Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 stycznia 2011 roku powódka Towarzystwo (...) S.A. wniosła o zasądzenie od pozwanego J. K. na jej rzecz kwoty 12.365,34 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 10 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 8 listopada 2007 roku pozwany J. K., kierując w stanie nietrzeźwości samochodem marki T. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącym własność J. G., w wyniku niezachowania bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu doprowadził do zderzenia m. in. z samochodem marki O. o numerze rejestracyjnym (...). W wyniku tego zdarzenia obrażenia ciała doznała pasażerka pojazdu A. B., która wystąpiła do powódki o likwidację szkody, jako podmiotu odpowiedzialność z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej właściciela pojazdu. Wskazała również, że w następstwie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego na rzecz wyżej wymienionej została wypłacona łączna kwota 12.365,34 złotych, na którą składało się zadośćuczynienie, odszkodowanie oraz zwrot kosztów pomocy lekarskiej oraz, że pomimo zwrócenia się do pozwanego pismem z dnia 25 listopada 2010 roku (doręczonym w dniu 1 grudnia 2010 roku) o zwrot wypłaconej na rzecz A. B. kwoty, pozwany nie zaspokoił tego żądania.

Jako podstawę prawną swojego żądania powódka wskazała dyspozycję art. 43 pkt. 1) ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 34 ust. I tej ustawy oraz art. 822 § I k.c.

Jako okoliczność uzasadniającą termin wymagalności od dnia 10 grudnia 2010 roku odsetek z tytułu opóźnienia w zapłacie wyżej wskazanej kwoty należności głównej powódka wskazała bezterminowy charakter zobowiązania z tytułu regresu oraz fakt, iż wezwanie do zapłaty doręczone zostało pozwanemu w dniu 1 grudnia 2010 roku.

1

Nakazem w postępowaniu upominawczym z dnia 2 marca 2011 roku Sąd nakazał pozwanemu zapłacić pozwanej kwotę 12.365,34 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 10 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2.571,75 złotych.

W złożonym przez pozwanego w terminie ustawowym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego przez powódkę roszczenia. Wskazał, że w jego ocenie roszczenie to uległo przedawnieniu z upływem terminu trzyletniego, wskazanego w art. 819 § 1 k.c, bowiem stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a zatem termin biegu przedawnienia rozpoczął swój bieg najpóźniej w dacie, w której winien on zgodnie z obowiązującymi przepisami spełnić ciążący na nim obowiązek zapłaty odszkodowania.

Poza zarzutem przedawnienia pozwany zakwestionował również wysokość wypłaconego przez powódkę odszkodowania i zadośćuczynienia, uznając je za wygórowane i nieudokumentowane.

W piśmie przygotowawczym z dnia 15 czerwca 2011 roku , stanowiącym odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty, powódka podtrzymała żądanie pozwu, a ponadto odnosząc się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanego, zakwestionowała jego zasadność, wskazując przy tym, iż wbrew jego twierdzeniu roszczenie zakładu ubezpieczeń przeciwko sprawcy szkody przedawnia się z upływem trzech lat od dnia wypłaty odszkodowania na rzecz poszkodowanego. Zaś w niniejszej sprawie dochodzona przez powódkę kwota została wypłacona przez nią na rzecz poszkodowanej A. B. w czterech kolejnych terminach: 23 kwietnia 2008 roku, 23 lipca 2008 roku, I września 2008 roku oraz 6 marca 2009 roku. W tym stanie rzeczy terminy przedawnienia dochodzonych roszczeń wypływały kolejno: 23 kwietnia 2011 roku, 23 lipca 2011 roku, I września 2011 roku oraz 6 marca 2012 roku. Wobec zaś wytoczenia powództwa w dniu 12 stycznia 2011 roku bieg przedawnienia objętych pozew roszczeń został skutecznie przerwany.

