody, jaką stanowiła ustawiona na wyrwie w jezdni zapora drogowa - U-20a, zahaczył o nią zewnętrznym lusterkiem. Do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi, przy dobrej widoczności - było jasno, a sama zapora ustawiona w obszarze asfaltowej jezdni nie była niczym przesłonięta. Dodatkowo poprzedzał ją znak drogowy - pionowy A 12b - zwężenie prawostronne. Droga na odcinku poprzedzającym zaporę na mostku, była już zawężona. Poprzedzające zdarzenie zrelacjonowane przez obwinionego - poruszanie się środkiem jezdni, o czym miał informować funkcjonariuszy policji, przy zwężeniach drogi, ostatecznym do 3,40 na wysokości zapory, nie jest tożsame z oceną takiego sposobu poruszania się dokonywaną przy normalnej szerokości jezdni. Ten zresztą sposób poruszania na koniec, przy odbiciu w prawo prowadził do zetknięcia się z wchodzącą w jezdnię zaporą. Z zeznań słuchanych funkcjonariuszy policji wynika, iż nadjechali z tej samej strony co obwiniony i zapora mimo, że zwrócona w ich kierunku szarą strona była dla nich dobrze widoczna i to z większej odległości. Obwiniony poruszał się już w obszarze zabudowanym, jaki ogranicza prędkość do 20 km/ h dając większą możliwość odpowiedniego reagowania na zmieniającą się sytuację na drodze. Winien więc poruszać się z zachowaniem właściwego - bezpiecznego odstępu od pojawiającej przeszkody w postaci zapory, postawionej na wyrwie w jezdni.

Co do wymiaru kary :

Uznając obwinionego D. G. za winnego wskazanego wyżej wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 zł. Określając ostateczny wymiar kary miano na uwadze okoliczności zdarzenia związane z nieprawidłowym ustawieniem na jezdni zapory drogowej pojedynczej U 20 a, jaka służy do wygradzania wzdłuż drogi, a nie w poprzek, co skutkowało jej odwróceniem pasami biało czerwonymi w jednym kierunku - przeciwnym niż ten z jakiego nadjechał obwiniony. Wprawdzie kierując pojazdem obwiniony nie obserwował z należytą uwagą jezdni - manewr omijania dotyczył widocznej z większej odległości zapory U-20 a, przy ostrzeżeniach o prawostronnym zwężeniu jednak ta wchodziła w część jezdni - co winno skutkować postawieniem w tym miejscu zapór do tzw. wygrodzeń poprzecznych mających na przemian pasy biało czerwone po obu stronach. Stąd nie sposób tu mówić o jakimkolwiek większym stopniu społecznej szkodliwości czynu, obciążającym obwinionego. Skutki zdarzenia nie były daleko idące - wiązały się z powstaniem zarysowań na aucie. Dodatkowo konsekwencje czynu obciążyły wyłącznie obwinionego skoro jedynym skutkiem pozostawało uszkodzenie jego pojazdu. D. G. jest zatrudniony w firmie (...), jako pracownik logistyki, za wynagrodzeniem około 2.000 zł miesięcznie. Posiada działkę rolną o powierzchni 11 arów, a także samochód marki C. (...). W ocenie sądu możliwości zarobkowe i majątkowe obwinionego nie czynią wymierzonej mu kary grzywny dotkliwą, gdyż w tych okolicznościach nic nie uzasadnia takiej dotkliwości. Kara natomiast odpowiada dyrektywie wyrażonej w art. 33 § 1 kw, biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze jakie ma osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd z uwagi na uprzednie naruszenia przez D. G. przepisów ruchu drogowego uznał, iż niewystarczającym pozostaje orzeczenie wobec niego nagany - trudno bowiem nie uwzględnić przyczynienia wynikającego z ustawienia - wchodzącej w jezdnię niewłaściwej zapory.

Orzeczenie o kosztach postępowania, wynikających z obowiązujących norm prawnych, znajduje swe uzasadnienie w treści powołanych w wyroku przepisów art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 1, § 3 i § 4 kpw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) oraz art. 1, art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1, art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.).