Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie - VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogusław Zając

Protokolant : st. sekr. sądowy Renata Kozieł

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Częstochowa – Północ w Częstochowie Pawła Andreckiego

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko A. W.

s. H. i B. z domu B. urodz. (...) w K.

oskarżonemu z art. 291 §1 k.k. i in.

zażalenia wniesionego dnia 31 marca 2016r. przez oskarżyciela publicznego oraz

zażalenia wniesionego dnia 22 marca 2016r. przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 15 marca 2016r., sygn. akt XVI K 1020/15

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 §1 k.p.k.

. 1 §2 k.k.w. postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Częstochowie celem merytorycznego rozpoznania

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Częstochowie na podstawie art. 339 §3 pkt 2 k.p.k. oraz art. 624 §1 k.p.k. umorzył postępowanie karne w stosunku do A. W. oskarżonego o czyny zabronione z art. 291 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k., z art. 291 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 291 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. – z uwagi na oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia, kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższe postanowienie zaskarżył prokurator i oskarżyciel posiłkowy

Oskarżyciel posiłkowy orzeczeniu zarzucił:

-

obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na nieprawidłowej wykładni art. 291 § 1 k.k. w tym w szczególności poprzez nie uznanie wskazanych w akcie oskarżenia czynności oskarżonego polegających na nabywaniu, przechowywaniu i zbywaniu przedmiotów pochodzących z przestępstwa, jako czynności wyczerpujących znamiona przestępstwa opisanego w art. 291 § 1 k.k. w postaci nabywania, pomocy w zbyciu rzeczy, przyjmowaniu rzeczy oraz pomocy w ukryciu rzeczy pochodzących z przestępstwa,

-

obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na nieprawidłowej wykładni art. 160 § 1 k.k. polegającą na ustaleniu, że oskarżonemu nie można przypisać winy, jako osobie, która mogła nie zdawać sobie sprawy z cech przedmiotu, który oferuje do sprzedaży,

-

błąd w ocenie zgromadzonego przez prokuraturę materiału dowodowego i dokonanych ustaleń przyjętych za podstawę orzeczenia z odwołaniem się tylko i wyłącznie do zarzutu nie uzupełnienia materiału dowodowego przez Prokuraturę w sposób wskazany w orzeczeniu Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 27.03.2015r sygn. akt VII Ka 72/15, co zdaniem Sądu uniemożliwiło dalsze prowadzenie postępowania.

W konkluzji oskarżyciel posiłkowy wniósł o uchylnie zaskarżonego postanowienia i dalszego prowadzenia postępowania przez Sąd I instancji.

Prokurator postanowienie zaskarżył w całości zarzucając mu obrazę prawa procesowego mającego wpływ na orzeczenie a to art.339 §3 pkt 2 k.p.k. a polegającego na jego zastosowaniu w sytuacji, gdy dokonanie ustaleń co do istotnych okoliczności wymaga głębszego badania i wieloaspektowej oceny materiału dowodowego, a tym samym umorzenie postępowania na posiedzeniu przed rozprawa jest niedopuszczalne.

W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie spawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenia okazały się zasadne.

Przede wszystkim należy wskazać na utrwalone w tym zakresie poglądy doktryny i judykatury ,że umorzenie postępowania przed rozprawą na posiedzeniu w trybie art. 339 §3 pkt 2 może nastąpić wtedy gdy z materiału dowodowego zebranego w toku postępowania przygotowawczego wynika w sposób oczywisty ,że zarzucany oskarżonemu czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Zakres wstępnej kontroli oskarżenia, przeprowadzanej w trybie art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k., nie obejmuje merytorycznej oceny poszczególnych dowodów oraz ich wartościowania. Umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w tym trybie może nastąpić tylko wówczas, gdy z zebranego w sprawie w postępowaniu przygotowawczym materiału dowodowego w sposób oczywisty wynika, że zarzucony oskarżonemu czyn nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego. Natomiast w sytuacji, gdy zebrane dowody nie mają całkowicie jednoznacznej wymowy i dla dokonania trafnych ustaleń faktycznych konieczne jest prowadzenie wieloaspektowej, wszechstronnej analizy i krytycznej oceny dowodów, umorzenie postępowania w tym trybie jest niedopuszczalne. W art. 339 §3 pkt 2 k.p.k. przewidziano możliwość umorzenia postępowania na posiedzeniu z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia. Oczywistość, o której mowa w tym przepisie powinna być interpretowana ściśle. Tryb przewidziany w omawianym przepisie ma charakter sui generis wyjątkowy, ma stanowić narzędzie pozwalające na eliminowanie konieczności procedowania na rozprawie w sprawach, w których akt oskarżenia jest ewidentnie niezasadny, albo z powodu negatywnej przesłanki uniemożliwiającej w ogóle procesowanie, albo w sprawach, w których bez konieczności dokonywania głębszej oceny dowodów widoczny jest na pierwszy rzut oka brak podstaw do oskarżania. Możliwość przewidziana w art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. nie powinna w żadnym razie być wykorzystywana, jako próba szybkiego rozpoznawania sprawy, w której rysuje się możliwość wydania wyroku uniewinniającego. Umorzenie postępowania na podstawie uznania, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa – art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. ograniczone być powinno do przypadków ewidentnych, przypadków w których zbędne jest przeprowadzanie jakichkolwiek czynności na rozprawie, w których brak podstaw do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności jest wprost widoczny, jednoznaczny i oczywisty. Z uzasadnienia postanowienia wynika ,że część posiadanych przez oskarżonego przedmiotów pochodziła z czynu zabronionego albowiem specjaliści z T. rozpoznali je i stwierdzili ,iż przedmioty te nie są sprzedawane detalicznie. Dotyczy to przede wszystkim zarzutu II dotyczącego oferowania do sprzedaży poduszki powietrznej kierowcy do pojazdu marki V. (...) za kwotę 849 złotych, która to poduszka pochodziła z przestępstwa, a ponadto, z uwagi na fakt, iż przedmiotowa poduszka była nie przetestowanym prototypem, sprowadzał bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu ewentualnych nabywców. Przesłuchany w charakterze świadka Kierownik Działu (...) w (...) Sp. z o.o. S. Z. zeznał, że w dniu 12.02.2013r. wraz z innymi pracownikami zorientowali się, że z terenu zakładu dokonano kradzieży poduszek powietrznych do marki V. (...) – które są wersją prototypową. Są to poduszki nie sprawdzone i nie dopuszczone do sprzedaży, ponieważ zawierają generator pirotechniczny, który działając w nieodpowiednim czasie i warunkach może spowodować zagrożenie dla życia i zdrowia ludzkiego. Poduszki były przeznaczone do kontroli ich działania, ale nie spełniały warunków do montażu ich w pojeździe. W związku z zaistniałą sytuacją dokonano sprawdzenia stron portalu aukcyjnego allegro, gdzie na jednej z aukcji wystawionej przez użytkownika „(...)” A. W. oferował do sprzedaży rzekomo używaną poduszkę do samochodu V. (...). Na zdjęciach znajdował się moduł, który na pewno wcześniej nie był zamontowany w pojeździe. Moduł ten posiadał charakterystyczną cechę, a mianowicie czerwoną kropkę na flanszy generatora, którą osobiście wykonał pracownik T. Ł. R. odpowiedzialny za produkcję tych prototypów.

Sąd nie odniósł się do faktów w postaci posiadania przez oskarżonego tylko i wyłącznie nowych poduszek powietrznych pochodzących tylko i wyłącznie z przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z/s w C., oskarżony nie posiadał jakichkolwiek dowodów potwierdzających nabycie przedmiotów w sposób przez niego wskazany. Tym bardziej należy wskazać, że odnosi się to do posiadania 10 sztuk skradzionych prototypowych poduszek do pojazdów marki V. (...). Poduszki te są niesprawdzone i nieprzetestowane, zawierają generator pirotechniczny, który działając w nieodpowiednim czasie i warunkach może spowodować zagrożenie dla życia i zdrowia ludzkiego. Poduszki te były przeznaczone do kontroli ich działania, ale nie spełniały warunków do montażu ich w pojeździe, nie są one oferowane na wolnym rynku ze względu na bezpieczeństwo i technologię w nich zastosowaną. A. W. jako sprzedawca części samochodowych musi się na nich znać, odróżniać części nowe od starych, a nadto wiedzieć też o producencie i dostępności danej części na rynku.

Podkreślić przy tym należy, iż nowe poduszki powietrzne nie są w Polsce oferowane do sprzedaży detalicznej konsumentom, poduszki takie nabywają tylko i wyłącznie producenci pojazdów oraz autoryzowane stacje serwisowe, które na życzenie klientów montują je w uszkodzonych pojazdach. Na rynku wtórnym można nabyć tylko poduszki powietrzne do modeli samochodów wycofanych z produkcji, pochodzące z wyprzedaży magazynowych producentów.

Oskarżony poduszki takie mógł nabyć zatem od producenta lub autoryzowanej stacji serwisowej – nie posiada on jednak żadnych dokumentów potwierdzających taki zakup. Nadto kradzieży poduszek do V. (...) dokonano w okresie pomiędzy 21 stycznia a 12 lutego 2013r., a oskarżony taką poduszkę oferował na sprzedaż w okresie od 6 do 21 lutego 2013r. Co więcej specjaliści z T. rozpoznali oferowane poduszki na podstawie znaków identyfikacyjnych jako te wyprodukowane i skradzione w zakładzie.

Reasumując o ile uzasadnionym jest stanowisko Sądu co do nieuzupełnienie materiału dowodowego przez Prokuraturę w sposób wskazany do wszelkich innych przedmiotów – innych producentów, to stanowisko to nie znajduje uzasadnienia w odniesieniu do produktów, których producentem jest (...) Sp. z o.o. w C..

Rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy winien odnieść się do całego materiału dowodowego i na tej podstawie rozpoznać sprawę na rozprawie. Oskarżyciel nie wykonał wszystkich poleceń Sądu Okręgowego dotyczących materiału dowodowego bowiem nie było to możliwe zrobił więc wszytko co mógł przesłuchując dodatkowych świadków.

Sąd Rejonowy powinien dokonać stosownych ustaleń przede wszystkim czy pozostałe części były nowe czy używane, jeżeli były nowe to winien ustalić skąd oskarżony je posiadał, tym bardziej, iż nie ma legalnego dowodu ich nabycia. Sąd Rejonowy winien wydać rozstrzygnięcie adekwatne do materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.