Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Marek Madaj

po rozpoznaniu w dniach 24.02.2016r., 26.02.2016r. oraz 10.03.2016r. sprawy R. W. (1) , syna A. i F., urodzonego (...) w A., PESEL (...),

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 19 czerwca 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej teściowej Ł. K. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do jej zamkniętego mieszkania chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

II.  w dniu 20 czerwca 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej teściowej Ł. K. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do jej zamkniętego mieszkania chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

III.  w dniu 30 czerwca 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej teściowej Ł. K. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do jej zamkniętego mieszkania chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

IV.  w dniu 19 czerwca 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej żonie J. W. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do zamkniętego mieszkania jej matki, gdzie się schroniła przed nim, chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

V.  w dniu 20 czerwca 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej żonie J. W. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do zamkniętego mieszkania jej matki, gdzie się schroniła przed nim, chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

VI.  w dniu 30 czerwca 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej żonie J. W. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do zamkniętego mieszkania jej matki, gdzie się schroniła przed nim, chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

VII.  w dniu 22 sierpnia 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej żonie J. W. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do zamkniętego mieszkania jej matki, gdzie się schroniła przed nim, chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

VIII.  w dniu 22 sierpnia 2014r. w miejscowości G. znajdując się w stanie nietrzeźwości groził swojej teściowej Ł. K. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym dobijał się do jej zamkniętego mieszkania chcąc tam wtargnąć, gdzie groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

W związku z art. 4§1 k.k. stosując w niniejszej sprawie przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01.07.2015r.

I.  Oskarżonego R. W. (1) uznaje za winnego czynów zarzucanych mu w punktach od I do VIII oskarżenia, każdy z tych czynów kwalifikuje z art. 190§1 k.k. i ustalając, że czyny te stanowią ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91§1 k.k., na podstawie art. 190§1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat.

III.  Na podstawie art. 73§1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

IV.  Na podstawie art. 72§1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się w okresie próby od nadużywania alkoholu.

V.  Na podstawie art. 72§1 pkt 7a k.k. zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się w okresie próby od kontaktu z pokrzywdzonymi J. W. i Ł. K. oraz zakazuje mu zbliżanie się do ww. pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 100 (sto) metrów.

VI.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych oraz wymierza mu opłatę w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 953/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

R. W. (1) mieszkał wspólnie z żoną J. W. oraz dwoma dorosłymi synami S. i D. w (...) m 6. J. W. większość czasu spędzała w domu swojej matki – Ł. K. zamieszkałej przy ulicy (...) w G. pomagając jej. Powyższe nie odpowiadało R. W. (1), który oczekiwał, że jego żona będzie więcej uwagi poświęcała ich domowi. R. W. (1) często przy tym nadużywał alkoholu stając się pod jego wpływem agresywny wobec bliskich.

W dniu 19 czerwca 2014 roku R. W. (1) zadzwonił do J. W., która wówczas znajdowała się w domu swojej matki i zagroził, że zabije obie kobiety i że obie znajdą się na cmentarzu. Słowa R. W. (1) wzbudziły strach u jego żony i teściowej, w związku z czym Ł. K. wezwała Policję. Następnego dnia R. W. (1) znajdując się pod wpływem alkoholu przyszedł do swojej teściowej i wykorzystując fart, że drzwi do jej mieszkania nie były zamknięte, wszedł do środka. Widząc męża J. W. przeraziła się wiedząc, że może on stać się agresywny względem niej i uciekła chcąc wezwać pomocy. Wówczas R. W. (1) zwrócił się do teściowej słowami „co ty możesz, ja was obie zabiję, znajdziecie się na cmentarzu!”, po czym wyszedł. Widząc, że R. W. (1) opuszcza dom Ł. K., J. W. pośpiesznie wrócił do środka i zamknęła za nim drzwi wejściowe na klucz.

Podobna sytuacja powtórzyła się 30 czerwca 2014 roku. Tego dnia R. W. (1) ponownie przyszedł do domu swojej teściowej, gdzie nadal poza Ł. K. znajdowała się J. W.. Mężczyzna znajdował się pod wpływem alkoholu i zaczął grozić Ł. K. i J. W., że je „zabije”, „zakatrupi”, „załatwi”. Obawiając się tych gróźb kobiety zadzwoniły pod numer alarmowy, jednak przed przyjazdem funkcjonariuszy Policji R. W. (1) zdążył opuścić mieszkanie Ł. K..

