Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Ryszard Sarnowicz

Sędziowie:SA Teresa Mróz (spr.)

SA Grażyna Kramarska

Protokolant:protokolant Katarzyna Mikiciuk

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w J.

o ustalenie

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt III C 285/14

I.  oddala apelację;

II.  nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI A Ca 132/15

UZASADNIENIE

W ostatecznie sprecyzowanym w piśmie procesowym z dnia 22 września 2014 r. powódka wniosła o:

a.  ustalenie na podstawie art. 189 k.p.c., że nabyła lokal nr (...) przy ul. (...) w J., który nie spełnia ustawowych przesłanek lokalu samodzielnego nadającego się do zamieszkania uregulowanych w art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 j.t.) oraz § 3 pkt 9 oraz § 3 pkt 9 oraz § 72 – 75 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 zm.);

b.  nakazanie pozwanej by miesięczny koszt zarządu związany z utrzymaniem nieruchomości wspólnych pobierała od powódki w wysokości 1 zł plus VAT począwszy od dnia pozwu do dnia wprowadzenia się powódki do lokalu (...) przy ul. (...) w J.;

c.  nakazanie pozwanej naprawę dachu oraz usunięcie trzech anten z dachu, które znajdują się bezpośrednio nad lokalem powódki (...) przy ul. (...) w J..

Podała, że interes prawny w żądaniu ustalenia polega na tym, że nie może mieszkać w lokalu, którego jest właścicielem gdyż lokal nie spełnia potrzeb mieszkaniowych jak przewiduje art. 2 ust 2 ustawy o własności lokali. W lokalu tym brak jest dopływu wody, niewykończony montaż ościeżnic, widoczne szczeliny między ścianami a sufitem, brak gładzi, widoczne zacieki z dachu, przewody elektryczne do podłączenia oświetlenia rozplanowane niesymetrycznie, brak instalacji wodociągowo – kanalizacyjnej, brak kotła gazowego, brak dostępu do szybu wentylacyjnego odprowadzającego szczeliny z kotła, brak skrzydeł drzwiowych, brak wodomierza i gazomierza. Powódka podnosiła także nie okazano jej zaświadczenia starosty o samodzielności lokalu oraz, że nie zakładała księgi wieczystej na przedmiotowej nieruchomości, a uczynił to sprzedający.

Postanowieniem z dnia 10 października 2014 r. Sąd wyłączył do odrębnego postępowania żądania powódki o nakazanie pozwanej pobierania od powódki miesięcznego kosztu zarządu związanego z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w wysokości 1 zł plus VAT oraz o nakazanie pozwanej usunięcia trzech anten z dachu przedmiotowego budynku ze względu na wartość przedmiotu sporu wskazaną przez powódkę.

Wyrokiem z dnia 10 października 2014 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie oddalił powództwo, zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.617,00 zł tytułem kosztów procesu, polecił Skarbowi Państwa - kasie Sądu Okręgowego (...) w W. wypłacić radcy prawnemu K. K. kwotę 3.600 zł powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce S. M. z urzędu.

Orzeczenie powyższe zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sądu Okręgowego:

