Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

11 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR del. do SO Arletta Mierzwiak

Protokolant: Monika Bochenek, Katarzyna Szajdek

przy udziale prokuratora Jarosława Polanowskiego, Marka Orzechowskiego

po rozpoznaniu 19 kwietnia 2016 r. i 11 maja 2016 r.

sprawy P. S. syna H. Z. z domu K. urodzonego (...) w P.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 26 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt XVIII K 386/12 za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełniony od 2000 do 2001 r. na kary 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych oraz za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełniony od 2000 do połowy 2007 r. na kary 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych, przy czym wymierzono skazanemu kary łączne 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych, nadto na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 11 maja 2010 r. do 15 maja 2012 r., następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 maja 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II AKa 61/15 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 11 maja 2010 r. do 12 listopada 2012 r., kara grzywny została wykonana;

2.  Sądu Rejonowego w Piasecznie z 27 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K 445/10 za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. popełniony 29 stycznia 2008 r. i 05 lutego 2008 r. na kary 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych, z art. 284 § 2 k.k. popełniony w dacie nieustalonej w 2008 r., nie później niż do 14 listopada 2008 r. na kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych oraz za czyn z art. 282 k.k. popełniony w dacie nieustalonej we wrześniu 2007 r. na kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych, przy czym wymierzono skazanemu kary łączne 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 270 (dwustu siedemdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych, nadto na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 do 29 listopada 2008 r., następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Piasecznie z 29 stycznia 2016 r. na podstawie art. 420 § 2 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 do 29 listopada 2008 r.

I.  rozwiązuje kary łączne pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec skazanego P. S. wyrokami Sądu Okręgowego w Warszawie z 26 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt XVIII K 386/12 i Sądu Rejonowego w Piasecznie z 27 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K 445/10;

II.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec skazanego P. S. wyrokami opisanymi w punktach 1. oraz 2. i wymierza skazanemu kary łączne 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 336 (trzystu trzydziestu sześciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k.

A.  na poczet wymierzonej wobec skazanego P. S. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu:

- ze sprawy o sygn. akt XVIII K 386/12 okres rzeczywistego pozbawienia wolności i odbywania kary od 11 maja 2010 r. do 12 listopada 2012 r. i od 19 stycznia 2016 r. do 11 maja 2016 r.,

- ze sprawy o sygn. akt II K 445/10 okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 do 29 listopada 2008 r.,

B. na poczet wymierzonej wobec skazanego P. S. kary łącznej grzywny zalicza skazanemu ze sprawy o sygn. akt XVIII K 386/12 w całości wykonaną grzywnę w wymiarze 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. stwierdza, że pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie II., a nieobjęte wyrokiem łącznym, ulegają odrębnemu wykonaniu;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. kwotę 144 (stu czterdziestu czterech) złotych podwyższoną o stawkę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną skazanemu z urzędu;

VI.  zwalnia skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt XII K 224/15

UZASADNIENIE

Skazany P. S. złożył wniosek (k. 2-4) o wydanie wyroku łącznego poprzez połączenie kar orzeczonych wyrokami Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt XVIII K 386/12 i Sądu Rejonowego w Piasecznie w sprawie o sygn. akt II K 445/10 po zastosowaniu zasady absorpcji.

W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego sąd podejmuje nie tylko czynności wnioskowane przez stronę, ale także z urzędu. Sąd ma obowiązek orzec karę łączną gdy zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego, tj. co do wszystkich kar podlegających łączeniu, niezależnie od tego które z nich są objęte wnioskiem.

Analiza danych o karalności skazanego P. S. wskazuje, że był on dwukrotnie karany.

Pierwszym wyrokiem skazującym, który zapadł wobec P. S., był wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 26 listopada 2014 r. wydany w sprawie o sygn. akt XVIII K 386/12. Wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełniony od 2000 do 2001 r. kary 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych oraz za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełniony od 2000 do połowy 2007 r. kary 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych. Jednocześnie wymierzono skazanemu kary łączne 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych. Przy tym na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 11 maja 2010 r. do 15 maja 2012 r. Następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 maja 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II AKa 61/15 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 11 maja 2010 r. do 12 listopada 2012 r. Kara grzywny została wykonana.

