Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pismem nr GK-D-IV-2.3-GZI- (...)-117-1-08 z dnia 27 listopada 2008 roku miasto stołeczne W. dokonało aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) III S. 112a, stanowiącej działkę ewidencyjną gruntu nr (...), z obrębu (...), o powierzchni 396 m ². Użytkownikiem wieczystym tej nieruchomości jest (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Otrzymała ona w/w wypowiedzenie w dniu 12 grudnia 2008 roku. Nie zgodziła się ona z tym rozstrzygnięciem, dlatego w dniu 9 stycznia 2009 roku złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek o ustalenie, że powyższa aktualizacja jest uzasadniona w mniejszej wysokości. W jego uzasadnieniu wskazała, że w będącym podstawą aktualizacji operacie szacunkowym jako podstawę wyceny przyjęto transakcje dotyczące innego rynku, który charakteryzuje się tym, że ma charakter inwestycyjny i nie jest w pełni zabudowany. Tym samym podstawą ustalenia wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste powinna być kwota 591.000 złotych (jak w operacie przedstawionym przez użytkownika), nie zaś kwota 707.038,20 złotych ( wniosek do SKO z dnia 9 stycznia 2009 roku k. 53-54). Zgodnie z art. 88 ust. 2 w zw. z art. 78 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2015 roku, poz. 1774 ze zm.), wniosek ten w niniejszym postępowaniu zastępuje pozew.

W odpowiedzi na pozew miasto stołeczne W. wniosło o ustalenie, że wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego powyższej nieruchomości, wynosi od 1 stycznia 2009 roku 21.211,10 złotych oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował wartość nieruchomości wskazaną przez rzeczoznawcę majątkowego ustaloną na zlecenie powoda ( odpowiedź na pozew k. 78-79).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) III S. 112a, stanowiącej niezabudowaną działkę ewidencyjną gruntu nr (...), z obrębu (...), o powierzchni 396 m ^{( 2)}, dla której Sąd Rejonowy dla W. M.w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...). Właścicielem tej nieruchomości jest miasto stołeczne W. ( okoliczność bezsporna, opinia biegłego k. 100).

Pismem z dnia 27 listopada 2008 roku, doręczonym (...) sp. z o.o. w dniu 12 grudnia 2008 roku, Prezydent m.st. W., działając na podstawie art. 78 ust. 1 w zw. z art. 77 ust. 1 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w którego imieniu występował Naczelnik Delegatury Biura (...) w D. M. Z. S., wypowiedział użytkownikowi wieczystemu ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2008 roku wysokość dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości ustalonej na kwotę 11.666,20 złotych – wobec zmiany wartości nieruchomości gruntowej stanowiącej podstawę do jej ustalenia, oświadczając równocześnie, że od dnia 1 stycznia 2009 roku proponuje opłatę roczną z tytułu jej użytkowania wieczystego, stanowiącą 3% ceny gruntu, w wysokości 21.211,10 złotych ( stanowisko m.st. W. w sprawie k. 24, pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu wysokości opłaty k. 25, potwierdzenie odbioru k. 26).

Podstawę ustalenia nowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego stanowiła wycena przedmiotowej nieruchomości, dokonana w dniu 8 października 2008 roku przez rzeczoznawcę majątkowego B. L., który ustalił jej wartość na kwotę 707.038 złotych, a więc 1.785,45 złotych za 1 m ² ( operat szacunkowy z dnia 30 września 2011 roku k. 27-39).

W piśmie złożonym w dniu 9 stycznia 2009 roku do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) sp. z o.o. odwołała się od doręczonego jej wypowiedzenia ( wniosek do Samorządowego Kolegium Odwoławczego k. 53-54). W dniu 17 lipca 2013 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w sprawie (...)/593/Po/09 wydało orzeczenie, w którym na podstawie art. 79 ust. 3 oraz art. 78 ust. 1 ugn oddaliło wniosek ( orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 lipca 2013 roku k. 21).