Umową z dnia 22.04.2002 r. zawartą w formie aktu notarialnego, S. M. nabyła od Towarzystwa (...) własność lokalu mieszkalnego nr (...) usytuowanego na 3 ½ kondygnacji w budynku położonym przy ul. (...) w J. o powierzchni użytkowej 46,95 m ^{( 2)}, wydzielonego z zabudowanej nieruchomości położonej we wsi i gminie J., o obszarze 2289 metrów kwadratowych, dla której Sąd Rejonowy w Legionowie prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) (§ 2 ust 2) wraz z udziałem wynoszącym 39/3148 części wspólnych budynku i jego urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali i z prawem współwłasności działki gruntu w udziale wynoszącym 39/3148 części wspólnych budynku i jego urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali i z prawem własności działki gruntu wynoszącym 39/3148 części (k.7-12). Z treści § 1 pkt 4 przedmiotowego aktu notarialnego wynika, że przed zawarciem przedmiotowej umowy strony umowy oświadczyły przed notariuszem, że w budynku położony przy ul. (...) w J. usytuowany jest lokal nr (...) składający się z dwóch pokoi, kuchni, przedpokoju, łazienki z wc o powierzchni użytkowej 46,95 m ^{( 2)}, wyposażony w instalację, elektryczną, wodociągowo-kanalizacyjną, c.w. i c.o., który jest samodzielnym lokalem mieszkalnym w rozumieniu przepisu art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali, na potwierdzenie czego przy akcie okazano zaświadczenie Nr (...) wydane z upoważnienia Starosty (...) w dniu 14 stycznia 2002 r., znak ZŚ.A. – (...). Lokal ten, zgodnie z zapisem zawartym w § 9 tego aktu notarialnego z 22.04.2002 r., posiada urządzoną Księgę wieczystą o nr (...). S. M. z uwagi na przysługujące jej prawo własności do lokalu mieszkalnego jest członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w J.. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 19 marca 2008 r. została zasądzona od S. M. na rzecz Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w J. należność z tytułu opłat związanych z zarządem i korzystaniem z nieruchomości wspólnej za okres od dnia 11 listopada 2004 r. do dnia 11 listopada 2007 r.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z oględzin albowiem okoliczność na jaki został zgłoszony - czy lokal nadaje się do zasiedlenia i służy do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych powódki, jest nieistotny dla rozstrzygnięcia żądania o ustalenie. Postanowieniem z tego dnia Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. radiologii i ds. budownictwa, ponieważ wnioski dotyczyły wyłączonego żądania o usunięcia anten z dachu, ds. architektoniczno-budowlanych, ze względu na brak wykazanego interesu prawnego w dochodzeniu roszczenia. Sąd oddalił także postanowieniem z dnia 10 października 2014 r. wniosek o przesłuchanie pozwanej oraz członków zarządu pozwanej, ponieważ sprecyzowane w piśmie z dnia 22 września 2014 r. roszczenie o ustalenie, które ostatecznie było podstawą rozstrzygnięcia wskazywało, że brak jest interesu prawnego w żądaniu ustalenia, zatem zbędne było prowadzenie tych dowodów na okoliczności zgłoszone w pozwie wykazanie posiadania prawa własności do lokalu oraz na okoliczność usunięcia anten z dachu oraz naruszenia praw właścicielskich. Pierwsza z tych okoliczności była niesporna, zaś druga dotyczyła wyłączonego żądania.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał, że powództwo podlegało oddaleniu.

Okolicznością bezsporną jest fakt, że powódka jest właścicielem lokalu (...) usytuowanego w budynku przy ul. (...) w J., dla której Sąd Rejonowy w Legionowie prowadzi księgę wieczystą, która została założona odłączona z księgi wieczystej Kw nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Legionowie w oparciu o zapis § 9 umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży z dnia 22 kwietnia 2002 r. zawartej w formie aktu notarialnego za rep. A (...). Z treści § 1 pkt 4 tego tej umowy wynika, że opisany w nim lokal jest samodzielnym lokalem w rozumieniu ustawy o własności lokali, na potwierdzenie czego przy akcie okazano zaświadczenie nr (...) wydane przez Starostę (...) z dnia 14.01.2002 r.

Powódka ostatecznie domagała się ustalenia, że nabyła lokal, który nie spełnia ustawowych przesłanek lokalu opisanych w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali i rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Mając jednak na uwadze treść żądania, zdaniem Sądu Okręgowego, powódka w istocie domaga się ustalenia faktów odmiennych niż te, które były wskazane w zaświadczeniu o samodzielności lokalu nr (...) wydanym przez Starostę (...) z dnia 14 stycznia 2002 r. powołanym w akcie notarialnym z dnia 22 kwietnia 2002 r. Swoje żądanie opiera na załączonej do pozwu kserokopii pisma z dnia 22 maja 2004 r., na którym jest pieczęć pozwanej wspólnoty z nieczytelnymi podpisami, które oznacza jako opinia pozwanego. Powódka zarówno w piśmie z dnia 22 września 2014 r. jak i na rozprawie w dniu 10 października 2014 r. wskazywała, że jej interes prawny w żądaniu ustalenia polega na tym, że nie może mieszkać w lokalu ze względu na brak dopływu wody, niewykończony montaż ościeżnic, widoczne szczeliny między ścianami a sufitem, brak gładzi, widoczne zacieki z dachu, niesymetrycznie rozplanowane przewody elektryczne, brak instalacji wodno-kanalizacyjnej, brak kotła gazowego, brak dostępu do szybu wentylacyjnego. Zatem domagała się ustalenia, że te okoliczności faktyczne, które wskazuje istnieją rzeczywiście w jej lokalu oraz, że ze względu na te okoliczności faktyczne lokal nie może być uznany za samodzielny.