Drugim wyrokiem skazującym wydanym wobec P. S. był wyrok Sądu Rejonowego w Piasecznie z 27 marca 2015 r. wydany w sprawie o sygn. akt II K 445/10. Na mocy tego wyroku P. S. został skazany za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. popełniony 29 stycznia 2008 r. i 05 lutego 2008 r. na kary 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych oraz za czyn z art. 284 § 2 k.k. popełniony w dacie nieustalonej w 2008 r., nie później niż do 14 listopada 2008 r. na kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych, jak również za czyn z art. 282 k.k. popełniony w dacie nieustalonej we wrześniu 2007 r. na kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych. Przy tym wymierzono skazanemu kary łączne 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 270 (dwustu siedemdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych. Nadto na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 do 29 listopada 2008 r. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Piasecznie z 29 stycznia 2016 r. na podstawie art. 420 § 2 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 do 29 listopada 2008 r.

Podstawą do ustalenia przez sąd powyższego stanu faktycznego stały się następujące ujawnione dowody:

z akt sprawy o sygnaturze II K 445/10:

k. 1285-1287 wyrok z 27 marca 2015 r.,

k. 1387 wyrok z 06 listopada 2015 r.,

k. 1476 postanowienie z 29 stycznia 2016 r.;

z akt sprawy o sygnaturze XVIII K 386/12:

k. 2582-2587 wyrok z 15 maja 2012 r.,

k. 2802-2803 wyrok z 12 listopada 2012 r.,

k. 3293-3297 wyrok z 26 listopada 2014 r.,

k. 3459-3460 wyrok z 14 maja 2015 r.,

k. 3727 postanowienie z 10 lutego 2016 r.,

k. 3728 postanowienie z 16 listopada 2015 r.;

z akt sprawy o sygnaturze XII K 224/15:

k. 2-4 wniosek skazanego,

k. 35-36 dane z (...),

k. 43 wywiad kuratora,

k. 92 karta karna,

k. 131-133 opinia o skazanym i dane z (...),

k. 144 oświadczenie (...)z 10 sierpnia 2015 r.,

k. 143 opinia UG P. z 20 sierpnia 2015 r.,

k. 142 zaświadczenie (...)z 27 sierpnia 2015 r.

Zgodnie z art. 569 § 1 k.p.k. wyrok łączny wydaje się jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów. W świetle art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 01 lipca 2015 r. sąd orzeka karę łączną jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu – biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. W przedmiotowej sprawie powyższe warunki zostały spełnione.

W stosunku do skazanego P. S. pierwszy wyrok skazujący Sądu Okręgowego w Warszawie zapadł 26 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt XVIII K 386/12. P. S. został w tej sprawie skazany za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełniony od 2000 do 2001 r. na kary 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych oraz za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. popełniony od 2000 do połowy 2007 r. na kary 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych oraz orzeczono wobec skazanego kary łączne 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 20 (dwadzieścia) złotych.

Przed wydaniem ww. wyroku P. S. popełnił: 29 stycznia 2008 r. i 05 lutego 2008 r. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., w dacie nieustalonej w 2008 r., nie później niż do 14 listopada 2008 r. czyn z art. 284 § 2 k.k. i w dacie nieustalonej we wrześniu 2007 r. czyn z art. 282 k.k. za które wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie 27 marca 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II K 445/10 orzeczono wobec niego kary jednostkowe odpowiednio 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych, 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych oraz 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych, jak również wymierzono skazanemu kary łączne w wymiarze 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 270 (dwustu siedemdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na 15 (piętnaście) złotych.

Wyżej wymienione wyroki ze względu na daty popełnienia przestępstw i orzeczone za nie kary pozbawienia wolności i grzywny, jak również daty wydania tych wyroków, spełniają przesłanki określone w art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. i tym samym podlegają łączeniu. Czyny osądzone tymi wyrokami zostały popełnione w dniach wskazanych wyżej, a zatem przed wydaniem wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt XVIII K 386/12, tj. przed dniem 26 listopada 2014 r. Orzeczone ww. wyrokami kary pozbawienia wolności ukształtowane jako kary bezwzględne podlegają łączeniu, podobnie jak kary grzywny, które podlegają łączeniu jako kary tego samego rodzaju.

Konieczność połączenia kar orzeczonych ww. wyrokami przedmiotowym wyrokiem wymagała uprzedniego rozwiązania kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec skazanego P. S. wyrokami jednostkowymi.