W dniu 2 września 2013 roku (...) wniosło sprzeciw od powyższego orzeczenia ( sprzeciw k. 2). Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. przekazało sprzeciw wraz z aktami sprawy do tut. Sądu ( pismo SKO z dnia 14 kwietnia 2014 roku k. 1).

Nieruchomość położona w W. przy ul. (...) III S. 112a została oddana w użytkowanie wieczyste w celu zabudowy. Jest zabudowana budynkiem niemieszkalnym o powierzchni 170 m ², należącym do (...) sp. z o.o.

Wartość rynkowa nieruchomości na dzień 31 grudnia 2008 roku wynosiła 638.190 złotych, czyli za 1 m ² ≈ 1.611,59 złotych ( opinia biegłego sądowego M. C. z załącznikami k. 192-209, opinie uzupełniające: k. 235-244, k. 260-261).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dokumentów i ich kopii, których wiarygodność i autentyczność nie była podważana przez żadną ze stron procesu. Również Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej i dlatego uznał je za nie budzący wątpliwości, a przez to zasługujący w pełni na wiarę materiał dowodowy.

W toku procesu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych ds. wyceny nieruchomości: I. R. i M. C., celem ustalenia wartości nieruchomości będącej przedmiotem użytkowania wieczystego powoda, dla potrzeb ustalenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

Biegła I. R. w operacie szacunkowym sporządzonym w dniu 26 lutego 2015 roku ustaliła wartość rynkową nieruchomości na dzień 31 grudnia 2008 roku na kwotę 425.300 złotych ( operat szacunkowy z załącznikami k. 97-128). Zarzuty wobec przedmiotowej opinii zgłosiła strona pozwana podnosząc, że biegła podała błędną cenę sprzedaży nieruchomości porównywanej, nie zamieszczając ponadto informacji, że nieruchomość ta została zbyta w drodze przetargu ustnego nieograniczonego. Pozwany podniósł też, że w opinii brakuje badania cen transakcyjnych pod kątem ewentualnego trendu zmian cen, czego wymaga stosunkowo odległy od daty wyceny okres, z którego pochodzą transakcje wykorzystane w procesie szacowania. Jednocześnie wniósł o powołanie innego biegłego.

Biegła w aneksie z dnia 2 czerwca 2015 roku uwzględniła wskazaną przez pozwanego cenę nieruchomości porównywanej i przyjęła wartość rynkową nieruchomości opiniowanej na kwotę 440.748 złotych. Opinię tę podtrzymała w ustnej opinii uzupełniającej w dniu 17 stycznia 2013 roku. Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej biegła stwierdziła, że okoliczność, iż porównywana nieruchomość była przedmiotem przetargu, nie miała znaczenia dla ustalenia ceny, bowiem był to przetarg nieograniczony. Wskazała też, że przedział czasowy między datą, na którą szacowano nieruchomość, a sporządzaniem opinii, nie był dużym przedziałem czasowym, w związku z czym trend czasowy nie był bardzo istotny dla określania wartości nieruchomości. Biegła podkreśliła też, że przyjęta przez nią metoda porównywania parami pozwala uniknąć błędów, w przeciwieństwie do metody korygowania ceny średniej zastosowanej we wcześniejszych operatach, a która, zdaniem biegłej powoduje podwyższenie ceny końcowej o 20-30% ( aneks do operatu k. 162-175, protokół rozprawy k. 183). Pozwany podtrzymał wniosek o powołanie innego biegłego, podkreślając znaczną rozbieżność między cenami.

Wobec powyższych zarzutów Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego ( postanowienie k. 184). W operacie szacunkowym z dnia 6 października 2015 roku biegły sądowy M. C. w oparciu o podejście porównawcze - metodę porównywania parami, ustalił wartość rynkową nieruchomości na kwotę 639.813 złotych. Strona powodowa zarzuciła wycenie nieprawidłowe przyjęcie danych transakcji porównawczych, a tym samym – znaczne zawyżenie wyniku wyceny. Wskazał m.in. że niektóre z przyjętych transakcji nie spełniają kryteriów nieruchomości podobnych ze względu na powierzchnię lub na fakt, że w stosunku do jednej z nich wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, co zwiększa cenę transakcyjną ( pismo procesowe powoda k. 222-224). Biegły częściowo uwzględnił zarzuty powoda, tj. w zakresie błędnego ustalenia ceny jednostkowej jednej z nieruchomości porównywanych. Ponadto w opinii dodatkowej z dnia 11 stycznia 2016 roku zmienił pkt 9 i 10 pierwotnej opinii, tj. zestawienie transakcji w próbce reprezentacyjnej i przyjął ostatecznie wartość nieruchomości w wysokości 638.190 złotych ( opinia uzupełniająca k. 235-244).

Przedmiotową opinię zakwestionowała z kolei strona powodowa podnosząc, że biegły zastosował błędną skalę ocen cech rynkowych opisujących przyjęte do zbioru nieruchomości porównawcze. Odnosiło się to do cech: dostęp do drogi publicznej (powód wskazał, że wszystkie działki z próbki mają dostęp do drogi publicznej, zatem cecha ta nie różnicuje), wielkość działki (w zbiorze nie ma działek o powierzchni powyżej 1000 m ² i poniżej 500 m ², zatem cecha ta nie różnicuje) i kształt działki (biegły przyjął nieprawidłową ocenę), co skutkuje znacznym zniekształceniem wyceny ( pismo procesowe powoda k. 251-253).

Odnosząc się do powyższego biegły sądowy M. C. w opinii uzupełniającej nr 2 z dnia 4 marca 2016 roku wskazał, że cechy nieruchomości i oceny tych cech ustala się dla rynku nieruchomości podobnych, a nie dla każdej nieruchomości. Podniósł też, że jedna z nieruchomości znajdującej się w zestawieniu nie ma dostępu do drogi publicznej (zgodnie z załącznikiem do uchwały Nr 2683/13/11 Zarządu Województwa (...)), oraz że na badanym rynku wystąpiły nieruchomości zarówno o powierzchni powyżej 1000 m ² i poniżej 500 m ², dlatego też w cechach zachodziła konieczność uwzględnienia takiego kryterium. Biegły wyjaśnił również swoją ocenę kształtów poszczególnych działek. Potwierdził także ponownie swoją opinię, iż samo wydanie decyzji (...) nie podwyższa ceny transakcyjnej, następuje to dopiero z chwilą, gdy jest ona ostateczna, tj. z gdy wydano pozwolenie na budowę ( opinia uzupełniająca nr 2 k. 260-261).

W ocenie Sądu powyższa opinia biegłego M. C. – wraz z licznymi opiniami uzupełniającymi ustosunkowującymi się do zarzutów powoda – spełnia wszystkie wymagania formalne i merytoryczne, w szczególności przewidziane w przepisach art. 154-156 i art. 175 ugn. Została sporządzona w sposób profesjonalny, przez kompetentną osobę, posiadającą stosowne kwalifikacje zawodowe, zaś przedstawione w tej opinii wnioski są jasne i należycie uzasadnione. Opinia biegłego jest w pełni prawidłowa, rzetelna, wyczerpująca, bezstronna i może stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie. W sposób kompleksowy i przekonujący odnosi się także ona do wszelkich zarzutów podnoszonych w toku postępowania przez stronę powodową.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2015 roku, poz. 1774 ze zm., powoływana dalej w skrócie jako ugn) właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3 ugn, tj. określonej przez rzeczoznawcę majątkowego oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym.

W ocenie Sądu wszystkie wymienione wyżej warunki formalne zostały w niniejszej sprawie zachowane, a zatem dokonane wypowiedzenie jest ważne i prawnie skuteczne. Jak wynika z akt sprawy powód zachował termin określony w art. 78 ust. 2 ugn na złożenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w niższej wysokości. Zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 ugn wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, przy czym wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2, zastępuje pozew.