Zatem powódka nie domagała się ustalenia istnienia stosunku prawnego lub prawa, lecz stanu faktycznego, do czego nie ma zastosowania przepis art. 189 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, powódka nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia. Nie występuje żadna niepewność prawa własności przysługującego powódce. Nie występuje ani naruszenie ani zagrożenie naruszenia prawa własności lokalu przysługującego powódce. Przeciwnie pozwany podkreśla, że powódka jest właścicielem lokalu i z tej przyczyny należy do wspólnoty mieszkaniowej, co dalej skutkuje określonymi obowiązkami powódki wynikającymi z przepisów o własności lokali.

Sąd stwierdził, że nawet gdyby Sąd ustalił, że stan lokalu nie spełnia wymogów dla lokali samodzielnych wskazanych w ustawie o własności lokali, to i tak orzeczenie to nie spowodowałoby żadnej zmiany w sferze prawnej powódki, w szczególności zaś orzeczenie takie nie spowodowałoby powstania prawa lub stosunku prawnego obligującego inny podmiot (w tym pozwaną) do przystosowania lokalu do określonego standardu ani też nie mogłoby stanowić podstawy do zwolnienia powódki od partycypowania w kosztach utrzymania nieruchomości wspólnej z uwagi na treść art. 14 w zw. z art. 13 ust 1 ustawy o własności lokali.

Sąd podkreślił, że celem powódki jest podważenie treści zapisów w umowie sporządzonej w formie aktu notarialnego w zakresie jej prawa własności, a nieruchomość ma założoną księgę wieczystą, zatem powinna skierować swoje roszczenia do innego podmiotu niż pozwana wspólnota mieszkaniowa oraz formułować żądanie o ustalenie o innej treści. Powódka ewentualne roszczenia wynikające z wadliwego jej zdaniem wykonania budynku lub lokalu powinna skierować do zbywcy nieruchomości (Towarzystwa (...) osób prawnych z siedzibą w W.) lub jego następcy prawnego a nie do pozwanej, która nie reprezentuje zbywcy lokalu. Wspólnota mieszkaniowa może być stroną jedynie w takich sprawach, których przedmiotem jest zarząd bądź korzystanie z rzeczy wspólnej. Żądanie powoda do takich nie należy, a pozwana wspólnota nie jest podmiotem odpowiedzialnym za określanie samodzielności lokalu. Powoływane przez powódkę pismo z 22 maja 2004 r. dołączone do pozwu, które nazywa „opinią” nie kreuje żadnych obowiązków pozwanej wspólnoty w sferze prawnej warunkujących jej odpowiedzialność w sprawie. Jest to pismo z pieczęcią wspólnoty, z nieczytelnymi podpisami osób, które złożyły pewne oświadczenie wiedzy. Ubocznie Sąd wskazał, że z pisma tego nie wynika aby osoby te miały specjalistyczne kwalifikacje z zakresu prawa budowlanego pozwalające na fachową ocenę ewentualnych wad znajdujących się w mieszkaniu. Ponadto pismo to zostało złożone jedynie w kserokopii, zaś z uwagi na brak możliwości identyfikacji osób które ją sporządziły oraz poświadczenia jej treści przez określoną osobę nie może być ona uznana za dokument prywatny w myśl art. 245 k.p.c. i nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

W ocenie Sądu nie zachodzą także przesłanki z art. 5 k.c. Natomiast kwestia zbyt wysokiego czynszu w stosunku do standardu lokalu, jak wskazuje powódka, powinna być podnoszone w żądaniach związanych z kwestionowaniem uchwał wspólnoty dotyczących wysokości czynszu i innych opłat.

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu zapadło zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy określonej art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka. Zaskarżając wyrok w części – w zakresie rozstrzygnięcia oddalającego powództwo oraz zasądzającego od powódki na rzecz pozwanej zwrot kosztów procesu zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenie prawa procesowego:

- art. 292 k.p.c., 278 § 1 k.p.c., 299 k.p.c. w zw. z art. 162 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków powódki o dokonanie oględzin lokalu powódki, o powołanie biegłego oraz dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron i uniemożliwienie w ten sposób wykazania, że prawo powódki zostało naruszone, a w związku z tym pozwana nie powinna pobierać opłat za czynsz powyżej 1 zł powiększonej o podatek VAT, ponieważ powódka w ogóle w tym lokalu nie przebywała,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających, a mianowicie, że lokal powódki nadaje się do zamieszkania, a powódka zanegowała istnienie zaświadczenia Starosty w czasie przesłuchania informacyjnego, zgłosiła wnioski dowodowe na poparcie swoich twierdzeń, które sąd oddalił, poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego tj. „opinii zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) na temat mieszkania, którego właścicielką jest Pani S. M.” z dnia 22 maja 2004 r., której Sąd odmówił waloru dokumentu prywatnego, ale nie dokonał oceny, czy stan w tym dokumencie stwierdzony był prawdziwy, czy fałszywy,

- art. 189 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, albowiem interes prawny istnieje, gdy została zagrożona sfera prawna powódki ze strony pozwanego, tym zagrożeniem jest pobieranie opłat za lokal przez pozwaną, które tym bardziej dla powódki są wysokie, ponieważ w lokalu tym nie przebywała wobec tego, że lokal nie nadaje się do zasiedlenia.

Powódka wniosła na podstawie art. 380 k.p.c. o rozpoznanie przez Sąd drugiej instancji postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 10 października 2014 r. oddalającego wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z oględzin lokalu o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego specjalisty, o przesłuchanie stron.

W konkluzji apelacji powódka wniosła o uchylenie orzeczenia w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania wobec konieczności przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powódki pozbawiona jest uzasadnionych podstaw prawnych i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny aprobuje poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne, jak również dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Obowiązujący przepis art. 189 k.p.c. stanowi, że powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Odnośnie do pojęcia stosunku prawnego w doktrynie prezentowany jest pogląd, że chodzi o wyróżnione przez normy prawne zachowanie lub kompetencje podmiotu uprawnionego, któremu podporządkowane są określone obowiązki innego podmiotu. Stosunek prawny może wynikać zarówno z umowy, jak i z czynu niedozwolonego. W odniesieniu do pojęcia prawa z art. 189 chodzi o prawo podmiotowe, unormowane w prawie przedmiotowym. Niewątpliwe jest, że żądanie pozwu ustalenia stosunku prawnego (art. 189) powinno dokładnie określać ten stosunek, zarówno pod względem przedmiotowym, jak i podmiotowym (wyrok SN z dnia 22 września 1999 r., I PKN 263/99, OSNAPiUS 2001, nr 12, poz. 36). Powód nie może na omawianej drodze dochodzić przyznania mu prawa, którego nie ma. Zmierza on w zasadzie do potwierdzenia prawa lub stosunku prawnego przez sąd w wyroku.

W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym przepis art.189 k.p.c. zezwala na poczynienie ustalenia co do prawa lub stosunku prawnego, a nie faktu, nawet jeśli fakt ten ma doniosłość prawną (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 marca 2015 r. , sygn. akt V A Ca 712/14). Natomiast utrwalone jest zapatrywanie o dopuszczalności ustalenia faktu mającego charakter prawotwórczy (zob. np. orzeczenia SN: z dnia 3 września 1945 r., C I 241/45, OSN 1946, nr 1 poz. 3, z dnia 11 września 1953 r., I C 581/53, OSN 1954, nr 3, poz. 65 i wyrok SN z dnia 13 marca 1984 r., I PRN 23/84, OSPiKA 1955, z. 6, poz. 120, z glosą J. Mokrego). Trwale ukształtowane i mające cechy orzecznictwa jednolitego jest stanowisko stwierdzające, że powództwo o ustalenie nie może zmierzać do ustalenia faktów niemających prawotwórczego charakteru ani też ustalenia okoliczności faktycznych sprawy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ulega wątpliwości, że żądanie powódki ustalenia dotyczy faktu a nie prawa czy stosunku prawnego. Z pewnością wbrew twierdzeniom powódki zawartym w apelacji, nie można uznać, że zaświadczenie Starosty (...) stwierdza prawo. Spełnienie przesłanek samodzielności lokalu należy do elementów stanu faktycznego, zatem uznać należy, że zaświadczenie starosty stwierdza zaistnienie faktu a nie prawa jakby tego chciała powódka.