Wydając wyrok w przedmiotowej sprawie sąd zastosował przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 r., mimo treści art. 19 ust. 1 ustawy z 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym przepisów tych w brzmieniu nadanym ww. ustawą nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, jeżeli zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy. W przedmiotowej sprawie grzywna orzeczona pierwszym wyrokiem skazującym została wykonana, zatem w myśl ustawy obowiązującej obecnie nie zostałaby połączona wyrokiem łącznym. Stosując przepisy ustawy obowiązującej poprzednio sąd miał na względzie treść art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którym jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepisów obowiązujących przed 01 lipca 2015 r. umożliwiło objęcie wyrokiem łącznym również kar grzywny (poza karami pozbawienia wolności, które podlegają łączeniu także w świetle przepisów obowiązujących po tym dniu jako kary niewykonane). Taka decyzja jest dla skazanego korzystniejsza, w związku z czym należało zastosować ustawę obowiązującą uprzednio.

Główną ideą leżącą u podstaw orzekania kary łącznej jest konieczność takiego połączenia kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, jakie miałoby miejsce gdyby sprawy o te przestępstwa były rozpoznawane w jednym postępowaniu, a więc łączenia ich w taki sposób, w jaki zostałyby połączone w pierwszym wyroku skazującym. Niemniej decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na realizację celów kary, w tym jej celów prewencyjnych – generalnych i indywidualnych. Zdaniem sądu orzeczone przedmiotowym wyrokiem łącznym kary łączne pozbawienia wolności i grzywny uwzględniają dyrektywy sądowego wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k.

Orzekając kary łączne wobec skazanego P. S. w przedmiotowej sprawie sąd miał na uwadze, że skazany przed osadzeniem pracował, utrzymywał żonę i córkę, pozostawał pod opieką lekarską, miał poprawne relacje z członkami rodziny, którzy wyrażali się o nim pozytywnie. Nadto skazany był społecznym działaczem (...) w Klubie Sportowym (...) w P., uzyskał pozytywną opinię wójta gminy, jak również Prezesa Zarządu Oddziału (...), którego jest członkiem. Obecnie skazany odbywa karę. Jego zachowanie jest zgodne z regulaminem, przestrzega porządku i dyscypliny w jednostce, w której przebywa, nie był karany dyscyplinarnie, a udzielono mu dwóch ulg regulaminowych. P. S. odbywa karę pozbawienia wolności w systemie zwykłym, jest uczestnikiem podkultury przestępczej, nie odnotowano jego negatywnych zachowań. Dość krytycznie wypowiada się na temat dotychczasowego trybu życia i popełnionych przestępstw. Jego zachowanie oceniane jest jako właściwe.

Powyższe wskazuje na to, iż proces resocjalizacji skazanego przebiega prawidłowo. Wyżej wymienione okoliczności w ocenie sądu przemawiają za zastosowaniem wobec skazanego przy wymiarze kar łącznych grzywny oraz pozbawienia wolności zasady asperacji polegającej na orzeczeniu kar łącznych wyższych niż najwyższe kary jednostkowe orzeczone wyrokami podlegającymi łączeniu, jednak niższych od sumy orzeczonych kar.

Niezależnie od powyższego sąd wziął pod uwagę, że skazany był dwukrotnie karany za pięć przestępstw, w tym przestępstw o wysokim stopniu społecznej szkodliwości z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionych w długim okresie, co wskazuje na to, że skazany nie wyciągał wniosków ze swojego postępowania, nie zmieniał nastawienia do dóbr chronionych prawem, nie wykazywał poprawy zachowania . Zdaniem sądu negatywne zachowania P. S. nie miały w jego życiu charakteru epizodycznego, a skierowane były w dobra prawne poddane szczególnej ochronie. Przy tym skazany popełniał przestępstwa, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, na przestrzeni długiego okresu – od 2000 do 2008 r., co wskazuje na brak krytycyzmu skazanego w stosunku do popełnionych przez niego przestępstw oraz na jego lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego oraz dóbr chronionych prawem. Okoliczności wskazane wyżej przemawiają za niestosowaniem wobec skazanego przy orzekaniu kar łącznych zasady absorpcji, za zastosowaniem zasady asperacji i nieorzekaniem łagodniejszych kar. Ocena pozytywna zachowania skazanego zarówno kuratora, jak i dyrektora aresztu śledczego skutkuje nieokreślaniem kar łącznych na wyższym poziomie.