2

Za chybiony uznała również powódka zarzut pozwanego dotyczący zawyżenia przez nią wypłaconej na rzecz poszkodowanej A. B. kwoty. Wskazała, iż kwota ta stanowiła rekompensatę kosztów leczenia oraz innych wydatków poniesionych przez poszkodowaną w związku ze zdarzeniem. W odniesieniu zaś do wypłaconej przez powódkę kwoty zadośćuczynienia wskazała na okoliczności uzasadniające wysokość tego świadczenia oraz składając wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 roku o sygn. akt I C 623/11 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.000 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 10 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.005,13 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3) oraz nakazał zwrócić powódce ze środków Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 466,67 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na biegłego (pkt 4).

Sąd rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 6 grudnia 2006 roku powódka zawarła z właścicielem samochodu osobowego marki T. o numerze rejestracyjnym (...) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej na okres od dnia 6 grudnia 2006 roku do dnia 4 grudnia 2007 roku, udokumentowaną polisą nr (...).

W dniu 8 listopada 2007 roku pozwany J. K., kierując w stanie nietrzeźwości samochodem marki T. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącym własność J. G., w wyniku niezachowania bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu doprowadził do zderzenia m. in. z samochodem marki O. o numerze rejestracyjnym (...). W wyniku tego zdarzenia obrażenia ciała doznała pasażerka pojazdu A. B..

Poszkodowana A. B. w dniu 19 grudnia 2007 roku zgłosiła w stosunku do powódki roszczenie o wypłatę kwoty 35.000 złotych za uszczerbek na zdrowiu w postaci złamania dwunastego żebra, ogólnego potłuczenia, zawrotów głowy, bólów w klatce piersiowej, bólów pleców oraz dolnej części kręgosłupa oraz problemów z oddychaniem.

3

Poszkodowana A. B. w następstwie doznanego uszczerbku na zdrowiu poniosła szkodę majątkową w łącznej kwocie 2.430,12 złotych w postaci poniesionych przez nią kosztów leczenia (190,43 złotych), kosztów rehabilitacji (1 .780,- złotych) oraz kosztów 11 dojazdów do placówek służby zdrowia w dniach: 6.12.2007, 9.11.2007, 10.12.2007, 13.12.2007, 16.12.2007 27.12.2007, 10.01.2008, 11.01.2008, 24.01.2008, 7.02.2008 i 10.02.2008 (459,69 złotych).

Na zaspokojenie powyżej wskazanej szkody majątkowej powódka wypłaciła na rzecz poszkodowanej w dniu 23 kwietnia 2008 roku kwotę 31,72 złotych, w dniu 23 lipca 2008 roku kwotę 1.553,62 złotych oraz w dniu 1 września 2011 roku kwotę 780 złotych, to jest łącznie kwotę: 2.365,34 złotych.

W następstwie kolizji drogowej jaka została spowodowana przez pozwanego w dniu 8 listopada 2007 roku poszkodowana doznała urazu kręgosłupa szyjnego, lędźwiowego, barku prawego oraz klatki piersiowej ze złamaniem żebra XII po stronie prawej. Bezpośrednio po wypadku poszkodowana przebywała na zwolnieniu lekarskim od dnia 9 listopada 2007 roku do dnia 12 grudnia 2007 roku, a następnie leczyła się w poradniach neurologicznej i rehabilitacyjnej do maja 2008 roku. Trwałym następstwem rozstroju zdrowia spowodowanego z winy pozwanego jest co najmniej 3% uszczerbek na zdrowiu poszkodowanej. A. B. miała w chwili zdarzenia 34 lata. Do czasu wypadku była osobą czynną zawodowo.

Pozwany wezwany do zwrotu kwoty wypłaconej przez powódkę, nie zaspokoił tego żądania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: przedłożonych przez strony dokumentów, zeznań świadka A. B., opinii biegłego sądowego.

W odniesieniu do dokumentów należy wskazać, że żadna ze stron ich nie kwestionowała. Sąd uznał je za wiarygodne.

W odniesieniu do opinii biegłego L. K. sąd uznał ją za wiarygodną choć niezupełną.

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd rejonowy zważył, że zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl ogólnych zasad to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów

4

uzasadniających jego roszczenie (tak też SN w orzeczenie z 3 października 1969 r„ II PR 313/69, OSNCP 9/70, poz. 147), a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (tak SN w orzeczeniu z 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82). Unormowania kodeksowe przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 kpc). Stosownie do zasady wyrażonej w art. 3 k.p.c, a rozwiniętej m.in. w art. 232 zd. 1 k.p.c, dowody są obowiązane przedstawiać strony, a rozkład ciężaru dowodu wynikający także z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia środkami dowodowymi, z których może skorzystać, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia takich dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może być oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

Odnosząc powyższe uwagi natury ogólnej do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że to na powódce ciążył obowiązek udowodnienia, że przysługuje jest roszczenie o zwrot odszkodowania i zadośćuczynienia wypłaconego przez nią poszkodowanej A. B. z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej oraz jego wysokości. W przekonaniu Sądu powódka jedynie częściowo wykazała zasadność swojego roszczenia.

Okolicznościami spornymi pomiędzy stronami w niniejszej sprawie była zarówno sama zasadność roszczenia w następstwie podniesienia przez pozwanego zarzutu przedawnienia, jak również jego wysokość.

W pierwszej kolejności koniecznym było rozstrzygnięcie zasadności zarzutu przedawnienia roszczenia z tytułu dochodzonego przez powódkę roszczenia regresowego.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 43 pkt. 1) ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy

5

pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę, w szczególności po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości.

Jak podkreśla się zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie (Uchwała SN z dnia 10 listopada 2005 roku, III CZP 83/2005) w przypadku tzw. regresu nietypowego nie mamy do czynienia z roszczeniem umownym, lecz roszczeniem szczególnym, przysługującym ex legę. Za rafio legis wyposażenia zakładu ubezpieczeń w tego rodzaju uprawnienie szczególne, uznaje się interes ogólny związany z koniecznością podejmowania działań prewencyjnych, w celu zapobiegania szczególnie rażącym zachowaniom kierujących pojazdami mechanicznymi. Przesłanką konieczną do powstania tego rodzaju roszczenia jest obok jednej z kwalifikowanych postaci winy kierującego pojazdem jest fakt wypłacenia przez zakład ubezpieczeń na rzecz poszkodowanego należnego mu odszkodowania. Z tym momentem ubezpieczyciel nabywa z mocy prawa wierzytelność wobec kierującego. Jednocześnie przyjmuje się, że wobec faktu, iż przysługuje ona nie tylko w stosunku do ubezpieczającego, ale również do osoby trzeciej kierującej pojazdem, nie może mieć do mieć do niego zastosowania art. 819 § 1 k.c, która ma zastosowanie do wzajemnych roszczeń stron umowy, lecz art. 118 k.c. Ponadto przyjmuje się, że trzyletni termin przedawnienia rozpoczyna swój bieg od dnia wypłaty należnego odszkodowania.

Zważywszy na fakt, iż niniejszej sprawie powódka wypłaciła odszkodowanie pozwanej w trzech kolejnych następujących po sobie terminach: 23 kwietnia 2008 roku, 23 lipca 2008 roku i I września 2011 roku, a pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 13 stycznia 2011 roku, należało przyjąć, iż w niniejszej sprawie nastąpiło skuteczne przerwanie biegu terminu przedawnienia. W tym stanie rzeczy zarzut przedawnienia należało uznać za całkowicie bezzasadny.

Wobec zakwestionowania przez pozwanego wysokości wypłaconego przez powódkę odszkodowania i zadośćuczynienia, które uznał on za wygórowane i nieudokumentowane, na powódce ciążył obowiązek udowodnienia, iż w wysokość spełnionego przez nią świadczenia odpowiadała wysokości poniesionej przez poszkodowaną szkody.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe potwierdziło, że wysokość szkody majątkowej poniesionej przez poszkodowaną A. B. odpowiada, a nawet przewyższa, wysokość wypłaconego przez powódkę odszkodowania. Zebrane w niniejsze sprawie dowody nie potwierdziły natomiast w sposób bezsporny zasadności wypłaty na jej rzeczy zadośćuczynienia w łącznej wysokości 10.000 złotych.