Należy zwrócić uwagę, że zakres kognicji sądu powszechnego w przypadku sprzeciwu od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego dotyczącego wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest ograniczony. Sąd powszechny posiada kognicję do ukształtowania wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, przy czym nie sprawuje funkcji kontrolnej ani nadzorczej nad samorządowym kolegium odwoławczym, lecz od początku, od nowa samodzielnie rozstrzyga spór o zasadność dokonanej aktualizacji opłaty rocznej (analogiczne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 maja 2014 roku, I ACa 1044/10, LEX nr 1483861; oraz Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 marca 2013 roku, I ACa 33/13, LEX nr 1314849). Po przekazaniu sprawy o ustalenie wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste z postępowania administracyjnego Sąd powszechny prowadzi sprawę od początku, tym samym dla rozstrzygnięcia sprawy strony są zobligowane składać stosowne wnioski dowodowe – zgodnie z art. 6 kc i art. 232 kpc.

W myśl art. 72 ust. 1 w zw. z art. 67 ugn opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości ustalonej na podstawie jej wartości. Opinię o wartości nieruchomości w formie operatu szacunkowego sporządza na piśmie rzeczoznawca majątkowy (art. 156 ust. 1 ugn). Zgodnie zaś z art. 72 ust. 3 pkt. 4 i 5 ugn, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi: za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową – 1% ceny, a za pozostałe nieruchomości gruntowe – 3% ceny.

Podejmując rozstrzygnięcie zawarte w sentencji wyroku Sąd oparł się na treści opinii biegłego sądowego M. C. uzupełnionej opinią dodatkową z dnia 11 stycznia 2016 roku, który ustalił wartość określonej w nim nieruchomości dla potrzeb ustalenia wysokości opłaty rocznej z tytułu jej użytkowania wieczystego na kwotę 638.190 złotych. Biegły zastosował w swojej opinii podejście porównawcze, metodę porównywania parami, a więc przyjęty przez niego sposób ustalenia wartości nieruchomości był zgodny z przepisami § 4 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.).

Zgodnie z dalszymi przepisami w/w rozporządzenia, na potrzeby ustalenia ceny nieruchomości gruntowej niezabudowanej oddawanej w użytkowanie wieczyste oraz aktualizacji opłat z tego tytułu określa się jej wartość jako przedmiotu prawa własności, stosując podejście porównawcze (§ 28 ust. 1). Wartość tę określa się według stanu nieruchomości i cen na dzień oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste albo według stanu nieruchomości i cen na dzień aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego, z uwzględnieniem celu, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste, z zastrzeżeniem art. 73 ust. 2 ugn (§ 28 ust. 5). W ocenie Sądu opinia biegłego M. C. spełnia wszystkie wymienione przesłanki i wymagania.

Po uwzględnieniu uwag wobec pierwszej opinii biegłego ostatecznym zarzutem stawianym przedmiotowemu operatowi było niewłaściwe przyjęcie rodzajów cech rynkowych opisujących nieruchomości w zestawieniu transakcji w próbce reprezentacyjnej oraz niewłaściwe ich skalowanie względem każdej z tych nieruchomości. Pełnomocnik strony powodowej podawał przy tym w wątpliwość wpływ procentowy danej cechy na wartość wycenianej nieruchomości. Wskazywał, że błędy, którymi jego zdaniem dotknięty był operat, zniekształcają wynik wyceny, w związku z czym dyskwalifikują wynik korekty wyceny zawartej w opinii uzupełniającej.

Odnosząc się do powyższych zarzutów wskazać należy, że w ocenie Sądu sprowadzają się one do dwóch kwestii – natury formalnej i materialnej. Pierwsza z nich skupia się na przydatności sporządzonej przez biegłego wyceny dla niniejszego postępowania, a więc dotyczy oceny przedmiotowego operatu jako dowodu w sprawie. Nie ulega wątpliwości, że z uwagi na charakter niniejszej sprawy, w świetle art. 278 § 1 kpc dopuszczenie dowodu z opinii biegłego było konieczne dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Opinia biegłego, tak jak każdy inny dowód, podlega jednak ocenie sądu orzekającego tak co do jej zupełności i zgodności z wymaganiami formalnymi, jak i co do jej mocy przekonującej – w myśl zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 kpc. Podstawy do dokonania ustaleń faktycznych nie mogłaby stanowić opinia dowolna, sprzeczna z materiałem dowodowym, niezupełna, pozbawiona argumentacji umożliwiającej sądowi dokonanie wszechstronnej oceny złożonej przez biegłego opinii (podobnie uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 1974 roku, I CR 100/74, LexisNexis nr (...)). Sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii składających się na trafność jej wniosków końcowych niezależnie od zarzutów podnoszonych przez strony ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 3 dnia listopada 1976 roku, IV CR 481/76, OSNCP 1977, nr 5-6, poz. 102).

Sąd oceniając moc dowodową sporządzonej opinii wziął zatem pod uwagę – poza już wskazaną wyżej zgodnością formalną z właściwymi przepisami – że wycena, która stała u podstaw wydania orzeczenia, została uzasadniona w sposób nader wyczerpujący. Należy podkreślić, że argumentacja biegłego, w szczególności w zakresie kwestionowanej prawidłowości doboru cech rynkowych i ich zakresów procentowych wpływających na wartość nieruchomości wycenianej, umożliwiła Sądowi ocenę prawidłowości sformułowanych przez niego wniosków. W świetle zarzutów stawianych opinii wnioski te należało ocenić jako trafne, wobec czego sporządzona wycena zasłużyła na uczynienie jej podstawą rozstrzygnięcia.

Należy ponadto zwrócić uwagę, że – choć pełnomocnik strony powodowej kwestionował zgodność opinii biegłego z właściwymi przepisami ugn i w/w rozporządzenia – nie złożył wniosku o dokonanie oceny prawidłowości operatu przez organizację zawodową rzeczoznawców majątkowych mimo, że taką możliwość przewiduje art. 157 ust. 1 ugn. Następuje ona zatem tylko w tym zakresie, o którym już powiedziano wyżej, tj. co do zgodności formalnej oraz co do trafności wnioskowania biegłego na podstawie przytoczonych przez niego argumentów. W tym zakresie powyższa opinia – po licznych wyjaśnieniach złożonych przez biegłego – ostatecznie nie budziła wątpliwości Sądu. W tym kontekście ciągłe jej kwestionowanie przez pełnomocnika strony powodowej należało potraktować jedynie jako polemikę z argumentami profesjonalisty z zakresu szacowania wartości nieruchomości, którym już choćby z tego względu należało przypisać większą wagę.

Okolicznością, która nie miała wpływu na rozstrzygnięcie Sądu, ale została zauważona przez Sąd, była też znaczna rozbieżność między wartościami przedmiotowej nieruchomości wyliczonymi w poszczególnych operatach znajdujących się w aktach sprawy. Pierwszy z nich, sporządzony na zlecenie m.st. W. w toku postępowania aktualizacyjnego, wycenił nieruchomość na kwotę 707.038,20 złotych, operat sporządzony na zlecenie użytkownika wieczystego – 591.000 złotych, zaś opinia stanowiąca podstawę rozstrzygnięcia wyliczyła wartość nieruchomości na kwotę 638.190 złotych. Wobec powyższych wartości, zaproponowana przez biegłą I. R. kwota 440.748 złotych w sposób wręcz rażący od nich odstawała.

Reasumując powyższe rozważania Sąd doszedł do wniosku, iż w zarzucanym przez pełnomocnika powoda zakresie przedmiotowy operat M. C. nie naruszał odnoszących się do tej materii przepisów. W ocenie Sądu biegły w sposób wyczerpujący odniósł się do wszelkich zastrzeżeń pod adresem sporządzanych opinii, co ostatecznie znalazło odzwierciedlenie w przyjętej przez niego w opinii końcowej wartości nieruchomości. Wobec powyższego, uznając w/w opinię biegłego za w pełni rzetelną i nie budzącą wątpliwości co do jej prawidłowości, Sąd przyjął ją za podstawę swego rozstrzygnięcia.

Z powyższych względów Sąd uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie i w sentencji wyroku ustalił, iż wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W., przy ul. (...) III S. 112a, D. M., oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), w obrębie (...), o powierzchni 396 m ^{( 2)}, dla której Sąd Rejonowy dla W. M.w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...), od dnia 1 stycznia 2009 roku wynosi 19.145,70 złotych. Kwota ta została obliczona jako 3% wartości udziału w nieruchomości, pozostającego w użytkowaniu wieczystym powodów, wskazanego w opinii biegłego sądowego (638.190 × 3% 19.145,70).

Ponieważ wypowiedzenie opłaty rocznej w stosunku do powodów nastąpiło zgodnie z treścią oświadczenia o wypowiedzeniu wysokości tej opłaty, z dniem 31 grudnia 2008 roku, zaktualizowana opłata obowiązuje ich od dnia 1 stycznia roku następującego po tym roku, czyli od dnia 1 stycznia 2009 roku. Zgodnie z art. 79 ust. 5 ugn ustalona na skutek prawomocnego orzeczenia kolegium lub w wyniku zawarcia przed kolegium ugody nowa wysokość opłaty rocznej obowiązuje począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty. Przepis ten stosuje się również na podstawie ust. 8 ww. artykułu w sytuacji, gdy sprawę rozstrzygnięto prawomocnym wyrokiem sądu lub zawarto ugodę sądową, w następstwie wniesienia sprzeciwu.

Orzekając w pkt II sentencji wyroku o kosztach postępowania Sąd uznał, iż zasadnym jest ich stosunkowe rozdzielenie pomiędzy stronami na podstawie art. 100 kpc, wobec częściowego uwzględnienia żądań każdej ze stron. W piśmie zastępującym pozew powód wniósł o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadnione a zatem, że opłata ta powinna w dalszym ciągu wynosić 11.666,20 złotych. Mając na uwadze, że opłata roczna zaproponowana przez pozwanego w wypowiedzeniu wysokości opłaty wynosiła 21.211,10 złotych, zaś Sąd ustalił ją ostatecznie na kwotę 19.145,70 złotych, należy przyjąć, iż powód wygrał niniejszy proces w 21,64%, zaś pozwane miasto stołeczne W. – w 78,36%. Wynik ten jest efektem poniższych wyliczeń: 100%=21.211,10-11.666,20=9.544,9 (różnica między wartością zaproponowaną, a dotychczasową); 19.145,70-11.666,20=7.479,50 (kwota o jaką wzrośnie wartość nieruchomości); 7.479,50÷9.544,9×100% = 78,36% (stopień wygrania sprawy przez pozwanego).

Koszty w niniejszej sprawie wyniosły: 478 złotych uiszczoną przez powoda tytułem opłaty od pozwu, po 1.200 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocników stron – zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 490) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Ponadto strona pozwana uiściła zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 500 złotych ( potwierdzenie przelewu k. 86v). Łącznie koszty wyniosły więc 3.395 złotych. Strona pozwana powinna ponieść koszt w wysokości 734,68 złotych (3.395 × 21,64%), zaś poniosła 1.700 złotych. Mając na uwadze wynik sprawy, Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 965,32 złotych.

Zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025 ze zm.), jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113.

W niniejszej sprawie został dopuszczony dowód z opinii biegłych, których wynagrodzenie w łącznej kwocie 3.455,72 złotych zostało tymczasowo wypłacone z środków Skarbu Państwa ( postanowienia k. 132, 212, 262). Stosunek obciążenia kosztami jest proporcjonalny do stopnia uwzględnienia żądań stron. W związku z tym, na podstawie w/w przepisów, w punkcie III wyroku Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M.w W. od strony powodowej kwotę 2.707,90 złotych, a w punkcie IV wyroku – nakazał zwrócić pozwanemu miastu stołecznemu W. kwotę 252,18 złotych, stanowiącą różnicę między uiszczoną przez pozwanego w toku postępowania nierozliczoną zaliczką w wysokości 1.000 złotych na poczet wynagrodzenia biegłego ( potwierdzenie przelewu k. 182v), a obciążającą go z tytułu zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa kwotą 747,82 złotych (1000 – 747,82=252,18).

Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności faktyczne i treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: (...).