Jednocześnie zdaniem sądu, wprawdzie obecnie skazany jest oceniany poprawnie, jednak jego zachowanie nie jest wyróżniające się, a brak poszanowania obowiązujących norm prawnych i uprzednia karalność (za pięć przestępstw) nie pozwalają pozytywnie ocenić prognozy kryminologicznej wobec niego, choć prognoza penitencjarna skazanego kształtuje się pozytywnie. W tym kontekście należy uznać, że orzeczenie wobec skazanego łagodniejszych kar łącznych w przedmiotowej sprawie pozostawałoby w sprzeczności z ideą sprawiedliwej kary. W ocenie sądu tylko tak ukształtowane kary jak orzeczone przedmiotowym wyrokiem wpłyną na skazanego wychowawczo i spowodują zmianę dotychczasowego sposobu życia, w tym przede wszystkim zapobiegną ponownemu popełnianiu przez P. S. przestępstw.

Ponadto sąd, stosownie do treści art. 86 § 2 k.k., na nowo określił wysokość stawki dziennej kary łącznej grzywny orzeczonej przedmiotowym wyrokiem łącznym, która nie przekracza ustalonych poprzednio, a jednocześnie jest określona w najniższej dolnej granicy wysokości stawki dziennej przewidzianej w art. 33 § 3 k.k. Wysokość stawki dziennej kary łącznej grzywny sąd ustalił biorąc pod uwagę, że oskarżony jest pozbawiony wolności i ma ograniczone możliwości wykonywania pracy zarobkowej, zatem wysokość stawki ukształtowana została niemal w najniższym wymiarze przewidzianym ustawą.

Kara łączna nie powinna pogarszać sytuacji skazanego, jednakże nie może być ona swoistą premią wynikającą z faktu popełnienia przez niego większej ilości przestępstw przed wydaniem pierwszego wyroku i prowadzić do zupełnej rezygnacji z niektórych, prawomocnie orzeczonych, kar. Zatem zasadnym w ocenie sądu jest zastosowanie w niniejszej sprawie zasady asperacji, polegającej na orzeczeniu kar łącznych wyższych niż najwyższe kary jednostkowe orzeczone wyrokami podlegającymi łączeniu, jednak niższych od sumy kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa.

W doktrynie podkreśla się, iż kara łączna powinna być postrzegana jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania sprawcy przestępstw pozostających w zbiegu realnym, jednakże trzeba mieć na uwadze to, aby z reguły była ona mniej dolegliwa dla skazanego niż odrębne wykonanie poszczególnych wyroków, z których kary zostały sprowadzone do kary łącznej. Podyktowane jest to humanitarnym miarkowaniem kary, wyznaczonym z jednej strony przez wagę popełnionych przestępstw, z drugiej zaś strony przez interes skazanego, którego bardzo dolegliwa kara może zdegradować fizycznie, psychicznie, finansowo i społecznie. W konsekwencji oznacza to, iż kara łączna orzeczona w wyroku łącznym nie musi być ukształtowana przy zastosowaniu zasady kumulacji, lecz może być niższa od sumy poszczególnych kar pozbawienia wolności. W przedmiotowej sprawie sąd uwzględnił wyżej wspomniane przesłanki i zastosował wobec skazanego zasadę asperacji. Brak jest podstaw do przyjęcia, że przy orzekaniu co do czynów, za które przedmiotowym wyrokiem orzeczono kary łączne, sąd zastosowałby zasadę absorpcji lub ukształtował łagodniejsze rozstrzygnięcie.

Jednocześnie sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet wymierzonej wobec skazanego P. S. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu ze sprawy o sygn. akt XVIII K 386/12 okres rzeczywistego pozbawienia wolności i odbywania kary od 11 maja 2010 r. do 12 listopada 2012 r. i od 19 stycznia 2016 r. do 11 maja 2016 r. i ze sprawy o sygn. akt II K 445/10 okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 do 29 listopada 2008 r., a na poczet kary łącznej grzywny - ze sprawy o sygn. akt XVIII K 386/12 w całości wykonaną grzywnę w wymiarze 3.000 (trzech tysięcy) złotych.

Stosownie do treści art. 576 § 1 k.p.k. sąd stwierdził, że pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach, którymi orzeczono kary podlegające łączeniu, a nie objęte wyrokiem łącznym jako nie podlegające połączeniu, ulegają odrębnemu wykonaniu.

Na podstawie § 14 ust. 5 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu sąd przyznał obrońcy skazanego wynagrodzenie za nieopłaconą obronę udzieloną skazanemu z urzędu. Sąd zastosował przepisy ww. rozporządzenia z uwagi na wszczęcie postępowania z wniosku skazanego przed 01 stycznia 2016 r.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.