Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: SO Dariusz Firkowski (spr.),

SO Remigiusz Chmielewski,

Protokolant: st .sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016 r.

sprawy J. T., syna C. i D. z domu M. ur. (...) w G.

oskarżonego o przestępstwo z art.231§2 kk w zb. z art. 271§3 kk w zw. z art. 11§2 kk i w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 15 września 2015 r. sygn. akt II K 639/14

I zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego J. T. oraz na podstawie art.435 kpk także wobec oskarżonego S. W. uchyla i na podstawie art.17§1 pkt.3 kpk w zw. z art.1§2 kk umarza postępowanie co do tych oskarżonych,

II na podstawie art.632a kpk koszty procesu za obie instancje po ½ części ponoszą oskarżeni.

Sygn. akt VII Ka 1256/15

UZASADNIENIE

1.J. T. oskarżony został o to, że:

w okresie od 18 sierpnia 2013r. do dnia 29 sierpnia 2013r. w G., powiat (...), woj. (...), działając czynem ciągłym oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako Zastępca Komendanta tamtejszej Placówki (...), przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił swoich obowiązków oraz poświadczył nieprawdę w dokumentach co do okoliczności mających znaczenie prawne, czym działał na szkodę interesu publicznego w ten sposób, że wspólnie i w porozumieniu z ppor. (...) S. W. ustalili nieprawdziwą wersję, że jako rzekomy znalazca - zgubionego wcześniej przez innego funkcjonariusza tej Placówki (...) - czytnika linii papilarnych I. o nr seryjnym (...) zostanie wskazany J. P., który miał go znaleźć we wczesnych godzinach rannych dnia 18 sierpnia 2013 r. w rejonie skrzyżowania dróg G. - B. - G., przy czym S. W. namówił J. P., żeby w razie potrzeby taką wersję potwierdził, na co on się zgodził, po czym w dniu 18 sierpnia 2013 r. wydał polecenie st. Sierż. A. K. podania tych nieprawdziwych informacji w elektronicznym meldunku do dyżurnego operacyjnego (...) Oddziału (...) w K., co wymieniony uczynił, a następnie w meldunku z dnia 19 sierpnia 2013 r., nr (...), do Komendanta (...) Oddziału (...)j w K. poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, który osobiście podpisał, gdyż taką uzgodnioną nieprawdziwą wersję zawarł w jego treści, a następnie w dniu 20 sierpnia 2013 r. wystąpił z wnioskiem nr (...) do Komendanta (...) Oddziału (...) w K. o wynagrodzenie rzekomego znalazcy, poprzez wypłatę mu kwoty 300,00 zł, który osobiście podpisał, w treści którego ponownie poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, poprzez zawarcie tych samych nieprawdziwych okoliczności dotyczących odnalezienia czytnika linii papilarnych I. o nr seryjnym (...) i jego rzekomego znalazcy, jednak wniosek ten nie został zaakceptowany, zaś w zamian J. P. otrzymał nagrody w postaci stacji pogodowej o wartości 206,50 zł oraz obiadu o wartości 7,42 zł na szkodę (...) Oddziału (...) w K., czemu nie zapobiegł, podczas gdy w rzeczywistości miał wiedzę, iż wskazane urządzenie I. znalazła inna osoba i w innych okolicznościach tj. o czyn z art. 231 §2 k.k. w zb. z art. 271 §3 k.k. zw. z art. 11 §2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k.

2.S. W. (1) oskarżony został o to, że:

w okresie od 18 sierpnia 2013r. do dnia 29 sierpnia 2013r. w G., powiat (...), woj. (...), działając czynem ciągłym oraz wspólnie i w porozumieniu z mjr. (...) J. T., jako funkcjonariusz tamtejszej Placówki (...), przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił swoich obowiązków, czym działał na szkodę interesu publicznego w ten sposób, że wspólnie z mjr. (...) J. T. ustalili nieprawdziwą wersję, że jako rzekomy znalazca - zgubionego wcześniej przez funkcjonariusza tej Placówki (...)- czytnika linii papilarnych I. o nr seryjnym (...) zostanie wskazany J. P., który miał go znaleźć we wczesnych godzinach rannych dnia 18 sierpnia 2013 r. w rejonie skrzyżowania dróg G. - B. - G., przy czym namówił on J. P., żeby w razie potrzeby taką wersję potwierdził, na co on się zgodził, co doprowadziło do wskazania J. P. w dokumentacji służbowej jako rzekomego znalazcy zagubionego czytnika linii papilarnych I., a nadto przyznania i odeprania przez niego nagród w postaci stacji pogodowej o wartości 206,50 zł oraz obiadu o wartości 7,42 zł na szkodę (...) Oddziału (...) w K., czemu nie zapobiegł, podczas gdy w rzeczywistości miał wiedzę, iż wskazane urządzenie I. znalazła inna osoba i w innych okolicznościach, tj. o czyn z art. 231§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 15 września 2015 r. w sprawie II K 639/14

orzekł :