Dowód: zeznania pokrzywdzonych: Ł. K. k. 4, 19v., 135-136; J. W. k. 8, 16v., 136; czyściwo wyjaśnienia oskarżonego R. W. (1) k. 28, 73, 131, 140.

W dniu 22 sierpnia 2014 roku R. W. (1) znajdując się w stanie silnego upojenia alkoholowego zjawił się pod domem swojej teściowej, gdzie ta przebywała wspólnie z J. W. i nie mogą dostać się do wnętrza domu zaczął kopać w drzwi frontowe i uderzać w nie rękami krzycząc przy tym do swojej żony: „jutro kurwo nie żyjesz, zabiję cię i twoja matkę też”. Obawiając się o życie i zdrowie swoje i swojej córki Ł. K. wezwała Policję. W toku czynności podjętych na skutek informacji od pokrzywdzonych R. W. (1) został zatrzymany i poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie wykazało 1,38 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym przez w/w powietrzu.

Dowód: zeznania pokrzywdzonych: Ł. K. k. 4, 19v., 135-136; J. W. k. 8, 16v., 136; czyściwo wyjaśnienia oskarżonego R. W. (1) k. 28, 73, 131, 140; protokół zatrzymania osoby k. 22-22v.; protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 15-15v.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego R. W. (1) oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że denerwuje go gdy jego żona często chodzi pomagać swojej matce, dlatego też robi jej czasem awantury, ale jej nie uderzył, bo wie, że ma wyrok za znęcanie na żoną. Stwierdził, że nie wyklucza, że pod wpływem alkoholu mógł powiedzieć coś żonie lub teściowej, kiedy nie chciały wpuścić go do mieszkania teściowej. Miał świadomość, że się tam „dobijał”. Oskarżony wówczas wyzywał je i być może groził, jednak nic złego by im nie zrobił, tak tylko w nerwach po pijaki mówił, że je pozabija, bo myślał, że wtedy mu otworzą, ale te nadal nie chciały z nim rozmawiać. Oskarżony wyraził też wówczas wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, w toku posiedzenia w dniu 13 listopada 2014 roku stwierdził jednak, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu występków, zaś wcześniejsze wyjaśnienia złożył pod naciskiem przesłuchujących go funkcjonariuszy Policji.

W toku rozprawy głównej przesłuchiwany w charakterze oskarżonego R. W. (1) wskazał, iż nie groził żonie, a w dniach wskazanych w akcie oskarżenia chciał się jedynie spotkać z nią celem omówienia sytuacji życiowej ich syna. Dodał, że pod wpływem alkoholu jest spokojny i szybko zasypia.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Wyjaśnienia oskarżonego R. W. (2) k. 28, 73, 131, 140.

R. W. (1) ma wykształcenie zawodowe. Jest żonaty i ma pięcioro dorosłych dzieci. Jest bezrobotny i utrzymuje się z zasiłku socjalnego. Jego stan zdrowia jest dobry, nie był leczony neurologicznie. Był leczony odwykowo i przeciwalkoholowo. Był uprzednio karany za popełnieni czynu z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na szkodę J. W..

Dowody: dane o karalności k. 113-114; odpis wyroku k. 41; dane osobopoznawcze k. 27-27v.

Na podstawie opinii sporządzonych przez biegłych lekarzy psychiatrów ustalono, iż oskarżony R. W. (1) nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Stwierdzili nadto u w/w zespół zależności alkoholowej , wskazując, iż w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów znajdował się w stanie upojenia alkoholowego prostego. W związku z powyższym z uwagi na treść art. 31 § 3 k.k. należało stwierdzić, iż względem oskarżonego nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Jednocześnie biegli nie stwierdzili przeciwwskazań do uczestniczenia oskarżonego w dalszych czynnościach procesowych.

Dowody: opinia sądowo – psychiatryczna k. 38-39.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonego R. W. (1) odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania doszedł Sąd w oparciu o całokształt ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny.

