Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Kamila Wołejszo

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Kancelarii (...) Sp. z o.o. we W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz strony powodowej Kancelarii (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 4.569,20 zł (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia groszy) wraz z ustawowymi odsetkami, a od 1 stycznia 2016 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.572,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia) kwotę 21 zł tytułem brakującej opłaty od pozwu.

VIII C 81/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 listopada 2014 r. strona powodowa Kancelaria (...) sp. z o.o. we W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 4.155,76 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym 600 zł tytułem zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając treść żądania strona powodowa podniosła, że w dniu 28 grudnia 2013 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległo (...) o nr rej. (...), a pojazd sprawcy zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Poszkodowany zgłosił szkodę, w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono mu kwotę 3.141,84 zł. Dnia 25 sierpnia 2014 r. właściciel pojazdu dokonał cesji wierzytelności wynikającej z przedmiotowej szkody na rzecz P. G., który kolejno przeniósł wierzytelność na stronę powodową. Z uwagi na fakt, iż strona powodowa nie zgadzała się z rozmiarem szkody ustalonym przez stronę pozwaną, poleciła P. G. sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu, zgodnie z którą koszt naprawy powinien wynieść łącznie 7.297,60 zł. Pismem z 22 września 2014 r. strona powodowa wezwała stronę pozwaną do zapłaty dodatkowej kwoty w wysokości 4.155,76 zł. Ubezpieczyciel odmówił uwzględnienia żądania. Strona powodowa podniosła, że dotychczas wypłacone odszkodowanie uniemożliwia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku, a dokonane potrącenia amortyzacyjne i zaniżone stawki roboczogodzinowe należy uznać za nieuzasadnione.

W odpowiedzi na pozew (k.38) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, iż roszczenie strony powodowej o zapłatę dalszego odszkodowania jest bezpodstawne. Wskazała, że wypłacone odszkodowanie pozwala na przywrócenie przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed wypadku, przy uwzględnieniu cen usług i części zamiennych występujących na lokalnym rynku. Ubezpieczyciel wskazał, że naprawa 10 – cio letniego w dacie szkody pojazdu nie musi odbyć się w (...), stąd też zasadnym było urealnienie cen części zamiennych. Ponadto zastosowanie w rozliczeniu szkody niektórych części pochodzących od innych dostawców niż producent pojazdu w ocenie strony pozwanej pozwala na doprowadzenie pojazdu do sprawności technicznej i estetycznej sprzed zdarzenia, jest również zgodne z obowiązującym prawem unijnym. W ocenie strony pozwanej wymaga ustalenia, czy pojazd poszkodowanego został przywrócony do stanu sprzed wypadku. Wówczas o wysokości szkody stanowić będą koszty przez niego poniesione. W przeciwnym razie, niezbędnym jest ustalenie, czy w uszkodzonym podczas kolizji z 28 grudnia 2013 r. pojeździe znajdowały się oryginalne części, wcześniej nieuszkodzone. Strona pozwana podniosła, że kalkulacja, na którą powołuje się strona powodowa zakłada najwyższe ceny obowiązujące w (...). Nadto cena naprawy powinna uwzględniać ceny lokalne, a uszkodzony pojazd użytkowany był w miejscowości P..

Pismem z 27 stycznia 2016 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 4.569,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 30 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. Zmianę stanowiska strona powodowa argumentowała wnioskami opinii sporządzonej w niniejszej sprawie, zgodnie z którą przedmiotowa szkoda została oszacowana na 7.711,04 zł.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie powództwa argumentując, że strona powodowa żąda bezpodstawnie odsetek od 30 stycznia 2014 r., gdy rozszerzone roszczenie zostało zgłoszone dopiero w piśmie z 27 stycznia 2016 r., które strona pozwana odebrała 5 lutego 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2013 r. doszło do wypadku samochodowego, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) będącego własnością S. K..

W dacie zdarzenia sprawca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

okoliczności bezsporne

W wyniku kolizji uszkodzeniu uległy lewe drzwi, lewy błotnik, kierunkowskaz boczny lewy, oraz osłona progu pojazdu. Poszkodowany S. K. nie dokonał jego naprawy. Pojazd został zakupiony w Niemczech.

Dowód: - zeznania S. K. na rozprawie 13 października 2015 r. –k.104,

- pisemna opinia biegłego P. S. - k.114 – 121.