Ponadto podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że treść zaświadczenia o samodzielności lokalu nie kreuje nowej sytuacji prawnej ani w inny sposób nie jest sprzężona z dyspozycjami dotyczącymi sfery praw i obowiązków adresata. Wobec braku przymiotu konstytutywności tego zaświadczenia decydujące są przede wszystkim te wymogi techniczne, które obowiązywały w dacie powstania lokalu lub przeznaczenia go na pobyt stały ludzi (vide wyrok sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 marca 2015 r. I A Ca 651/14). W tych okolicznościach nie można uznać, że w sprawie chodzi o ustalenie fakty prawotwórczego.

Powyższe jest przesłanką wystarczającą do uznania powództwa powódki za bezzasadne.

Materialnoprawną podstawą roszczenia o ustalenie jest również istnienie po stronie powódki interesu prawnego. Tymczasem wskazywane przez powódkę okoliczności jak niemożność zamieszkania w lokalu, którego jest właścicielką z uwagi na niespełnienie przesłanek samodzielności lokalu wobec braku dopływu wody, braku wykończenia ościeżnic, brak instalacji wodociągowo-kanalizacyjnej itd. świadczą raczej o istnieniu po stronie powódki interesu faktycznego, a nie prawnego.

Z tych przyczyn nietrafny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 189 k.p.c.

Wskazać również należy, że nie jest zasadne stanowisko zaprezentowane w apelacji powódki, jakoby interes prawny w żądaniu ustalenia stanowiło nakazanie pozwanej pobierania od powódki symbolicznej kwoty tytułem kosztów zarządu nieruchomości wspólnej z uwagi na to, że lokal, którego powódka jest właścicielką jest niezdatny do zamieszkania. Powódka zdaje się zapominać, że roszczenie w zakresie ustalenia, że opłata ta ma wynosić nie więcej niż 1 zł plus VAT zostało wyłączone do odrębnego rozpoznania.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku uzyskania zaświadczenia o samodzielności lokalu nie ma możliwości domagania się sprostowania tego zaświadczenia, bowiem ustawa o własności lokali nie przewiduje unieważnienia ani wydania zaświadczenia o braku samodzielności po wcześniejszym uzyskaniu dokumentu stwierdzającego takie zakwalifikowanie lokalu (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 maja 2009 r., VII SA/Wa 350/09, Wspólnota 2009, nr 25, s. 42).

Przedmiotem postępowania, o którym mowa w art. 2 ust. 3 u.w.l. a więc prowadzącego do stwierdzenia przez starostę spełnienia wymagań samodzielności lokalu, jest wyłącznie stwierdzenie, czy dany lokal może być uznany za samodzielny w rozumieniu tego przepisu. Przedmiotem tego postępowania nie jest natomiast stwierdzenie, czy lokal może nadawać się do użytkowania (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 20 października 2010 r., I OSK 810/10, LEX nr 745331, oraz wyrok WSA w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2008 r., II SA/Sz 879/08, LEX nr 521879). Zatem na etapie wydawania zaświadczenia o spełnieniu wymagań umożliwiających uznanie lokalu za samodzielny lokal mieszkalny organ nie ma uprawnień do kontestowania ustaleń związanych z dopuszczeniem lokalu do użytkowania, a w szczególności do uznania, że lokal nie nadaje się do użytku (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 11 lutego 2004 r., II SA/Łd 1116/01, LEX nr 471491).

Wobec powyższego nie są zasadne zarzuty apelacji powódki naruszenia przepisów postępowania w zakresie zaniechania przez Sąd Okręgowy postępowania dowodowego zmierzającego do wykazania, że lokal, którego właścicielką jest powódka nie spełnia wymagań lokalu samodzielnego w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, jak również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Należy bowiem wskazać, że w akcie notarialnym obejmującym umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży powódce, zostało przywołane jako okazane przy sporządzaniu aktu zaświadczenie o samodzielności lokalu powódki, dlatego też fizyczny brak owego zaświadczenia w aktach sprawy pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma również wpływu na ocenę roszczenia powódki „Opinia zarządu wspólnoty mieszkaniowej” na którą powódka powołuje się w apelacji. Zgłoszony w treści uzasadnienia apelacji zarzut nadużycia przez pozwaną swego prawa (art. 5 k.c.), ponieważ pozwana posiada wiedzę o standardzie i stanie lokalu powódki, o czym świadczy powyższa „opinia”, należy raczej odnosić do kwestii uiszczania przez powódkę pełnej opłaty tytułem kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej. To jednak roszczenie powódki jak wynika z akt sprawy wyłączone zostało do odrębnego rozpoznania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 102 k.p.c. mając na uwadze stan majątkowy i dochody powódki.