Sąd w całości dał wiarę pokrzywdzonym, zaś przedstawiony przez nie opis wydarzeń stał się podstawą dokonanych w sprawie ustaleń. W ocenie Sądu zarówno słowa Ł. K., jak i J. W. były spontaniczne i szczere, obie kobiety w toku kolejnych przesłuchań konsekwentnie zeznawała przy tym to sama, zaś ich relacje były nie tylko spójne wewnętrznie, ale i wzajemnie. Istotnym było nadto, że obie pokrzywdzone podały logiczne i racjonalne powody, dla których groźby R. W. (1) wzbudziły w nich lęk, co dodatkowo pozytywnie wpłynęło na ogólną ocenę wiarygodności ich twierdzeń.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w szczególności w postaci: danych o karalności, danych osobopoznawczych, protokołów znajdujących się w aktach sprawy oraz odpisu wyroku. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, w części w jakiej zostały one uznane za wiarygodne, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Podobnie Sąd nie maił zastrzeżeń, co do wiarygodności opinii sądowo – psychiatrycznych wydanej w sprawie przez biegłych J. G. i A. M.. Opinia ta nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości. Została bowiem sporządzone przez biegłe w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Z tych względów, Sąd uznał ją za miarodajny dowód na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na jej podstawie.

W świetle powyższych rozważań wyjaśnienia oskarżonego R. W. (1) należało uznać za wiarygodne jedynie w części.

Za logiczne i znajdujące potwierdzenie we wskazaniach doświadczenia życiowego uznane zostały wyjaśnienia złożone przez R. W. (1) w toku postępowania przygotowawczego. Przyznał on wówczas, że miał żal do żony – J. W., że ta zbyt wiele czasu poświęca swojej matce, w związku z czym, po wypiciu alkoholu robił jej o to awantury, a także groził jej oraz swojej teściowej, w tym mówiąc, że je pozabija. Zdaniem Sądu wskazane twierdzenia uznać można za szczere, choć oskarżony wyraźnie wyjaśniając we wskazanym zakresie starał się pomniejszyć swoją odpowiedzialność podkreślając, że nie zamierzał swoich gróźb zrealizować i dążył jedynie do przestraszenia pokrzywdzonych i w ten sposób podporządkowania ich swojej woli. Za daniem wiary omawianym wskazaniom oskarżonego przemawiał nadto fakt, iż zasadniczo korespondowały one z zeznaniami pokrzywdzonych.

Skrajnie odmiennie Sąd ocenił natomiast prawdziwość wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku rozprawy głównej. O powyższym przesądził fakt, iż twierdzenia R. W. (1) w tym zakresie były niespójne i niekonsekwentne. Oskarżony starając się wyjaśnić, z jakich przyczyn pojawiał się w datach wskazanych w akcie oskarżenia w domu swojej teściowej, podawał początkowo, że było to związane z uzyskaniem od żony informacji, że ich syn nie będzie chodził do szkoły. Tymczasem słuchany po raz drugi utrzymywał, że to on zamierzał przekazać tą wiadomość żonie. Podobnie nielogiczne były wskazania oskarżonego odnośnie przymuszania go do złożenia wyjaśnień w toku postępowania przygotowawczego – słuchany w dniu 13 listopada 2015 roku R. W. (1) utrzymywał bowiem, iż wyjaśnienia wymuszono na skutek działań przesłuchującego go Policjanta, w dniu 24 lutego 2016 roku twierdził zaś, że do ich złożenia zmusił go prokurator w T.. Jednocześnie oskarżony nie podał żadnych szczegółów, które uwiarygodniłyby zaprezentowaną przez niego wersje wydarzeń. Dodatkowo R. W. (1) w sposób chaotyczny powoływał okoliczności niewiązane z niniejszym postępowaniem, wyraźnie starając się w ten sposób przedstawić w złym świetle pokrzywdzone. Sąd przyjął zatem analizowane wskazania oskarżonego za podniesione przez niego jedynie, celem uniknięcia odpowiedzialności karnej linię obrony.

Odnośnie kwalifikacji prawnej:

W ocenie Sądu, mając na uwadze przedstawioną powyżej ocenę materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, iż R. W. (1) dopuścił się zarzucanych mu i kwalifikowanych z art. 190§1 k.k. czynów.