W dniu 30 grudnia 2013 r. poszkodowany zgłosił szkodę u strony pozwanej.

okoliczność bezsporna

Decyzją z 22 stycznia 2014 r. strona pozwana przyznała poszkodowanemu S. K. odszkodowanie w kwocie 3.141,84 zł. Strona pozwana przyjęła stawkę za roboczogodzinę za naprawy blacharskie i lakierowanie na poziomie 60 zł netto, zastosowała również części zamienne urealniając ich cenę o 60%, a nadto obniżyła koszty materiału lakierniczego o 67%

Pismem z 22 września 2014 r. strona powodowa wniosła o wypłatę dalszej kwoty 4.155,76 zł tytułem wyrównania szkody poniesionej w związku z uszkodzeniem przedmiotowego pojazdu.

W odpowiedzi, pismem z 21 października 2014 r. strona pozwana odmówiła wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód: - decyzja wypłaty z dnia 22.01.2014 r. wraz z kalkulacją naprawy – k.15 – 17,

- pismo z 22 września 2014 r. – k.25,

- pismo z 21 października 2014 r. – k.26,

- pisemna opinia biegłego P. S. - k.114 – 121.

Pełne przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego wymagało prac lakierniczych, naprawy i wymiany niektórych elementów. Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę dla prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych na poziomie 100 zł netto oraz przy zastosowaniu części oryginalnych według cen obowiązujących na grudzień 2013 r. wyniósł 7.711,04 zł. Naprawa pojazdu była ekonomicznie uzasadniona.

Dowód: - pisemna opinia biegłego P. S., k. 114 – 121,

Dnia 25 sierpnia 2014 r. S. K. zawarł z P. G. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) P. G. umowę przelewu wierzytelności wynikającą z dochodzenia należności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...), powstałej na skutek zdarzenia z 28 grudnia 2013 r.

Dnia 16 września 2014 r. P. G. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) P. G. zawarł ze stroną powodową umowę przelewu ww. wierzytelności.

Strona pozwana został zawiadomiona o powyższych przelewach wierzytelności.

Dowód: - umowa przelewu wierzytelności nr (...), zawiadomienie – k.18 - 19,

- umowa przelewu wierzytelności nr (...), zawiadomienie – k.20 - 21,

- zawiadomienia o przelewach wierzytelności – k.18, k.21.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Fakt powstania szkody w pojeździe A. (...) o nr rejestracyjnym (...), jej zakres, jak również odpowiedzialność strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. co do zasady nie były w sprawie sporne. Spór sprowadzał się do ustalenia wysokości szkody.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 363 § 1 k.p.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2). Z kolei z treści przepisu art. 9 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003, nr 124, poz. 1152) wynika, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność.

Zastosowanie cytowanego wyżej przepisu art. 363 k.c. w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela prowadzi do wniosku, że treścią świadczenia ubezpieczyciela wynikającą z umowy ubezpieczenia OC nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego wywołanej uszkodzeniem pojazdu. Odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Jak przy tym jednoznacznie wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, odszkodowanie ubezpieczeniowe przy ubezpieczeniu OC jest odszkodowaniem w pełnej wysokości, polegającym na zapłacie kwoty koniecznej do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed wypadku ( por. wyrok SN z dnia 11.06.2003 r., V CKN 308/01, wyrok SN z dnia 20.02.2002 r., V CKN 903/00).

Przy tym zgodnie podkreśla się w judykaturze, że obowiązek naprawienia szkody przez ubezpieczyciela nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać mu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Dla powstania odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela istotne znaczenie ma jedynie fakt powstania szkody, a nie fakt jej naprawienia. Poszkodowanemu w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przysługuje w ramach ubezpieczenia OC roszczenie odszkodowawcze z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie dopiero po powstaniu kosztów naprawy samochodu. Okoliczność naprawienia szkody nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania ubezpieczeniowego, ponieważ wysokość ta powinna ściśle odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku ( por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007 r., I ACa 1179/06, wyrok SN z dnia 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 16.01.2002 r., VI CKN 635/00 i orzecznictwo tam przywołane). O przywróceniu zaś pojazdu do stanu sprzed zdarzenia można zaś mówić jedynie wtedy, gdy stan pojazdu po naprawie, pod każdym względem: technicznym, zdolności użytkowej, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego odpowiada stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku. Rzecz bowiem uznaje się za naprawioną, gdy jej stan nie odbiega od stanu sprzed wyrządzenia szkody ( por. wyrok SA w Łodzi z dnia 10.11.1992 r., I ACr 410/92). Jednocześnie Sąd podziela argumentację Sądu Najwyższego, wyrażoną w wyroku z 25 kwietnia 2002 r. sygn. akt I CKN 1466/99, iż ubezpieczony nabywając części samochodowe nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy oferującego je najtaniej, oraz pogląd zawarty w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, zgodnie z którą użycie części nieoryginalnych nie prowadzi do pełnej restytucji ze względu na generalnie niższą, a w każdym razie niepewną jakość takich części i związane z nimi ryzyka.

Ustalając wysokość należnego stronie powodowej odszkodowania, Sąd oparł się na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego P. S..

Powyższa opinia została sporządzone w sposób rzeczowy, spójny i logiczny. Nie budziła ona wątpliwości, czy zastrzeżeń Sądu, nie była ponadto kwestionowana przez żadną ze stron. Ze sporządzonej opinii wynikało, że szkoda w pojeździe, przy zastosowaniu części oryginalnych wyniosła 7.711,04 zł brutto. Analizując treść opinii sporządzonej przez biegłego w związku z kalkulacjami dokonanymi przez (...) S.A. w W., Sąd ustalił, że strona pozwana w kalkulacji obniżyła cenę części zamiennych o 60%, a koszty materiału lakierniczego o 67%. W ocenie Sądu nie było do tego podstaw, gdyż zgromadzony materiał dowodowy nie dawał powodów do stwierdzenia, aby elementy te były wcześniej uszkodzone, nie były oryginalne lub były prowizorycznie naprawiane, a co do powłoki lakierniczej – aby była wcześniej uszkodzona na zakwalifikowanych do lakierowania elementach. W takiej sytuacji obniżenie kosztów nie zapewniało przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Sąd uznał, że strona pozwana w swej kalkulacji zaniżyła również cenę za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharskich oraz lakierniczych, przyjmując za biegłym średnią cenę dla tego typu prac w okresie powstania szkody w rzemieślniczych warsztatach blacharsko-lakierniczych w miejscu zamieszkania poszkodowanego, tj. 100 zł netto. Uwzględnienie ceny części jakości oryginalnych w świetle powołanego orzecznictwa oraz stanu faktycznego sprawy było uzasadnione. Strona pozwana nie przedłożyła żadnego dowodu na okoliczność, że samochód przed przedmiotowym zdarzeniem uległ wypadkowi powodującemu konieczność wymiany znajdujących się w nim oryginalnych części. Nadto w świetle zeznań S. K. pojazd zakupiony został w Niemczech, gdzie zgodnie z doświadczeniem życiowym nie stosuje się powszechnie części zamiennych. Biorąc pod uwagę powyższe, opierając się na dokonanej przez biegłego analizie, Sąd uznał, że koszt naprawy uszkodzeń samochodu A. (...) o nr rejestracyjnym (...) wynosił 7.711,04 zł brutto. Sąd miał na względzie, że naprawa pojazdu była ekonomicznie uzasadniona.

Skoro zatem wysokość szkody wyliczona została na łączną kwotę 7.711,04 zł, zaś w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono już kwotę 3.141,84 zł uznać należało, iż zasadnym było zasądzenie na rzecz strony powodowej kwoty 4.569,20 zł.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Skoro strona pozwana powiadomiona została o zdarzeniu w dniu 30 grudnia 2013 r., obowiązek wypłaty pełnego odszkodowania realizował się najdalej w dniu 28 stycznia 2014 r. Dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 30 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, również w zakresie rozszerzonego powództwa.

W oparciu o powyższe, należało orzec, jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w przepisie art. 98 k.p.c., z którego wynika, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do tych niezbędnych kosztów strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty w wysokości nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozważanym przypadku, do rozliczenia kosztów poniesionych przez stronę powodową przyjęto: kwotę 208 złotych tytułem opłaty od pozwu, kwotę 747,80 złotych wyłożonych przez stronę powodową tytułem zaliczki wykorzystanej na poczet wynagrodzenia biegłego, dalej kwotę 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w oparciu o przepis § 6 pkt 3 w zw. § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Nr 163, poz. 1349, z późn.zm.), wreszcie kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w oparciu o art. 1 ust. pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635).

Orzeczenie zawarte w punkcie III sentencji wyroku znajduje podstawę w art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Sąd mając na uwadze wynik sprawy oraz fakt, iż w sprawie pozostały nierozliczone koszty w postaci brakującej opłaty od pozwu, nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 21 zł. Powyższe wynika z faktu rozszerzenia powództwa o kwotę 413,44 zł