6

Sporządzona przez biegłego L. K. opinia wykazała, iż doznany przez powódkę uraz klatki piersiowej nie pozostawił trwałych następstw. Podobnie w przypadku urazu kręgosłupa lędźwiowego oraz lewego barku przeprowadzone przez biegłego badanie nie ujawniło zmian, które uzasadniałyby ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu. Wykazało natomiast zmiany zwyrodnieniowe, nie mające związku z wypadkiem. Zmiany te w odcinku lędźwiowym kręgosłupa zostały ujawnione u poszkodowanej już styczniu 2008 roku i miały one charakter zaawansowany.

Gdy chodzi wreszcie o następstwa urazu kręgosłupa szyjnego, badanie przeprowadzone przez biegłego ujawniło wprawdzie trwałe następstwa w postaci ograniczenia zginania do przodu na szerokość dwóch palców nie przekraczające 5 stopni, jednak podobnie, jak w pozostałych przypadkach biegły wskazał na fakt, iż może ono być skutkiem współwystępowania zmian pourazowych i zwyrodnieniowych. Jednocześnie na podstawie dokumentacji medycznej dołączonej pod pozwu, a stanowiącej dowód w niniejszej sprawie, biegły wskazał, iż brak było podstaw do stwierdzenia aby u poszkodowanej wystąpiło w następstwie wypadku podwichnięcie C4-C5.

W konsekwencji ustalił trwały uszczerbek na zdrowiu na 3%.

Powódka, która kwestionowała powyższe ustalenia biegłego i domagała się ustalenia rozmiaru doznanego przez poszkodowaną A. B. uszczerbku według stanu jej zdrowia bezpośrednio po zdarzeniu, nie przedstawiła kluczowego w tym wypadku dowodu w postaci zdjęcia RTG klatki piersiowej. Zdjęciem tego rodzaju nie dysponowała również ani poszkodowana ani też Szpital (...) w B..

Powódka domagając się dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego powołała się na załączoną do akt sprawy przez poszkodowaną kserokopię orzeczenia z lekarza rzeczoznawcy z dnia 20 maja 2008 roku, z którego wynika, że ustalił on uszczerbek związany z urazem kręgosłupa szyjnego na 10%.

Powołany do sporządzenia drugiej opinii biegły Z. F. wskazał, iż wydanie tego rodzaju opinii na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie jest możliwe, z uwagi na fakt braku pełnego zestawu badań z opisami do weryfikacji, w szczególności wyników RTG klatki piersiowej. Jednocześnie podkreślając brak podstaw do zmiany opinii wydanej przez biegłego L. K., wskazał, że wobec niekompletności dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach

7

sprawy, ustalenie zakresu uszczerbku w zdrowiu poszkodowanej A. B. bezpośrednio po zdarzeniu, możliwe jest jedynie na podstawie opinii Kliniki (...).

Uwzględniając wszystkie wskazane powyżej okoliczności, w szczególności zaś wysokość szkody majątkowej oraz wartość wypłaconego za nią odszkodowania, brak stosownego wniosku dowodowego powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii Kliniki (...) na okoliczność ustalenia stanu zdrowia poszkodowanej bezpośrednio po wypadku, jak również wyniki ustaleń dotyczących trwałych następstw wypadku, stwierdzonych przez biegłego L. K., a także długi okres leczenia i rehabilitacji, wiek powódki, rodzaj i nasilenie cierpień fizycznych i psychicznych oraz ograniczenie możliwości prowadzenia aktywnego życia i kierując się dyspozycją art. 322 k.p.c. po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy sąd zasądził od pozwanego kwotę 9.000 złotych tytułem zwrotu wypłaconego przez powódkę odszkodowania i zadośćuczynienia.

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić, z uwagi na niewykazanie przez powódkę wysokości dochodzonego roszczenia.

Biorąc pod uwagę bezterminowy charakter zobowiązania, jak również to, że pozwany mimo wezwania nie zaspokoił dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia, sąd zasądził odsetki od dnia 10 grudnia 2010 roku.

Zważywszy na fakt, iż powódka wygrała niniejszą sprawę jedynie w części zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu na podstawie art. 100 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powódki 72,78 % sumy poniesionych przez niego kosztów procesu w łącznej kwocie 3.669,33 (opłata od pozwu 619,- zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie w kwocie 2.400,- złotych - §2 pkt. I i 2 w związku z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnej ustanowionego z urzędu, koszty biegłego 633,33 złotych), to jest kwotę 2.005,13 złotych.

Uwzględniając różnicę pomiędzy wartością wynagrodzenia biegłych, a wniesioną przez powódkę zaliczką na jego wynagrodzenie należało zwrócić kwotę 466,67 złotych niewykorzystanej zaliczki.

8

Powyższy wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 22 lutego 2013 roku, o sygn. akt: I C 623/11, został zaskarżony apelacją wniesioną przez pozwanego, który zaskarżył go w części uwzględniającej powództwo i wniósł o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości.

Skarżący w przedmiotowym środku odwoławczym, wyrokowi temu zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj. art. 322 kpc poprzez jego zastosowanie w sprawie dotyczącej regresu nietypowego opartego na dyspozycji art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, gdy tymczasem przepis ten można zastosować jedynie w sprawach o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie. Wobec nieudowodnienia wysokości dochodzonych przez powódkę należności powództwo winno zostać oddalone, a nie uwzględnione w oparciu o normę prawną odtworzoną z art. 322 kpc.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych podnosząc, że rozstrzygnięcie sądu I instancji jest prawidłowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego była niezasadna i podlegała oddaleniu.

Na wstępie czynionych tu rozważań stwierdzić należało, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. Wobec tego, Sąd Okręgowy podzielił poczynione ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne. Nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego tu przytaczania. Sąd podzielił też ocenę prawną tych ustaleń z tym jedynie zastrzeżeniem, że sąd oceniając zasadność wypłacenia przez powódkę poszkodowanej w wypadku kwoty zadośćuczynienia błędnie odwołał się do regulacji opisanej w art. 322 kpc, gdy tymczasem przepis ten w takim wypadku nie znajduje zastosowania.

9

Sąd odwoławczy wskazuje, że w przypadku określenia wysokości należnego zadośćuczynienie wystarczającym jest odwołanie się do treści art. 445 § 1 kc, z którego wynika, że sąd winien przyznać zadośćuczynienie „odpowiednie". Przepisy kodeksu cywilnego nie wskazują kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, jednakże wynikają one z bogatej judykatury. Sąd I instancji wszystkie te kryteria rozważył i przyznał zadośćuczynienie, które w ustalonych okolicznościach faktycznych sprawy, należało uznać za odpowiednie. Suma "odpowiednia" w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. nie oznacza sumy dowolnej, określonej wyłącznie według uznania sądu, gdyż jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i być tak ukształtowane, by stanowić "ekwiwalent wycierpianego bólu". Z drugiej strony orzecznictwo wskazuje na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może podważać kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, Nr 2, poz. 40, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 października 2013 r., I ACa 810/13). Zadośćuczynienie w kwocie niespełna 7.000 zł (które jako usprawiedliwione uznał sąd I instancji, pozostała część zasądzonej kwoty odpowiada wypłaconemu poszkodowanej przez powódkę odszkodowania, którego wysokość została udowodniona) wypłacone 34-letniej kobiecie za cierpienia związane z powstałym u niej w wyniku wypadku co najmniej 3% uszczerbkiem na zdrowiu, ból i cierpienia nieodłącznie związane z urazem kręgosłupa, klatki piersiowej i złamaniem żebra oraz związane z następczym leczeniem i rehabilitacją, w żadnej mierze nie może zostać uznane za wygórowane.

Wobec powyższego sąd odwoławczy apelację pozwanego - jako nieuzasadnioną-oddalił (art. 385 kpc).

Jednocześnie sąd odwoławczy orzekł w przedmiocie kosztów postępowania
odwoławczego na podstawie art. art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc i zasądził od
pozwanego na rzecz powódki kwotę 600 złotych (§ 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).