Karze za wskazany występek podlega ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby jej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadniona obawę, że zostanie spełniona. Niewątpliwie zatem R. W. (1) zapowiadając w dniach 19, 20 i 30 czerwca 2014 roku oraz 22 sierpnia 2014 roku swojej żonie i teściowej, że je zabije, „zakatrupi” oraz, że te „znajda się na cmentarzu” groziła popełnieniem przestępstwa na ich szkodę. Sąd doszedł ponadto do przekonania, iż groźby oskarżonego wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnione obawy, że zostaną spełnione. W myśl powszechnie przyjętego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska, ocena tej okoliczności powinna mieć charakter subiektywny, jednak jednocześnie muszą być wzięte pod uwagę elementy obiektywizujące ją, takie jak okoliczności wyrażenia groźby, jej treść, rodzaj dobra prawnie chronionego, które było przedmiotem groźby, pozwalające na wyeliminowanie z zakresu karalności groźby kompletnie irracjonalne [wyrok SA w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44]. Z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że słowa jakie padły we wskazanych aktem oskarżenia datach dotyczące chęci pozbawiania J. W. i Ł. K. życia zostały wypowiedziane, gdy oskarżony był silnie wzburzony, znajdował się pod wpływem alkoholu i zachowywał agresywnie, czego przejawem było przykładowo kopanie i uderzanie w drzwi wejściowe do domu Ł. K. w dniu 22 sierpnia 2014 roku. Nie bez znaczenia pozostaje nadto fakt, iż R. W. (1) wcześniej na przestrzeni ponad pięciu i pół roku znęcał się nad swoją żoną dopuszczając się przy tym w dniu 15 marca 2009 roku jej pobicia. Wskazane okoliczności przemawiały za obiektywnym uznaniu prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez oskarżonego na szkodę pokrzywdzonych za wysokie.

Zaznaczyć przy tym należy, iż Sąd stwierdził, że wszystkie przypisane R. W. (1) czyny, z których każdy zakwalifikowano z art. 190§1 k.k., stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1 k.k. – popełnione zostały bowiem niewątpliwie w podobny sposób oraz na przestrzeni zaledwie dwóch miesięcy, a co do żadnego z tych czynów, nie zapadł wcześniej wyrok.

Na marginesie w świetle treści uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżone podkreślenia wymaga, że przedmiotem ochrony komentowanego przepisu jest wolność człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucie bezpieczeństwa, rozumiane jako wolność od strachu i obawy o naruszenie dóbr własnych i osób najbliższych [postanowienie SN z dnia 15 lutego 2007 r., IV KK 273/06, Prok. i Pr.-wkł. 2007, nr 7-8, poz. 6]. Dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie ma więc znaczenia, czy jego sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby, ale czy urzeczywistnia u osób pokrzywdzonych zamiar wywołania obawy spełnienia gróźb [postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801], co, jak wskazano powyżej niewątpliwie miało miejsce w niniejszej sprawie . W tym kontekście warto wskazać, iż na kanwie orzeczeń Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, że dla bytu przestępstwa będącego przedmiotem niniejszego postępowania nie ma znaczenia ani to, czy sprawca ma rzeczywiście zamiar wykonać groźbę, ani to, czy istnieje obiektywna możliwość jej realizacji [wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2008 r., IV KK 471/07, LEX nr 388595; postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801; wyrok SN z dnia 9 września 2002 r., IV KKN 508/99; wyrok SN z dnia 17 kwietnia 1997 r., II KKN 171/96, Prok. i Pr.-wkł. 1997, nr 10, poz. 4; wyrok SN z dnia 10 maja 1972 r., I KR 74/72, LEX nr 21490; Nie jest także istotne, w jakim celu sprawca grozi ofierze [wyrok SN z dnia 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90, PS 1993, nr 5, s. 84].

Odnośnie wymiaru kary:

W tym miejscu, w pierwszej kolejności, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 kk. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez R. W. (1) przypisanych mu w wyroku czynów zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonego w obu stanach prawnych jest podobna - zagrożenie karne przewidziane w art. 190 § 1 k.k. jest bowiem identyczne. Nie mniej jednak mając na względzie okoliczności sprawy w tym w szczególności fakt możliwego przyjęcia względem R. W. (1) pozytywnej prognozy kryminalistycznej, Sąd założył, iż względem oskarżonego w razie wymierzenia mu kary pozbawienia wolności zastosowanie winna znaleźć instytucja warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary, o czym szerzej poniżej. Tymczasem obecnie obowiązujące przepisy nie dopuszczają możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze przekraczającym rok oraz w sytuacji, gdy sprawca w czasie popełniania przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności, (art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r.), podczas gdy zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu z daty popełniania przez oskarżonego przypisanych mu w wyroku przestępstw, możliwość taka istniała wobec kar pozbawienia wolności na okres nie przekraczający dwóch lat, fakt uprzedniego wymierzenia sprawcy kary izolacyjnej nie stanowił zaś sam w sobie przesłanki wyłączającej stosowanie taj instytucji. Biorąc więc pod uwagę, iż w świetle okoliczności sprawy, w szczególności zaś ustawowego zagrożenia karnego przewidzianego za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. popełnione w ramach ciągu przestępstw wymierzenie w/w kary pozbawienia wolności przekraczającej jeden rok jawiło się jako wysoce prawdopodobne. W kontekście powyższego istotnym było również wcześniejsze skazania R. W. (1) na karę jednego roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym należało uznać, że przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary dla R. W. (1) za tak opisane czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.

Wymierzając zatem R. W. (1) karę za przypisany mu ciąg przestępstw Sąd, jako okoliczność obciążającą uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego występku wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu, a także motywacji sprawcy. Zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż każdorazowo działała on z winy umyślnej, tym samym w pełni świadomie łamiąc obowiązujący porządek prawny. Nie bez znaczenia było również to, że grożąc pokrzywdzonym R. W. (1) znajdował się pod wpływem alkoholu będąc przy tym wyjątkowo pobudzona i agresywna. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał także okoliczność, iż był on uprzednio karany za przestępstwo, które choć godziło w inne dobro prawne niż wolność również popełnione zostało na szkodę J. W.. Nadto Sąd zważył, iż podobnych zachowań wypełniających znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. oskarżony dopuszczał się wielokrotnie zaledwie na przestrzeni kilku miesięcy, co również poczytano, jako okoliczność obciążającą go.

Przez wzgląd na powyższe Sąd zdecydował, że najodpowiedniejszą karą dla R. W. (1) za dopuszczenie się przez niego ciągu przestępstwa z art. 190 §1 k.k. będzie kara dwóch lat pozbawiania wolności.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności nie przekracza 2 lat, jak też warunki i właściwości osobiste oskarżonego Sąd uznał, iż rokuje on pozytywne prognozy i kara pozbawienia wolności spełni swoje funkcje nawet wówczas, gdy jej wykonanie zostanie warunkowo zawieszone. Sąd miał w tym względzie na uwadze przede wszystkim, iż oskarży uprzednio jednokrotnie wszedł w konflikt z prawem dopuszczając się wówczas przestępstwa odmiennego rodzajowo, od tego przypisanego mu uzasadniania mym orzeczeniem. Z tego też względu, Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec R. W. (1) kary pozbawienia wolności, na okres pięciu lat tytułem próby. Orzeczony okres próby – maksymalny przewidziany ustawą, pozwoli w ocenie Sądu skutecznie zweryfikować przyjętą, pozytywną prognozę kryminologiczną, co do przyszłej postawy oskarżonego.

Ponadto Sąd mając na względzie okoliczności popełnienia przez R. W. (1) przypisanego mu ciągu przestępstw, wobec warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, za uzasadnione uznał również oddanie go pod dozór kuratora oraz zobowiązanie go do powstrzymania się w okresie próby od nadużywania alkoholu. W opinii Sądu celowym było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżonego wskazanych obowiązków ponieważ dodatkowo uzmysłowią one R. W. (1) niewłaściwość jego postępowania i pozwolą osiągnąć pozytywny skutek wychowawczy wobec niego.

Ponadto Sąd mając na uwadze okoliczności sprawy, jak i fakt, że R. W. (1) dopuścił się wcześniej przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na szkodę J. W., wobec warunkowego zawieszenia wymierzonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności skorzystał z możliwości orzeczenia wobec niego na postawie art. 72 § 1 pkt. 7a § 1 k.k. zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych w okresie próby na odległość krótszą niż 100 metrów. W opinii Sądu celowym było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżonego tego środka karnego, tak by zminimalizować możliwość ponownego kontaktu oskarżonego z pokrzywdzonymi i tym samym zmniejszyć prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przez R. W. (1) przestępstwa na ich s..

Nadto Sąd na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 70 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Zarządzenia :

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  akta przedłożyć z wpływem apelacji lub do uprawomocnienia.

Gdańsk, 06.05.2016r.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz