Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2016r. w S.

odwołania Z. I.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 13 stycznia 2015 r. Nr (...)

w sprawie Z. I.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 245/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 stycznia 2015 r., na podstawie art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał ubezpieczonemu Z. I. prawo do emerytury od 1.11.2014r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, oraz obliczył wysokość świadczenia w myśl art. 53 w/w ustawy na kwotę 2053,21 zł brutto. Ustalając wysokość emerytury Zakład uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 26 lat, 1 miesiąca i 13 dni oraz okresy nieskładkowe – 5 miesięcy i 27 dni. Nie uwzględniono okresu od 31.12.1971r. do 1.02.1972r., gdyż za okres niewykonywania pracy od dnia zwolnienia ze służby wojskowej do dnia podjęcia zatrudnienia nie było obowiązku opłacania składek. Do ustalenia podstawy wymiaru składek przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1975 r. do 1996 r., a także wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 117,91%. W decyzji wskazano, że Zakład zawiesza wypłatę świadczenia z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia (emerytury rolniczej).

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony Z. I., w którym wniósł o wypłatę emerytury przyznanej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13.01.2015r., przyznania świadczeń z ZUS i KRUS w zbiegu, a także uwzględnienia w podstawie wymiaru emerytury tzw. „trzynastej pensji” oraz w wysokości emerytury okresu od 31.12.1971r. do 01.01.1972r., tj. okresu niewykonywania pracy po zwolnieniu ze służby wojskowej do dnia podjęcia zatrudnienia (odwołanie, k. 1-2 a.s.). Na rozprawie w dniu 3 lutego 2016r. ubezpieczony wyjaśnił, że obecnie ZUS wypłaca mu emeryturę, jednak oczekuje wypłaty emerytury zarówno z ZUS-u jak i KRUS-u. Ponadto kwestionuje wysokość emerytury. W ocenie ubezpieczonego organ rentowy powinien uwzględnić także okres po odbyciu służby wojskowej (jeden miesiąc na poszukiwanie pracy) do okresu zatrudnienia, jak również przy ustalaniu wysokości emerytury powinien wziąć pod uwagę tzw. „trzynastą pensję”, od której były opłacane składki (k. 15 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 6.02.2015r. wpłynęła do ZUS decyzja Prezesa KRUS z dnia 3.02.2015r. o wstrzymaniu wypłaty i żądaniu zwrotu nienależnie pobranych świadczeń emerytalno-rentowych, na mocy której od dnia 1.02.2015r. wstrzymano Z. I. wypłatę emerytury rolniczej i zobowiązano wnioskodawcę do zwrotu świadczenia wypłaconego za okres od 1.11.2014r. do 31.01.2015r. z powodu przyznania emerytury przez ZUS jako świadczenia korzystniejszego. W związku z decyzją Prezesa KRUS, organ rentowy wydał w dniu 9.02.2015r. decyzję o przeliczeniu emerytury i podjął wypłatę świadczenia od dnia 1.11.2014r. Emerytura została zmniejszona o emeryturę pobraną w KRUS w kwocie 2863,20 zł. Ponadto podniesiono, że za okres niewykonywania pracy od dnia zwolnienia ze służby wojskowej do dnia podjęcia zatrudnienia nie było obowiązku opłacania składek. Z zaświadczenia (...) w G. wynika, że Z. I. pełnił zasadniczą służbę wojskową od dnia 27.01.1970r. do dnia 30.12.1971r. Z kolei ze świadectwa pracy wynika, że wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 27.01.1970r. do 1.02.1972r. Brak jest zatem podstaw do uwzględnienia wskazanego w decyzji okresu od 31.12.1971r. do 1.02.1972r. jako okresu składkowego. Odnośnie zaś wliczenia do podstawy wymiaru tzw. „trzynastej pensji” organ rentowy wskazał, że w świetle obowiązujących do dnia 31.12.1989r. przepisów nagrody z zakładowego funduszu nagród m.in. tzw. „trzynaste pensje” nie stanowiły podstawy wymiaru składek (odpowiedź organu rentowego na odwołanie, k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. I., ur. (...), w dniu 18 listopada 2014r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o emeryturę (wniosek, k. 1-4 a.e.). Rozpoznając wniosek organ rentowy wystąpił do Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego o udzielnie informacji, czy ubezpieczony figuruje w ewidencji KRUS, czy pobiera świadczenia z tytułu pracy w gospodarstwie rolnym, a także jakie okresy pracy zostały zaliczone do okresów, od których zależy prawo do renty-emerytury na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników. W piśmie z 16.12.2014r. Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego poinformowała organ rentowy, że ubezpieczony pobiera emeryturę rolniczą, do której zostały zaliczone następujące okresy podlegania rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu: 31.12.1964 - 26.01.1970; 31.12.1971 - 30.06.1977; 1.07.1977 - 28.02.1978; 17.07.1987 - 31.12.1988; 1.01.1997 – 6.05.2014 (wniosek organu rentowego do KRUS, k. 23 a.e.; pismo KRUS z 16.12.2014r., k.26 a.e.). Decyzją z dnia 13 stycznia 2015 r., na podstawie art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał ubezpieczonemu Z. I. prawo do emerytury od 1.11.2014r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, oraz obliczył wysokość świadczenia w myśl art. 53 w/w ustawy na kwotę 2053,21 zł brutto. Ustalając wysokość emerytury Zakład uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 26 lat, 1 miesiąca i 13 dni oraz okresy nieskładkowe – 5 miesięcy i 27 dni. Nie uwzględniono okresu od 31.12.1971r. do 1.02.1972r., gdyż za okres niewykonywania pracy od dnia zwolnienia ze służby wojskowej do dnia podjęcia zatrudnienia nie było obowiązku opłacania składek. Do ustalenia podstawy wymiaru składek przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1975 r. do 1996 r., a także wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 117,91%. W decyzji organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że wypłata emerytury zostaje zawieszona z uwagi na zbieg prawa do więcej niż jednego świadczenia, a wypłacane może być tylko jedno – wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego świadczenie (decyzja z 13.01.2015r., k. 34 a.e.).