I oskarżonego J. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym jedynie odmiennym ustaleniem, że stacja pogodowa była wartości 99 złotych i za to z mocy art. 231 §2 k.k. w zb. z art. 271 §3 k.k. zw. z art. 11 §2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. skazał go, opierając wymiar kary o art. 231 §2 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k., na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II oskarżonego S. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym jedynie odmiennym ustaleniem, że stacja pogodowa była wartości 99 złotych i za to z mocy art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, opierając wymiar kary o art. 231 § 1 k.k., na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III na podstawie art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu J. T. grzywnę w wymiarze 160 (stu sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

IV na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§ 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego J. T. warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat;

V na podstawie art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§ 1 pkt 1 k.k. i art. 71 §1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego S. W. warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat i wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

VI na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonych grzywien zaliczył obu oskarżonym okresy ich zatrzymania w sprawie w dniach: 19 i 20 października 2014r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

VII na podstawie art. 44§2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych z k. 247-249 i 335-337 przez pozostawienie ich w aktach sprawy;

VIII na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego J. T. od kosztów sądowych poza opłatą, którą na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 1140 (jednego tysiąca stu czterdziestu) złotych;

IX na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego S. W. od kosztów sądowych poza opłatą, którą na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 420 (czterystu dwudziestu) złotych;

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego J. T. zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Skarżący na podstawie art. 427 kpk i art. 438 pkt. 2 i 3 kpk rozstrzygnięciu temu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegającą na obrazie art. 424§1 kpk w zw. z art. 2§2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 §2 kpk poprzez naruszenie zasady bezstronności oraz zasady domniemania niewinności polegające na:

- niezasadnym przyjęciu, iż oskarżony J. T. swoim zachowaniem potwierdzając w rzeczywistości w dokumentacji służbowej nieprawdziwą wersję odnalezienia czytnika linii papilarnych I. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a tym samym dopuścił się czynów z art. 231 §2 kk w zb. z art. 271 §3 kk - bez należytego i koniecznego uzasadnienia takiego stanowiska przez Sąd orzekający,

- oparciu orzeczenia na podstawie domniemań /co do stanu faktycznego/, z naruszeniem zasady procesowej in dubio pro reo,

2 obrazę przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności art. 7 kpk, polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd meriti odnośnie działania oskarżonego polegającym na wadliwym przyjęciu, że złożenie w dniu 20 sierpnia 2013 r. wniosku nr (...) do Komendanta (...) Oddziału (...) w K. o wynagrodzenie rzekomego znalazcy z funduszu operacyjnego, poprzez wypłatę mu kwoty 300 złotych było działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pomimo iż zgodnie z obowiązującymi przepisami wniosek ten nie mógł być uwzględniony,

2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, a polegający na dowolnym i niezasadnym przyjęciu, iż oskarżony J. T. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa określonego w art. 231 §2 kk w zb. z art. 271 §3 kk, pomimo braku w tym zakresie jakichkolwiek przekonujących i logicznych dowodów, co w konsekwencji winno skutkować zmianą kwalifikacji prawnej na art. 231 § 1 kk w zb. z art. 271 §1 lub §2 kk poprzez wyeliminowanie działania sprawcy znamienia „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”,

3 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, a polegający na dowolnym i niezasadnym założeniu, że wina oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości jego czynu jest znaczny, pomimo, że przy właściwej i prawidłowej wykładni art. 115§2 kk i ocenie wszystkich występujących w sprawie okoliczności charakteryzujących stronę podmiotową i przedmiotową zarzucanego oskarżonemu czynu możliwy do przyjęcia jest pogląd przeciwny, albowiem całościowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do uznania, że społeczna szkodliwość czynu, którego się skarżący dopuścił nie była znaczna, co w konsekwencji powinno prowadzić do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec tego oskarżonego,

