Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Misiurna

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Kowalczuk - Diaków

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2015r. w Gdańsku

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda J. B. kwotę 65.958 zł ( sześćdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych ) wraz z odsetkami ustawowymi:

-od kwoty 65.000 złotych od dnia 24 stycznia 2014r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 958 złotych od dnia 27 stycznia 2013r. do dnia zapłaty;

II. Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda J. B. kwotę 2508,60 zł ( dwa tysiące pięćset osiem złotych i 60/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. Oddala powództwo w pozostałej części;

IV. Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego wG. kwotę 2784,33 zł ( dwa tysiące siedemset osiemdziesiąt cztery złote i 33/100 ) tytułem zwrotu kosztów sądowych;

V. Z zasądzonego w punkcie I roszczenia nakazuje ściągnąć od powoda J. B. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w G. kwotę 701,05 zł ( siedemset jeden złotych i 05/100 ) złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 stycznia 2014r. powód J. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 stycznia 2014r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, kwoty 5.838 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2013r. tytułem odszkodowania oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 5 lipca 2012r. uległ wypadkowi drogowemu, w którym kierująca pojazdem marki D. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że wykonując manewr omijania autobusu nie upewniła się, czy jadący za nią pojazd nie rozpoczął manewru wyprzedzania doprowadzając do zderzenia z wyprzedzającym ją motocyklem marki K. prowadzonym przez niego. W wyniku wypadku doznał obrażeń ciała w postaci kompresyjnego złamania kłykcia piszczeli lewej, złamania skośnego odcinka dalszego piszczeli, złamania strzałki, złamania tylnej krawędzi piszczeli. Hospitalizowany był przez 9 dni do dnia 13 lipca 2012r. W trakcie pobytu w szpitalu został przeprowadzony zabieg operacyjny artroskopowej rekonstrukcji kłykcia bocznego piszczeli lewej wraz z przeszczepami kostnymi. Po zakończeniu pobytu w szpitalu pooddawany był rehabilitacji. Wskutek wypadku ucierpiał psychicznie. Skarży się na dokuczliwe bóle głowy. Pojawiły się stany lękowe związane z wypadkiem. Ma problemy ze snem, jak również obawia się o swoją przyszłość i przyszłość swojej rodziny w kontekście swojego złego stanu zdrowia. Przez ograniczenia fizyczne nie może opiekować się swoim 2,5 dzieckiem. W czasie zabawy w „berka” nie jest w stanie dogonić małego dziecka ze względu na odczuwany ból. Przed wypadkiem był zdrowym i silnym mężczyzną. Konsekwencją wypadku jest ponadto konieczność rezygnacji ze sportowego trybu życia. Od kilkunastu lat, co najmniej raz w roku wyjeżdżał na narty. Specjalizował się w ekstremalnej jeździe narciarskiej wymagającej dużej sprawności fizycznej. Letnią jego pasją był windsurfing, który uprawiał od kilku lat. Był również pasjonatem motocykli. Aktualnie z uwagi na traumę powypadkową nie jest w stanie prowadzić motocykla. Jego pasją życiową są również konie, których hodowlą zajmował się od 20 roku życia. Zajmował się ujeżdżaniem koni na (...) hipodromie, gdzie od 1995r. odpowiedzialny jest za treningi i kucie koni. W chwili obecnej z uwagi na skutki wypadku zmuszony został zrezygnować z tego zajęcia, gdyż pojawiający się ból piszczeli oraz bóle w stawie kolanowym są nie do zniesienia. Pozwany przyznał mu 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia, która to kwota w jego ocenie jest kwotą zaniżoną. Uzasadniając żądanie w przedmiocie odszkodowania wskazał, że jest to koszt sprawowanej nad nim opieki przez okres 12 tygodni, 8 godzin dziennie przy przyjęciu stawki za godzinę w wysokości 10 zł. Kwota 5.838 zł jest różnicą pomiędzy wypłaconą przez pozwanego w wysokości 882 zł, a kwotą 6.720 zł, która w jego ocenie mu się należy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że wypłacona przez niego na rzecz powoda kwota 15.000 zł jest adekwatna do doznanej przez niego krzywdy, zaś dochodzona przez powoda pozwem wygórowana. Podniósł, że wypłacił również powodowi kwotę 1.230,10 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, dojazdów i opieki osób trzecich.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lipca 2012r. miał miejsce wypadek drogowy polegający na tym, że kierująca pojazdem marki D. (...) - B. S. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że wykonując manewr omijania autobusu nie upewniła się, czy jadący za nią pojazd nie rozpoczął manewru wyprzedzania doprowadzając do zderzenia z wyprzedzającym ją motocyklem marki K. prowadzonym przez powoda J. B.. Na miejsce zdarzenia przyjechała karetka pogotowia, którą powód został przetransportowany do Szpitala (...) w W., gdzie przebywał do dnia 13 lipca 2012r. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciała w postaci kompresyjnego złamania kłykcia piszczeli lewej, złamania skośnego odcinka dalszego piszczeli, złamania strzałki i złamania tylnej krawędzi piszczeli. W dniu 10 lipca 2012r. powód został poddany leczeniu operacyjnemu w postaci artroskopowej rekonstrukcji kłykcia bocznego piszczeli lewej wraz z przeszczepami kostnymi, stabilizacji śrubami gąbczastymi, repozycji i zespolenia nasady dalszej piszczeli prawej śrubami korowymi. Zalecono unieruchomienie w gipsie stopowo-udowym i chodzenie przy pomocy kul z odciążeniem kończyny.

Dowód:

-karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 19

-zeznania powoda J. B., k. 105-107 (czas : 00:01:21 - 00:24:46), k. 194-196 (czas : 00:04:54 - 00:27:02)

Sprawca wypadku związany był z pozwanym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczność bezsporna)

Kolizja drogowa z dnia 5 lipca 2012r. nie wiązała się z utratą przez powoda przytomności, ani ostrą reakcją na stres. Powód nie doznał urazu czaszkowo - mózgowego wskutek zdarzenia. Stan zdrowia psychicznego powoda jest dobry. Nie wymaga on leczenia psychiatrycznego ani psychoterapeutycznego. Powód nie poniósł długotrwałego, ani trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Wpływ wypadku na sytuację emocjonalną powoda był negatywny w średnim stopniu nasilenia. Należy uwzględnić jego ambicje sprzed wypadku, dotychczasowe sukcesy i konieczność rezygnacji z pracy zawodowej i sportowego trybu życia po kolizji drogowej.

Dowód:

-opinia sądowo-psychiatryczna biegłego sądowego z zakresu psychiatrii P. R., k. 123-129

Leczenie powoda trwało do dnia 28 listopada 2013r. i zostało zakończone. Aktualnie powód nie wymaga rehabilitacji. Wskutek wypadku powód doznał stałego uszczerbku na zdrowiu. Z powodu kompresyjnego złamania kłykcia piszczeli lewej, wygojonego z utrzymującym się zanikiem mięśnia czworogłowego uda lewego, deformacją w miejscu złamania i ograniczeniem zgięcia w stawie kolanowym lewym i koślawym ustawieniem podudzia lewego doznał 15 % uszczerbku na zdrowiu, z powodu złamania skośnego odcinka dalszego piszczeli i tylnej krawędzi piszczeli lewej wygojonego z deformacją stawu skokowego i ograniczeniem ruchomości w stawie skokowym doznał 15 % uszczerbku na zdrowiu. Z powodu złamania strzałki nie doznał uszczerbku na zdrowiu. Leczenie powoda zostało zakończone, a zmiany w narządzie ruchu utrwalone. Nie ma szans na powrót stanu zdrowia do stanu przed wypadkiem.

Powód wymagał opieki osoby trzeciej w okresie leczenia szpitalnego w wymiarze czterech godzin dziennie oraz w okresie zrostu kości i rehabilitacji w wymiarze 2 godzin dziennie. Natężenie stopnia bólowego u powoda miało różny stopień, najsilniejszy w chwili urazu, zmniejszający się ze zrostem złamanych kości i postępem rehabilitacji. Deformacja stawu oraz patologiczne ustawienie podudzia wynikłe ze złamania stanowią najgorszy typ złamania w obrębie stawu kolanowego. Na skutek uszkodzenia powierzchni stawowych i zaburzenia osi obciążenia kolana lewego w krótkim czasie dojdzie do wystąpienia rozległych zmian zwyrodnieniowych kolana lewego i wtedy jedynym ratunkiem będzie założenie endoprotezy stawu kolanowego lewego. Podjęcie dalszej rehabilitacji nie doprowadzi do pełnej funkcji uszkodzonego narządu ruchu.

Dowód:

-opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F., k. 140-142

-pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. F., k. 179-180

Powód w dacie wypadku zajmował się treningami i ujeżdżaniem koni. Zajmowanie się końmi stanowiło dla niego ogromną pasję. Pasjonował się również motocyklami. Po wypadku odczuwa strach przed prowadzeniem motocykla. Aktualnie zatrudniony jest w pizzerii , poprzednio w stajni w G.. Pracę wykonuje w wymiarze ¼ etatu. Powód chodzi utykając. W drugiej połowie 2014r. u powoda przeprowadzono operację usunięcia materiałów zespalających z lewej nogi. Wciąż nie odzyskał ruchomości w stawie skokowym.

Dowód:

-zeznania powoda J. B., k. 105-107 (czas : 00:01:21 - 00:24:46), k. 194-196 (czas : 00:04:54 - 00:27:02)

-zeznania świadka E. T., k. 108-109 (czas : 00:56:27 - 01:09:15)

-zeznania świadka M. M., k. 109-110 (czas : 01:09:35 - 01:20:42)

Powodem po zdarzeniu opiekowała się jego partnerka życiowa. Przez okres 8 tygodni od opuszczenia szpitala powód miał założony gips i poruszał się o kulach. Odczuwał silne dolegliwości bólowe. W związku z wypadkiem zaprzestał wszelkiej aktywności fizycznej. Powód odczuwa żal i smutek z powodu tego, że nie może już jeździć konno i zajmować się treningiem koni czy ich ujeżdżaniem .

Dowód:

-zeznania świadka L. M., k. 107-108 (czas : 00:32:44 - 00:55:52)

-zeznania powoda J. B., k. 105-107 (czas : 00:01:21 - 00:24:46), k. 194-196 (czas : 00:04:54 - 00:27:02)

Pozwany wypłacił na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednakże nie w całości. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wnioskując w oparciu o dokumenty prywatne, zeznania świadków, opinie sporządzone przez biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz psychiatrii i zeznania powoda przesłuchanego w charakterze strony postępowania.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 k.p.c., z którego wynika, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd przyznał walor wiarygodności zeznaniom złożonym przez wszystkich przesłuchanych w toku postępowania świadków, uznając je za spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez powoda, w szczególności w zakresie okoliczności związanych ze skutkami wypadku, dolegliwościami bólowymi, jak również przebiegiem leczenia. Negatywne następstwa wypadku dotyczące w szczególności uszkodzeń jego ciała, na jakie się powoływał, pozostawały w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym.

Za podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd przyjął opinie sporządzone przez biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedycznej oraz psychiatrii. Sąd przyznał walor wiarygodności przedmiotowym opiniom w całości, uznając że zostały sporządzone w sposób rzetelny, z wykorzystaniem specjalistycznej wiedzy, które ponadto w swojej treści zawierały wyczerpujące i wnikliwe wnioski. Biegli dokonali oceny rzeczywistego stanu zdrowia powoda. Skrupulatnie w ocenie Sądu przeprowadzili wywód myślowy w przedmiocie aktualnych możliwości powoda, doznanego przez niego uszczerbku na zdrowiu oraz charakteru zmian, jakie w tym zakresie nastąpiły. Ponadto tok rozumowania przedstawiony przez biegłych należało uznać za logiczny, a nadto konsekwentny. Powyższym opiniom Sąd dał wiarę w całości, albowiem biegli w sposób szczegółowy przedstawili okoliczności, jakie stały się podstawą wniosków w nich wskazanych, odwołując się do konkretnych faktów. Biegli dysponowali również niewątpliwie odpowiednią wiedzą i doświadczeniem predestynującym ich do wydania przedmiotowych opinii. Wnioski wyciągane przez biegłych nadto uznać należało za zgodne z zasadami logicznego rozumowania i wiedzy zawodowej.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że powód uległ wypadkowi, spowodowanemu przez osobę, która z pozwanym związana była umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, w wyniku której doznał uszkodzeń ciała. Przedmiotem sporu był zakres krzywdy doznanej przez powoda na skutek wypadku oraz wysokość poniesionych przez niego kosztów w związku z koniecznością sprawowania opieki.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. stanowiącym podstawę odpowiedzialności pozwanego wobec powoda, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Na podstawie normującego odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego, którego kierowca spowodował wypadek z dnia 5 lipca 2012r. przepisu art. 444 § 1 k.c . w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na podstawie art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 k.c . sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Na podstawie dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń, w ocenie Sądu odpowiedzialność pozwanego wobec powoda nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Powód wskutek zdarzenia z dnia 5 lipca 2012r. doznał łącznie 30 % uszczerbku na zdrowiu, z uwzględnieniem względów ortopedycznych. Z uwagi na doznane w wyniku wypadku urazy, pobyty w szpitalach, odbycie dwóch operacji, konieczność odbycia rehabilitacji, ograniczenia ruchowe, niemożność samodzielnego funkcjonowania oraz towarzyszący temu ból, zasadne było przyznanie powodowi zadośćuczynienia. Istotą zadośćuczynienia jest jego związek z doznawaną przez poszkodowanego krzywdą w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przejawiającą się zarówno w cierpieniach fizycznych, to znaczy bólu oraz innych dolegliwościach, jak również cierpieniach psychicznych, które objawiają się poprzez ujemne uczucia, jakie poszkodowany przeżywa w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień i pieniężne zrekompensowanie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Jest to świadczenie o charakterze kompensacyjnym, które powinno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, jednak nie nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, co oznacza, że powinno zostać utrzymane w rozsądnych granicach. Zadośćuczynienie ma na celu naprawienie krzywd niematerialnych, a zatem trudno wymiernych. Oznacza to, że zakres rekompensaty materialnej zależy od każdego indywidualnego przypadku, przy czym nie ma jakiegokolwiek obiektywnego miernika, przy zastosowaniu, którego istniałaby możliwość ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wypracowane zostały szczegółowe kryteria, stanowiące podstawę do wyznaczenia poziomu „odpowiedniości” sumy stanowiącej zadośćuczynienie w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia. Są to w szczególności rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy ( por. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509). W dalszej kolejności wymienia się także konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym ( por. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r. II UKN 681/98, OSNP 2000/16/626). Określenie sumy odpowiedniej powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy. Poza wskazanymi wyżej kryteriami należy mieć również na uwadze uciążliwość procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, która została naruszona przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne.

Powód poniósł niewątpliwie szkodę, ponieważ bezpośrednio po wypadku przez okres wielu miesięcy miał w zdecydowanym zakresie ograniczoną zdolność ruchową, jak również poddawany był hospitalizacji, w wyniku czego jego cierpienia ulegały przedłużeniu. Następnie zmuszony był korzystać z rehabilitacji, co wiązało się z dodatkowym bólem. Wskutek zdarzenia możliwości ruchowe powoda zostały ograniczone i jak wynika z opinii biegłych jego sprawność fizyczna nigdy nie będzie już taka jak przed wypadkiem. Deformacja stawu oraz patologiczne ustawienie podudzia wynikłe ze złamania, jakiego doznał powód stanowią najgorszy typ złamania w obrębie stawu kolanowego, przy czym nawet podjęcie dalszej rehabilitacji nie doprowadzi do pełnej funkcji uszkodzonego narządu ruchu. Powód w dacie wypadku był osobą aktywną i samodzielną. Niczym niezawinione zdarzenie spowodowane przez nieostrożność osoby trzeciej, doprowadziło do znacznego jego ograniczenia i to zarówno w życiu zawodowym, gdyż przez okres wielu miesięcy nie mógł pracować, jak również w życiu rodzinnym. Sąd zgadza się z twierdzeniem, że wypadek spowodował u powoda również traumę psychiczną oraz poczucie lęku, co dodatkowo uzasadnia przyznanie powodowi zadośćuczynienia. Biegły sądowy z zakresu psychiatrii wskazał, że w wyniku zdarzenia powód nie doznał żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu. Pomimo braku takiego uszczerbku bez wątpienia powód bardzo przeżył zdarzenie, które doprowadziło do utraty przez niego zdrowia, a jego stan psychiczny i emocjonalny z tego powodu niewątpliwie mógł ulec zmianie. Sąd zapoznając się z całokształtem materiału dowodowego uznał, iż skoro zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, to jego wysokość powinna przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, co oznacza, że nie powinna tym samym stanowić zapłaty symbolicznej. Przyznane zadośćuczynienie niewątpliwie nie zniweluje cierpień, jakich powód doznał w wyniku wypadku, ale przynajmniej w pewnym stopniu ułatwi mu dalszą egzystencję i zapewni możliwość zaspokojenia podstawowych potrzeb.

Biorąc pod uwagę negatywne następstwa wypadku, trwały uszczerbek na zdrowiu i ograniczenia ruchowe doznane przez powoda Sąd przyjął, iż odpowiednią rekompensatą doznanych przez niego krzywd będzie ustalenie wysokości zadośćuczynienia na kwotę w wysokości 80.000 zł. Przy czym Sąd w wyroku zasądził kwotę 65.000 zł, mając na uwadze, że przed wytoczeniem powództwa pozwany wypłacił na rzecz powoda kwotę w wysokości 15.000 zł. Adekwatna zdaniem Sądu w tym wypadku, przy uwzględnieniu wszelkich przywołanych wyżej okoliczności będzie wyżej wskazana kwota, która to posłuży złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie będzie źródłem wzbogacenia powoda. Wszystkie te okoliczności przemawiały za zasadnością roszczenia powoda, co do zadośćuczynienia i podwyższenia go o dodatkową kwotę 65.000 zł.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo, uznając iż zadośćuczynienie w dochodzonej przez powoda kwocie było zawyżone. Sąd uznał, że zakres krzywd doznanych przez powoda nie uzasadniał uwzględnienia żądania w całości. W ocenie Sądu kwota przez niego dochodzona, mając również na uwadze świadczenie wypłacone przez pozwanego, była wygórowana i przyznanie jej w całości mogłoby doprowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda, co jednak nie odpowiadałoby zasadzie słuszności i sprawiedliwości. Ponadto powód podnosił, że przed wypadkiem była bardzo aktywny fizycznie, uprawiał sporty, jeździł na nartach. Jego pasją był także windsurfing. Powód nie przedłożył na te okoliczności jednak żadnego dowodu, przy czym ciężar dowodu spoczywał właśnie na nim, zgodnie z zasadą kontradyktoryjności wskazaną w art. 6 k.c.

Powód domagał się także zasądzenia od pozwanego odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów związanych z koniecznością sprawowania nad nim opieki podczas pobytu w szpitala i przez okres 12 tygodni po jego opuszczeniu – co wynika z treści uzasadnienia pozwu. . Zgodnie z wnioskami biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, powód wymagał opieki osoby trzeciej w okresie leczenia szpitalnego w wymiarze czterech godzin dziennie oraz w okresie zrostu kości i rehabilitacji w wymiarze 2 godzin dziennie. Powód w szpitalu przebywał 8 dni, dlatego też z tytułu opieki powinien za ten czas otrzymać 320 zł ( 8x4x10 zł) . W ciągu kolejnych 76 dni zachodziła konieczność sprawowania nad nim opieki w wymiarze dwóch godzin dziennie i z tego tytułu powód powinien otrzymać 1.520 zł ( 76x2x10zł) Łącznie tytułem opieki należało powodowi przyznać kwotę 1.840 zł, którą następnie należało pomniejszyć o wypłacone już przez pozwanego świadczenie w wysokości 882 zł, co dało ostatecznie kwotę 958 zł, którą Sąd zasądził w wyroku.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na podstawie art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Odsetki ustawowe stanowią rekompensatę uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Zgodnie z żądaniem pozwu sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia od dnia 24 stycznia 2014r., tj. od daty wytoczenia powództwa, zaś w zakresie odszkodowania z tytułu opieki od dnia 27 stycznia 2013r., tj. od dnia wypłacenia przez pozwanego na rzecz powoda odszkodowania w kwocie 882 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd w pkt I wyroku orzekł na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c., w pkt III na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt II, IV i V na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. W niniejszej sprawie na koszty postępowania składała się kwota 5.292 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, obliczona zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014, poz. 1025), kwota 3.617 zł ustalona na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013, poz. 490) i odpowiednio rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013, poz. 461) oraz kwota 1.844,86 zł stanowiąca równowartość wydatków na wynagrodzenie biegłych sądowych oraz za dokumentację medyczną . Powód niniejszy proces wygrał w 62 %, zaś pozwany w 38 %. Powód został w połowie zwolniony od kosztów sądowych i zapłacił ½ część opłaty stosunkowej od pozwu w wysokości 2646 zł , zatem należna mu część kosztów procesu to 62% od sumy 2646 zł i 3617 zł zastępstwa procesowego - 3883,06 zł . Pozwanemu należy się od powoda zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1374,46 zł ( 38% z kwoty 3617 zł), po wzajemnej kompensacie na rzecz powoda zasądzono kwotę 2508,60 zł.

Dalej pozwany został obciążony zwrotem kosztów wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa w postaci 62% połowy opłaty stosunkowej od pozwu 2646zł i poniesionych wydatków w kwocie 1844,86 zł – suma kwot 1640,52 zł+ 1143,81zł =2783,33zł. Powód został obciążony zwrotem wydatków w wysokości 38% czyli kwotą 701,05 zł .