W dniu 6 lutego 2015r. organ rentowy uzyskał informację, że decyzją z dnia 3 lutego 2015r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, na podstawie art. 33 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 2013r. poz. 1403 ze zm.), wstrzymał Z. I. wypłatę emerytury rolniczej od dnia 1 lutego 2015r. z powodu przyznania od dnia 1.11.2014r. emerytury w ZUS jako świadczenia korzystniejszego. Jednocześnie ustalono, że nienależnie pobraną przez ubezpieczonego emeryturę rolniczą za okres od 1.11.2014r. do 31.01.2015r. w kwocie 2863,20 zł Zakład Ubezpieczeń Społecznych zwróci na konto KRUS (k. 38 a.e.). W związku z w/w decyzją Prezesa KRUS, organ rentowy wydał w dniu 9.02.2015r. decyzję o przeliczeniu emerytury Z. I. i podjął wypłatę świadczenia od dnia 1.11.2014r. Emerytura została zmniejszona o emeryturę pobraną w KRUS w kwocie 2863,20 zł (decyzja z 09.02.2015r., k. 39-40 a.e.).

Jak wynika z zaświadczenia wydanego przez Wojskową Komendę Uzupełnień w G., Z. I. pełnił zasadniczą służbę wojskową od dnia 27 stycznia 1970r. do dnia 30 grudnia 1971r. (zaświadczenie, k. 10 a.e.). W świadectwie pracy z 23.10.2014r. dotyczącym zatrudnienia ubezpieczonego w Fabryce (...) w W. wskazano, że wobec odbywania przez ubezpieczonego służby wojskowej, umowa była zawieszona od 27.01.1970r. do 01.02.1972r. (świadectwo pracy, k. 8 a.e.). Wobec powyższego przy ustalaniu wysokości emerytury jako okresu zatrudnienia nie uwzględniono okresu od 31.12.1971r. do 1.02.1972r. (karta przebiegu zatrudnienia, k. 33 a.e.).

Do wyliczenia podstawy wymiaru emerytury za lata 1982-1987, gdy ubezpieczony był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w M., organ rentowy nie uwzględnił w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne tzw. „trzynastki”, opierając się na zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu sporządzonym przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w M. w dniu 26.11.2014r., w którym dokonano korekty łącznych kwot wynagrodzenia ubezpieczonego za okres 1978-1987 (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 6.11.2014r., k. 14 a.e.; zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 26.11.2014r., k. 20 a.e.; obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury, k. 32 a.e.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie Z. I. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z 13 stycznia 2015r. okazało się nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje, że ubezpieczony od dnia 1.03.2014r. uprawiony jest do emerytury rolniczej, a od 1.11.2014r. również do emerytury pracowniczej przyznanej na podstawie art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.). Zgodnie z art. 96 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odrębne przepisy określają prawo do pobierania świadczeń w razie zbiegu u jednej osoby prawa do emerytury lub renty z prawem do emerytury lub renty z ubezpieczenia społecznego rolników. Tymi odrębnymi przepisami są uregulowania zawarte w art. 33 i art. 36 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 2013r. poz. 1403 ze zm.), w myśl których to Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego jest organem uprawnionym do rozstrzygania kwestii zbiegu świadczeń (tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 8 lutego 2013r. w sprawie III AUa 1353/12, Lex nr 1293595). Dlatego zawieszając wypłatę emerytury na rzecz ubezpieczonego organ rentowy nie przesądził kwestii jego prawa do pobierania przedmiotowego świadczenia, ale pozostawił tę kwestię do rozstrzygnięcia uprawnionemu organowi, tj. Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Po uzyskaniu informacji, że decyzją z dnia 3.02.2015r. Prezes KRUS, na podstawie art. 33 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, wstrzymał Z. I. wypłatę emerytury rolniczej od dnia 1 lutego 2015r. z powodu przyznania emerytury w ZUS jako świadczenia korzystniejszego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wydał w dniu 9.02.2015r. decyzję o przeliczeniu emerytury Z. I. i podjął wypłatę tego świadczenia od dnia 1.11.2014r. Równoległe do niniejszego postępowania toczyło się przed tutejszym Sądem postępowanie z odwołania ubezpieczonego od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z 3.02.2015r., gdzie wyrokiem z 3 lutego 2016r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV U 1311/15 odwołanie to zostało oddalone. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd przedstawił motywy, dla których uznał, że w/w decyzja Prezesa KRUS jest prawidłowa, a ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do zbiegu świadczeń i wypłaty zarówno emerytury rolniczej, jak i emerytury pracowniczej.

Sąd podziela stanowisko organu rentowego co do braku podstaw do uwzględnienia żądania ubezpieczonego zaliczenia okresu od 31.12.1971 r. do 01.02.1972 r. (tj. okresu niewykonywania pracy po zwolnieniu ze służby wojskowej do dnia podjęcia zatrudnienia) do okresów zatrudnienia jako okresu składkowego. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych okresami składkowymi są okresy ubezpieczenia oraz okresy czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby. Jak wskazuje się w orzecznictwie jako okresu ubezpieczenia (składkowego lub nieskładkowego) w rozumieniu przepisów w/w ustawy nie można uznać okresu przerwy pomiędzy zwolnieniem ze służby wojskowej a podjęciem pracy u pracodawcy, u którego pracownik był zatrudniony w dniu powołania do służby. Nie jest to ani okres służby wojskowej, ani okres pracy, a tym samym nie podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia (por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2012 r., II UK 125/11, OSNPUSiSP 2013, nr 1-2, poz. 18 oraz wyroki SA w Katowicach: z dnia 20 października 2005 r., III AUa 1336/04, OSA 2006, z. 5, poz. 14 i z dnia 18 marca 2003 r., I AUa 3709/02, Biul. SAKa 2003, nr 4). Wobec powyższego organ rentowy, opierając się na zaświadczeniu wydanym przez Wojskową Komendę Uzupełnień w G. oraz na świadectwie pracy z dnia 23.10.2014r., prawidłowo uznał, iż okres od 31.12.1971r. do 1.02.1972r. nie może zostać wzięty pod uwagę przy ustalaniu wysokości emerytury ubezpieczonego. Do okresów zatrudnienia zaliczono okres faktycznego pełnienia przez ubezpieczonego zasadniczej służby wojskowej od 27.01.1970r. do 30.12.1971r., a następnie okres świadczenia pracy w Fabryce (...) w W. od 2.02.1972r.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za podstawę wymiaru emerytury i renty przyjmuje się przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalno-rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Do podstawy wymiaru świadczenia mogą być zatem przyjęte tylko te przychody, które objęte są obowiązkiem odprowadzenia składek, natomiast nie uwzględnia się przychodów wyłączonych z tego obowiązku. Sposób ustalania podstawy wymiaru świadczeń reguluje przepis art. 15 ust. 4 ustawy. Zgodnie z tym przepisem oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek w okresie każdego roku (oddzielnie) z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych, a następnie oblicza się w procentach stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia w danym roku kalendarzowym. Średnia arytmetyczna tych procentów daje wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, przez który mnoży się kwotę bazową, o której mowa w art. 19 ustawy. W przypadku pracowników, podstawę wymiaru składek w każdym roku kalendarzowym stanowi wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia ze stosunku pracy.

Przy ustalaniu, czy istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od określonych składników wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy, które zostały uzyskane przez pracownika w czasie trwania stosunku pracy, stosuje się przepisy obowiązujące w okresie, z którego wynagrodzenie jest uwzględnione w podstawie wymiaru.

Obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od nagród z zakładowego funduszu nagród i premii z zysku tj. tzw. „trzynastych” i „czternastych pensji” został wprowadzony dopiero rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz. U. Nr 7, poz. 41 ze zm.) i dotyczył nagród wypłaconych po dniu 1 stycznia 1991 r. - w tym również nagród za 1990 r. Stosownie do § 57 ust. 2 rozporządzenia do dochodu stanowiącego podstawę wymiaru składek, o którym mowa w § 7 ust. 1, przyjmowało się nagrody z zakładowego funduszu nagród przysługujące za 1990r. i wypłacone po dniu 1 stycznia 1991r. W świetle tej regulacji nie miało znaczenia, czy dany składnik wynagrodzenia i inne świadczenia ze stosunku pracy był wypłacony z osobowego czy też bezosobowego funduszu płac. Zgodnie z § 7 ust. 1 w/w rozporządzenia, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie pracowników stanowił dochód w gotówce i w naturze, łącznie z kosztami uzyskania i podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z tytułu pracy w ramach stosunku pracy, obejmujący wszelkiego rodzaju należności pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych należności i świadczeń, z wyjątkiem wypłat wymienionych w pkt 1 – 26. Wyłączenia nie obejmowały nagrody z zakładowego funduszu nagród.

Do 1990 r. podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne stanowiły te składniki wynagrodzenia, które w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń zaliczane były do osobowego funduszu płac. Tak więc przy ocenie, które składniki wynagrodzeń należy przyjąć do podstawy wymiaru emerytury, trzeba brać pod uwagę przepisy regulujące te zagadnienia obowiązujące w poszczególnych okresach. W odniesieniu do okresu od 1 stycznia 1977 r. do 31 grudnia 1983 r. zastosowanie znajduje rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i o ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (Dz.U. nr 40, poz. 239) i uchwała nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników funduszu płac (MP nr 43, poz. 212), zaś do okres od 1 stycznia 1984 r. do 31 grudnia 1989 r. - rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy (Dz. U. Nr 73, poz. 332 ze zm.) i uchwała nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (MP nr 15, poz. 85).

Kwestia uwzględnienia tzw. „trzynastej” pensji wypłaconej w latach 1983 i 1984 przy wyliczaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty była przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w Lublinie, który w wyroku z dnia 24 stycznia 2013r. wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 810/12 (LEX nr 1267387) wyjaśnił, że we wskazanych latach osobowy fundusz płac nie obejmował wynagrodzenia z zakładowego funduszu nagród czyli tzw. "trzynastek", a zatem nie istniał obowiązek odprowadzania składek od tych świadczeń. Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko wyrażone w powołanym orzeczeniu.

Nagroda potocznie zwana „trzynastką” w spornym okresie od 1982r. do 1987r. wypłacana była z zakładowego funduszu nagród. Stosownie do § 1 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i o ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac, obowiązującego do dnia 31 grudnia 1983 r., podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowiły w uspołecznionych zakładach pracy wypłaty pieniężne oraz wartości świadczeń w naturze, zaliczone do osobowego funduszu płac. Nagrody wypłacone wnioskodawcy w formie tzw. „trzynastek” w latach 1982 i 1983 rok byłyby zatem uwzględnione do podstawy wymiaru emerytury, o ile byłyby zaliczone do osobowego funduszu płac, który określała uchwała nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. Zgodnie z § 4 tej uchwały do składników funduszu płac zalicza się: (1) osobowy fundusz płac, (2) bezosobowy fundusz płac, (3) fundusz honorariów, (4) fundusz agencyjno-prowizyjny, (5) fundusz na podróże służbowe, (6) wynagrodzenia z zakładowego funduszu nagród, z czystej nadwyżki w spółdzielniach i z funduszów o podobnym charakterze. Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że osobowy fundusz płac nie obejmował wynagrodzenia z zakładowego funduszu nagród, czyli tzw. „trzynastek”, a zatem nie istniał obowiązek odprowadzania składek od tych świadczeń. Tym samym „trzynastki” wypłacone wnioskodawcy w okresie obowiązywania rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. nie mogą być uwzględnione w podstawie wymiaru emerytury, gdyż nie stanowiły podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Od 1 stycznia 1984 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy. W świetle § 1 tego rozporządzenia podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy stanowiły wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, zaliczone - w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej - do wynagrodzeń osobowych. Klasyfikację wynagrodzeń ustalała uchwała Nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej. W świetle § 2 tej uchwały wynagrodzenia dzieliły się na: (1) wynagrodzenia osobowe, (2) wynagrodzenia bezosobowe, (3) honoraria, (4) wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne, (5) nagrody z zakładowego funduszu nagród, (6) wypłaty z zysku do podziału i z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach, (7) rekompensaty pieniężne z tytułu wzrostu cen detalicznych. Nagroda z zakładowego funduszu nagród wymieniona jest odrębnie od wynagrodzeń osobowych, co oznacza, że nie stanowiła podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Tym samym „trzynastki” wypłacone wnioskodawcy Z. I. w latach 1984-1987 nie mogą być uwzględnione w podstawie wymiaru emerytury, gdyż nie stanowiły podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w świetle obowiązujących wówczas przepisów.

Nawet jeśli pracodawca odprowadził składki od nagród wypłaconych wnioskodawcy w latach 1982-1987 to nie oznacza, że świadczenia te mogą być uwzględnione do podstawy wymiaru emerytury. Decydujące jest bowiem istnienie prawnego obowiązku odprowadzenia składki. Jeśli obowiązek taki nie istniał, to tym samym świadczenie nie może stanowić podstawy wymiaru emerytury. Jak już wskazano, dopiero nagrody wypłacone za 1990 r. stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, w konsekwencji czego są uwzględniane w podstawie wymiaru rent lub emerytur. Co za tym idzie, organ rentowy ustalając Z. I. podstawę wymiaru emerytury i wskaźnik wysokości podstawy zasadnie jako podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w latach 1982-1987 przyjął łączne kwoty wynagrodzenia ujęte w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu sporządzonym przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w M. z dnia 26.11.2014r., w którym pracodawca nie uwzględnił tzw. „trzynastych i czternastych” pensji.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzeczono jak w sentencji wyroku.