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej skazania skarżącego i przyjęcie, iż swoim zachowaniem wypełnił on znamiona przestępstwa z art. 231 §1 kk w zb. z art. 271 §1 lub §2 kk poprzez wyeliminowanie z opisu czynu i kwalifikacji prawnej „działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” i w konsekwencji wnoszę o wymierzenie oskarżonemu J. T. przy zastosowaniu art. 5 8§3 kk w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 27 września 2013r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw - kary samoistnej grzywny w wysokości ustalonej przez Sąd odwoławczy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej w/w oskarżonego i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie przy uwzględnieniu zarzutu 4 niniejszej apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej skarżącego i przy przyjęciu kwalifikacji z art. 231 § 1 kk w zb. z art. 271 §2 kk na zasadzie art. 66 kk warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego J. T. na okres próby 2 lat oraz obostrzenie tego rozstrzygnięcia stosownymi środkami wymienionymi w art. 67 kk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy J. T. nie jest zasadna w zakresie zakwestionowania ustaleń co do przyjęcia, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i związanej z tym kwalifikacji.

W tym zakresie na wstępie podnieść należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o dopuszczeniu się przez J. T. zarzucanego mu czynu zabronionego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy.

Przede wszystkim Sąd meriti zasadnie dokonał prawidłowej analizy prawno-karnej zachowania oskarżonego wskazując, że brak jest podstaw do wyeliminowania działania J. T. w celu osiągniecia korzyści majątkowej. Odnosząc się zatem do twierdzeń i wniosków sformułowanych przez skarżącego w apelacji, to w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługują one na podzielenie i sprowadzają się do polemiki z dokonanymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami. W judykaturze wielokrotnie podkreślano (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, z. 2, poz. 6 i z dnia 23 lipca 2003 r., V KKN 375/02, Lex nr 80278), że przeprowadzona w sprawie ocena dowodów pozostaje pod ochroną normy art. 7 k.p.k. wówczas, gdy przekonanie sądu jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie umotywowane w uzasadnieniu wyroku.

Stwierdzić zatem należy, że Sąd Rejonowy w sposób jak najbardziej prawidłowy ocenił zeznania świadków, jak i wyjaśnienia oskarżonego i odniósł się szczegółowo do tychże zeznań i wyjaśnień w sporządzonym uzasadnieniu. Dokonana przez Sąd odwoławczy analiza oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji upoważnia do stwierdzenia, iż została ona przeprowadzona przez ten Sąd z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. - jest ona wszechstronna, nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów i nie zawiera błędów faktycznych bądź logicznych, a jako taka - znajduje się pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Przypomnieć wypada, że sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie ma miejsca, a zatem wnioski zawarte w apelacji w zakresie przyjęcia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie mogą zostać podzielone.

W ślad za Sądem I instancji podkreślić, że to J. T. polecił sporządzić wniosek o przyznanie nagrody w kwocie 300 zł dla rzekomego znalazcy czytnika J. P. i to on go podpisał – k.335-337. Trafnie przy tym wskazano – k.929 odw. -930, że nie może być uwzględnione twierdzenie oskarżonego, że był pewny o bezskuteczności tego wniosku. Zauważyć bowiem należy, że po podpisaniu wniosku o przyznanie nagrody został on wysłany do Komendanta do K. i oskarżony nie miał już żadnego wpływu na dalszy bieg swojego postulatu. Z uwagi na nieobecność Komendanta W. S., decyzję w przedmiocie wniosku z dnia 20 sierpnia 2013 r. podejmowała I. Ł., która przed swoim rozstrzygnięciem konsultowała sposób jego załatwienia co dodatkowo wyklucza sugerowaną przez oskarżonego „oczywistą” niezasadność jego wniosku. Podkreślić zatem jeszcze raz należy, że J. T. po wysłaniu wniosku utracił jakiekolwiek możliwości wpływu na to czy decyzja przełożonego w zakresie przyznania nagrody J. P. będzie pozytywna lub negatywna. W konsekwencji wobec treści art.271§3 kk w zw. z art.231§1 kk oraz z art.115§4 kk nie może budzić żadnych wątpliwości działanie J. T. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, która miała być przyznana rzekomemu znalazcy urządzenia. Powyższego nie podważa fakt, że nagroda nie została faktycznie przyznana albowiem znamiona tych przepisów nie wskazują skutek w postaci osiągnięcia korzyści. Także zeznania J. P. co do tego, że miał działać zupełnie bezinteresownie nie mogę mieć wpływu na prawidłowość prawnej oceny zachowania J. T. dokonaną przez Sąd Rejonowy albowiem jego deklaracje w tym zakresie w żadnym stopniu nie mogą podważyć wniosków płynących z analizy pisma jak na k. 335-337.

Nie podzielając zatem zarzutów apelacji obrońcy co do wyeliminowania działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uznać jednocześnie należy, że okoliczności wynikające z akt sprawy oraz podniesione w środku odwoławczym argumenty faktycznie przemawiały za zmianą wyroku poprzez uznanie, że zachowania tak J. T. oraz w oparciu o art.435 kpk również i S. W., który wyroku nie zaskarżył, nie stanowiły przestępstwa z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów.

Zgodnie z treścią art. 1§2 Kodeksu karnego nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Powyższy przepis przyjmuje za punkt wyjścia brak przestępczości czynu zabronionego w razie znikomego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę następujące kwantyfikatory wymienione w przepisie art. 115 § 2 kk:

1) rodzaj i charakter naruszonego dobra;

2) rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody;

3) sposób i okoliczności popełnienia czynu;

4) waga naruszonych przez sprawcę obowiązków;

5) postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Zatem oceniając stopień szkodliwości społecznej z punktu widzenia rodzaju naruszonych reguł ostrożności, należy zwracać uwagę na rolę, jaką dane reguły odgrywają w zabezpieczeniu zagrożonego dobra. Im jest ona istotniejsza, tym wyższa jest społeczna szkodliwość czynu. O stopniu naruszenia tych reguł decyduje także to, czy zostały one całkowicie pominięte, złamane, czy tylko częściowo w niektórych fragmentach im uchybiono. Zauważyć także należy, że ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonym musi być oceną całościową co do wskazanych wyżej okoliczności a zatem musi być wypadkową tych czynników a nie sumą czy też następstwem ocen cząstkowych co do poszczególnych okoliczności wymienionych enumeratywnie we wskazanym przepisie. Tym samym nie sposób jest uznać, że stopień społecznej szkodliwości winien być głównie oceniamy przez pryzmat elementów przedmiotowych wskazanych wyżej z pkt.1-4 z niejakim pominięciem znaczenia okoliczności podmiotowych wskazanych w pkt.5 powołanego zestawienia. Przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy zatem uwzględnić całokształt okoliczności wskazanych w art. 115§2 k.k., ponieważ żadna z nich nie może mieć decydującego znaczenia przy określaniu stopnia tej szkodliwości ( porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z 3 września 2008 r., II KK 50/08, Prok. i Pr. 2009, nr 5, poz. 3, dodatek).

Przenosząc powyższe ogólne wskazania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy co następuje:

Przestępstwa, których popełnienie zarzucono oskarżonym zamieszczone zostały w rozdziałach XXIX i XXXV przy czym ponadto ustawowe zagrożenie ( surowsze o ile chodzi o J. T. ) nie może samo przez się wykluczać możliwości umorzenia postępowania na podstawie art.17§1pkt.3 kpk w zw. z art.1§2 kk. Oskarżeni dopuścili się naruszenia norm przeciwko działalności instytucji państwowych a J. T. ponadto przeciwko wiarygodności dokumentów. Jednakże pomimo tego wobec trafnie ustalonego stanu faktycznego nie sposób oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów oderwać od faktu, że całe zachowanie oskarżonych dotyczyło kwestii związanej z przedmiotem o stosunkowo niskiej wartości, który zresztą bardzo szybko i nie uszkodzony został odzyskany. Tym samym w istocie na skutek zachowania oskarżonych nie doszło do powstania żadnej szkody. Nie sposób bowiem obciążać J. T. faktycznymi kosztami poniesionymi na obiad, który między innymi spożył J. P. oraz wartością podarunku dla tego ostatniego w postaci stacji pogodowej albowiem pomimo, że zostały one wydatkowane, to decyzji w tym przedmiocie nie podejmował już oskarżony a jego przełożeni. Co również istotne, to nie doszło także do wypłaty wnioskowanej przez J. T. kwoty 300 zł mającej stanowić nagrodę dla J. P..

Sposób i okoliczności popełnienia czynów zabronionych przez oskarżonych wskazuje na brak dostatecznego przewidywania skutków podejmowanych zachowań. Oskarżeni „nie wierząc” w wersję o odnalezieniu przedmiotu przez członka rodziny funkcjonariusza (...) poprzez swoiste odczuwanie „dobra służby” uznali, że dla tej wartości „lepsze” będzie wskazanie, że rzecz odnalazł przypadkowy obywatel. Oczywistym jest przy tym ,że zachowanie oskarżonych nie może być oceniane przez uznanie, że cel uświęca środki. Jednakże sposób ich zachowania i faktycznie podejmowane czynności nie mogą nie być skonfrontowane ze swoistą specyfiką odczuwania i radzenia sobie z problemami ( tu zagubieniem czytnika do linii papilarnych ) w służbie mundurowej, w tym zachowaniami związanymi z hierarchicznym podporządkowaniem. W istocie bowiem sam obiektywny fakt zagubienia i odzyskania przedmiotu pozostaje w zdecydowanej dysproporcji do przesadnej i subiektywnej wagi nadanej temu zdarzeniu przez oskarżonych. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że to przecież to nie oskarżeni zagubili czytnik a gdy zostali o tym poinformowani oraz o okolicznościach jego odzyskania niestety uznali, ze dla dobra Jednostki SG należy wybrać „inny” sposób załatwienia” sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego nie zachodziły przy tym okoliczności sprzyjające czy też ułatwiające popełnienie przedmiotowych czynów właśnie z uwagi na pełnione przez nich funkcje i zajmowane stanowiska. Zatem wydaje się, że pragnienie „formalnego załatwienia” sprawy wręcz sparaliżowała możliwość chłodnego i spokojnego spojrzenia celem wyjaśnienia kłopotliwej dla Jednostki SG kwestii.

Oczywistym jest, że oskarżeni działali umyślne. Jednakże nawet ta postać zamiaru musi przede wszystkim uwzględniać mechanizm ich działania wywołany okolicznościami zdarzenia. Próbując wyjść z „problematycznej” sytuacji, której przecież sami nie spowodowali, oskarżeni podjęli błędne i zabronione działania. Jednakże co bardzo istotne nie miały one na celu wyrządzenie komukolwiek szkody ale były ukierunkowane na jak najlepsze w ich mniemaniu wyjaśnienie sprawy, przy czym co oczywiste , oskarżeni nie kierowali się ich osobistym interesem ale byli przekonani, że działają dla „dobra Służby”.

Nie sposób zatem zakwestionować „czystych i pozytywnych” motywów i pobudek jakimi kierowali się oskarżeni i które skłoniły ich do działania, przy czym wyobrażenia o tym pozytywnym celu przeniosły faktycznie oskarżonych do stanu realizacji znamion czynów zabronionych. Tym samym w żadnym wypadku motywacji oskarżonych nie można uznać za naganną, choć oczywistym jest, że środki dla osiągnięcia zakładanego przez nich celu nie mogą być zaaprobowane.

Zdaniem Sądu Okręgowego tak dokonana ocena wagi naruszonych przez oskarżonych norm uwzględnia ich miejsce w całokształcie ciążących na nich zobowiązań a przede wszystkim stopień zagrożenia, jakie ich naruszenie mogło dla danego dobra stwarzać. Oskarżeni jako przełożeni funkcjonariuszy, którzy w istocie zagubili przedmiotowy czytnik linii papilarnych, z tytułu zajmowanych funkcji poczuwali także i swoją odpowiedzialność za to zdarzenie i dążąc do „zminimalizowania negatywnych konsekwencji” tak dla konkretnych osób jak i całej Jednostki zrealizowali zachowania opisane w zarzutach, które jednakże z przyczyn wyżej wskazanych z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości nie stanowią przestępstw.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego J. T. oraz na podstawie art.435 kpk także wobec oskarżonego S. W. uchylono i na podstawie art.17§1 pkt.3 kpk w zw. z art.1§2 kk umorzono postępowanie co do tych oskarżonych- art.437§2 kpk, art.438pkt.1-4 kpk.

Na podstawie art.632a kpk kosztami procesu za obie instancje po ½ części obciążano oskarżonych uznając, że okoliczności sprawy uzasadniają takie rozstrzygnięcie